τζένη

~μετά την μετακόμιση και αφού άρχισα μετά από μήνες σε κουτιά και σακούλες απορριμάτων να βάζω μερικά πράγματα στη θέση τους, ανακάλυψα ότι μου λείπουν κάποια που φίλοι «δανείστηκαν» κρυφά και δεν επέστρεψαν ποτέ. δεν είναι για τα πράγματα, ποιος τα χέζει, είναι για το δηλητήριο που σε ποτίζει η καχυποψία: ποιος, πότε και γιατί να πάρει πράγματα απ’ το σπίτι σου χωρίς να σε ρωτήσει;…
ένα απ’ αυτά που ανακάλυψα ότι μου λείπει σήμερα το πρωί είναι το box με όλα τα πρώτα τραγούδια της τζένης βάνου, όπου υπήρχαν το «μικρή μου σελήνη» και το «ανεμώνη» του κουνάδη τα οποία δεν μπορώ να βρω πουθενά, -την «ανεμώνη», μάλιστα, δεν την έχει ανεβάσει κανείς ούτε στο youtube…
και τα δύο είναι από τα πιο θλιμμένα τραγούδια που έχει πει ποτέ η τζένη βάνου:
ανεμώνη μου σε κόψαν / ανεμώνη μου σε πήραν / σε ξεχάσαν οι άνεμοι/ σε ξεχάσαν τα λουλούδια
έμειν’ εν’ άρωμα πικρό / στα μυστικά του ύπνου/ γυμνά στο φως του φεγγαριού / και στο βυθό του ονείρου
ανεμώνη μου σε κόψαν / ανεμώνη μου σε πήραν / σε ξεχάσαν οι άγγελοι / και σε πήρανε τα γιούλια

το ρεφρέν απ’ το «μικρή μου σελήνη» το είχαν σαμπλάρει οι στέρεο νόβα στο όραμα απ’ το «βιταμίνα τεκ» [που ακόμα το θεωρώ το καλύτερο άλμπουμ τους]
είμαστε τόσο μόνοι / μόνοι μικρή μου σελήνη / τόσο μοναχικοί / αγαπημένη μικρή μου σελήνη [αυτό κάποιος καλός άνθρωπος το έχει ανεβάσει στο youtube].
~όλο το πρωί άκουγα τραγούδια του κουνάδη από τον πέτρο αναγνωστάκη, τον καλογιάννη και την ελπίδα οι οποίοι τραγουδούν σαν άνθρωποι, ενώ μετά πέτυχα ένα 7ιντσο από τη μουσική της ερόικα του κακογιάννη, όπου ο γιάννης βογιατζής τραγουδάει σαν αλλοδαπός που του έχουν γράψει με greeklish τους στίχους [τότε φαντάζομαι δεν είχαν ονομασία, ήταν απλά ελληνικά γραμμένα με αγγλικούς χαρακτήρες] και κατάλαβα τι ήταν αυτό που με χάλαγε πάντα στον βογιατζή: το ότι η προφορά του ήταν σαν άγγλου ξεναγού που έχει μάθει καλά ελληνικά [πηγαίνω SSSαν περSSηSSSS SSSε κάποιa εXXXοhή…].

playing at home

sexcrimes

ough! boom 2

Ough! Boom 2
Live (Ρομάντσο main  // 21.00)

Mahakala

Baby guru

Σtella

Dozen draft

Kid flicks

Revenge of the giant face
DJ sets (Ρομάντσο basement // 23.00)

Laternative

NΟ! & mr. BIOS

We sink
Σάββατο 30 Μαρτίου 2013, BIOS Ρομάντσο – Αναξαγόρα 3-5

Είσοδος ελεύθερη, Ώρα Έναρξης:  21.00

spaceman

~rip out the rusty nails, we could use a hand, but someone’s always trying to tell me who i am, who to love and how to fuck and that it’s time to pay the rent,
kick down the door and come outside…  

