σπασίκλες

c’est le temps de l’amour, le temps des copains et des aventures. σε αυτό το τραγούδι [που δεν το έχει επιλέξει τυχαία ο anderson να ακουστεί σε μία από τις πιο όμορφες σκηνές της ταινίας], συνοψίζεται όλη η ουσία του moonrise kingdrom. παιδιά κι ενήλικοι βιώνουν την πρώτη αγάπη ή προσπαθούν να επουλώσουν πληγές από παλιούς έρωτες. κι όσο κι αν η ταινία [που είναι δράμα, χωρίς τις ξεκαρδιστικές στιγμές του tenebaums, του rusmore ή του steve zissou] φαίνεται να είναι ένα παραμύθι με καλό τέλος, οι ήρωές του μένουν με έναν βουβό πόνο και μία αίσθηση ανεκπλήρωτου -που προφανώς δεν θα εκπληρωθεί ποτέ.

το σύνταγμα της ηδονής

μπαίνοντας στο οινομαγειρείο του λελούδα, σε ένα φαγάδικο του βοτανικού που κοντεύει έναν αιώνα ζωής [σαλαμινίας 12, κατεβαίνοντας την πέτρου ράλλη δεν στρίβεις στην πρώτη στροφή που θα βρεις δεξιά –που είναι η οδός δημαράκη- αλλά την προσπερνάς και αμέσως μετά μπαίνεις δεξιά στη διχάλα, στην πλάγια οδό που είναι η σαλαμινίας] το πρώτο πράγμα που μας έκανε εντύπωση ήταν η συζήτηση του ιδιοκτήτη με κάποιους θαμώνες: μιλούσαν για το σάιτ του οινομαγειρείου, ενώ η μαγείρισσα σχολίαζε κάτι για το facebook. το μαγαζί είναι από τα λίγα καπηλιά που έχουν απομείνει στην αθήνα με τόσο καλό φαγητό και ο φίλος που μας πήγε -ο οποίος είναι τόσο «άρρωστος» culinary enthusiast που μας κάνει ολόκληρες διαλέξεις κάθε φορά που τολμάμε να φάμε «πλαστικό» φαγητό στο γραφείο- επέμενε εδώ και καιρό ότι έπρεπε πάση θυσία να το επισκεφτούμε. το οινομαγειρείο είναι μοιρασμένο σε δυο χώρους, τον κυρίως χώρο του μαγαζιού που μοιάζει με κλασική συνοικιακή ταβέρνα και ένα ξεχωριστό δωμάτιο που ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει πριν από 50 χρόνια. και για να πιστοποιήσει την «αρχαιότητά» του, διαθέτει και ένα κελάρι γεμάτο με ξύλινα βαρέλια, όπου φτιάχνουν και διατηρούν το δικό τους κρασί εδώ και τέσσερις γενιές.

town without pity

κατεβαίνοντας την εθνική στο ρεύμα προς λαμία, απέναντι από το allou fun park και σε ένα οικόπεδο με είσοδο κάθετα στον παράλληλο δρόμο της εθνικής, υπάρχουν παρκαρισμένες εδώ και χρόνια κάποιες φιγούρες φτιαγμένες από φελιζόλ. είναι κυρίως ήρωες από παραμύθια και κλασικές μορφές από την παιδική ζώνη της τηλεόρασης. δεν είναι όλοι αναγνωρίσιμοι, πάντως ανάμεσα σε μουστακαλήδες αγάδες, χορεύτριες, αρχαίους έλληνες με τεράστια κουλούρια θεσσαλονίκης και κουβανούς μουσικούς, υπάρχουν ο σαρλό και ο ποπάι με τον βρούτο και την όλιβ σε ένα φρικιαστικό τρίο που θα μπορούσε να είναι ο φόβος και ο τρόμος των παιδιών [«φάε το φαΐ σου, αλλιώς θα σε δώσω σ’ αυτούς τους τρεις να σε κατασπαράξουν»]. τα ξεθωριασμένα χρώματα και η φθορά απ’ τα στοιχεία της φύσης έχουν κάνει την όλιβ αλλήθωρη και στραβοκάνα [αν την δεις προφίλ τής λείπει κι ένα κομμάτι απ’ τη μύτη] και τον ποπάι και τον βρούτο τέρατα, έτοιμα να ορμήσουν στη στραβοκάνα και να της κάνουν τα χειρότερα. τα δόντια του ποπάι έχουν σπάσει από την πολυκαιρία και από όποια γωνία και αν τον δεις, μοιάζει με τον κύκλωπα. του βρούτου του έχουν πεταχτεί τα μάτια έξω και έχει μια έκφραση κοκάκια που έχει κάνει τρεις γραμμές μαζί και μετά τρίζει τα δόντια από ευχαρίστηση. παρόλο που στο οικόπεδο έχουν ρίξει βουνά από μπάζα και πέτρες, οι φιγούρες επιμένουν να στέκονται εκεί ακούνητες και σιωπηλές, σαν αγάλματα-μνημεία της ποπ κουλτούρας. μού θύμισαν κάποια αγάλματα που είχα δει σε πλατείες βαλκανικών χωρών [σε φωτογραφίες] με τον ράμπο, τη μαντόνα και τον μπρους λη, τα οποία αντικατέστησαν αγάλματα εμβληματικών μορφών του κόμματος όταν έπεσαν τα κομουνιστικά καθεστώτα.

