minorstep

το ep του minorstep έχει κυκλοφορήσει εδώ και καναδυο μήνες από την loveless records και έχει τραγούδια σαν κι αυτό [το ομώνυμο]. κι αυτό. κι αυτό. εξαιρετικό ep. o minorstep είναι έλληνας, όπως κι αυτός στο τέλος του ποστ. μια χαρά πάμε. [η φωτο είναι του axis ataxis].

βυζιά

τα αρχίδια σκύλου είναι λόγος για να σου σβήσουν το λογαριασμό στο ίνσταγκραμ, τα βυζιά όσο να 'ναι είναι πιο σεμνά απ' τ' αρχίδια, σου σβήνουν μόνο τη φωτο [αυτή είναι η δεύτερη που μου λογοκρίνουν].
μικρό το κακό.
παθολογική β'.
άχνιζε το κεφάλι μου / έβγαιναν δικηγόροι / και γιατροί, συνάψεις, γάγγλια / σε φαγοπότι
φύγετε, φύγετε / έχω τη μάνα μου / στην αιμοκάθαρση
έφτυνα, σκόνταφτα, έσερνα / κατάρες, δεν ήμουν / στα καλά μου προφανώς
φύγετε, φύγετε  / -έχω να βγάλω δυο καισαρικές, έχω τρελό στο σπίτι- / πάρτε δρόμο
τους έπεισα στην τελική / -πήρανε τσάντες, σώβρακα, συμβόλαια, πήγαν στους δίπλα με το εγκεφαλικό
[γλυκερία μπασδέκη, σύρε καλέ την άλυσον, εκδόσεις ενδυμίων]

insta

in the greasy grass  [photo by whereisgareth]

6,5 ευρώ

Η λέξη σάμαλι μου φέρνει στο μυαλό ποδόσφαιρο βήτα ερασιτεχνικής, μπουνιές και κλωτσιές, βρισίδι στον διαιτητή και μυρωδιά από μαστίχα. Το σάμαλι τότε ήταν ένα ταπεινό γλυκό, με σιμιγδάλι ποτισμένο απ’ το σιρόπι, μαλακό, νόστιμο και χορταστικό. Τα κομμάτια ήταν τεράστια και κόστιζαν τριάντα δραχμές.

Είχα πολύ καιρό να φάω σάμαλι, προ ευρώ, χρόνια πολλά. Από τότε το σάμαλι φαίνεται ότι έχει γίνει γλυκό πολυτελείας με κάποιο πολύτιμο συστατικό, αλλιώς δεν εξηγείται η τιμή του. Δεν ξέρω πόσο κάνει το σάμαλι παντού, αλλά στον Χατζή στο Σύνταγμα τρία κομματάκια ξερά και μαραμένα [κακό σάμαλι δηλαδή] κόστιζαν 5 ευρώ και 20 λεπτά, δηλαδή 1794 δραχμές, όσο εξήντα κομμάτια σάμαλι στο γήπεδο.

Μαζί με μία μπάλα παγωτό (1, 30 ευρώ) στοίχιζε 6μιση ευρώ! Βάλε κι έναν καφέ, χρειάζεσαι ένα δεκάευρω στο νερό το άτομο, δηλαδή 3,5 χιλιάδες δραχμές, εφτά χιλιάδες για δύο άτομα (και μη μου πεις πού τις θυμήθηκες τις δραχμές, έχω καλή μνήμη). Δε γαμιέσαι ρε Χατζή, άκου κει 20 ευρώ για έναν καφέ και μια μερίδα γλυκό που έχει σιμιγδάλι και σιρόπι.
Γενικά, δεν προσέχω τις τιμές, αλλά 6μιση ευρώ για αυτό το μαραμένο γλυκό μου φάνηκαν εξωφρενικά πολλά.