παρασκευή βράδυ στο ονειροδρόμιο. οι rvivr με μία συναρπαστική εμφάνιση στέλνουν αντι-ομοφοβικά μηνύματα, ο κόσμος χτυπιέται τραγουδώντας τους στίχους, όμορφα κορίτσια και αγόρια με μούσια και παντελόνι σωλήνα παρακολουθούν προσηλωμένοι στην σκηνή που θυμίζει πίστα από σαλούν. οι rvivr μέσα στην σκληράδα του ήχου τους είναι ποπ [και δεν φοβούνται να το διαλαλήσουν], γι’ αυτό και σου μεταφέρουν την ένταση ακόμα κι αν δεν τους έχεις ξανακούσει, έχουν δουλεμένες συνθέσεις, κέφι, άποψη και χιούμορ και δεν φαίνονται να έχουν καμία ενοχή για αυτό που παίζουν. λίγο αργότερα, στην πλατεία, τρώγοντας γύρο-κοτόπουλο, σχολιάζουμε τα παχύσαρκα αδέσποτα που περιφέρονται βαριεστημένα στους δρόμους και τα ελληνικά σκληρά γκρουπ που τρέμουν τη λέξη ποπ.
~σάββατο ξημερώματα. στο δρόμο για το σπίτι ακούω για άλλη μια φορά το άλμπουμ του ku και δεν μπορώ να τον αναγνωρίσω, όχι επειδή δεν τον είχα ικανό να φτιάξει έναν τόσο υπέροχο δίσκο τίγκα στο συναίσθημα, αλλά επειδή μέχρι τώρα έδειχνε ένα άλλο πρόσωπο μουσικά, πιο απρόσιτο και πειραματικό. ο ku έχει φτιάξει ένα σκοτεινό ποπ άλμπουμ όπου τραγουδάει απίθανα, σαν τον jason και τον sonic boom μαζί, με τριπαριστές συνθέσεις και ένα σωρό layers που αργείς να εντοπίσεις, αλλά μετά την τρίτη ακρόαση τα κομμάτια του «feathers» γίνονται εθιστικά. το «babygirl» σε στέλνει κατευθείαν για floating into space και το «the new grey whistle test» είναι μια αναφορά σε όλους αυτούς τους ήρωες του darkwave που κάποτε έκαναν τα παιδιά να βγαίνουν με ψεύτικους μαύρους κύκλους στα μάτια για να μοιάζουν καταραμένα. όσο αφήνεις το δίσκο να παίξει χάνεσαι όλο και πιο πολύ στο διάστημα. με το «devotion in a nutshell» σε βουτάει στην ψυχεδέλεια για δυόμισι λεπτά και αμέσως μετά σε πετάει στην ποπ ευδαιμονία του «millions» με ένα τρυφερό ξεκίνημα που εξελίσσεται σε … fade to grey! δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη στιγμή του δίσκου, αλλά τελειώνει και έχεις μείνει μαλάκας. το «feathers» είναι δισκάρα, δεν είναι καθόλου «δύσκολο» και δεν αργεί να σου αποκαλυφθεί, αλλά χρειάζεται να το ακούσεις μερικές φορές για να αντιληφθείς το μεγαλείο του. [η παραγωγή είναι του obi και στη μίξη ο king elephant].

...

το μόνο που καταλαβαίνεις μεγαλώνοντας είναι ότι η ζωή είναι γεμάτη μυστικά και ψέματα στα οποία είσαι εντελώς ανυπεράσπιστος. οπότε, ή συμβιβάζεσαι και μαθαίνεις και ζεις με αυτά, ή σηκώνεσαι και φεύγεις με ό,τι αυτό συνεπάγεται [γίνεσαι δυστυχισμένος]. είναι πολύ τυχεροί όσοι μπορούν να βρουν μια μέση λύση.
κι ενώ το μόνιμο θέμα των συζητήσεων είναι οι οικονομικές δυσκολίες, η καθημερινή επιβίωση και η απειλή των κατασχέσεων από τις τράπεζες [χθες με τρία διαφορετικά άτομα συζητάγαμε επί ώρες για χρέη και μηδενικές προοπτικές σωτηρίας], αυτό που όλοι θα ήθελαν να πουν και δύσκολα το κάνουν, είναι ότι στην ουσία ψάχνουν λίγη περισσότερη αγάπη. ή μια αγάπη αληθινή, ακόμα και μέσα από small encounters. όταν γύρισα στο σπίτι το βράδυ, διάβασα αυτό που το βρήκα συγκλονιστικό:  

αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα, αγάπη είναι να κοιτάς την πόρτα ολοένα
αγάπη είναι να μιλάς στα φύλλα και στα δέντρα, στις πέτρες, στα τριαντάφυλλα, στους τοίχους, στα ταβάνια…
[η φωτo είναι του val]

ντία ντία

πάλι η ντία [δες 4 ποστ πιο κάτω] τραγουδάει για έναν μπίλι [άι λόβ γιου μπίλιιιιι αν-τίλ άι ντάιιιιι] που τον θέλει κατά δικό της. pix by silentcrossing.

masa lalu

δεν βρήκα άλλες πληροφορίες, μόνο ότι κυκλοφόρησε το 1968, είναι ινδονήσιοι και τα ονόματά τους ήταν yopi r. item, zaenal combo, benny mustafa και jessy wenas. όλοι μαζί ήταν οι kwartet bintang. εδώ είναι το άλμπουμ. κι εδώ άλλο ένα λινκ απ' το ίδιο.

sad but true

δεν θυμάμαι άλλη άνοιξη που να έχει ξεκινήσει με χειρότερη διάθεση. κι η κοντή κακιά πρώην σπιτονοικοκυρά θυμήθηκε ότι της χρωστάω 250 ευρώ και χτυπάει το κουδούνι νυχτιάτικα. από το ''μάτι'' της πόρτας μοιάζει σαν γκρέμλιν με αλογοουρά. ευτυχώς που υπάρχει αυτό και αυτό για να κάνουν λίγο πιο υποφερτές τις νυχτερινές απελπισίες.

ο τσίτο, ο πότσο και ένα ορφανό κυκνόπουλο

η ιστορία έχει ως εξής: ο τζέιμι [όλιβερ] είχε δύο μαύρους κύκνους που πριν από λίγες μέρες τους έφαγε μία αλεπού. την μητέρα την έφαγε στη φωλιά, την ώρα που κλώσαγε, ο πατέρας την υπερασπίστηκε μέχρι θανάτου [υπέκυψε λίγες ώρες αργότερα στα τραύματά του]. το στόρι ήταν από μόνο του συγκινητικό, αλλά σήμερα έγινε ακόμα περισσότερο, επειδή ένα από τα αυγά που έμεινε ορφανό το μάζεψε ο τζέιμι, το έβαλε σε κλωσομηχανή για να συνεχιστεί η εκκόλαψη και σήμερα το πρωί βγήκε από το αυγό ένα κυκνόπουλο που το εμφάνισε στο ίνσταγκραμ από την κούνια και προβλέπεται να γίνει η μασκότ του [έχει σχεδόν 30 χιλιάδες λάικ μέσα σε μερικές ώρες -ο κόσμος ψοφάει για συγκινητικές ιστορίες και για φαγητό].
μέσα στη λιακάδα οι συγκινητικές ιστορίες αποκτούν άλλη διάσταση και όταν τις συνδυάσεις με γκόθικ αγγλική μουσική ισορροπούν και τα μέλια γίνονται κάπως γλυκόξινα [τα οποία τα προτιμώ, γενικά]. οι double echo είναι τόσο joy division που θα μπορούσαν να τους λένε και double division ή joy echo. ή απλά cure. δεν έχουν βγάλει και πολλά πράγματα, στο bandcamp τους έχουν ανεβάσει όλα κι όλα 6 τραγούδια, αλλά καταλαβαίνεις ότι αν συνεχίσουν έτσι είναι άλλο ένα διπλό σολντ άουτ στην αθήνα, κι αν κρίνεις από τον χαμό στην τσάινα γούμαν, μάλλον πρέπει να τους φέρουν για headliners στο eject.