ντούμεν

ο robert ormerod τραβάει φωτογραφίες από doomen πάνω από ένα χρόνο. «doo» είναι η σκωτσέζικη λέξη για το αρσενικό περιστέρι και «dooman» αυτός που τα εκτρέφει. «τα πάντα γύρω απ’ αυτούς έχουν μία γοητεία», λέει, «το πάθος, ο τρόπος ζωής, οι μάχες, τα ίδια τα πουλιά. πολλοί ζουν απρόβλεπτες ζωές και είναι δύσκολο να τους εντοπίσεις. τη μία μέρα μπορεί να συμφωνήσουν να φωτογραφηθούν και την επόμενη να μην θέλουν να σε ξέρουν». την περασμένη παρασκευή σε ένα καταπληκτικό θέμα που δημοσίευσε η γκάρντιαν οι φωτογραφίες του robert συνόδεψαν ένα ρεπορτάζ στις εργατικές συνοικίες του εδιμβούργου, όπου σκωτσέζοι με μανία για τα περιστέρια μιλούν για τη λόξα τους [που δεν είναι ένα απλό χόμπι]. εκεί που νομίζεις ότι θα διαβάσεις ένα κομμάτι για διαγωνισμούς πετάγματος και ταχυδρομικά περιστέρια, αποκαλύπτονται περιπτώσεις που θυμίζουν περισσότερο την σκληράδα του kes.

forbidden games

~περίεργη μέρα. ένα ομαδικό αντίο στα σόσιαλ μίντια μπορεί να προκαλεί φρίκη αν φανταστείς έστω και για λίγο τι μπορεί να κάνει ο καθένας την ώρα που αποτίνει τον φόρο τιμής, γράφοντας δυο λόγια συμπάθειας για έναν άνθρωπο που δεν γνώριζε [να ξύνει τη μύτη του, να είναι στην τουαλέτα, να ξύνει τ’ αρχίδια του κι άλλα χειρότερα] αλλά απ’ την άλλη είναι και η πιο συγκινητική πράξη που προβλήθηκε από τα μέσα τις τελευταίες μέρες. κι εκεί που διαβάζεις τα τουίτ και βουρκώνεις και σε πιάνει κόμπος στο λαιμό από την πραγματικά όμορφη ιστορία αγάπης, σκέφτεσαι ότι όταν πεθάνεις θα μείνουν πίσω ενεργοί όλοι οι λογαριασμοί σου και πολύ πιθανό να σου γράφουν ό,τι μαλακία τους κατέβει άνθρωποι που ούτε ήξερες ότι υπάρχουν ούτε και θα ήθελες να γνωρίσεις και σε πιάνει πάλι φρίκη. θα μου πεις και τι σε νοιάζει; όταν πεθάνεις χέστηκες για το τι θα γράφουν, μήπως θα τα δεις;
τέλος πάντων, μου είναι αδύνατο να αφήσω μήνυμα σε άνθρωπο που ξέρω ότι έχει φύγει. παρόλα αυτά, μπαίνω συχνά στα facebook δύο φίλων μου που χάθηκαν ξαφνικά και όσος καιρός κι αν περάσει δεν μπορώ να το χωνέψω. και κάθε φορά που μπαίνω και βλέπω ότι τους έχουν γράψει κι άλλο μήνυμα, πλαντάζω στο κλάμα.
~forbidden games.

