ταινίες [updated]

το περσινό χριστουγεννιάτικο επεισόδιο του downton abbey ήταν πραγματικά γιορτινό, με χάπι εντ που ταίριαζε στο πνεύμα των ημερών, έρωτες κι εξελίξεις. φέτος ήταν νερόβραστο: γιορτές των πλουσίων στη σκωτία, πανηγύρια για τους υπηρέτες, ούτε λίγη ίντριγκα, ούτε ένα σκάνδαλο, όλα έβαιναν καλώς και βαρετά μέχρι το τέλος που οι σεναριογράφοι το γάμησαν και ψόφησε. όποιος το δει θα καταλάβει τι εστί «το τέλειο teaser για την επόμενη σεζόν», που πάλι θα βρει τον πύργο μέσα στο πένθος.
~αν έπρεπε να προτείνω σε κάποιον μόνο μία ταινία από όσες είδα μέσα στo 2012 [η πρώτη χρονιά που είδα μόνο μία ταινία στο σινεμά, το «looper»], σίγουρα θα ήταν το «beasts of the southern wild» του behn zeitlin. είναι απ’ αυτές που τελειώνουν και αισθάνεσαι ότι σε έχουν κάνει λίγο καλύτερο άνθρωπο. ο τρόπος που παρουσιάζεται ο κόσμος της νέας ορλεάνης πριν και μετά τον τυφώνα και τα σημαντικά και ασήμαντα που βιώνει η μικρούλα χασπάπι είναι ποίηση εικόνων και λέξεων. ακόμα και η απώλεια και ο αποχαιρετισμός γίνονται ένα τραγούδι, ενώ τα δάκρυα που αφήνει να κυλήσουν στο τέλος στο μάγουλό της είναι από τις πιο συγκινητικές στιγμές που έχω δει ποτέ σε ταινία. απολαυστική από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. επίσης, από καινούργιες παραγωγές [χωρίς σειρά]:

πουτίγκες

όταν ήμουν 7-8, ο θείος μου, ο αδερφός της μάνας μου, σπούδαζε στην αγγλία και είχε αγγλίδες γκόμενες, τις οποίες τις κουβάλαγε μαζί του στις διακοπές στην ελλάδα [και οι οποίες θα πρέπει να μου είχαν κάνει τρελή εντύπωση, γιατί είναι απίστευτο το πόσο καλά τις θυμάμαι. και τις δύο]. αυτές οι αγγλίδες, λοιπόν, έφερναν μαζί τους για δώρο αγγλικές πουτίγκες, σπιτικές, κανονικές, φτιαγμένες από τις μανάδες τους, που τις κόβαμε με κάθε μεγαλοπρέπεια μετά το χριστουγεννιάτικο γεύμα και, με τόσα άτομα που μαζευόμασταν στο οικογενειακό τραπέζι, τις τρώγαμε με το σταγονόμετρο. την αγγλική πουτίγκα ως παιδί την θεωρούσα κάτι πολύτιμο και αργότερα σπάνιο, γιατί όταν ο θείος μου τέλειωσε τις σπουδές και επέστρεψε στην ελλάδα [και φυσικά παντρεύτηκε ελληνίδα], πάπαλα οι πουτίγκες.

g7

είναι καναδυο μέρες που οι baby guru "κυκλοφόρησαν" το yogi sister ep 3 με δύο χαμηλόφωνα κομμάτια που είναι από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει [το human race και το ceremonial -αυτό το τελευταίο νομίζω ότι κάτι λέει για μαριλού μέσα, αλλά δεν μπορώ να πιάσω τους στίχους]. έχει και δύο πιο άγρια που είναι σαν το song 3 των blur -αλλά αυτό να μην το δει ο obi, γιατί φρικάρει κάθε φορά που εντοπίζουν μπριτ ποπ στον ήχο τους. καλύτερα να του πεις ότι σου θυμίζει κλαρίνα. τέλος πάντων, το ep το ανέβασαν στο bandcamp και μπορείς να το κατεβάσεις με δύο ευρώ μόνο, σχεδόν τσάμπα, από τις 21 μέχρι και 31 δεκεμβρίου. οι baby guru το έχουν βάλει σκοπό να σε κάνουν καλύτερο άθρωπο: σού δίνουν την ευκαιρία να πάρεις μια γεύση για το τι εστί φιλάνθρωπος: τα δύο ευρώ σου πάνε σε κοινωφελή σκοπό, στο πίκπα πεντέλης. έτσι έχεις μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια [ΚΑΙ το ep ΚΑΙ τη σωτηρία της ψυχής -που είναι πολύ μεγάλο πράγμα]. για να το αγοράσεις, μπες εδώ.
στο μεταξύ, έβαλαν και οι victim of society καινούργιο κομμάτι στο soundcloud τους που το λένε certain sense. [στη φωτο: χειμερινή κολυμβήτρια].

ευτυκισμένος ο κινούριος κρόνος

~ο νεαρός πακιστανός που μοίραζε διαφημιστικά φυλλάδια για ψησταριές μού ευχήθηκε «μέρι κρίσμας κι ευτυκισμένος ο κινούριος κρόνος».
«κι ο κρόνος κι η αφροδίτη. κι ο κρύπτων. καμιά ευχή για τη γη έχεις;».
«ναι, να ψοφήσει όλοι!».    

~η τζόι φρέμ-πονγκ έχει έτοιμο το νέο άλμπουμ της που θα κυκλοφορήσει την άνοιξη, αλλά αφού θυμήθηκε το πρώτο της χθες ο vasra [κυκλοφορία του 2010], ορίστε δυο λόγια για έναν από τους πιο όμορφους «παιδικούς» δίσκους που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια. η τζόι, που υπογράφει τη μουσική της ως oy, έχει φτιάξει τη δικιά της λιλιπούπολη, ένα άλμπουμ με ιστορίες της παιδικής ηλικίας, όχι τόσο για μικρά παιδιά λόγω στίχων, αλλά ιδανικό για τα μεγάλα. στα 26 κομμάτια του δίσκου διηγείται ιστορίες –πολλές φορές αυτοσχεδιαστικά-, τραγουδάει, παίζει σόουλ, τζαζ, μπλουζ, φανκ και βαλσάκια γιορτής νηπιαγωγείου και θυμίζει πότε το ξεκίνημα της leila και πότε λένα πλάτωνος.

καλή

~Το όνομά μου είναι Καλή, έχει βγει από το Καλλιρρόη, αλλά με βάφτισαν Καλή. Ώρες-ώρες μ’ αρέσει να με λένε Καλλιρρόη. Φέρρη με λένε από το σύζυγο, Μουσταφέρης… Τα αγαπώ όλα μου τα τραγούδια. Είναι σαν να τα γέννησα. Παιδιά δεν έκανα, αλλά έχω τα τραγούδια μου. Αγαπάω και τους συνεργάτες μου. Πρώτα εκτιμώ τον άνθρωπο και μετά τον επαγγελματία. Έχω συνεργαστεί με ανθρώπους οι οποίοι είχαν πάρα πολύ καλή φωνή, αλλά δεν ήταν καλοί χαρακτήρες. Απ’ την άλλη, κάποιος μπορεί να ήταν πιο μέτριος, αλλά να ήταν πολύ καλός χαρακτήρας. Θέλω να πω, ότι το άριστο στην καλλιτεχνία δεν συναντά πάντα τον άνθρώπο, αλλά αν τα βρεις και τα δύο είναι ωραίο πράγμα. Να έχεις συναδέλφους που να ’ναι και καλοί και άξιοι.

