deja vu

και να μην θέλεις να πιστέψεις στις συμπτώσεις και στα σημάδια που έχουν μια αύρα μεταφυσική [τόσο πολύ που νομίζεις ότι σου κάνουν πλάκα], μερικές φορές έρχεται η πραγματικότητα και σε αποστομώνει. εκεί που σκεφτόμουν ότι από όλα τα ζώα που έχουν περάσει από τη ζωή μου [τα οποία θυμάμαι όλα, ένα-ένα] το μόνο που αγάπησα τόσο πολύ και μου έχει λείψει περισσότερο απ’ όλα είναι η cheesa, έφτασε ένα μήνυμα στο ίνσταγκραμ από την elafini. ήταν η φωτογραφία μιας γάτας, αδέσποτης, british blue με κίτρινα μάτια, που στη φωτο έμοιαζε με την μακαρίτισσα. έμοιαζε, γιατί η πρώτη σκέψη που πέρασε απ’ το μυαλό μου ήταν ότι δεν γίνεται να υπάρξει άλλη cheesa: εκείνη σε κοίταζε σαν άνθρωπος με τα στρογγυλά χάλκινα μάτια της και δεν ξεκόλλαγε ούτε στιγμή από πάνω σου. η συμπεριφορά της έμοιαζε με σκυλιού, δεν ήξερε τι θα πει ανεξαρτησία, με ακολουθούσε από δωμάτιο σε δωμάτιο ακόμα κι όταν πήγαινα στην τουαλέτα, για να μη με χάσει από τα μάτια της -ανέβαινε με ένα σάλτο στο σωρό με τα περιοδικά και με μάζευε να κατουράω. μόλις καθόμουν στο σκαμπό κι άνοιγα το λάπτοπ πηδούσε στα πόδια μου και με φίλαγε στη μύτη. μετά ακολουθούσε για λίγο το δάχτυλο που πατούσε τα πλήκτρα με το «χέρι» της, μέχρι που βαριόταν και έπεφτε για ύπνο ξάπλα πάνω στα πόδια μου. δεν άγγιζε τα φυτά, δεν άγγιζε το καναρίνι, δεν πείραξε ποτέ πιάτο με φαγητό στο τραπέζι, δεν νιαούριζε σχεδόν ποτέ, τη φωνή της την άκουγα μόνο όταν προσπαθούσα να την πλύνω, και τότε όμως νιαούριζε σχεδόν σιωπηλά. ακόμα και όταν αρρώστησε και πονούσε φρικτά με το υγρό στην κοιλιά να της πιέζει τα σπλάχνα δεν έβγαλε κιχ, έφυγε με αξιοπρέπεια και χωρίς να δείχνει ότι υποφέρει. κοντεύει να κλείσει ένας χρόνος από τότε που χάθηκε και ακόμα μου λείπει. την ώρα που έλαβα το μήνυμα καθάριζα και είχα βρει το λουράκι που φορούσε μέχρι το τέλος στο λαιμό και ήταν ακριβώς ίδιο χρώμα με τα μάτια της.

βολική αναισθησία

φαντάσου μια φυλακή όπου οι κρατούμενοι τρώνε κάθε μέρα διαφορετικό φαγητό, μακαρόνια τη δευτέρα, τυρόπιτα την τρίτη, φασόλια την τετάρτη και ούτω καθεξής. επιπλέον, κάθε κυριακή τους φέρνουνε μπουζούκια και γίνεται στο προαύλιο της φυλακής γλέντι μέχρι πρωίας. μέχρι που μια μέρα, η διοίκηση της φυλακής συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει σάλιο, τα λεφτά έχουν τελειώσει και ο μόνος τρόπος για να συνεχίσει να υπάρχει η φυλακή είναι να ταΐζουν τους κρατούμενους βραστά καρότα κάθε μέρα, πρωί-μεσημέρι-βράδυ. «μα θα γίνει εξέγερση, κύριε διευθυντά, θα μας λιντσάρουν οι τρόφιμοι και με το δίκιο τους», λέει ένα τσιράκι στο διευθυντή. οπότε τι κάνει ο τελευταίος; φωνάζει στο γραφείο τους δέκα τσάτσους κρατούμενους και τους λέει να αρχίσουν να διαδίδουν ότι η κατάσταση είναι τόσο τραγική, που από την άλλη εβδομάδα όλοι οι κρατούμενοι θα τρώνε σκατά, κυριολεκτικά όμως. και ότι δεν είναι απλά φήμη, αλλά αναπόφευκτο και δεδομένο, θα ακουμπάς το δίσκο σου στον πάγκο και ο μάγειρας θα σου βάζει μέσα κουράδες, τέλος.