ντία

ξεκινάει σαν αιθιοπικό και περιμένεις ν' ακούσεις τον λυγμό του mahmoud ahmed, αλλά ακούγεται ένα "γκιαρί γκιαούουουυ" με τη φωνή της diah iskandar που είναι το ίδιο δραματική, παρόλο που ήταν πιτσιρίκα όταν το είπε. η diah ήταν ινδονήσια σταρ, αλλά απ' αυτές που δεν μπορείς να βρεις ούτε ένα άλμπουμ της να κατεβάσεις.
αυτό είναι το seruling bambu.

vintage και ποπ

βγήκε λίγο πριν το τέλος της προηγούμενης χρονιάς αλλά τώρα την πήρα είδηση [να 'ναι καλά ο drug free youth που μου την έστειλε χθες], μία συλλογή με vintage electro-pop από τα '80s και σημερινά κομμάτια που θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί τότε, με αναλογικά synth αλλά και ψηφιακές απομιμήσεις, όλα στο ίδιο κλίμα, νοσταλγικά και υπέροχα, μικρά σε διάρκεια αλλά χορταστικά σε αριθμό [30 διαφορετικά κομμάτια από κάθε μέρος του κόσμου, στη δεύτερη συλλογή θα υπάρχει και ελληνικό], ανοιξιάτικα, πολύχρωμα αλλά σε παλ αποχρώσεις, "ένα είδος hauntology για τη synth-pop" όπως ανάφερε το μέιλ.
η συλλογή ονομάζεται bedroom cassette masters 1980-89 volume one, υπάρχει εδώ για δωρεάν dnld και έχει και δεύτερο μέρος σύντομα. [η φωτο είναι της thunderbeth]

11.32

δεν είναι συγκρότημα, λέει, είναι μουσικοί που μαζεύονται και παίζουν στα πανηγύρια της επαρχίας phetchabun της ταϊλάνδης και τους λένε khun narin phin sing [τώρα, και συγκρότημα να είναι, ποιος μπορεί να το τσεκάρει όταν όλα στη σελίδα τους στο facebook τα γράφουν μ' αυτά τα περίεργα σύμβολα -ναι, έχουν και σελίδα στο facebook!]- υποτίθεται όμως ότι συναντιούνται λίγο πριν την ημέρα που θα εμφανιστούν δημόσια και κάνουν καμιά πρόβα, ενώ το πιο μεγάλο μέρος της "συναυλίας" είναι αυτοσχεδιασμοί.
δεν έχουν ηχογραφήσει τίποτα, μόνο τα βίντεο που υπάρχουν στη σελίδα τους και αυτό το ψυχεδελικό απόσπασμα που είναι μεγαλείο.

song for a whore

~δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή η φωτογραφία μου έφτιαξε τη μέρα. θέλεις να τη μοιραστείς και να γράψεις λεζάντα χαχαχαα [όσο κι αν τα μισώ τα γραπτά χαχαχα].

~το έχω αγοράσει μεταχειρισμένο σε ένα παζάρι στο λονδίνο, 30 πένες, με μία μουτζούρα στο οπισθόφυλλο του 7ιντσου και μια αφιέρωση πάνω στην ταμπέλα του βινυλίου την οποία δεν είχα για χρόνια διαβάσει, παρόλο που είναι από τα δισκάκια που έχω λιώσει [στη μία πλευρά έχει το it’s too late και στην άλλη το i feel the earth move της carly simon, κομματάρες και οι δύο]. και φυσικά δεν είχα προσέξει ποτέ, ακόμα κι όταν ψιθύριζα τους στίχους, πόσο ανελέητο κομμάτι χωρισμού είναι το it’s too late. έπρεπε να ακούσω το κομμάτι απ’ τον billy paul που σπαράζει με κάθε στίχο και δίνει νόημα στις λέξεις για να προσέξω γιατί κλαίει και οδύρεται [η carly simon ήταν πολύ μικρή όταν το τραγούδησε, τι να προλάβει να μάθει από πόνο, άσε που δεν έχει γράψει τους στίχους –είναι της toni stern που είχε μόλις χωρίσει απ’ τον james taylor]. ο billy paul σ’ αυτό το κομμάτι ακούγεται σαν τον marvin gaye.