εμπόλεμη ζώνη

~η αργυρώ στην εμπόλεμη ζώνη. περικυκλωμένοι από μισθοφόρους της ελάς, ματ, δία, ζήτα κλπ. στην φωτογράφιση κόντεψαν να μας συλλάβουν [όχι για αυτή τη φωτο, για μία άλλη] αλλά εντάξει, υπάρχουν και λογικοί άνθρωποι, με ψυχραιμία. τελικά τη γλιτώσαμε, έσβησαν μόνο μερικές φωτο από την κάμερα του φωτογράφου. την ώρα που φωτογράφιζα την αργυρώ, πίσω της γινόταν της κακομοίρας από συμπτώσεις [πέρασαν από το πλάνο ο άγιος φραγκίσκος της ασίζης και ο conekt disconekt –μέγας καλλιτέχνης] και όχι, δεν είναι φωτοσοπιά.

~τετάρτη βράδυ, στη θεμιστοκλέους. ενώ σχολιάζουμε πόσο καλό ήταν το σουβλάκι με μπιφτέκι κοτόπουλο, περιμένουμε στη σειρά για παγωτό σε εκείνον τον αντιπαθητικό τύπο που είναι πάντα αγριεμένος και καυχιέται ότι έχει το καλύτερο σπιτικό παγωτό στην αθήνα -κάποτε είχε βιοτεχνία με ρούχα, έπεσε έξω και πριν από μερικά χρόνια αποφάσισαν με τον αδερφό του να φτιάχνουν παγωτά [ο αδερφός του τα φτιάχνει, αυτός τα πουλάει]. αυτός ο τύπος, λοιπόν, έχει μονίμως ξινισμένη φάτσα και είναι όλα όσα δεν πρέπει να είναι ένας παγωτατζής: ανυπόμονος, αγενής, αγροίκος και πάντα λες και έχει φάει σκατά και το ρεύεται με αηδία. δεν τον συμπάθησα ποτέ επειδή δεν τον έχω δει να σκάει ούτε ένα χαμόγελο και σε κοιτάζει μονίμως με ένα ύφος περιφρόνησης.

προχθές το βράδυ ήταν μπροστά μας δυο όμορφα κορίτσια, εκεί γύρω στα 20, που χάζευαν τη βιτρίνα με τα παγωτά και προσπαθούσαν να διαλέξουν τι γεύση θα αγοράσουν. η μία είχε πλέξει τα δάχτυλα στο χέρι της άλλης και την κρατούσε αγκαλιά. ερωτευμένα. μπορεί και όχι. πάντως, όμορφα και σε πολύ τρυφερή στιγμή. ο αγροίκος τις κοίταξε έξω φρενών και άρχισε να τις βρίζει που δεν μπορούσαν για τόσα λεπτά [!] να αποφασίσουν τι θα πάρουν. στην αρχή νομίσαμε ότι αστειεύεται, μας απορρόφησε κι η βιτρίνα με τις τόσες γεύσεις, δεν καταλάβαμε για ποιο λόγο είχε βγει εκτός εαυτού. τέλος πάντων, τις αγνόησε, μας έδωσε τα παγωτά μας, πληρώσαμε κι ετοιμαζόμασταν να φύγουμε όταν τα κορίτσια, παρόλα τα βρισίδια, πλησίασαν να πάρουν ό,τι είχαν αποφασίσει. κι ο σιχαμένος τις έδιωξε. άρχισε να γρυλίζει μέσα από τα δόντια κάτι για «παλιο-ανωμαλάρες» και ότι δεν πουλάει παγωτά σε «τέτοιες». τα κορίτσια τα έχασαν. δεν είπαν κουβέντα, μας κοίταξαν με απορία, γύρισαν και έφυγαν. δεν μίλησε κανείς. πήγαμε λίγο πιο κει και πετάξαμε το παγωτό στον κάδο των σκουπιδιών.
το παχύδερμο συνέχισε να σερβίρει ανύποπτους πελάτες.
~κυριακή. η τρισκατάρατη κοντοπίθαρη πρώην σπιτονοικοκυρά του από κάτω που εξακολουθεί να ζητάει τα δύο μηνιάτικα της εγγύησης [κανονικά μου χρωστάει 100 ευρώ], πρέπει να έριξε κοπριά στα λουλούδια γιατί ξαφνικά άρχισε να βρωμάει σκατίλα όλη η περιοχή. ανοίγεις την μπαλκονόπορτα και γεμίζει το καθιστικό μυρωδιά από μαντρί. στην είσοδο το βράδυ που έπεσα πάνω της στην είσοδο της πολυκατοικίας τη ρώτησα αν έχει ξεχάσει καμία σακούλα με χαρτιά τουαλέτας στο μπαλκόνι ή αν έχει ψοφήσει κανένα ζώο ανάμεσα στις γλάστρες και μου είπε «εμένα δεν μου μυρίζει τίποτα, αν σου βρωμάει, βάλε ερκοντίσιο».

