ταινίες [updated]

το περσινό χριστουγεννιάτικο επεισόδιο του downton abbey ήταν πραγματικά γιορτινό, με χάπι εντ που ταίριαζε στο πνεύμα των ημερών, έρωτες κι εξελίξεις. φέτος ήταν νερόβραστο: γιορτές των πλουσίων στη σκωτία, πανηγύρια για τους υπηρέτες, ούτε λίγη ίντριγκα, ούτε ένα σκάνδαλο, όλα έβαιναν καλώς και βαρετά μέχρι το τέλος που οι σεναριογράφοι το γάμησαν και ψόφησε. όποιος το δει θα καταλάβει τι εστί «το τέλειο teaser για την επόμενη σεζόν», που πάλι θα βρει τον πύργο μέσα στο πένθος.
~αν έπρεπε να προτείνω σε κάποιον μόνο μία ταινία από όσες είδα μέσα στo 2012 [η πρώτη χρονιά που είδα μόνο μία ταινία στο σινεμά, το «looper»], σίγουρα θα ήταν το «beasts of the southern wild» του behn zeitlin. είναι απ’ αυτές που τελειώνουν και αισθάνεσαι ότι σε έχουν κάνει λίγο καλύτερο άνθρωπο. ο τρόπος που παρουσιάζεται ο κόσμος της νέας ορλεάνης πριν και μετά τον τυφώνα και τα σημαντικά και ασήμαντα που βιώνει η μικρούλα χασπάπι είναι ποίηση εικόνων και λέξεων. ακόμα και η απώλεια και ο αποχαιρετισμός γίνονται ένα τραγούδι, ενώ τα δάκρυα που αφήνει να κυλήσουν στο τέλος στο μάγουλό της είναι από τις πιο συγκινητικές στιγμές που έχω δει ποτέ σε ταινία. απολαυστική από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. επίσης, από καινούργιες παραγωγές [χωρίς σειρά]:

πουτίγκες

όταν ήμουν 7-8, ο θείος μου, ο αδερφός της μάνας μου, σπούδαζε στην αγγλία και είχε αγγλίδες γκόμενες, τις οποίες τις κουβάλαγε μαζί του στις διακοπές στην ελλάδα [και οι οποίες θα πρέπει να μου είχαν κάνει τρελή εντύπωση, γιατί είναι απίστευτο το πόσο καλά τις θυμάμαι. και τις δύο]. αυτές οι αγγλίδες, λοιπόν, έφερναν μαζί τους για δώρο αγγλικές πουτίγκες, σπιτικές, κανονικές, φτιαγμένες από τις μανάδες τους, που τις κόβαμε με κάθε μεγαλοπρέπεια μετά το χριστουγεννιάτικο γεύμα και, με τόσα άτομα που μαζευόμασταν στο οικογενειακό τραπέζι, τις τρώγαμε με το σταγονόμετρο. την αγγλική πουτίγκα ως παιδί την θεωρούσα κάτι πολύτιμο και αργότερα σπάνιο, γιατί όταν ο θείος μου τέλειωσε τις σπουδές και επέστρεψε στην ελλάδα [και φυσικά παντρεύτηκε ελληνίδα], πάπαλα οι πουτίγκες.

g7

είναι καναδυο μέρες που οι baby guru "κυκλοφόρησαν" το yogi sister ep 3 με δύο χαμηλόφωνα κομμάτια που είναι από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει [το human race και το ceremonial -αυτό το τελευταίο νομίζω ότι κάτι λέει για μαριλού μέσα, αλλά δεν μπορώ να πιάσω τους στίχους]. έχει και δύο πιο άγρια που είναι σαν το song 3 των blur -αλλά αυτό να μην το δει ο obi, γιατί φρικάρει κάθε φορά που εντοπίζουν μπριτ ποπ στον ήχο τους. καλύτερα να του πεις ότι σου θυμίζει κλαρίνα. τέλος πάντων, το ep το ανέβασαν στο bandcamp και μπορείς να το κατεβάσεις με δύο ευρώ μόνο, σχεδόν τσάμπα, από τις 21 μέχρι και 31 δεκεμβρίου. οι baby guru το έχουν βάλει σκοπό να σε κάνουν καλύτερο άθρωπο: σού δίνουν την ευκαιρία να πάρεις μια γεύση για το τι εστί φιλάνθρωπος: τα δύο ευρώ σου πάνε σε κοινωφελή σκοπό, στο πίκπα πεντέλης. έτσι έχεις μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια [ΚΑΙ το ep ΚΑΙ τη σωτηρία της ψυχής -που είναι πολύ μεγάλο πράγμα]. για να το αγοράσεις, μπες εδώ.
στο μεταξύ, έβαλαν και οι victim of society καινούργιο κομμάτι στο soundcloud τους που το λένε certain sense. [στη φωτο: χειμερινή κολυμβήτρια].

ευτυκισμένος ο κινούριος κρόνος

~ο νεαρός πακιστανός που μοίραζε διαφημιστικά φυλλάδια για ψησταριές μού ευχήθηκε «μέρι κρίσμας κι ευτυκισμένος ο κινούριος κρόνος».
«κι ο κρόνος κι η αφροδίτη. κι ο κρύπτων. καμιά ευχή για τη γη έχεις;».
«ναι, να ψοφήσει όλοι!».    