άκουσα το θεό να κλαίει

έχω δει ταινίες και ταινίες, αυτό που έπαθα σήμερα όμως με το «άκουσα το θεό να κλαίει» δεν το έχω ξαναζήσει και δηλώνω προκαταβολικά ότι αν την έβλεπα σε αίθουσα σινεμά, θα είχα φύγει απ’ το πρώτο κιόλας μέρος. είναι τόσο επώδυνη εμπειρία, που είναι καλύτερα να τη ζήσεις μόνος σου για να μπορέσεις να πλαντάξεις στο κλάμα με την ησυχία σου, χωρίς να χρειαστεί να εκτεθείς στους γύρω [αν και είναι σίγουρο ότι κι αυτοί θα κάνουν το ίδιο]. είχα να κλάψω τόσο σε ταινία από το dancing in the dark του τρίερ, μόνο που το dancing in the dark δεν ήταν ντοκιμαντέρ, γεγονός που κάνει την ταινία της ελπίδας σκούφαλου ακόμα πιο σπαρακτική.

ντόνατς

~δευτέρα, εφτά και δέκα. λεωφόρος αμφιθέας, παλαιό φάληρο. περιμένουμε στην ουρά για ντόνατς, μπροστά μας είναι μία κυρία με ένα 5χρονο κοριτσάκι που ανησυχεί μήπως δεν προλάβει αυτά που θέλει [κι έχει και συγκέντρωση στο σπίτι και οι άνθρωποι περιμένουν], ο κύριος πίσω μας την τρομάζει ακόμα πιο πολύ: «ήρθα την κυριακή στις εννιά και δεν βρήκα ούτε ψίχουλο!». «μα κι εσύ, λίγο πριν κλείσει τι περίμενες να βρεις;». ανυπομονεί να πλησιάσει στο ταμείο. «τα πραλίνα μπισκότο δεν τα προλαβαίνουμε και έχει μόλις ανοίξει» [το μαγαζί ανοίγει στις 7 το βράδυ και στις 9 έχει ξεπουλήσει. μετά κλείνει. αυτή είναι δουλειά].
τα ντόνατς νανού δεν είναι και νέα υπόθεση [υπάρχουν από το 1972], αλλά ξαφνικά όλοι μιλούν γι’ αυτά, τέτοιο τρελό hype έχει να συμβεί από το νερό του καματερού και την τσόντα της τζούλιας, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην κάνει και μία αναφορά. ρωτάω αν όντως αξίζουν την αναμονή στην ουρά και η απάντηση είναι ομόφωνη και αποστομωτική: «αξίζουν!» [οπότε σκάσε και περίμενε]. η κυρία θυμάται την πρώτη φορά που της τα πήγε ο άντρας της στο σπίτι και από τότε έχει μία πελώρια λαχτάρα για ντόνατς, η κοπέλα δίπλα μας [η οποία στη συνέχεια μας έφαγε τη σειρά] είχε έρθει από του διαόλου τη μάνα [που πρέπει να βρίσκεται κάπου στο κέντρο] επειδή τα άλλα νανού που έβρισκε κοντά της δεν υπάρχουν πια.