each other

εισαγωγή: έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια από την καταστροφή του τσέρνομπιλ που οι περισσότεροι που διαβάζουν αυτό το ποστ δεν θα ξέρουν καν τι είναι [έχει πλάκα, γιατί κάποια στιγμή που αναφέρθηκε η λέξη τσέρνομπιλ, μία 25χρονη κοπέλα νόμισε ότι μιλάγαμε γι αυτό και η κουβέντα έγινε πολύ σουρεαλιστική].
anyway, η περιοχή της ουκρανίας γύρω από το τσέρνομπιλ, μετά από την έκρηξη του πυρηνικού αντιδραστήρα το 1986 έπαψε να είναι κατοικημένη και τα επίπεδα της ραδιενέργειας εξακολουθούν να είναι σε απαγορευτικά επίπεδα. σήμερα οι πόλεις τριγύρω είναι πόλεις-φαντάσματα και σε όλες τις φωτο τα έρημα κτίρια μοιάζουν να είναι στοιχειωμένα.
το στόρι [που μου θύμισε αυτό] έχει ως εξής: η φωτογράφος diana markosian επισκέφτηκε πρόσφατα την redkova, ένα από τα εγκαταλειμμένα χωριά της ζώνης καταστροφής, και φωτογράφησε κάποιους απ’ τους ανθρώπους που μένουν εκεί. είναι άνθρωποι που αψήφησαν τον κίνδυνο και παρέμειναν στο χωριό, παρ’ όλες τις προειδοποιήσεις και τις απαγορεύσεις. περίπου 1000 κάτοικοι της redkova άφησαν το ’86 τα σπίτια τους και μετακόμισαν αλλού. για πάντα. η λυδία και ο μικαήλ όμως δεν έφυγαν ποτέ απ’ το χωριό. έμειναν και έκαναν όλα τα απαγορευμένα: καλλιέργησαν τη μολυσμένη γη, έφαγαν τα φυτά που καλλιεργούσαν, τάιζαν τα ζωντανά με μολυσμένη τροφή. και μετά τα έτρωγαν. επιβίωσαν κόντρα σε όλες τις προβλέψεις που τους έδιναν πολύ χαμηλά ποσοστά επιβίωσης. η λυδία είναι πρώην νοσοκόμα, σήμερα είναι 74 χρονών και παίρνει σύνταξη 120 δολάρια το μήνα. ποτέ δεν της έδωσαν επίδομα για τις ανθυγιεινές συνθήκες ζωής. ο μικαήλ είναι 73 και κάποτε ήταν διευθυντής στο ταχυδρομείο του χωριού. είναι παντρεμένοι 50 χρόνια. από τη μέρα που εκκενώθηκε το χωριό κι έμειναν χωρίς δουλειά, εργάζονται στα χωράφια και τρώνε μόνο σπιτικό φαγητό. κοιμούνται νωρίς το βράδυ και ξυπνούν τα χαράματα. όταν θυμάται την τραγωδία η λυδία κλαίει. «καταλάβαμε ότι η ζωή μας δεν θα ήταν ποτέ η ίδια», λέει. κανείς δεν ξέρει αν η ζωή τους θα ήταν καλύτερη αν είχαν ζήσει αλλού. ό,τι έγινε, έγινε. αυτό που έχουν ακόμα είναι ό,τι τους είναι πιο απαραίτητο στη ζωή: ο ένας τον άλλον.