2012 μέμοριζ

χωρίς σειρά, όσα άκουσα πιο πολύ [μερικά μέχρι εμμονής]:
kendrick lamar-good kid, m.a.a.d city
death and vanilla-death and vanilla

killer mike-r.a.p. music

group rhoda-out of time, out of touch

baby guru-pieces

drug free youth-the avocado index

moon pool & dead band-human fly

actress-r.i.p.

sam flax-age waves
lee gamble-diversions 1994-1996
frank ocean-channel orange

larry gus-silent congas

the belbury poly-belbury tales

el-p-cancer for cure

jon brooks-shapwick

seekers international-the call from below

ariel pink-mature themes

cooly g-playin me
sun araw & m. geddes gengras meet the congos-icon give thank

death grips-the money store
laurel halo-quarantine

τεύχος τρίτο [και μακρύτερο]

μεκάνιμαλ

από όλη την σημερινή επίσκεψη στο αρχαιολογικό μουσείο, αυτό που μου έμεινε ήταν η κοντή γριά [αυτή κάτω που είναι έτοιμη να κάνει πιρουέτα], η οποία είναι μονίμως σε φέρμα: παραφυλάει πότε θα ακουμπήσεις σε κάποιο μάρμαρο για να σου επιτεθεί σαν κόμπρα. το ναυάγιο των αντικηθήρων αξίζει τον κόπο και τα 7 ευρώ και οι υπάλληλοι ήταν ανέλπιστα ευγενικοί και εξυπηρετικοί. όλοι εκτός της γριάς, που κόντεψε να μας δαγκώσει.
την συγχωρούμε γιατί ήταν ώρα μεσημεριανού και μπορεί και να πείναγε.
μεκάνιμαλ.

στη γενοβέφα

~την κυρα βέφα της τηλεόρασης ποτέ δεν τη συμπάθησα. μου φαινόταν ψεύτικη, δεν ξέρω με τι αληθινό την σύγκρινα, αλλά παραήταν χαμογελαστή για να είναι αληθινή. ήταν κάποιου είδους φθόνος επειδή παραήταν πετυχημένη, βιβλία, τηλεόραση, τα vefa’s house, εξωτερικό, βραβεία. κι αυτό το ψεύτικο χαμόγελο που με έκανε έξω φρενών. τελικά αποδείχτηκε ότι από όλους στα πρωινάδικα ήταν η πιο αληθινή. η βέφα είναι αυτοδημιούργητη, άριστη μάνατζερ του εαυτού της [χωρίς να ξέρει καν τι σημαίνει η λέξη μάνατζμεντ, ξεκίνησε να πλασάρει τον εαυτό της από ένστικτο], που βρέθηκε στην τηλεόραση με τσαμπουκά και προώθησε τη δουλειά της χωρίς να πάρει ποτέ ούτε ένα ευρώ από τα πρωινάδικα [στην τηλεόραση δεν έπαιρνε μισθό, της επέτρεπαν να διαφημίζει τα vefa’s house και τα βιβλία της].

πορνείας εγκώμιον

τριάντα χρόνια στο επάγγελμα

το κείμενο αυτό είναι ένα είδος διαθήκης. ένας αποχαιρετισμός σε νεκρούς και ζωντανούς. η ζωή, δηλαδή το έσχατο όριό της, μού την είχε στημένη με μια ύστατη πρόκληση, ίσως γιατί έζησα υπερβολικά. εδώ και τρία χρόνια είμαι παγιδευμένη στα δίχτυα του καρκίνου. μέχρι στιγμής του ξεφεύγω πληρώνοντας με μεγάλους πόνους το τίμημα ενός ανένδοτου αγώνα. σε σχέση με τις δυστυχίες του πλανήτη, δεν είναι τίποτα. σε σχέση με τις μεγάλες χαρές της ζωής, τις οποίες γεύτηκα χωρίς καμία περιστολή, είναι πολύ σκληρό.

αστικοί μύθοι

~την πρώτη φορά που μου το διηγήθηκε ένα «χαμένο κορμί» πίστεψα ότι ήταν αληθινό περιστατικό, μού είπε ότι είχε συμβεί σε κάποιον φίλο του σκηνοθέτη που γύριζε μια ταινία εκτός ελλάδας και πάει κάπως έτσι:
«αυτός ο φίλος μου ετοιμάζει ένα ντοκιμαντέρ στην ολλανδία και, πριν από κάτι μήνες, μετακόμισε στο άμστερνταμ για να μείνει αρκετό καιρό, έτσι πήρε μαζί και τον σκύλο του. νοίκιασε ένα δωμάτιο στο δίπατο διαμέρισμα μιας γριάς που ζούσε μόνη της, συντροφιά με ένα κουνέλι. αυτός νοίκιασε στον πρώτο, η γριά έμενε στο ισόγειο. το πρόβλημα ήταν ότι ο σκύλος ξερογλειφόταν κάθε φορά που έβλεπε το κουνέλι. έτσι, ο σκηνοθέτης τον έβγαζε κάθε πρωί βόλτα για να κάνει την ανάγκη του και μετά τον κλείδωνε στο δωμάτιο για τις ώρες που έλειπε από το σπίτι. το κουνέλι ήταν ελεύθερο στο ισόγειο και ροκάνιζε καρότα, αλλά πάθαινε αμόκ κάθε φορά που γάβγιζε ο σκύλος και μετά πάθαινε αμόκ και η γριά που έβλεπε συγχισμένο το κουνέλι. έδωσε στον σκηνοθέτη τελεσίγραφο: αν δεν σταματήσει να γαβγίζει ο σκύλος, θα έπρεπε να ψάξει να βρει άλλο σπίτι.

ough! μεταφορές

το σάββατο 24.11 κυκλοφορεί το δεύτερο τεύχος του ough!
θα υπάρχει από τις 9.30 μμ, στον πρώτο όροφο του bios. το πάρτι ξεκινάει κατά τις 10.

larry hopper

~περίμενα πώς και πώς να ολοκληρωθεί ο τρίτος κύκλος του downton abbey για να δω τα επεισόδια μαζεμένα, σε έναν μεταμεσονύκτιο μαραθώνιο που ξεκίνησε σάββατο βράδυ και ολοκληρώθηκε κυριακή μεσημέρι, με μπόλικο σασπένς και δακρύβρεχτες σαπουνοπερικές εξελίξεις στην αριστοκρατία και στους υπηρέτες του downton. νομίζω ότι ο τρίτος κύκλος ήταν ο καλύτερος μέχρι τώρα, παρόλο που δεν έτρεχαν τόσες πολλές παράλληλες ιστορίες όσες στον δεύτερο και η δράση ήταν πολύ πιο χαλαρή. όσο για την πολυδιαφημισμένη εμφάνιση της σίρλει μακλέιν στο ρόλο της αμερικανίδας γιαγιάς, είναι το λιγότερο που σου έχει μείνει όταν φτάσεις στο τελευταίο επεισόδιο [για την ακρίβεια, στο τρίτο επεισόδιο την έχεις ήδη ξεχάσει]. μου άρεσε και το τέλος, που βρίσκει τους άγγλους αριστοκράτες στα πρόθυρα μιας νέας εποχής, προσπαθώντας να προσαρμοστούν στα νέα μεταπολεμικά δεδομένα. κι επειδή οι καταστάσεις τους κάνουν όλους λίγο καλύτερους ανθρώπους. όσο κι αν αυτό συμβαίνει μόνο στα μυαλά των σεναριογράφων, δεν μπορείς να μην ζηλέψεις λίγο, όχι για τη χλίδα και την ευκολία που ζουν τη ζωή τους χωρίς να χρειάζεται να δουλέψουν, αλλά για την πολιτισμένη στάση τους ακόμα και μπροστά στον θάνατο.

