και να μην θέλεις να πιστέψεις στις συμπτώσεις και στα
σημάδια που έχουν μια αύρα μεταφυσική [τόσο πολύ που νομίζεις ότι σου κάνουν
πλάκα], μερικές φορές έρχεται η πραγματικότητα και σε αποστομώνει. εκεί που
σκεφτόμουν ότι από όλα τα ζώα που έχουν περάσει από τη ζωή μου [τα οποία
θυμάμαι όλα, ένα-ένα] το μόνο που αγάπησα τόσο πολύ και μου έχει λείψει περισσότερο
απ’ όλα είναι η cheesa,
έφτασε ένα μήνυμα στο ίνσταγκραμ από την elafini. ήταν η φωτογραφία μιας γάτας,
αδέσποτης, british blue με κίτρινα
μάτια, που στη φωτο έμοιαζε με την μακαρίτισσα. έμοιαζε, γιατί η πρώτη σκέψη
που πέρασε απ’ το μυαλό μου ήταν ότι δεν γίνεται να υπάρξει άλλη cheesa:
εκείνη σε κοίταζε σαν άνθρωπος με τα στρογγυλά χάλκινα μάτια της και δεν
ξεκόλλαγε ούτε στιγμή από πάνω σου. η συμπεριφορά της έμοιαζε με σκυλιού, δεν
ήξερε τι θα πει ανεξαρτησία, με ακολουθούσε από δωμάτιο σε δωμάτιο ακόμα κι
όταν πήγαινα στην τουαλέτα, για να μη με χάσει από τα μάτια της -ανέβαινε με
ένα σάλτο στο σωρό με τα περιοδικά και με μάζευε να κατουράω. μόλις καθόμουν
στο σκαμπό κι άνοιγα το λάπτοπ πηδούσε στα πόδια μου και με φίλαγε στη μύτη. μετά
ακολουθούσε για λίγο το δάχτυλο που πατούσε τα πλήκτρα με το «χέρι» της, μέχρι
που βαριόταν και έπεφτε για ύπνο ξάπλα πάνω στα πόδια μου. δεν άγγιζε τα φυτά,
δεν άγγιζε το καναρίνι, δεν πείραξε ποτέ πιάτο με φαγητό στο τραπέζι, δεν
νιαούριζε σχεδόν ποτέ, τη φωνή της την άκουγα μόνο όταν προσπαθούσα να την
πλύνω, και τότε όμως νιαούριζε σχεδόν σιωπηλά. ακόμα και όταν αρρώστησε και
πονούσε φρικτά με το υγρό στην κοιλιά να της πιέζει τα σπλάχνα δεν έβγαλε κιχ, έφυγε
με αξιοπρέπεια και χωρίς να δείχνει ότι υποφέρει. κοντεύει να κλείσει ένας χρόνος
από τότε που χάθηκε και ακόμα μου λείπει. την ώρα που έλαβα το μήνυμα καθάριζα
και είχα βρει το λουράκι που φορούσε μέχρι το τέλος στο λαιμό και ήταν ακριβώς ίδιο
χρώμα με τα μάτια της.
|