κολικός

~μία από τις πρώτες σκηνές που θυμάμαι έντονα -από πολύ μικρός- είναι η επίσκεψη σε έναν ξάδερφο του παππού μου που είχε κολικό του νεφρού. ο άνθρωπος σφάδαζε απ’ τους πόνους και ούρλιαζε στο κρεβάτι [δεν είχα ξαναδεί άντρα να κλαίει], ενώ όλοι του οι φίλοι είχαν μαζευτεί γύρω του και τού έλεγαν «κουράγιο, δήμο». ο παππούς μου ετοίμαζε την σύριγγα να του κάνει την ένεση [μία γυάλινη που την έβραζε στην καραβάνα] και χτύπαγε με το νύχι του μεσαίου δαχτύλου την γυάλινη –επίσης- αμπούλα με το φάρμακο, για να σπάσει την άκρη. ο παππούς μου ήταν νοσοκόμος στον πόλεμο και ήξερε να κάνει ενέσεις σε ανθρώπους και ζώα, οπότε, όταν είχαν ανάγκη για ένεση τον καλούσαν από όλη τη γειτονιά. όταν πέθανε ο παππούς, καλούσαν τη γιαγιά [μάλλον επειδή ήταν μια ζωή σύζυγος πρώην νοσοκόμου, όσο να ’ναι μια εμπειρία την είχε]. η γιαγιά επίσης ξεμάτιαζε, έφτιαχνε στραμπουλιγμένα πόδια, έφτιαχνε έμπλαστρα, έσπαγε με το δάχτυλο αποστήματα σε πονεμένες αμυγδαλές, έκανε εντριβές, έριχνε βεντούζες –γενικά έκανε αχρείαστο το γιατρό γιατί ανακούφιζε σχεδόν κάθε πόνο [ξεγένναγε και κατσίκες και προβατίνες], οπότε όταν πέθανε ήταν μεγάλη η απώλεια για όλη τη γειτονιά. και για τις πέτρες στα νεφρά είχε ένα χορτάρι που το έβραζε, έπινες μερικά λίτρα και σου έφευγαν, αλλά δεν σκέφτηκε να το σημειώσει κανείς μας και τώρα που το χρειαζόμαστε δεν θυμόμαστε ούτε καν πώς έμοιαζε. θα μου πεις είναι και τόσα χρόνια [η γιαγιά πέθανε το ’95].

φάπες

την ώρα που η φιλιππινέζικη χορωδία στο πεδίο του άρεως τραγουδούσε κάτι που έμοιαζε με χαβανέζικο γκόσπελ, με ρεφρέν που ακουγόταν σαν «ιναγκάντα-νταβίντα» και θαμώνες μόνο ξένους [οι έλληνες δεν πάνε στα πάρκα, προτιμούν να δουν τηλεόραση], σκεφτόμουν την ερώτηση ενός φίλου που ζει εδώ και μήνες εκτός ελλάδας [και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει], ενώ σχολιάζαμε τα αποτέλεσματα των εκλογών: «αν περπατούσες στο δρόμο και έβλεπες χρυσαυγίτες να πλακώνουν στο ξύλο τον πρετεντέρη ή τον λοβέρδο –για παράδειγμα- πώς θα αντιδρούσες;». δεν το είχα ποτέ σκεφτεί, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν θα αντιδρούσα. το ακόμα χειρότερο, είναι ότι μπορεί και να το χαιρόμουν. η ανοχή σε κάθε είδους βία [δηλαδή η αποκτήνωση] είναι σημείο των καιρών, αλλά δεν μπορείς να κατηγορείς έτσι εύκολα τον έλληνα για εκφασισμό και αποκτήνωση, χωρίς να λαβαίνεις υπόψη όλα αυτά που τον έχουν οδηγήσει μέχρι εκεί. κι ακόμα πιο πολύ, δεν δικαιούσαι να δηλώνεις σοκαρισμένος, λες και δεν το περίμενες.