νοέμβριος

yuria 2012. η έναρξη γίνεται σήμερα με τους betty loop loop στις 9 ακριβώς. διδότου 34. μετά έχει πάρτι στο kazu στη μαυρομιχάλη. ολόκληρο το πρόγραμμα και πιο πολλά για τα yuria εδώ. κι αύριο επιστρέφει το φεστιβάλ της βαβέλ [14ο διεθνές φεστιβάλ κόμικς] στην διπλάρειο σχολή στην πλατεία θεάτρου. από 2-11 νοεμβρίου. περισσότερα αύριο. καλό μήνα.

berberian sound studio

fact. το berberian sound studio είναι μία από τις καλύτερες ταινίες που βγήκαν φέτος στις αίθουσες. είναι και από τις καλύτερες αγγλικές ταινίες των τελευταίων χρόνων: ένα ψυχολογικό θρίλερ που διαδραματίζεται το 1976, με έναν άγγλο τεχνικό ήχου από το dorking ο οποίος αναλαμβάνει μια δουλειά στην ιταλία και βυθίζεται στον κόσμο των ταινιών τρόμου. το berberian sound studio που γύρισε ο peter strickland [του katalin varga], ακόμα κι αν δεν ήταν μία εξαιρετική ταινία, αξίζει ιδιαίτερης προσοχής επειδή την έχει φτιάξει ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος. ταλαντούχος και με πολύ δημιουργικό παρελθόν ως μουσικός στους πειραματικούς sonic catering band και bohman brothers. μάλιστα, πριν από μερικά, χρόνια έχουν κυκλοφορήσει δουλειά τους στην absurd του νικόλα μαλεβίτση [μπορεί και να υπάρχει ακόμα κάποιο αντίτυπο στο vinyl microstore]. ο peter strickland είναι μισός έλληνας [από τη μάνα του] και όταν διαβάσεις τη συνέντευξή του στην guardian θα καταλάβεις γιατί αξίζει να ασχοληθείς μαζί του.
τη μουσική της ταινίας την έχουν γράψει οι broadcast, η trish είχε προλάβει να γράψει αρκετά μουσικά θέματα πριν χαθεί από πνευμονία και ο james cargill την ολοκλήρωσε, ένας ακόμα λόγος για να δεις την ταινία.

διάδωσέ το

το μνημόνιο που έρχεται προς ψήφιση στη βουλή, περιλαμβάνει αδιανόητες λεπτομέρειες και όρους που, όσο και να θες να το αποφύγεις, σου φέρνουν στο νου έγγραφα συνθηκολόγησης ηττημένου κράτους σε πόλεμο. το κείμενο των 30.000 λέξεων περιγράφει ένα ασφυκτικό πλαίσιο μέτρων και υποχρεώσεων, που μπορεί να συνοψιστεί σε μόνο τρείς λέξεις: «φέρτε τα λεφτά». κάθε κεφάλαιο ξεκινάει με έναν όμορφο τίτλο, όπως «για την αποτελεσματικότερη υγεία» και αμέσως μετά, περιγράφει μέτρα που θα διαλύσουν τον εσωτερικό κοινωνικό ιστό!
ως πολίτες δεν ξέρουμε ότι με την υπογραφή του μνημονίου απεμπολούμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε την δημόσια περιουσία για το κοινωνικό καλό. ότι υποχρεούμαστε να πουλήσουμε την ακίνητη μας περιουσία χωρίς να έχουμε το δικαίωμα να τη χρησιμοποιήσουμε π.χ. για να στεγάσουμε ένα δημαρχείο ή ένα σχολείο. ως πολίτες αγνοούμε ότι τα δυσβάσταχτα μέτρα για την υγεία περιλαμβάνουν και έναν όρο που ορίζει ότι αν δεν πιάσουμε τους στόχους μέσα σε δύο μήνες, τότε δύνανται να καταργηθούν οι απαλλαγές συμμετοχής ακόμα και στους καρκινοπαθείς. ως πολίτες δεν γνωρίζουμε ότι από τα μέσα του 2013 η ΔΕΗ θα ανεβάσει κατακόρυφα τα τιμολόγιά της και ότι θα καταργηθούν όλα εκείνα τα ειδικά τιμολόγια για τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, όπως και ότι από τον ιούνιο του 2013 η ΔΕΗ δεν θα μπορεί πλέον ούτε να διακανονίζει τις οφειλές των πελατών της, κάτι που μπορεί να κάνει κάθε ιδιωτική εταιρία. και πολλά ακόμα.
εδώ ολόκληρο το κείμενο των 30 χιλιάδων λέξεων, στα ελληνικά.

το καλό παιδί

mass hallucination baby / i'll education baby / want to reconnect with your elations / this is your station baby...
ο kendrick lamar μεγάλωσε και ζει στο compton, σε ένα περιβάλλον με μεγάλο ποσοστό εγκληματικότητας, όπου για να επιβιώσεις πρέπει να ανήκεις σε κάποια συμμορία. παρόλα αυτά, κατάφερε να μην μπλεχτεί ποτέ του με σοβαρά παραπτώματα και συμμορίες. και ήταν προνομιούχος: μεγάλωσε με τους δύο γονείς του, όταν οι περισσότεροι φίλοι του ήταν από διαλυμένες οικογένειες.

instead of the truth

κιμωλίες

~στη βιοτεχνία σημαιών στο μενίδι, σε έναν δρόμο που έχει ζυγούς αριθμούς και από τις δύο πλευρές, ράβονται χιλιάδες ελληνικές σημαίες για την εθνική εορτή. και όχι μόνο για τον σημαιοστολισμό του τριημέρου, αλλά και για όσους θέλουν να διαλαλήσουν την ελληνική καταγωγή τους, κρεμώντας μια γαλανόλευκη στο μπαλκόνι τους. αν προχωρήσεις στην αχαρνών και στη λιοσίων προς βορά, από το ύψος της πλατείας βικτωρίας και πέρα, αξίζει να σηκώσεις τα μάτια σου και να αρχίσεις να μετράς τις κρεμασμένες ελληνικές σημαίες. όχι προσωρινά αλλά μόνιμα, για να πιστοποιούν ότι στα συγκεκριμένα διαμερίσματα ζουν έλληνες. ένας γνωστός μου ισχυρίζεται ότι η μόνη περιοχή που μπορεί να συναγωνιστεί τον αριθμό είναι η ακαδημία πλάτωνος.