sebastien @ acropolis

o sebastien είναι πάνω από ένα ενενήντα, σχεδόν γίγαντας, και είναι από τους πιο βολικούς ανθρώπους που έχω συναντήσει. ανέβηκε στην ακρόπολη λίγο πριν μας πετάξουν έξω οι φύλακες επειδή έκλεινε [βγάζουν εισιτήρια μέχρι τις 6 και μισή και σε πετάνε έξω στις 7 παρά είκοσι] και πόζαρε με φόντο τα μάρμαρα και τον αττικό ουρανό σε ένα σωρό τουρίστες που δεν είχαν πάρει είδηση ότι έβλεπαν τον ίδιο το θεό. μία τουρίστρια τού ζήτησε τη χρυσή ζακέτα, τη δοκίμασε και της ήταν σαν παλτό, σχεδόν μέχρι το γόνατο.
εδώ είναι η συνέντευξή του. για αύριο το βράδυ ετοιμάζει μία πολύ σπέσιαλ εμφάνιση στο bios.

snowtown

το snowtown είναι ένα προάστιο της αδελαΐδας στη νότια αυστραλία, όπου στα μέσα των ’90s ακόμα και το ασθενοφόρο χρειαζόταν συνοδεία αστυνομίας για να μπει μέσα στο γκέτο. ένα γκέτο που αποτελούσαν [και φαντάζομαι αποτελούν ακόμα] λευκοί χριστιανοί, έντονα θρησκευόμενοι και απόγονοι κακών σπόρων, ανάμεσά τους κι αρκετοί έλληνες. στο σκηνικό αυτό και σε ένα περιβάλλον αστοιχείωτων ανθρώπων που είχε αποχαυνώσει η βαρεμάρα, η αδιαφορία και η άγνοια, έδρασαν οι χειρότεροι δολοφόνοι που έχει καταγράψει η νεότερη ιστορία της αυστραλίας: οι suntown murderers. το εφιαλτικό κινηματογραφικό ντεμπούτο του justin kurzel που παρουσιάζει αυτά ακριβώς τα γεγονότα είναι από τις λίγες καινούργιες ταινίες που θυμάμαι να με έχουν ταλαιπωρήσει τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια. ακόμα κι αν ξέρεις τι θα δεις, είναι τόσο ανυπόφορα αυτά που εμφανίζονται δραματοποιημένα –ακόμα κι όταν παρουσιάζονται αποσπασματικά και ημιτελή- που είναι αδύνατο να τα αντέξεις μέχρι το τέλος. το snowtown murders είναι μια ταινία που σε απασχολεί πολύ περισσότερο όταν τελειώσει και την κουβαλάς για μέρες, επειδή, έστω και ασυναίσθητα, σε βάζει στη διαδικασία να συγκρίνεις το υπόβαθρο της ιστορίας με της σημερινής ελλάδας και να βρεις τις ομοιότητες με συγκεκριμένες καταστάσεις. οι συνθήκες που δημιουργούν φασισμό, άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση που γίνονται μέλη της αγέλης επειδή δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν, μέντορες που ωθούν στη βία και δημιουργούν κτήνη.

απαρίσιονς

ακούγοντας το πρώτο επίσημο άλμπουμ του gaslamp killer στην brainfeeder, όσο κι αν τον συμπαθείς, δεν γίνεται να μην αναρωτηθείς γιατί το ονομάζει πρώτο επίσημο, τα υπόλοιπα που κυκλοφορούσε τι ακριβώς ήταν; στο πρώτο επίσημο κάνει ό,τι ακριβώς και στα mixtape, δηλαδή παίζει με αμέτρητα sample και χρησιμοποιεί αυτούσια ολόκληρα ορχηστρικά μέρη από κομμάτια, μόνο που αυτή τη φορά έχει περισσότερες συνεργασίες. το άλμπουμ είναι καλό. μπορεί να μην είναι αποκάλυψη και να μην προκαλεί το ευχάριστο ξάφνιασμα του πρώτου ανεπίσημου ep του που είχε αφήσει να διαρρεύσει τότε που είχε ξυρισμένο το κεφάλι και καλλιεργούσε μουστάκες [έχουν περάσει κιόλας τρία χρόνια!], αλλά είναι καλό. σε δύο από τα κομμάτια του άλμπουμ συμμετέχει κι ο gonjasufi. στο ένα που το λένε apparitions κάνουν για άλλη μια φορά το ίδιο ακριβώς πράγμα που έκαναν και στο when i'm in awe: κάτι που μοιάζει με καραόκε του gonjasufi πάνω σε κομμάτι του mahmoud ahmed, αφού πετάξουν τη φωνή του. όσο παράφωνα κι αν τραγουδάει, όσο βραχνιασμένος κι αν ακούγεται, ο gonjasufi έχει κάτι πρωτόγονο και αυθεντικό που όταν τον ακούς ξεχνάς και καραόκε και "κλεμμένα" ορχηστρικά και, ακόμα κι αν το τραγούδι είναι μέτριο, δεν μπορείς να τον προσπεράσεις. στο apparitions οι παραφωνίες μπερδεύονται με τις λιγωτικές αιθιοπικές μελωδίες και φτιάχνουν ένα από τα highlight του δίσκου. του ταιριάζουν τόσο πολύ οι μελωδίες του mahmoud ahmed, που θα μπορούσε να φτιάξει ένα γαμάτο άλμπουμ μόνο με αυτές και καραόκε. και δεν χρειάζεται και τον gaslamp killer.
εδώ είναι ο αιθιοπικός γκοντζασούφι. [μαζί με μαχμούντ]