χόι, χόι, χόι [updated]

μαύρη φουστανέλα>>> ένα καλοσχεδιασμένο βουκολικό manga που εμφανίστηκε ξαφνικά και απροειδοποίητα και είναι ακριβώς όπως οφείλει να είναι ένα καλό κόμικ: ξεκαρδιστικό και αιρετικό. ο μαύρος φουστανελάς είναι ένας τσοπάνης-σαμουράι-καρατέγκα που μοιάζει με ροκαμπιλά λι βαν κλιφ και αναζητάει σε στεριά και θάλασσα τον χαμένο έρωτά του: την πολυαγαπημένη του μαυροβουλίτσα, που έκλεψε ο καταραμένος γκαυλάμπεης για να τη βιάσει. στο μεταξύ, θερίζει τούρκους και «σωτήρες», συναντάει την αρετή και την κακία, τη γοργόνα, μάγισσες, παπάδες, την αθανασία. κι άλλα πολλά. 

το έχει φτιάξει με πολύ κέφι ο χρήστος σταμπουλής και κυκλοφορεί δωρεάν σε ένα 48σέλιδο βιβλιαράκι από την in-k situ commix/gaaspstudio.

Το διαβάζεις ολόκληρο εδώ.

jailhouse rock

Η κυρία Τούλα: Λονδίνο, αρχές των ’00s. Είναι παραμονή Χριστουγέννων, τον πιο κρύο χειμώνα που έχω ζήσει ποτέ. Στα πεζοδρόμια κάνεις πατινάζ και το γρασίδι στα πάρκα είναι σαν βελόνες, πατάς στην πρασινάδα και σπάει σε κομμάτια.

το αυγό του φιδιού [και αυγά απ' την κίνα]

ξαναβλέποντας σήμερα σκηνές από ένα ντοκιμαντέρ με τα πιο αηδιαστικά φαγητά του κόσμου [μεταξύ άλλων υπήρχε μια σπεσιαλιτέ της λαπωνίας: σκατά και λίπος φώκιας που τα ανακάτευαν μαζί, βουτούσαν το δάχτυλό τους και τα έτρωγαν για λιχουδιά κι ένα δυναμωτικό κοκτέιλ σε μπαρ της βαρκελώνης που περιείχε υγρό από μάτι αρνιού!], θυμήθηκα έναν ταλαίπωρο σκύλο που είχαμε δει πριν από κάτι μήνες δεμένο έξω από ένα κινέζικο μαγαζί, πίσω απ’ την πειραιώς, που τον τάιζαν χυλό από σκουπίδια και έμοιαζε άρρωστος και δυστυχισμένος. το πρώτο πράγμα που είχαμε σκεφτεί ήταν ότι τον πάχαιναν με το ζόρι για να τον φάνε, αλλά συνεχίσαμε τη δουλειά μας και τον αγνοήσαμε, επειδή μπορεί να ήμασταν απλά υπερβολικοί. δεν τρώει και όλος ο κόσμος σκυλιά [σχολιάσαμε], ακόμα κι αν είναι κινέζος.
η αλήθεια είναι ότι οι κινέζοι έχουν μια διαστροφική σχέση με το φαγητό, και μπορεί να μην τρώνε όλοι κατοικίδια, αλλά τρώνε πολύ χειρότερα πράγματα: σάπια αυγά για παράδειγμα, ή αυγά που έχουν βουτήξει σε κατούρημα.
«με την άφιξη της άνοιξης η περιοχή dongyang πλημμυρίζει από μια οικεία μυρωδιά», λέει στο θέμα του todayswhisper, «από την μπόχα της ουρίας». τα βραστά αυγά, που είναι η ντόπια λιχουδιά, σπάζονται ελαφρά για να μπορεί να εισχωρήσει το υγρό, και βυθίζονται σε ούρα παρθένων αγοριών για να αποκτήσουν άρωμα αμμωνίας και δημόσιου ουρητηρίου. κάποιοι τρελαίνονται τόσο πολύ για tongzi dan [έτσι τα λένε, δηλαδή egg boy] που μπορούν να φάνε 10 την ημέρα [είναι και θεραπευτικά, αν προλάβεις και την σκαπουλάρεις από την χοληστερίνη, ελαττώνουν τη θερμοκρασία του σώματος και σταματούν τις αιμορραγίες. κι αν σε τσιμπήσει σφήκα, απλά ακουμπάς πάνω στο τσίμπημα ένα κομμάτι απ’ το αυγό]. το κατούρημα που χρειάζονται το μαζεύουν στα σχολεία, από κουβάδες που υπάρχουν στις αυλές. κάθε μέρα περνάει ο κατουρλάς και συγκεντρώνει το κατούρημα για να το μεταφέρει σε μεγάλες δεξαμενές. η διαδικασία στη συνέχεια είναι πολύ απλή [δες φωτο πιο κάτω].