θάνατος και βανίλια

είχε κυκλοφορήσει την άνοιξη, με πολύ καλά σχόλια απ' όσους το είχαν ακούσει, αλλά είχε χαθεί μέσα στη σαβούρα του σκληρού. χθες το βράδυ δοκίμασα τυχαία αυτό το πολύ όμορφο κομμάτι τους που ακούγεται σαν συνεργασία των broadcast και του belbury poly και μετά ολόκληρο το εξαιρετικό άλμπουμ τους -που είναι τόσο καλό που είναι κρίμα να παραμείνει αγνοημένο. ψυχεδελική ποπ από τη σουηδία με την αισθητική των broadcast [τους έχουν κοπιάρει όσο δεν παίρνει] και της ghost box, ακόμα και στο εξώφυλλο. κι έχουν κι ωραίο όνομα: death and vanilla. έτσι λέγεται και το άλμπουμ.
[το νέο εντυπωσιακό έργο του wild drawing βρίσκεται στην τζαβέλλα στα εξάρχεια].

σαμ φλαξ

~τα κομμάτια που μάζεψε στο άλμπουμ του «age waves» τα έγραφε και τα ηχογραφούσε από το 2005 μέχρι και το 2011. τον φεβρουάριο το κυκλοφόρησε σε κασέτα και ξεπούλησε όλα τα αντίτυπα στα λάιβ του. το «age waves» του sam flax [που ξανακυκλοφορεί αυτές τις μέρες κανονικά] είναι ένας απίθανος δίσκος και η πρώτη ακρόαση είναι αρκετή για να το διαπιστώσεις. στα δέκα τραγούδια του μπορείς να εντοπίσεις και τον άριελ πινκ [που έβγαλε μόλις τον καλύτερό του δίσκο μετά το «doldrums»] και τον τζον μάους και όλους τους υπόλοιπους του σιναφιού τους που ποτέ δεν τους συμπάθησα ιδιαίτερα [τους υπόλοιπους], αλλά με τον ήχο τους έχουν ορίσει ένα είδος [κάτι φεράρο, τζενίβες κλπ]. ο sam flax είναι λίγο πιο γκλαμ, πιο «καθαρός» στον ήχο του, πιο ντίσκο, με το ίδιο βίντατζ χρώμα στα κομμάτια και μια απροσδιόριστη ατμόσφαιρα εϊτίλας που θα μπορούσε να είναι και ποπ των ’70s ή κάτι απ’ τα σίξτις [στο υπέροχο «backwards fire»]. κι όπως όλοι οι δίσκοι που μπορούν να δημιουργήσουν false memories, είναι ένα άλμπουμ που μπορείς να λατρέψεις [σχεδόν όλα τα κομμάτια νομίζεις ότι κάτι σου θυμίζουν, ενώ συγκεκριμένα δεν σου θυμίζουν τίποτα].
για τον sam flax δεν βρίσκεις και πολλές πληροφορίες, μόνο ότι είναι απ’ την καλιφόρνια, ότι φτιάχνει μουσική εδώ και μια δεκαετία και μοιάζει σαν να έχει ετοιμαστεί για εμφάνιση στο τοπ οφ δε ποπ των ’70s με το συγκρότημα της σούζι κουάτρο, γκλαμ εντελώς. ή σαν μέλος των police της εποχής του every breath you take.
είναι από τους λίγους φετινούς δίσκους που έχω αγαπήσει τόσο.
μαζί με το «age waves» ήρθε και νέο βιβλίο του κωστάκη ανάν, μερέντα crunchy και ένα παγωτό haagen dazs με αλατισμένη καραμέλα, ε ρε μάνα μ’…