ναγκάγια σινσιρόκου

η πρώτη ταινία που γύρισε ο ozu μετά το τέλος του πολέμου -και μετά από ένα διάλειμμα 5 χρόνων για να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις- ήταν το the record of a tenement gentleman [για τους geeks: ο τίτλος είναι λάθος μεταφρασμένος στα αγγλικά από το "nagaya shinshi roku", ενώ ο σωστός ήταν "nagaya shinshiroku", δηλαδή a who's who of the tenement -κάτι ανάλογο με το λάθος gonja sufi [που σημαίνει «γκόντζα σούφι»], ενώ τον άνθρωπο τον λένε gonjasufi, που σημαίνει «αυτός που δεν πλένεται ποτέ»], ένα δράμα για ένα ορφανό πιτσιρίκι που έχει μείνει έρημο, όπως και χιλιάδες άλλα πιτσιρίκια στην μεταπολεμική ιαπωνία. ο πατέρας του αγνοείται, η μάνα του έχει σκοτωθεί και αυτό περιφέρεται στους δρόμους. εκεί το βρίσκει κάποιος γυρολόγος «μάντης» που το παίρνει μαζί του, αλλά στο σπίτι που μένει είναι ανεπιθύμητο. κανείς δεν θέλει κι άλλο ένα φόρτωμα στον ήδη πολύ δύσκολο καθημερινό αγώνα για επιβίωση. κάπως έτσι μελοδραματικά ξεκινάει η ταινία, με τη δήλωση του σπιτονοικοκύρη του kitachi [γυρολόγου-μάντη] ότι μισεί τα παιδιά. επειδή δεν ξέρει τι να κάνει το εξάχρονο πιτσιρίκι [που είναι σιωπηλό σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και μέχρι το τέλος δεν λέει παρά ελάχιστες λέξεις] ο kitatchi το πάει σε μία ηλικιωμένη γειτόνισσα που είναι χήρα και ζει ολομόναχη και της ζητάει να το φιλοξενήσει -έστω και για λίγο, μέχρι να δει αν ζει ο πατέρας του. της το αφήνει και φεύγει. αυτή στην αρχή είναι σκληρή και απότομη με το καημένο το παιδί, το οποίο βλέπει όλο το βράδυ εφιάλτες και κατουριέται στον ύπνο του. όταν η γυναίκα βλέπει βρεγμένο το πάπλωμα που το σκεπάζει, το μαλώνει και το απειλεί ότι αν το ξανακάνει θα τον διώξει. έτσι, όταν το ξαναβρέχει, ο πιτσιρικάς φεύγει απ’ το σπίτι και ξαναγυρνάει στο δρόμο.