σεϊγιάν

ψάχνοντας πληροφορίες για ένα τραγούδι των ’30s που λέει «είναι στιγμές που τ’ όνειρο είναι φτωχό μπρος στην αλήθεια…» [δεν βρήκα ούτε ένα στοιχείο], πέτυχα μια ξένη συλλογή με ταγκό της δεκαετίας του ’20 με τίτλο «echoes from afar». εκεί, ανάμεσα σε ρουμάνους τραγουδιστές, τη σοφία βέμπο, την δανάη και την τούλα αμβραζή, υπάρχει κι αυτό το ανατριχιαστικό κομμάτι της seyyan oskay. δεν ξέρω για τι μιλάει, φαντάζομαι για κάτι λυπητερό [για κάποιον άτυχο έρωτα, ή για διακαείς πόθους, για τέτοια δεν τραγούδαγαν στα ταγκό; -«αν προδοθείς, για πάντα θα χαθείς, πριν να χαρείς ό,τι ποθείς, το θάνατο θα βρεις»]. η seyyan oskay ήταν μεγάλη σταρ στην τουρκία τις δεκαετίες του ’30 και του ’40 και, παρόλο που έζησε μέχρι το ’89 και θα περίμενε κανείς να υπάρχουν άφθονα στοιχεία για τη ζωή της, δεν υπάρχει τίποτα απολύτως [εκτός από ένα βιογραφικό της στο τούρκικο wikipedia που είναι σαν να μην υπάρχει]. η seyyan [γεννημένη το 1913 στην κωνσταντινούπολη] ήταν η πρώτη τουρκάλα που τόλμησε να εμφανιστεί στην σκηνή και να τραγουδήσει ευρωπαϊκά [κυρίως ταγκό], κι αυτό επειδή ήταν προστατευόμενη του ατατούρκ. η ειρωνεία είναι ότι παρόλο που έγινε σύμβολο για τις τουρκάλες της εποχής και έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην χειραφέτησή τους, στο peak της καριέρας της παντρεύτηκε έναν αξιωματούχο του τούρκικου στρατού και τον ακολούθησε για είκοσι χρόνια σε μια απομονωμένη περιοχή της ανατολίας, κρύβοντας επιμελώς την ιδιότητά της ως τραγουδίστρια. μία φορά τον χρόνο έκανε ένα μακρινό ταξίδι μέχρι την κωνσταντινούπολη, όπου έκανε μερικές εμφανίσεις και ηχογραφούσε νέα κομμάτια. ο μόνος που ήξερε πού πήγαινε εκείνες τις λίγες μέρες που έλειπε ήταν ο άντρας της…
αυτά είναι μερικά από τα τραγούδια της.

κρυφός καημός

μέσα στα χαστούκια και τους τραμπουκισμούς on camera που μονοπωλούν το ενδιαφέρον για δεύτερη μέρα, πέρασαν απαρατήρητες οι αποτροπιαστικές εικόνες που δείχνουν σφαγμένους και καψαλισμένους σκύλους, έτοιμους να πουληθούν για λιχουδιά στην αγησιλάου, στο κέντρο της αθήνας. το σοκαριστικό είναι ότι σε μία από τις φωτο υπάρχει ένα παιδί με την τσάντα στην πλάτη, που παρακολουθεί αδιάφορο τον απροσδιορίστου εθνικότητας αλλοδαπό να τεμαχίζει τα άτυχα σκυλιά [που προφανώς ήταν "εξαφανισμένα" κατοικίδια]. θα μου πεις εδώ οι άνθρωποι πεινάνε, κι όταν οι άνθρωποι πεινάνε είναι ικανοί για τα χειρότερα, κι από τα πολύ χειρότερα, ας φάνε και καμιά γάτα ή 'κανα σκυλί. εξαρτάται πάντα τι εννοείς με τη λέξη "χειρότερα": να φάνε κανένα παιδί σαν τον μακαρίτη τον γέρο αριστείδη στα εγκλήματα, ή να αρχίσουν να εξαφανίζονται οι γριές όπως στο delicatessen του jeunet;
σοκαριστικό είναι και το εξαιρετικό άρθρο του michael wolff στο new york που έχει τίτλο "μαμά σ' αγαπάω. επίσης, εύχομαι να ήσουν νεκρή. και περιμένω να το κάνεις: να πεθάνεις", μια συγκλονιστική μαρτυρία για την "τρομοκρατική παράταση της ζωής των ηλικιωμένων", κυρίως επειδή σκέφτεσαι ότι με την παρούσα κατάσταση και με όσα έρχονται, θα είναι καλύτερα να πεθάνεις μπαμ, μια και κάτω, όπως πέθαιναν κάποτε οι άνθρωποι αξιοπρεπώς και δεν ταλαιπωρούσαν και κανέναν. και δεν κόστιζαν κι έναν σκασμό λεφτά [που δεν τα έχει κανείς πια, έτσι κι αλλιώς].
κρυφός καημός.