blemobill

ο blemobill ζωγραφίζει θεούς του ολύμπου και πουτσάκια και φτιάχνει πολύ ωραία t-shirt. ο blemobill εκτός από  ταλαντούχος είναι και πολύ ωραίος άνθρωπος κι έχει ενδιαφέροντα πράγματα να πει για τον εαυτό του και την τέχνη του. επίσης, είναι ΚΑΙ αυτός απ' τη βέροια. εδώ είναι η συνέντευξή του. 

loving may in july

"όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι, ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους, σ' αυτούς που ώρες στέκονται σε μια ουρά, έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ' έναν υπάλληλο, κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι για μια υπογραφή, για μια ψευτοσύνταξη.
όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι, γίνομαι ένα με τους τσακισμένους..."
κλισέ-ξεκλισέ, δεν μπορώ να βρω καλύτερη εισαγωγή: έχουν αλλάξει πολύ οι εποχές. αυτό το διαπιστώνεις όταν δίσκοι σαν της may roosevelt για ποιήματα του χριστιανόπουλου δεν απασχολούν σχεδόν κανέναν από τους τύπους της βαριάς κουλτούρας του facebook. σιγά τ' αυγά θα μου πεις, και σιγά την κουλτούρα της βαριάς κουλτούρας: στο μόνο που είναι καλοί είναι να βγάζει ο ένας το μάτι του αλλουνού και να κάνουν εμετικές δηλώσεις.
η may roοsevelt έγραψε μουσική για στίχους πολύ δυνατούς, τόσο δυνατούς που ακόμα κι αν αντιπαθείς τον χριστιανόπουλο, είναι αδύνατο να μην σε αγγίξουν:
"σε πήρα για να με επισκευάσεις κι εσύ με ξεχαρβάλωσες".
οι συνθέσεις, η ηχογράφηση, η παραγωγή είναι όλα της may. παίζει πιάνο και θέρεμιν. και έχει φτάξει έναν υπέροχο δίσκο. από κάθε άποψη.

εύη βουτσινά

«τα σνακ της παιδικής μου ηλικίας τον χειμώνα ήταν τα καβουράκια. τα έπιανε κάποιος, τα έβραζε και γύρναγε τις γειτονιές στην πόλη της λευκάδας με την κοφίνα στο κεφάλι και τα πουλούσε φωνάζοντας "παγούροι βαρίσιοι, όποιος τους φάει θα γεννήσει". μας έδινε η μάνα μου μια δραχμή κι ένα φύλλο εφημερίδα και ο παγουράς μάς έδινε δυο χούφτες. πολύ πράμα. πρώτα βγάζαμε το αυγό, κρατάγαμε τα ποδαράκια στην άκρη και τρώγαμε τον κορμό. το καλοκαίρι, στην αρχή, είχαμε τις κουκούτσες. τόσες δα αγκιναρίτσες με αγκάθια. τις πουλάγανε, τις είχανε και στα ουζερί για μεζεδάκι, με λίγο αλάτι. τέτοια εποχή, ιούλιο, μας έβγαζε η μάνα μου βόλτα και περνούσε ένας με κάρο κι είχε ματσάκια με ρεβίθια χλωρά, πράσινα. άνοιγες την κάψα κι έτρωγες τον καρπό. ή χλωρές φακές. άλλα παιδιά σε ορεινά μέρη έβρισκαν αγριοφράουλες. τώρα αισθάνεσαι ότι δεν αξίζει τίποτα. συνηθίσαμε στο πολύ. χάσαμε τις γεύσεις μας. χάσαμε τον κώδικα της διατροφής».