53 χαμένες μέρες φθινοπώρου

~δεν μπορώ να θυμηθώ πού το διάβασα, αλλά ο έλβις δεν πέθανε -λέει- από overdose βαρβιτουρικών, πέθανε επειδή είχε σε τόσο μεγάλο βαθμό δυσκοιλιότητα, που το παχύ έντερό του διπλασιάστηκε σε μέγεθος και... [έχει και συνέχεια, αλλά καλύτερα να σταματήσω εδώ, μπορείς ελεύθερα να τη φανταστείς]. ο έλβις ήταν σαβουροφάγος και πέθανε απ’ το πολύ φαΐ.

ough! 1

το www.ough.gr έγινε ενός χρόνου και κυκλοφορεί στο δρόμο την έντυπη εκδοσή του, ένα free περιοδικό ποικίλης ύλης, συν έναν ένθετο μηνιαίο οδηγό επιβίωσης, το πάνθεον. το πρώτο τεύχος θα μοιραστεί απόψε στο bios, σε ένα πάρτι στον πρώτο όροφο, που θα ξεκινήσει περίπου στις 9 μμ. με ελεύθερη είσοδο.

moon over the alley

από όλες τις πρόσφατες κυκλοφορίες του bfi* με τις cult αγγλικές ταινίες των ’60s και των ’70s που δεν έφτασαν ποτέ στο μεγάλο κοινό, αυτή που είναι η αγαπημένη μου είναι το «moon over the alley», σίγουρα ένα από τα πιο ξεχωριστά φιλμ της δεκαετίας του 70. και οι δύο ταινίες που έφτιαξαν ο chuck [ή joseph] despins με τον william dumaresq [και οι δύο καναδοί που είχαν μετακομίσει στο λονδίνο] είναι πολύ ιδιαίτερα δείγματα αγγλικού σινεμά. η πιο γνωστή από τις δύο είναι το duffer, μία πολύ τολμηρή ταινία με έναν έφηβο στο νότινγκ χιλ να κακοποιείται σεξουαλικά από έναν διαστρεμμένο και παρανοϊκό τύπο, μεγαλύτερό του, που τον πηδάει κατ’ εξακολούθηση και περιμένει να μείνει έγκυος και να γεννήσει. ο duffer υποφέρει, αλλά του αρέσει κιόλας, πιο πολύ όμως του αρέσει η μεσήλικη πόρνη που επισκέπτεται συχνά, με την οποία δημιουργεί μια πολύ τρυφερή σχέση. στο τέλος συμβαίνουν πολύ φρικτά πράγματα, αλλά με τέτοια υπόθεση σιγά να μην είχε και happy end.

the party's over

το 1963, λίγο πριν οι beatles [beat-les?] γίνουν πιο γνωστοί κι απ’ το χριστό και ένα χρόνο πριν ο guy hamilton αρχίσει να γυρίζει τις ταινίες του james bond, έφτιαξε μια ταινία για μία παρέα μποέμ μηδενιστών που της άλλαξε τα φώτα η λογοκρισία και αναγκάστηκε να την αποκηρύξει, το the party’s over. το the party’s over είναι μία ταινία με beatniks [και όχι για τους beatniks] που τις νύχτες χορεύουν και μεθοκοπάνε και τις μέρες δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον και καμία όρεξη για τίποτα, πέρα από τα ρούχα, το ποτό και το σεξ. είναι τόσο αδιάφοροι ακόμα και για τους «κολλητούς» τους, που όσο προχωράει η ταινία θέλεις να τους σπάσεις το κεφάλι.

κυριακή

η πρώτη κυκλοφορία του larry gus στην dfa είναι αυτό το ep με το ινο-ϊκό εξώφυλλο [με τη βέροια], που έχει τίτλο silent congas και κυκλοφορεί την επόμενη εβδομάδα / ο giorgio moroder αποφάσισε να ανεβάσει όσο υλικό έχει σε στοκ στο souncloud. μπορείς να ακούς [και να κατεβάζεις] μέχρι το τέλος του κόσμου / και μία πολύ εύκολη μηλόταρτα με καραμέλα

private road

η δεύτερη ταινία του barney plats mills είναι πάλι ένα νεανικό ερωτικό δράμα, το private road του 1971, αυτή τη φορά γυρισμένο με έντονα χρώματα και επαγγελματίες πρωταγωνιστές: την susan penhaligon και τον bruce robinson -είναι ο ίδιος bruce robinson που 16 χρόνια αργότερα σκηνοθέτησε μία από τις καλύτερες αγγλικές ταινίες ever, το withnail and i. οι suedheads εδώ έχουν γίνει χίπις και οι καταστάσεις αρκετά πιο upper class:

suedeheads

εκεί λίγο πριν το τέλος των ’60s και στο ξεκίνημα των ’70s, ο barney plats mills γύρισε δύο ταινίες σχετικά άγνωστες στις επόμενες γενιές, οι οποίες εκτός από θαυμάσια δείγματα αγγλικού σινεμά, καταγράφουν με πολύ ιδιαίτερο τρόπο τις νεανικές [υπο]κουλτούρες εκείνης της εποχής [suedeheads, χίπις] και την εργατική τάξη. το bronco bullfrog [το σκηνοθετικό ντεμπούτο του] είναι ένα νεορεαλιστικό δράμα με στοιχεία free cinema, που θυμίζει το σινεμά του ken loach και του ροσελίνι, γυρισμένο το 1969 με ερασιτέχνες ηθοποιούς [πραγματικούς suedehead], γεγονός που κάνει την ταινία σχεδόν ντοκιμαντέρ.

jeanne dielman

κόλλημα

μπορεί να έχουν βγει πολύ καλύτεροι δίσκοι φέτος και μπορεί να μην είναι καν το καλύτερο άλμπουμ του el-p, από την ώρα που τον κατέβασα όμως και για περισσότερους από τρεις μήνες, είναι με διαφορά ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. το cancer for cure ξεκινάει με μια πολύ δυνατή τέκνο-κιθαριστική εισαγωγή και συνεχίζει με ένα κομμάτι που έχω βάλει δεκάδες φορές στο repeat και παρόλα αυτά δεν βαριέμαι ποτέ: το full retard. αυτό το «so you should pump this shit like they do in the future» που θυμίζει το «intergalactic planetary / planetary intergalactic / another dimension, another dimension» [χωρίς τα ρομπότ και με αρκετά όι όι] θα μπορούσε να έχει ξεμείνει από το hello nasty και έχει και τρομερό ρυθμό και γαμάτη παραγωγή και ένα ρεφρέν που σου κολλάει με τη μία. στο πιο ωραίο σημείο του κομματιού, εκεί που στο βίντεο εμφανίζεται η πιτσιρίκα με τα άσπρα και λέει «where harmony and love reign / no longer do we live in a society bent on it's own destruction / children of every race, creed and religion frollick through fields of golden dandelions» και την σκοτώνει ο σκίουρος, συνειδητοποιείς ότι ο el-p είναι ποιητής, μόνο που χρειάζεται να γνωρίζεις πολύ καλά τη νέα υόρκη των τελευταίων 40 χρόνων για να αποκρυπτογραφήσεις τους στίχους. ειδικά στο drones over bkln, όπου περιγράφει πολύ πιο συναρπαστικά πράγματα από τα «i'd sooner wash my dick in acid than ask what you think / i'll fuck myself with a stun gun before gassing your team» που είχα προσέξει στην αρχή. είχα πάρα πολύ καιρό να κολλήσω τόσο με άλμπουμ. κι είχα χρόνια να ακούσω τέτοιο καλό, παλιομοδίτικο χιπ χοπ που να μην μπορείς να το ξεφορτωθείς με τίποτα. άκου το true story με το υπνωτικό «in the world» να επαναλαμβάνεται ασταμάτητα πάνω σε ένα ξεσηκωτικό μπιτ που θυμίζει erik b & rakim και stetsasonic και θα μπορούσε να είχε γραφτεί το ’89 και τα λέμε… «shoot for the stars hit the roof, jump for the shark get a tooth / reach for the flowers get thorny, warning their powers in bloom». καλύτερα άλμπουμ θα βρεις ένα σωρό, πιο κολλητικό δύσκολα.