οι τυχεροί που πρόλαβαν όλες τις γεύσεις βγαίνουν από το μαγαζί φορτωμένοι με σακούλες, όλοι ξερογλείφονται και αναστενάζουν, μία γιαγιά με μαλλί στην τρίχα [προφανώς πήγε κομμωτήριο για να μην περιμένει απεριποίητη στην ουρά] έχει πάρει 36 με τυρί [ο κιμάς είχε τελειώσει] και ρωτάει αν μπορεί να κάνει κράτηση τηλεφωνική την επόμενη φορά που θα έχει τραπέζι. «δεν γίνεται κράτηση για μικρές ποσότητες» της λέει ο κύριος στο ταμείο, μόνο για παραγγελίες άνω των δέκα κιλών» και η γιαγιά απογοητεύεται. η ουρά προχωράει γρήγορα, ευτυχώς, και μέχρι να πλησιάσουμε στον πάγκο έχω αποφασίσει τι θα πάρω [όχι ότι υπάρχουν και πολλές επιλογές]: δύο κρέμα βανίλια, δύο πραλίνα μπισκότο και δύο κανέλλα συν έναν λουκουμά για το χέρι [τα υπόλοιπα πακέτο]. έχει πάει οχτώ παρά δέκα.

μάρφα γκερλ

η νέα ταινία του larry clark έχει τίτλο marfa girl και δεν θα προβληθεί στους κινηματογράφους. ούτε θα βγει σε dvd. μπορείς να την δεις με 5,99 δολάρια στο σάιτ του. μόλις χθες συνειδητοποίησα ο larry clark είναι 70 χρονών, την ώρα που διάβαζα τη συνέντευξή του στο purple. 
πού μπορεί να δει κανείς την ταινία;
στο larryclark.com, το οποίο φτιάχτηκε για αυτή την ταινία. ο μοναδικός τρόπος για να δει όποιος θέλει την ταινία μου είναι να πάει στο larryclark.com και να την κάνει stream. για 5,99 δολάρια νοικιάζεις την ταινία για 24 ώρες. με αυτόν τον τρόπο κόβουμε όλους τους σάπιους διανομείς και τις μαλακίες του χόλιγουντ. νομίζω ότι είμαι ο πρώτος δημιουργός που το κάνει αυτό. υπάρχουν ίσως τρεις ή τέσσερις δημιουργοί στον κόσμο που θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό και να τη γλιτώσουν. υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν τις ταινίες μου. έχω κάποιους οπαδούς επειδή είμαι τόσο μεγάλος σε ηλικία και κάνω αυτό το πράγμα εδώ και πολύ καιρό.

μπάμπι κουλ

πόσο μα πόσο χαμηλών τόνων είναι ο μπάμπης και πόσο διακριτικός, τόσο που ο καλύτερος δίσκος που έχω ακούσει φέτος παραλίγο να περάσει απαρατήρητος. το hands του dozen draft γράφτηκε στη βέροια, κυκλοφορεί μόνο σε κασέτα από την already dead tapes και είναι ένα υπέροχο άλμπουμ, ένα άλμπουμ που το βάζεις να παίζει και δεν πιστεύεις στα αυτιά σου. αν δεν ήταν ο μπάμπης απ’ τη βέροια [μα τι στο καλό τους ποτίζουν αυτούς τους βεροιώτες;] και είχε κάποιον να τον σπρώξει στον gorilla και το pitchfork, θα ήταν πρώτη μούρη -και είναι και όμορφος [όλοι οι βεροιώτες που ξέρω είναι ωραία παιδιά].
το hands έχει δέκα τραγούδια που θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί στα ’60s ή τα ’70s και κάποιος τα έχει φρεσκάρει για να ακούγονται σημερινά, ποπ, λιτά, αλλά τόσο καλοδουλεμένα που τελειώνουν και μένεις μαλάκας. άκου το gee gee τι κρύβει στο βάθος και τι μελωδίες ξετυλίγονται πάνω στο βασικό μοτίβο με τα κρουστά [είναι σαν εισαγωγή από live των charlatans όταν ήταν στις δόξες τους ή σαν jam των inspiral carpets], τι γίνεται στο minus love που ακούγεται σαν θέμα από ταινία των ’60s, ή στο gondola’s passengers που, παρόλα τα διαφορετικά πράγματα που το φορτώνει, βγαίνει άψογο. η β΄ πλευρά γίνεται ακόμα πιο εξωτική [στο «καρύδα και καύλα» οι βαλκανικές φωνές ακούγονται σαν αφρικάνικες] και τα πνευστά και η κιθάρα που «μπουζουκίζει» δίνουν ακόμα πιο νοσταλγικό χρώμα στα κομμάτια. είναι ένας δίσκος που κρύβει με μαεστρία πολλή θλίψη και μελαγχολία, αλλά μόλις τελειώσει σε κάνει να νοιώθεις μόνο χαρά.
εδώ μπορείς να τον ακούσεις ολόκληρο.