~η τζόι φρέμ-πονγκ έχει έτοιμο το νέο άλμπουμ της που θα κυκλοφορήσει την άνοιξη, αλλά αφού θυμήθηκε το πρώτο της χθες ο vasra [κυκλοφορία του 2010], ορίστε δυο λόγια για έναν από τους πιο όμορφους «παιδικούς» δίσκους που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια. η τζόι, που υπογράφει τη μουσική της ως oy, έχει φτιάξει τη δικιά της λιλιπούπολη, ένα άλμπουμ με ιστορίες της παιδικής ηλικίας, όχι τόσο για μικρά παιδιά λόγω στίχων, αλλά ιδανικό για τα μεγάλα. στα 26 κομμάτια του δίσκου διηγείται ιστορίες –πολλές φορές αυτοσχεδιαστικά-, τραγουδάει, παίζει σόουλ, τζαζ, μπλουζ, φανκ και βαλσάκια γιορτής νηπιαγωγείου και θυμίζει πότε το ξεκίνημα της leila και πότε λένα πλάτωνος.

καλή

~Το όνομά μου είναι Καλή, έχει βγει από το Καλλιρρόη, αλλά με βάφτισαν Καλή. Ώρες-ώρες μ’ αρέσει να με λένε Καλλιρρόη. Φέρρη με λένε από το σύζυγο, Μουσταφέρης… Τα αγαπώ όλα μου τα τραγούδια. Είναι σαν να τα γέννησα. Παιδιά δεν έκανα, αλλά έχω τα τραγούδια μου. Αγαπάω και τους συνεργάτες μου. Πρώτα εκτιμώ τον άνθρωπο και μετά τον επαγγελματία. Έχω συνεργαστεί με ανθρώπους οι οποίοι είχαν πάρα πολύ καλή φωνή, αλλά δεν ήταν καλοί χαρακτήρες. Απ’ την άλλη, κάποιος μπορεί να ήταν πιο μέτριος, αλλά να ήταν πολύ καλός χαρακτήρας. Θέλω να πω, ότι το άριστο στην καλλιτεχνία δεν συναντά πάντα τον άνθρώπο, αλλά αν τα βρεις και τα δύο είναι ωραίο πράγμα. Να έχεις συναδέλφους που να ’ναι και καλοί και άξιοι.

2012 μέμοριζ

χωρίς σειρά, όσα άκουσα πιο πολύ [μερικά μέχρι εμμονής]:
kendrick lamar-good kid, m.a.a.d city
death and vanilla-death and vanilla

killer mike-r.a.p. music

group rhoda-out of time, out of touch

baby guru-pieces

drug free youth-the avocado index

moon pool & dead band-human fly

actress-r.i.p.

sam flax-age waves
lee gamble-diversions 1994-1996
frank ocean-channel orange

larry gus-silent congas

the belbury poly-belbury tales

el-p-cancer for cure

jon brooks-shapwick

seekers international-the call from below

ariel pink-mature themes

cooly g-playin me
sun araw & m. geddes gengras meet the congos-icon give thank

death grips-the money store
laurel halo-quarantine

τεύχος τρίτο [και μακρύτερο]

μεκάνιμαλ

από όλη την σημερινή επίσκεψη στο αρχαιολογικό μουσείο, αυτό που μου έμεινε ήταν η κοντή γριά [αυτή κάτω που είναι έτοιμη να κάνει πιρουέτα], η οποία είναι μονίμως σε φέρμα: παραφυλάει πότε θα ακουμπήσεις σε κάποιο μάρμαρο για να σου επιτεθεί σαν κόμπρα. το ναυάγιο των αντικηθήρων αξίζει τον κόπο και τα 7 ευρώ και οι υπάλληλοι ήταν ανέλπιστα ευγενικοί και εξυπηρετικοί. όλοι εκτός της γριάς, που κόντεψε να μας δαγκώσει.
την συγχωρούμε γιατί ήταν ώρα μεσημεριανού και μπορεί και να πείναγε.
μεκάνιμαλ.

στη γενοβέφα

~την κυρα βέφα της τηλεόρασης ποτέ δεν τη συμπάθησα. μου φαινόταν ψεύτικη, δεν ξέρω με τι αληθινό την σύγκρινα, αλλά παραήταν χαμογελαστή για να είναι αληθινή. ήταν κάποιου είδους φθόνος επειδή παραήταν πετυχημένη, βιβλία, τηλεόραση, τα vefa’s house, εξωτερικό, βραβεία. κι αυτό το ψεύτικο χαμόγελο που με έκανε έξω φρενών. τελικά αποδείχτηκε ότι από όλους στα πρωινάδικα ήταν η πιο αληθινή. η βέφα είναι αυτοδημιούργητη, άριστη μάνατζερ του εαυτού της [χωρίς να ξέρει καν τι σημαίνει η λέξη μάνατζμεντ, ξεκίνησε να πλασάρει τον εαυτό της από ένστικτο], που βρέθηκε στην τηλεόραση με τσαμπουκά και προώθησε τη δουλειά της χωρίς να πάρει ποτέ ούτε ένα ευρώ από τα πρωινάδικα [στην τηλεόραση δεν έπαιρνε μισθό, της επέτρεπαν να διαφημίζει τα vefa’s house και τα βιβλία της].