μ-ντο

το tahoultine ήταν ένα τραγούδι που ξεχώριζε από την πρώτη φορά που άκουγες τη συλλογή με τη μουσική των κινητών της ερήμου. εκτός από τεράστια τοπική επιτυχία σε mp3, στην αρχή της χρονιάς κυκλοφόρησε σε ένα δυσεύρετο σήμερα 7ιντσο, το διασκεύασαν οι αμερικάνοι brainstorm, το έκανε remix o gulls και ο mdou moctar γνώρισε μία σχετική επιτυχία στο airplay αμερικάνικών κυρίως σταθμών.
η περίπτωση του mdou moctar είναι πολύ ιδιαίτερη, κι όχι τόσο επειδή είναι ένας περιζήτητος μουσικός στους γάμους της περιοχής του. ο mdou [που είναι πολύ νεαρός, μπορεί να μην είναι καν 20] παίζει κιθάρα και τραγουδάει με τη συνοδεία ενός ντράμερ αποκλειστικά ερωτικά τραγούδια. η ιδιαιτερότητά του είναι τα φωνητικά του που είναι απόκοσμα και ρομποτικά, μέσα από autotune, λιγωτικά και έντονα μελοδραματικά. σε συνδυασμό με τον μεταλλικό ήχο της κιθάρας και το παραδοσιακό, αφρικάνικο τέμπο κάνουν έναν ακαταμάχητο συνδυασμό που οι brainstorm προσπαθούν να αναπαράγουν διασκευάζοντας τα κομμάτια του. το νέο του 7ιντσο που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο anar έχει στην β πλευρά τη διασκευή των brainstorm [εκείνοι τραγουδούν για μία βανέσσα] και είναι άλλο ένα υπέροχο τραγούδι. σύντομα θα είναι σουπερστάρ κι εκτός αφρικής. εδώ είναι και τα δύο κομμάτια του.

night train

παρόλο που η πρωταγωνίστριά του lucyna winnika είχε κερδίσει το ’59 στη βενετία το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου, και παρόλο που είναι μία από τις πιο ατμοσφαιρικές και ιδιαίτερες πολωνικές ταινίες των ’50s, το night train του jerzy kawalerowicz παρέμεινε πάντα στην σκιά της επόμενης ταινίας του, του mother joan of angels, στην οποία πρωταγωνιστούσε πάλι η lucyna. μετά ο kawalerowicz την παντρεύτηκε, κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
το night train είναι μια χιτσκοκική ταινία που δεν θυμίζει καθόλου πολωνικό σινεμά: δεν τοποθετείται σε κανένα ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο [όπως οι προηγούμενες πέντε ταινίες του σκηνοθέτη] και δεν έχει σχεδόν καθόλου «εθνικό» χρώμα.

13ος όροφος

ο σουλεϊμάν μένει σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα στον δέκατο τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας στα πατήσια. στην αθήνα έφτασε το 2004, λίγο πριν την ολυμπιάδα, μετά από πολύμηνες περιπλανήσεις και κακουχίες. ο σουλεϊμάν είναι αθλητής και ονειρευόταν να δει ζωντανά κάποιους από τους αγώνες, αλλά δεν τα κατάφερε. κατάφερε όμως να επιβιώσει σε μία πόλη που δεν ήταν ακόμα εχθρική για τους ξένους και να μάθει καλά ελληνικά. πιστεύει ότι οι έλληνες του έχουν φερθεί καλά, έχει κάνει φίλους και ακόμα και στις δύσκολες σημερινές συνθήκες είναι αισιόδοξος και θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που έχει δουλειά. ο σουλεϊμάν είναι συνήθως χαμογελαστός, μόνο μπροστά στην κάμερα σοβαρεύει απότομα και όταν μιλάει για την πατρίδα του, το αφγανιστάν. δεν θέλει να γυρίσει ποτέ πίσω, «τι να κάνω εκεί;», λέει, «δεν θα μπορούσα να μείνω, λείπω ήδη 16 χρόνια. και εκεί υπάρχει ακόμα κάτι σαν βεντέτα. επειδή οι φυλές και τα χωριά πολεμούσαν μεταξύ τους, ακόμα και τώρα η μία οικογένεια εκδικείται την άλλη με το να σκοτώνουν τους γιους. δεν έχει σημασία που έχουν περάσει τόσα χρόνια. το αίμα δεν σβήνει ποτέ. στα αφγανικά αυτό το λένε ντουσμάν. ο θείος μου σκοτώθηκε γι’ αυτό τον λόγο. θα ήθελα να μείνω για πάντα στην ελλάδα, να έχω μια χώρα δική μου. να έχω όμως επίσημη άδεια παραμονής, για να μπορώ να ταξιδεύω όπου θέλω ελεύθερος, να πάω διακοπές. δεν θέλω να γυρίσω μόνιμα ούτε στο ιράν, ούτε στο αφγανιστάν. θα ήθελα όμως να μπορέσω να πάω για να δω την μητέρα μου και την αδερφή μου. μόνο μιλάμε στο τηλέφωνο. η αδερφή μου, που μεγαλώσαμε μαζί, είναι παντρεμένη πια και έχει 2 παιδιά». ο σουλεϊμάν δεν είναι χριστιανός, στον τοίχο του δωματίου του όμως έχει τον άγιο νικόλαο και μία εικόνα της παναγίας. «ήταν στο προηγούμενο σπίτι που έμενα», λέει «και ο παππούς που μού το νοίκιαζε ήθελε να τις πετάξει στα σκουπίδια. μου άρεσαν και φεύγοντας τις πήρα μαζί». ολόκληρο το στόρι του υπάρχει εδώ.

looper

«death grip» κυριολεκτικά σημαίνει θανατηφόρο σφίξιμο, αλλά οι death grips δεν πήραν το όνομά τους από αυτό. death grip στην αργκό [και σαν ιατρικός όρος] είναι το μούδιασμα του αντρικού οργάνου από την υπερβολική και βιαστική χρήση του με την χούφτα -όταν τον κάλο, δηλαδή, δεν τον βγάζεις στο χέρι, αλλά στο πουλί. είναι μία κατάσταση στην οποία μπλοκάρει το μυαλό από την κατάχρηση και δεν στέλνει μήνυμα αφής στο ταλαιπωρημένο όργανο, έτσι χάνεται κάθε αίσθηση. ευτυχώς, σαν κατάσταση είναι αναστρέψιμη, σαν συνήθεια είναι ένας δρόμος χωρίς γυρισμό. για να δείξουν τον πραγματικό ορισμό του ονόματός τους οι death grips έφτιαξαν για το τρίτο [τέκνο] άλμπουμ τους no love deep web ένα ταιριαστό εξώφυλλο που δείχνει ένα μουδιασμένο ανδρικό όργανο σε στύση και προκάλεσε πονοκέφαλο στην εταιρία τους. περιέργως, παρόλο που είναι αδύνατο να το αντέξεις ολόκληρο με τη μία, είναι το πιο προσιτό από τα τρία. και παρόλο που ο ντόρος έγινε κυρίως για το εξώφυλλο, είναι ένα καλό άλμπουμ. για να το κατεβάσεις, μπες εδώ.