almaz

με δύο λόγια: o samuel yirga είναι ένας νεαρός αιθίοπας πιανίστας, της νέας γενιάς μουσικών που διαδέχονται επάξια και ελπιδοφόρα τεράστιους καλλιτέχνες όπως τον mahmud ahmed και τον mulatu astatke. το πρώτο άλμπουμ του, ''guzo'', στην real world περιέχει κλασικά ethiopiques κομμάτια σε νέες εκτελέσεις και δικές του συνθέσεις, περισσότερο τζαζ, και είναι ένας πολύ καλός δίσκος για τους 40 βαθμούς. τους 40 βαθμούς δεν τους αντέχω, αν γινόταν θα ήθελα να είναι για πάντα χειμώνας και άνοιξη. άντε, και φθινόπωρο όταν πιάνουν τα κρύα. ολόκληρη η ιστορία του υπάρχει εδώ. κι αυτό είναι ένα πάρα πολύ ωραίο τραγούδι απ' τον δίσκο του, το οποίο το έχει πει συγκλονιστικά ο mahmud [εδώ είναι κλάσεις ανώτερο].

πεντέλης και μητροπόλεως

un amour qui s'est eteint

ντοματόσουπα

«ψάχνω για ένα μέρος να περάσω τη νύχτα. ξέρετε ανθρώπους που να έχουν ένα κρεβάτι ή έναν καναπέ; δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο, έχω sleeping bag. θα προτιμούσα να μην μείνω σε ξενοδοχείο, επειδή δεν έχω λεφτά και επειδή θέλω να δω τον τρόπο που ζουν οι άνθρωποι στη ρωσία. θα μπορούσα, μήπως, να μείνω στο σπίτι σας; σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη βοήθειά σας». για έναν περίπου μήνα η ολλανδή φωτογράφος bieke depoorter ταξίδευε όπου την οδηγούσε ο υπερσιβηρικός, σε απόμακρα χωριά της ρώσικης επαρχίας και κοιμόταν φιλοξενούμενη σε καθιστικά αγνώστων.

άριελ

ένα αποκλειστικό και υπερενθουσιώδες κείμενο που είχε γράψει ο john maus για τον ariel pink, τότε που δεν χρειαζόσουν δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ για να τον κλείσεις για live [στη lifo night τον είχαμε φέρει με δύο].
η φωτο είναι της lauren dukoff απ' το wire αυγούστου.

the only way is up

~περνώντας από την ομόνοια και προσέχοντας ότι έχει κλείσει το μικροσκοπικό σουβλατζίδικο «η γωνιά» ακριβώς εκεί που ξεκινάει η πειραιώς, ένα πολύ περίεργο μαγαζί φτιαγμένο πάνω ακριβώς στη γωνία που σχηματίζουν οι τοίχοι των kfc και του διπλανού ξενοδοχείου, θυμήθηκα ότι η τελευταία φορά που έφαγα σουβλάκια εκεί ήταν πριν από δύο καλοκαίρια, πριν δηλαδή πεθάνει εντελώς η πλατεία. δυστυχώς, δεν είναι μόνο τα γκούντις και «η γωνιά» που έχουν κατεβάσει ρολά, το γειτονικό ξενοδοχείο [στην πειραιώς 1], έκλεισε πρόσφατα επειδή τον τελευταίο καιρό η κατάσταση είχε γίνει απελπιστική. ο σεκιουριτάς που το φυλάει μάς είπε ότι οι κλέφτες πήδαγαν από ταράτσα σε ταράτσα, έφταναν στα δωμάτια και είχαν κατακλέψει τους πελάτες και η αστυνομία δεν έκανε τίποτα απολύτως για να τους προστατέψει. θα μου πεις τι να κάνει κι η αστυνομία με τόσα που γίνονται στην περιοχή, ο σπάιντερμαν είναι ή ο μπάτμαν;

bicycles from stupid greg @ vca

o stupid greg των gpo έχει ετοιμάσει δέκα νέα έργα με θέμα το ποδήλατο που φαίνονται σαν ξεβαμμένες νερομπογιές [ή όπως βλέπεις μια φωτογραφία όταν είσαι τύφλα, διαλέγεις και παίρνεις]. πολύ ωραία έργα. θα τα παρουσιάσει στο χώρο των vco [το ποδηλατάδικο της μελανθίου 8] την επόμενη παρασκευή 27.7, από τις 6 το απόγευμα μέχρι τις 10 το βράδυ.