falling to pieces

μπορεί οι ίδιοι να μην το έχουν αντιληφθεί, αλλά η απόσταση που χωρίζει το πρώτο άλμπουμ των baby guru από το «pieces» [το νέο άλμπουμ τους που κυκλοφορεί την πρώτη οκτωβρίου απ' την inner ear] είναι τόσο τεράστια, που μερικές φορές νομίζω ότι ακούω άλλο γκρουπ. και δεν είναι μόνο ότι έχουν απείρως καλύτερες συνθέσεις και πολύ πιο δουλεμένα κομμάτια, ούτε ότι έχουν δέσει ακόμα περισσότερο σαν ομάδα κι έχουν γίνει κι οι τρεις καλύτεροι μουσικοί, αυτό είναι αναμενόμενο μετά από ατέλειωτες πρόβες και άπειρες ώρες δοκιμών στο στούντιο. το ζήτημα είναι ότι ενώ στο πρώτο άκουγες την ένταση τριών καυλωμένων τύπων που τα έδιναν όλα για να προλάβουν στα τρία-τέσσερα λεπτά που διαρκούσε κάθε κομμάτι να ενσωματώσουν όλες τις επιρροές τους και χτυπιούνταν αγχωμένοι ανακατεύοντας kraut και sixties με το σκληρό ροκ των duke abduction, στο pieces έχουν πετάξει όλες τις καταβολές τους και είναι ξεκάθαρα baby guru. χαλαροί, με ομοιογένεια στον ήχο τους και χίλιες φορές καλύτεροι. από κάθε άποψη. μπορεί ο δεύτερος δίσκος να μην έχει χιτάκια όπως το μαριλού ή εντυπωσιακά κομμάτια όπως το kicks with mary για να ξεσαλώνουν στα live, ούτε μακρόσυρτες συνθέσεις για να κάνουν επίδειξη δεξιοτεχνίας, έχει όμως αριστουργηματικά κομμάτια όπως το amaye που είναι δέκα κλάσεις ανώτερο απ’ οτιδήποτε έχουν φτιάξει μέχρι τώρα, ένα κομμάτι με επαναλαμβανόμενα αφρικάνικα φωνητικά και μια φωνή απ’ τα σίξτις να στέλνει ανατριχίλες πάνω απ’ το ρυθμό του μπάσου και τα ψυχεδελικά συνθ. ή το the things you do που έρχεται κατευθείαν απ’ τα ’70s και θα μπορούσε να είναι ένα κλασικό single και σίγουρη επιτυχία αν είχε κυκλοφορήσει πριν από 40 χρόνια. αν εξαιρέσεις το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ, το necessary voodoo που θα μπορούσε να βρίσκεται και στον προηγούμενο δίσκο τους [και φαίνεται να είναι η γέφυρα που τα συνδέει], το pieces είναι ένα άλμπουμ από αλλού, το καταλαβαίνεις όταν φτάνεις στο κλείσιμο του children ή στο απίθανο for trish που θυμίζει ιστορίες του καντέρμπουρι, στο last summer που είναι σαν broadcast α λα guru [μια από τις στιγμές μεγαλείου του δίσκου], στο συγκινητικό περσικό κυκλάμινο που είναι το ιντερλούδιο που σε οδηγεί στο συγκλονιστικό φινάλε του bog με τη συμμετοχή της χριστίνας. δεν είναι ότι δεν τους το είχα, αλλά με το pieces ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. ένας δίσκος για άριστα. 

so fucking beautiful

το καλύτερο κομμάτι που υπάρχει στο νέο προσωπικό δίσκο του peter broderick [these walls of mine, κυκλοφορεί στις 22 οκτωβρίου από την erased tapes] έχει τίτλο freyr! αν δεν ακούσεις τι λένε οι στίχοι, είναι απλά ένα όμορφο τραγούδι βορειοευρωπαϊκής αισθητικής, που θα μπορούσε να είχε γραφτεί και λίγο πριν το τέλος των σίξτις από άγγλο τραγουδοποιό που είχε στρίψει και καπνίσει κάθε χόρτο που φύτρωνε γύρω από το αγροτόσπιτο όπου ζούσε απομονωμένος. αν προσέξεις τους στίχους, γίνεται ένα τραγούδι απώλειας, πολύ συγκινητικό, τόσο, που αυτό το tears in my eyes που λέει κάποια στιγμή γίνεται κυριολεκτικό. κανονικά δεν έπρεπε να γράψω για τι μιλάει για να μην χαλάσω την έκπληξη, αλλά επειδή εύκολα μπορείς να αγνοήσεις αυτά που λέει, excuse my σπόιλερ.
ο πίτερ διαβάζει το μέιλ που του έστειλε ο πατέρας του την πέμπτη, 12 νοεμβρίου 2009, κι ενώ ήταν σε περιοδεία, για να του ανακοινώσει ότι ο γάτος του, ο freyr, εξαφανίστηκε στις 3 του μήνα. είναι ο γάτος στην κάτω φωτο.
ο freyr δεν βρέθηκε ποτέ. κι αυτό είναι το τραγούδι. [ήταν]

