~στις αρχές της δεκαετίας του '70 -συγκεκριμένα το 1972 και '73- οι father's children ηχογράφησαν μερικά τραγούδια που παραλίγο θα αποτελούσαν το ντεμπούτο τους, ένα άλμπουμ με τον σόουλ ήχο της εποχής και στίχους που σχολίαζαν την πολτικο-κοινωνική κατάσταση της αμερικής λίγο μετά τα '60s. άγνωστο γιατί, αλλά το άλμπουμ δεν κυκλοφόρησε ποτέ. τουλάχιστον, δεν κυκλοφόρησε κανονικά στην εποχή του. "βαθιά κρυμένη σε ένα μυθιστόρημα του τζορτζ πελεκάνος πιθανόν να υπάρχει μια αναφορά στους father's children'', γράφει ο david toop, ''δεν πρόκειται να φυλλομετρήσω κάθε βιβλίο του για βρω το σημείο, αλλά μπορώ να φανταστώ το διάλογο: ο ιδιοκτήτης ενός συνοικιακού δισκάδικου που ακούει τον 50cent να παίζει απ' τα ηχεία κάποιου περαστικού αυτοκινήτου, φέρνει στο μυαλό του ένα γκρουπ που δεν θυμάται πια κανείς και που θα μπορούσε να είχε κάνει επιτυχία. δεν τα κατάφερε, αλλά δούλεψε σκληρά για να χτίσει την σκηνή της ουάσινγκτον τότε που ήταν στις δόξες της".
το 'who's gonna save the world' είναι ένας καλός δίσκος που σήμερα ακούγεται ακόμα καλύτερος λόγω της νοσταλγίας που σε βυθίζει. ''ακόμα κι αν τα φωνητικά είναι σε στιγμές παράφωνα, ακόμα κι αν η μουσικότητά του είναι λίγο πάνω από το μέτριο ή οι ενορχηστρώσεις δεν έχουν αυτή την 'σπίθα' που υπόσχονται από την αρχή και οι στίχοι παραείναι σοβαροί και πομπώδεις, αυτή είναι η ιστορία εκατομμυρίων γκρουπ χωρίς τα οποία δεν θα υπήρχε ούτε live μουσική ούτε μουσική βιομηχανία'' γράφει ο toop.
ο δίσκος που μόλις κυκλοφόρησε είναι ό,τι πρέπει για καλοκαίρι.
~οι φωτογραφίες είναι από το μπλογκ της 15χρονης i'd love to stay but i moustache.