μπαντ ριλίτζιον

μέσα στο χαμό για τον frank ocean, το «channel orange» που αποθεώνεται και τις αποκαλύψεις ότι είναι και ολίγον gay [ένας gay στους odd future! το μόνο που μένει τώρα είναι να βγει και ο κασιδιάρης και να πει ότι η πρώτη του σχέση ήταν με άντρα] πέρασε απαρατήρητη η επιστροφή του cody chesnutt -δέκα ολόκληρα χρόνια μετά το «headphone masterpiece». έχει ανεβάσει δυο κομμάτια [ένα κάθε πέντε μήνες] και κάνει έρανο στο kickstarter να μαζέψει τα λεφτά που του χρειάζονται για να ολοκληρώσει το άλμπουμ: 20 χιλιάδες δολάρια.

μουσική και ποντίκια

όταν τους ακούς να παίζουν για πρώτη φορά είσαι σίγουρος ότι το στόρι των malawi mice boys [που πριν από ’κανα δίμηνο είχαν γίνει θέμα στην sunday times] είναι πιο ενδιαφέρον απ’ τη μουσική τους. και είναι πραγματικά. η μουσική τους είναι αφρικάνικη γκόσπελ με πολλά παραδοσιακά στοιχεία, λίγη ρέγγε και ωραίες φωνές που μετά το τρίτο τραγούδι αρχίζεις να τη βαριέσαι [προσωπικά τόσο την αντέχω]. το στόρι τους όμως είναι καταπληκτικό.

κούλη

είναι ο μόνος νέος δίσκος που μ' άρεσε τις τελευταίες μέρες. δεν έχω ακούσει και πολλούς δηλαδή, κάνεις μια βόλτα απ' το νο ντάτα και σε πιάνει πανικός κι απελπισία. δεν είναι που δεν ξέρεις τίποτα, κατεβάζεις στην τύχη και το ένα είναι χειρότερο απ' το άλλο. το ''playin me'' πάντως είναι πολύ καλός δίσκος.

international advertising company made in greece

Αν έχεις ζήσει στην Ελλάδα τα τελευταία 45 χρόνια, είναι αδύνατο να μην έχεις πετύχει δουλειά του Παύλου Γκίκα στο δρόμο. Από τα χέρια του έχουν περάσει κυριολεκτικά όλες οι φίρμες -μικρές και μεγάλες- που κάτω απ’ το πινέλο του μετατρέπονταν σε έργα τέχνης. Ταμπέλες τεραστίων διαστάσεων, γιγαντιαίες, με προϊόντα που χαρακτήρισαν την κάθε εποχή και σήμερα έχουν μείνει απλά ενθύμια σε φωτογραφίες.

τόνι σοπράνο

κρίση-ξεκρίση, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που έχουν πολλά λεφτά, που παρόλο που οι αποδοχές τους έχουν μειωθεί παραμένουν υψηλόμισθοι και μπορούν και κάνουν σχέδια για ακριβές διακοπές, συνεχίζουν να αγοράζουν ακριβά αυτοκίνητα, να γεμίζουν τα [πανάκριβα] εστιατόρια που μαγειρεύουν σεφ-σταρ και να αγοράζουν τσάντες-χαρτοφύλακες των 800 ευρώ. συνήθως είναι αυτοί που κλαίγονται περισσότερο αν τους πετύχεις σε κάποια παρέα και ανάμεσα στα κουτσομπολιά για κερατωμένους φίλους τους ή λαμόγια συναδέλφους τους -για τους οποίους έχουν να πουν μόνο τα χειρότερα- και ''καλλιτεχνικές'' συζητήσεις [για καλλιτέχνες του κώλου], σπέρνουν σενάρια καταστροφής.

blazing hot

baby

νερό

www.ough.gr