βυθιζόμαστε

fact: το μυαλό του ανθρώπου λειτουργεί με τέτοιον τρόπο, ώστε να του προκαλεί φόβο ό,τι είναι σπάνιο, ασυνήθιστο ή θεαματικό, ενώ αντίθετα τού προκαλεί ασφάλεια και οικειότητα ό,τι του φαίνεται απλό ή συνηθισμένο. διαβάζοντας τυχαία την έρευνα ενός αμερικάνου επιστήμονα [του μπρους σνάιερ που είναι συγγραφέας και security technologist, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό] και τις διαπιστώσεις του για τις πραγματικές απειλές για τη ζωή του μέσου ανθρώπου -που δεν είναι ούτε η τρομοκρατία, ούτε η πείνα, ούτε η φτώχια όπως μας έχουν κάνει να πιστεύουμε [κανένα από τα τρία δεν είναι πραγματική και άμεση απειλή], το κομμάτι που σε εντυπωσιάζει πιο πολύ είναι αυτό που μιλάει για τις ειδήσεις. αυτό τέλος πάντων που σήμερα θεωρείται «είδηση» και αναπαράγεται από κάθε μέσο.

σπασίκλες

c’est le temps de l’amour, le temps des copains et des aventures. σε αυτό το τραγούδι [που δεν το έχει επιλέξει τυχαία ο anderson να ακουστεί σε μία από τις πιο όμορφες σκηνές της ταινίας], συνοψίζεται όλη η ουσία του moonrise kingdrom. παιδιά κι ενήλικοι βιώνουν την πρώτη αγάπη ή προσπαθούν να επουλώσουν πληγές από παλιούς έρωτες. κι όσο κι αν η ταινία [που είναι δράμα, χωρίς τις ξεκαρδιστικές στιγμές του tenebaums, του rusmore ή του steve zissou] φαίνεται να είναι ένα παραμύθι με καλό τέλος, οι ήρωές του μένουν με έναν βουβό πόνο και μία αίσθηση ανεκπλήρωτου -που προφανώς δεν θα εκπληρωθεί ποτέ.

το σύνταγμα της ηδονής

μπαίνοντας στο οινομαγειρείο του λελούδα, σε ένα φαγάδικο του βοτανικού που κοντεύει έναν αιώνα ζωής [σαλαμινίας 12, κατεβαίνοντας την πέτρου ράλλη δεν στρίβεις στην πρώτη στροφή που θα βρεις δεξιά –που είναι η οδός δημαράκη- αλλά την προσπερνάς και αμέσως μετά μπαίνεις δεξιά στη διχάλα, στην πλάγια οδό που είναι η σαλαμινίας] το πρώτο πράγμα που μας έκανε εντύπωση ήταν η συζήτηση του ιδιοκτήτη με κάποιους θαμώνες: μιλούσαν για το σάιτ του οινομαγειρείου, ενώ η μαγείρισσα σχολίαζε κάτι για το facebook. το μαγαζί είναι από τα λίγα καπηλιά που έχουν απομείνει στην αθήνα με τόσο καλό φαγητό και ο φίλος που μας πήγε -ο οποίος είναι τόσο «άρρωστος» culinary enthusiast που μας κάνει ολόκληρες διαλέξεις κάθε φορά που τολμάμε να φάμε «πλαστικό» φαγητό στο γραφείο- επέμενε εδώ και καιρό ότι έπρεπε πάση θυσία να το επισκεφτούμε. το οινομαγειρείο είναι μοιρασμένο σε δυο χώρους, τον κυρίως χώρο του μαγαζιού που μοιάζει με κλασική συνοικιακή ταβέρνα και ένα ξεχωριστό δωμάτιο που ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει πριν από 50 χρόνια. και για να πιστοποιήσει την «αρχαιότητά» του, διαθέτει και ένα κελάρι γεμάτο με ξύλινα βαρέλια, όπου φτιάχνουν και διατηρούν το δικό τους κρασί εδώ και τέσσερις γενιές.

town without pity

κατεβαίνοντας την εθνική στο ρεύμα προς λαμία, απέναντι από το allou fun park και σε ένα οικόπεδο με είσοδο κάθετα στον παράλληλο δρόμο της εθνικής, υπάρχουν παρκαρισμένες εδώ και χρόνια κάποιες φιγούρες φτιαγμένες από φελιζόλ. είναι κυρίως ήρωες από παραμύθια και κλασικές μορφές από την παιδική ζώνη της τηλεόρασης. δεν είναι όλοι αναγνωρίσιμοι, πάντως ανάμεσα σε μουστακαλήδες αγάδες, χορεύτριες, αρχαίους έλληνες με τεράστια κουλούρια θεσσαλονίκης και κουβανούς μουσικούς, υπάρχουν ο σαρλό και ο ποπάι με τον βρούτο και την όλιβ σε ένα φρικιαστικό τρίο που θα μπορούσε να είναι ο φόβος και ο τρόμος των παιδιών [«φάε το φαΐ σου, αλλιώς θα σε δώσω σ’ αυτούς τους τρεις να σε κατασπαράξουν»]. τα ξεθωριασμένα χρώματα και η φθορά απ’ τα στοιχεία της φύσης έχουν κάνει την όλιβ αλλήθωρη και στραβοκάνα [αν την δεις προφίλ τής λείπει κι ένα κομμάτι απ’ τη μύτη] και τον ποπάι και τον βρούτο τέρατα, έτοιμα να ορμήσουν στη στραβοκάνα και να της κάνουν τα χειρότερα. τα δόντια του ποπάι έχουν σπάσει από την πολυκαιρία και από όποια γωνία και αν τον δεις, μοιάζει με τον κύκλωπα. του βρούτου του έχουν πεταχτεί τα μάτια έξω και έχει μια έκφραση κοκάκια που έχει κάνει τρεις γραμμές μαζί και μετά τρίζει τα δόντια από ευχαρίστηση. παρόλο που στο οικόπεδο έχουν ρίξει βουνά από μπάζα και πέτρες, οι φιγούρες επιμένουν να στέκονται εκεί ακούνητες και σιωπηλές, σαν αγάλματα-μνημεία της ποπ κουλτούρας. μού θύμισαν κάποια αγάλματα που είχα δει σε πλατείες βαλκανικών χωρών [σε φωτογραφίες] με τον ράμπο, τη μαντόνα και τον μπρους λη, τα οποία αντικατέστησαν αγάλματα εμβληματικών μορφών του κόμματος όταν έπεσαν τα κομουνιστικά καθεστώτα.