η κυρία εύη βουτσινά δεν είναι απλώς μια γυναίκα που ασχολείται με το ελληνικό φαγητό. το έργο της είναι πολύτιμο και μοναδικό. γράφει χρόνια για τους θησαυρούς της ελληνικής κουζίνας σε εφημερίδες και περιοδικά, έχει γράψει εξαιρετικά βιβλία-μελέτες για το ψωμί, τον κρόκο, τη μαγειρική της αστικής τάξης, έχει κυκλοφορήσει μια τετράτομη καταγραφή της ταπεινής ελληνικής κουζίνας που κρύβει απίστευτο πλούτο και εκπλήξεις και έχει συγκεντρώσει τα άπαντα για την ελληνική πίτα σε έναν τόμο 400 σελίδων που περιμένει δύο χρόνια για να εκδοθεί. και άλλα πολλά. η κυρία βουτσινά ερευνά μεθοδικά και συστηματικά τα τελευταία 17 χρόνια από άκρη σε άκρη την ελλάδα για να ανακαλύψει τις ρίζες των φαγητών και γνωρίζει όσο λίγοι την ιστορία του κάθε υλικού και την πορεία τους μέσα στους αιώνες. στο σπίτι της μας υποδέχεται με τζέλο από κούμαρα και ένα απίθανο γλυκό από χιώτικα νεράντζια, πορτοκάλια και ροζ πιπέρι και αρχίζει να μας διηγείται ιστορίες από τα ταξίδια της στην ελληνική επικράτεια, που τις ακούμε με ανοιχτό το στόμα.

περικλής κοσκινάς

"πρέπει να έχουμε ένα back-up θεωρητικό –και όταν λέμε θεωρητικό, εννοούμε φιλοσοφικά θεωρητικό, όχι μόνο στη μαγειρική, πρέπει να είσαι διαβασμένος γενικά. έχω την εντύπωση ότι όλες οι εισαγόμενες ιδέες έχουν πίσω τους έναν φόβο θεού, κάτι πολύ καθολικό, «να φοβάσαι», να έχεις τύψεις κ.λπ., ενώ εδώ, η γεωγραφία μας –όχι ότι είμαστε γονιδιακά κάτι ιδιαίτερο–, το φως δηλαδή που πέφτει σε αυτό τον τόπο, δεν θα έπρεπε να σε επηρεάζει έτσι. έρχεται η στιγμή που θες να μάθεις τι δεν σου χρειάζεται, παρά τι σου χρειάζεται. οπότε αρχίζεις και βγάζεις και φτάνεις στα ουσιώδη, στα ελάχιστα και πολύ μικρά, και αναπόφευκτα αυτό εφαρμόζεται και στο φαγητό. σου φέρνω ένα φαγητό με το οποίο δεν σε ταλαιπωρώ, δεν σε ενοχλώ, δεν σε ξεθεώνω. θα φας μια σαρδέλα και τελειώσαμε, δεν υπάρχει μήνυμα από πίσω. δεν έρχομαι εγώ στο τραπέζι σου μέσω του φαγητού. έρχεται η σαρδέλα και τα λέτε. είχε εισέλθει στην ελλάδα και ένας γιαπωνέζικος μινιμαλισμός, που πάλι δεν δούλεψε. το φαγητό που φτιάχνουμε είναι ταπεινό, όχι με τη χριστιανική έννοια, αλλά με την έννοια του απαλλαγμένου από ηθικούς κανόνες".
ο περικλής κοσκινάς είναι ενας καλλιεργημένος άνθρωπος. με φιλοσοφία για το φαγητό -που σημαίνει ότι μαγειρεύει δίνοντας βάση στα θεμελιώδη: τις άριστες πρώτες ύλες και τις απλές, ξεκάθαρες γεύσεις, πετώντας κάθε περιττό. κι είναι μέγιστος σεφ.

σάββατο

σάββατο με νταλ, φαλάφελ και γάλα τριαντάφυλλο.