cast iron man

~ο peanuts wilson ξεκίνησε την καριέρα του ως κιθαρίστας των teen kings, του συγκροτήματος που είχε ο roy orbison τη δεκαετία του ’50. αφού ηχογράφησαν τα sun sessions και έκαναν μια επιτυχία όλοι μαζί με το «ooby dooby», ο roy έφυγε απ’ το γκρουπ και ο peanuts wilson συνέχισε μαζί τους για μερικούς μήνες, κάνοντας και τα φωνητικά. το 1957 κυκλοφόρησε το πρώτο σόλο σινγκλ του, με αυτό το τραγούδι που συμμετέχει και ο orbison στη σύνθεση και ίσως και στα φωνητικά. το cast iron arm είναι ένα από τα δύο συνολικά σινγκλ που κυκλοφόρησε σόλο, μετά έγινε κάντρι τραγουδιστής και έγραψε ένα σωρό επιτυχίες για άλλους καουμπόηδες. όλα τα κομμάτια από το session του πρώτου σινγκλ είναι εδώ, μαζί με το b side [«you’ve got love»]. το cast iron arm είναι το καλύτερο κομμάτι του. 

vigor

daddy lolo

~το πρώτο ποστ του μήνα θα μπορούσε να έχει τίτλο «η αναζήτηση της τέλειας τουλούμπας» -και όταν ψάχνεις, συνήθως βρίσκεις, οπότε την πετύχαμε σε ένα υπόγειο εργαστήριο κάπου στον γέρακα. ο άνθρωπος που την παρασκευάζει έχει φέρει τη συνταγή από την κωνσταντινούπολη και μόλις ξεκίνησε να τη φτιάχνει στην αθήνα. την ώρα που μας έδειχνε την διαδικασία, μάς διηγήθηκε πώς πήρε την μεγάλη απόφαση: ήταν μία σημαδιακή στιγμή μέσα στο κρύο του βοσπόρου -είχε πάρει έναν μπακλαβά και μια τουλούμπα και τα έτρωγε μόνος του, αναζητώντας τον σκοπό της ζωής του [και έναν τρόπο να βιοποριστεί μέσα στην κρίση]. όταν δάγκωσε την τουλούμπα ανατρίχιασε ολόκληρος, ένα κύμα ευφορίας τον πλημμύρισε λες και είχε σουτάρει ηρωίνη και αυτομάτως ήξερε τι έπρεπε να κάνει από δω και στο εξής. και το έκανε. εκτός από μοναδικές οι τουλούμπες του [δεν έχουν σχέση με τις άλλες τουλούμπες που έχεις δοκιμάσει] είναι και οι πιο φτηνές, κοστίζουν μόνο 5 ευρώ το κιλό [όταν σε μαγαζί του κέντρου τις βρίσκεις με 16!]. περισσότερα την επόμενη εβδομάδα στο ough!
[απόψε στο launch πάρτι στην ταράτσα του bios μαζί με το πιλοτικό τεύχος θα μοιραστούν και τουλούμπες -για όσους τις προλάβουν, anyway].
~κι αυτά είναι δύο τραγούδια που συνοδεύουν ιδανικά τις τουλούμπες, νομίζω ότι είναι τούρκικα και τα δύο [με ελληνικές version]: uska dara [στα ελληνικά ήταν «από ξένο τόπο κι από αλαργινό», δεν ξέρω ποια version είναι η original και daddy lolo [«χρόνια τώρα μακριά σου λιώνωωωω»…]. πάτα στο "διαβάστε περισσότερα'', το ποστ εχει και συνέχεια.