ντούμεν

ο robert ormerod τραβάει φωτογραφίες από doomen πάνω από ένα χρόνο. «doo» είναι η σκωτσέζικη λέξη για το αρσενικό περιστέρι και «dooman» αυτός που τα εκτρέφει. «τα πάντα γύρω απ’ αυτούς έχουν μία γοητεία», λέει, «το πάθος, ο τρόπος ζωής, οι μάχες, τα ίδια τα πουλιά. πολλοί ζουν απρόβλεπτες ζωές και είναι δύσκολο να τους εντοπίσεις. τη μία μέρα μπορεί να συμφωνήσουν να φωτογραφηθούν και την επόμενη να μην θέλουν να σε ξέρουν». την περασμένη παρασκευή σε ένα καταπληκτικό θέμα που δημοσίευσε η γκάρντιαν οι φωτογραφίες του robert συνόδεψαν ένα ρεπορτάζ στις εργατικές συνοικίες του εδιμβούργου, όπου σκωτσέζοι με μανία για τα περιστέρια μιλούν για τη λόξα τους [που δεν είναι ένα απλό χόμπι]. εκεί που νομίζεις ότι θα διαβάσεις ένα κομμάτι για διαγωνισμούς πετάγματος και ταχυδρομικά περιστέρια, αποκαλύπτονται περιπτώσεις που θυμίζουν περισσότερο την σκληράδα του kes.

forbidden games

~περίεργη μέρα. ένα ομαδικό αντίο στα σόσιαλ μίντια μπορεί να προκαλεί φρίκη αν φανταστείς έστω και για λίγο τι μπορεί να κάνει ο καθένας την ώρα που αποτίνει τον φόρο τιμής, γράφοντας δυο λόγια συμπάθειας για έναν άνθρωπο που δεν γνώριζε [να ξύνει τη μύτη του, να είναι στην τουαλέτα, να ξύνει τ’ αρχίδια του κι άλλα χειρότερα] αλλά απ’ την άλλη είναι και η πιο συγκινητική πράξη που προβλήθηκε από τα μέσα τις τελευταίες μέρες. κι εκεί που διαβάζεις τα τουίτ και βουρκώνεις και σε πιάνει κόμπος στο λαιμό από την πραγματικά όμορφη ιστορία αγάπης, σκέφτεσαι ότι όταν πεθάνεις θα μείνουν πίσω ενεργοί όλοι οι λογαριασμοί σου και πολύ πιθανό να σου γράφουν ό,τι μαλακία τους κατέβει άνθρωποι που ούτε ήξερες ότι υπάρχουν ούτε και θα ήθελες να γνωρίσεις και σε πιάνει πάλι φρίκη. θα μου πεις και τι σε νοιάζει; όταν πεθάνεις χέστηκες για το τι θα γράφουν, μήπως θα τα δεις;
τέλος πάντων, μου είναι αδύνατο να αφήσω μήνυμα σε άνθρωπο που ξέρω ότι έχει φύγει. παρόλα αυτά, μπαίνω συχνά στα facebook δύο φίλων μου που χάθηκαν ξαφνικά και όσος καιρός κι αν περάσει δεν μπορώ να το χωνέψω. και κάθε φορά που μπαίνω και βλέπω ότι τους έχουν γράψει κι άλλο μήνυμα, πλαντάζω στο κλάμα.
~forbidden games.

each other

εισαγωγή: έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια από την καταστροφή του τσέρνομπιλ που οι περισσότεροι που διαβάζουν αυτό το ποστ δεν θα ξέρουν καν τι είναι [έχει πλάκα, γιατί κάποια στιγμή που αναφέρθηκε η λέξη τσέρνομπιλ, μία 25χρονη κοπέλα νόμισε ότι μιλάγαμε γι αυτό και η κουβέντα έγινε πολύ σουρεαλιστική].
anyway, η περιοχή της ουκρανίας γύρω από το τσέρνομπιλ, μετά από την έκρηξη του πυρηνικού αντιδραστήρα το 1986 έπαψε να είναι κατοικημένη και τα επίπεδα της ραδιενέργειας εξακολουθούν να είναι σε απαγορευτικά επίπεδα. σήμερα οι πόλεις τριγύρω είναι πόλεις-φαντάσματα και σε όλες τις φωτο τα έρημα κτίρια μοιάζουν να είναι στοιχειωμένα.
το στόρι [που μου θύμισε αυτό] έχει ως εξής: η φωτογράφος diana markosian επισκέφτηκε πρόσφατα την redkova, ένα από τα εγκαταλειμμένα χωριά της ζώνης καταστροφής, και φωτογράφησε κάποιους απ’ τους ανθρώπους που μένουν εκεί. είναι άνθρωποι που αψήφησαν τον κίνδυνο και παρέμειναν στο χωριό, παρ’ όλες τις προειδοποιήσεις και τις απαγορεύσεις. περίπου 1000 κάτοικοι της redkova άφησαν το ’86 τα σπίτια τους και μετακόμισαν αλλού. για πάντα. η λυδία και ο μικαήλ όμως δεν έφυγαν ποτέ απ’ το χωριό. έμειναν και έκαναν όλα τα απαγορευμένα: καλλιέργησαν τη μολυσμένη γη, έφαγαν τα φυτά που καλλιεργούσαν, τάιζαν τα ζωντανά με μολυσμένη τροφή. και μετά τα έτρωγαν. επιβίωσαν κόντρα σε όλες τις προβλέψεις που τους έδιναν πολύ χαμηλά ποσοστά επιβίωσης. η λυδία είναι πρώην νοσοκόμα, σήμερα είναι 74 χρονών και παίρνει σύνταξη 120 δολάρια το μήνα. ποτέ δεν της έδωσαν επίδομα για τις ανθυγιεινές συνθήκες ζωής. ο μικαήλ είναι 73 και κάποτε ήταν διευθυντής στο ταχυδρομείο του χωριού. είναι παντρεμένοι 50 χρόνια. από τη μέρα που εκκενώθηκε το χωριό κι έμειναν χωρίς δουλειά, εργάζονται στα χωράφια και τρώνε μόνο σπιτικό φαγητό. κοιμούνται νωρίς το βράδυ και ξυπνούν τα χαράματα. όταν θυμάται την τραγωδία η λυδία κλαίει. «καταλάβαμε ότι η ζωή μας δεν θα ήταν ποτέ η ίδια», λέει. κανείς δεν ξέρει αν η ζωή τους θα ήταν καλύτερη αν είχαν ζήσει αλλού. ό,τι έγινε, έγινε. αυτό που έχουν ακόμα είναι ό,τι τους είναι πιο απαραίτητο στη ζωή: ο ένας τον άλλον.

sebastien @ acropolis

o sebastien είναι πάνω από ένα ενενήντα, σχεδόν γίγαντας, και είναι από τους πιο βολικούς ανθρώπους που έχω συναντήσει. ανέβηκε στην ακρόπολη λίγο πριν μας πετάξουν έξω οι φύλακες επειδή έκλεινε [βγάζουν εισιτήρια μέχρι τις 6 και μισή και σε πετάνε έξω στις 7 παρά είκοσι] και πόζαρε με φόντο τα μάρμαρα και τον αττικό ουρανό σε ένα σωρό τουρίστες που δεν είχαν πάρει είδηση ότι έβλεπαν τον ίδιο το θεό. μία τουρίστρια τού ζήτησε τη χρυσή ζακέτα, τη δοκίμασε και της ήταν σαν παλτό, σχεδόν μέχρι το γόνατο.
εδώ είναι η συνέντευξή του. για αύριο το βράδυ ετοιμάζει μία πολύ σπέσιαλ εμφάνιση στο bios.