lumiere d'ete

~όταν είσαι μικρός και αγνός και δεν έχεις προλάβει να καείς, ο έρωτας είναι μόνο απέραντη χαρά. μόλις όμως αποκτήσεις προϋπηρεσία σε απιστίες και πληγές, ο έρωτας γίνεται βάσανο. δεν έχει σημασία αν έχεις πληγώσει ή αν έχεις πληγωθεί, σημασία έχει ότι τα έρμα τα σημάδια σε κάνουν καχύποπτο ακόμα κι όταν δεν πρέπει ή δεν δικαιούσαι να είσαι, ακόμα κι όταν ξυπνάς το πρωί και είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου και θα προτιμούσες να πεθάνεις παρά να κάνεις κάτι και να το χαλάσεις. και ενώ υποτίθεται ότι μελετάς την κάθε σου κίνηση και προσπαθείς να είσαι όσο γίνεται πιο μετρημένος και προσεκτικός, τσουπ! κάνεις μια μαλακία και τα γαμάς όλα και σε τυλίγει το έρεβος και ξαναζείς έναν μικρό θάνατο και η απέραντη χαρά γίνεται απέραντη θλίψη και καταλαβαίνεις τι εννοούσε ο καταραμένος ο μπωντλαίρ όταν έλεγε «την άφεση στη δίνει εσέ το αιώνιο μαρτύριο». ευτυχώς που δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γεννημένοι για να τιμωρούν.
~κι επειδή παραβάρυνε αυτό το ποστ, ορίστε κάτι πιο light [αλλά με όλα τα λιπαρά] κλεμμένο από ένα περιοδικό της καθημερινής:
μουσακάς με κουνουπίδι
1 ½ μέτριο κουνουπίδι σε μπουκετάκια, αλάτι, πιπέρι, 150 γραμ. κασέρι ή γραβιέρα τριμμένα
για τον κιμά: 600 γρ. μοσχαρίσιος κιμάς (σπάλα ή ελιά), 2 κουτ. σούπας πελτές διαλυμένος σε δύο φλιτζάνια τσαγιού ζεστό νερό, 1 κρεμμύδι σε ψιλά καρέ, 70 ml λευκό ξηρό κρασί, 70 ml ελαιόλαδο, 1 δάφνη + 1 κοφτό κουταλάκι γλυκού μπαχάρι σε σκόνη, 1 κοφτό κουταλάκι κόλιανδρος σε σκόνη, 1/3 κ. γλυκ. μοσχοκάρυδο, αλάτι πιπέρι
για την επικάλυψη: 3 αυγά + 2 ασπράδια, 300 ml φρέσκο γάλα πλήρες, 200 γρ. τριμμένο κασέρι ή γραβιέρα, ½ κουτ. γλ. κόλιανδρος σε σκόνη, αλάτι πιπέρι.

διαδικασία δεν γράφω με λεπτομέρειες, ζεματάς το κουνουπίδι για ένα πεντάλεπτο περίπου, το στραγγίζεις και μετά το ανακατεύεις με το τυρί και το στρώνεις στο ταψί. βάζεις τον κιμά ψημένο με τα υλικά και μετά ρίχνεις χτυπημένο το μίγμα με το γάλα και τα αυγά, το αφήνεις 5 λεπτά να σταθεί και ψήνεις για 30 λεπτά μέχρι να ροδίσει. καλό μήνα.
~α, κι εδώ η πρώτη εκπομπή της μπέμπας και του πιτσιρίκου!