ough 00

ough! | το τεύχος 00 κυκλοφορεί στις 15.9.12, στις 10 μμ, στην ταράτσα του bios. free. 

school food

συνήθως ένας 18χρονος ή ένας 20χρονος δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις στο φαγητό, είναι βολικός και μπορεί να φάει σχεδόν τα πάντα, αρκεί να γεμίσει το στομάχι του -σίγουρα όμως μπορεί να καταλάβει αν αυτό που τρώει είναι καλό ή κακό, ακόμα κι αν το τρώει τσάμπα ή αν πληρώνει από δύο μέχρι τέσσερα ευρώ το πλήρες γεύμα [όπως φαίνεται στον κάθε δίσκο, με σαλάτα και επιδόρπιο]. δεν χρειάζεται ιδιαίτερη πείρα για να πεις αν κάτι είναι καλομαγειρεμένο, αν έχει υλικά της προκοπής, αν είναι πρόχειρο ή άθλιο. όλοι οι δίσκοι περιέχουν γεύματα από σχολές της αθήνας, αγορασμένα σε τυχαίες επισκέψεις, δοκιμασμένα από τέσσερις διαφορετικούς ανθρώπους και βαθμολογημένα με συγκεκριμένα κριτήρια για το νέο τεύχος του ough! που κυκλοφορεί στις 15 του μήνα. το τελευταίο πιάτο [η σούπα] που κι αυτό είναι από εστιατόριο που τρώνε φοιτητές, αλλά όχι μέσα στη σχολή αλλά απ' εξω, ήταν η μόνη ευχάριστη έκπληξη σε μία σειρά πιάτων με φαγητό που είναι από κακό μέχρι λίγο πάνω από το μέτριο. προς το παρόν, το crash test βρίσκεται εδώ.

σπλέντιτ

~in you i put all my faith and trust / right before my eyes my world has turned to dust…
ήταν τέτοια εποχή πριν από 45 χρόνια όταν οι supremes είπαν ένα από τα πιο ωραία τραγούδια τους και μία από τις τελευταίες επιτυχίες τους. ο πόλεμος του βιετνάμ, ο απόηχος του καλοκαιριού της αγάπης και ο ψυχεδελικός ήχος της εποχής ήταν υπεύθυνα για την αλλαγή στις συνθέσεις των holland-dozier-holland που ήθελαν κομμάτια σαν των beatles και των beach boys.

paul's boutique tribute

τρεις ντιτζέι [cheeba, food, moneyshot] δούλευαν τρία χρόνια με περισσότερα από 150 κομμάτια, youtube rips από συνεντεύξεις, a capella και τα ηχητικά σχόλια των ίδιων των beastie boys από την επετειακή έκδοση του δίσκου, για να ξαναδημιουργήσουν απ’ την αρχή ένα από τα πιο influential άλμπουμ όλων των εποχών: το paul’s boutique. το επικό mixtape [που είναι η δικιά τους εκδοχή στον ιστορικό δίσκο] ήταν σχεδόν έτοιμο όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του mca πριν από μερικούς μήνες, έτσι έγινε κάτι σαν το δικό τους μνημόσυνο για τον adam yauch και χθες, την τελευταία μέρα του καλοκαιριού και με blue moon, το ανέβασαν για δωρεάν download στο soundcloud.
και εκτός από εκπληκτικό μιξτέιπ [αλήθεια εκπληκτικό] είναι και συγκινητικό. καλό μήνα.