snowtown

το snowtown είναι ένα προάστιο της αδελαΐδας στη νότια αυστραλία, όπου στα μέσα των ’90s ακόμα και το ασθενοφόρο χρειαζόταν συνοδεία αστυνομίας για να μπει μέσα στο γκέτο. ένα γκέτο που αποτελούσαν [και φαντάζομαι αποτελούν ακόμα] λευκοί χριστιανοί, έντονα θρησκευόμενοι και απόγονοι κακών σπόρων, ανάμεσά τους κι αρκετοί έλληνες. στο σκηνικό αυτό και σε ένα περιβάλλον αστοιχείωτων ανθρώπων που είχε αποχαυνώσει η βαρεμάρα, η αδιαφορία και η άγνοια, έδρασαν οι χειρότεροι δολοφόνοι που έχει καταγράψει η νεότερη ιστορία της αυστραλίας: οι suntown murderers. το εφιαλτικό κινηματογραφικό ντεμπούτο του justin kurzel που παρουσιάζει αυτά ακριβώς τα γεγονότα είναι από τις λίγες καινούργιες ταινίες που θυμάμαι να με έχουν ταλαιπωρήσει τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια. ακόμα κι αν ξέρεις τι θα δεις, είναι τόσο ανυπόφορα αυτά που εμφανίζονται δραματοποιημένα –ακόμα κι όταν παρουσιάζονται αποσπασματικά και ημιτελή- που είναι αδύνατο να τα αντέξεις μέχρι το τέλος. το snowtown murders είναι μια ταινία που σε απασχολεί πολύ περισσότερο όταν τελειώσει και την κουβαλάς για μέρες, επειδή, έστω και ασυναίσθητα, σε βάζει στη διαδικασία να συγκρίνεις το υπόβαθρο της ιστορίας με της σημερινής ελλάδας και να βρεις τις ομοιότητες με συγκεκριμένες καταστάσεις. οι συνθήκες που δημιουργούν φασισμό, άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση που γίνονται μέλη της αγέλης επειδή δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν, μέντορες που ωθούν στη βία και δημιουργούν κτήνη.

απαρίσιονς

ακούγοντας το πρώτο επίσημο άλμπουμ του gaslamp killer στην brainfeeder, όσο κι αν τον συμπαθείς, δεν γίνεται να μην αναρωτηθείς γιατί το ονομάζει πρώτο επίσημο, τα υπόλοιπα που κυκλοφορούσε τι ακριβώς ήταν; στο πρώτο επίσημο κάνει ό,τι ακριβώς και στα mixtape, δηλαδή παίζει με αμέτρητα sample και χρησιμοποιεί αυτούσια ολόκληρα ορχηστρικά μέρη από κομμάτια, μόνο που αυτή τη φορά έχει περισσότερες συνεργασίες. το άλμπουμ είναι καλό. μπορεί να μην είναι αποκάλυψη και να μην προκαλεί το ευχάριστο ξάφνιασμα του πρώτου ανεπίσημου ep του που είχε αφήσει να διαρρεύσει τότε που είχε ξυρισμένο το κεφάλι και καλλιεργούσε μουστάκες [έχουν περάσει κιόλας τρία χρόνια!], αλλά είναι καλό. σε δύο από τα κομμάτια του άλμπουμ συμμετέχει κι ο gonjasufi. στο ένα που το λένε apparitions κάνουν για άλλη μια φορά το ίδιο ακριβώς πράγμα που έκαναν και στο when i'm in awe: κάτι που μοιάζει με καραόκε του gonjasufi πάνω σε κομμάτι του mahmoud ahmed, αφού πετάξουν τη φωνή του. όσο παράφωνα κι αν τραγουδάει, όσο βραχνιασμένος κι αν ακούγεται, ο gonjasufi έχει κάτι πρωτόγονο και αυθεντικό που όταν τον ακούς ξεχνάς και καραόκε και "κλεμμένα" ορχηστρικά και, ακόμα κι αν το τραγούδι είναι μέτριο, δεν μπορείς να τον προσπεράσεις. στο apparitions οι παραφωνίες μπερδεύονται με τις λιγωτικές αιθιοπικές μελωδίες και φτιάχνουν ένα από τα highlight του δίσκου. του ταιριάζουν τόσο πολύ οι μελωδίες του mahmoud ahmed, που θα μπορούσε να φτιάξει ένα γαμάτο άλμπουμ μόνο με αυτές και καραόκε. και δεν χρειάζεται και τον gaslamp killer.
εδώ είναι ο αιθιοπικός γκοντζασούφι. [μαζί με μαχμούντ]

ναγκάγια σινσιρόκου

η πρώτη ταινία που γύρισε ο ozu μετά το τέλος του πολέμου -και μετά από ένα διάλειμμα 5 χρόνων για να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις- ήταν το the record of a tenement gentleman [για τους geeks: ο τίτλος είναι λάθος μεταφρασμένος στα αγγλικά από το "nagaya shinshi roku", ενώ ο σωστός ήταν "nagaya shinshiroku", δηλαδή a who's who of the tenement -κάτι ανάλογο με το λάθος gonja sufi [που σημαίνει «γκόντζα σούφι»], ενώ τον άνθρωπο τον λένε gonjasufi, που σημαίνει «αυτός που δεν πλένεται ποτέ»], ένα δράμα για ένα ορφανό πιτσιρίκι που έχει μείνει έρημο, όπως και χιλιάδες άλλα πιτσιρίκια στην μεταπολεμική ιαπωνία. ο πατέρας του αγνοείται, η μάνα του έχει σκοτωθεί και αυτό περιφέρεται στους δρόμους. εκεί το βρίσκει κάποιος γυρολόγος «μάντης» που το παίρνει μαζί του, αλλά στο σπίτι που μένει είναι ανεπιθύμητο. κανείς δεν θέλει κι άλλο ένα φόρτωμα στον ήδη πολύ δύσκολο καθημερινό αγώνα για επιβίωση. κάπως έτσι μελοδραματικά ξεκινάει η ταινία, με τη δήλωση του σπιτονοικοκύρη του kitachi [γυρολόγου-μάντη] ότι μισεί τα παιδιά. επειδή δεν ξέρει τι να κάνει το εξάχρονο πιτσιρίκι [που είναι σιωπηλό σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και μέχρι το τέλος δεν λέει παρά ελάχιστες λέξεις] ο kitatchi το πάει σε μία ηλικιωμένη γειτόνισσα που είναι χήρα και ζει ολομόναχη και της ζητάει να το φιλοξενήσει -έστω και για λίγο, μέχρι να δει αν ζει ο πατέρας του. της το αφήνει και φεύγει. αυτή στην αρχή είναι σκληρή και απότομη με το καημένο το παιδί, το οποίο βλέπει όλο το βράδυ εφιάλτες και κατουριέται στον ύπνο του. όταν η γυναίκα βλέπει βρεγμένο το πάπλωμα που το σκεπάζει, το μαλώνει και το απειλεί ότι αν το ξανακάνει θα τον διώξει. έτσι, όταν το ξαναβρέχει, ο πιτσιρικάς φεύγει απ’ το σπίτι και ξαναγυρνάει στο δρόμο.