nothingness...
έχω περάσει μια πολύ μεγάλη περίοδο γύρω στα 20 ακούγοντας μόνο prince. θυμήθηκα σήμερα τι χοντρό κόλλημα είχα περάσει με τα άλμπουμ του απ' το "1999" και μετά [και μέχρι το lovesexy] και έψαξα να βρω σημερινούς δίσκους που να μπορούν να σταθούν δίπλα στο sign o' the times π.χ. ή το purple rain. να τους έχω ακούσει εκατοντάδες φορές δηλαδή και να μην μου προκαλεί αναγούλα και μόνο η ιδέα ότι θα τους ξανακούσω [όπως π.χ. το πρώτο άλμπουμ των tindersticks: το άκουσα τόσες πολλές φορές που δεν αντέχω να δω πια ούτε το εξώφυλλο, αισθάνομαι σαν να ρουφάω σαπουνάδα].
βρήκα καναδυό, αλλά δεν είναι ίδιου μεγέθους και όσοι παρακολουθούν το μπλογκ τους ξέρουν ήδη.
ξανάκουγα σήμερα το sign o' the times και την unedited έκδοση του purple rain [με τη διπλάσια σχεδόν διάρκεια από τον original δίσκο] που προφανώς διέρρευσε ο ίδιος ο prince, και ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. όχι μόνο δεν έχει γεράσει καθόλου ο ήχος τους, αλλά μου ακούγονταν ακόμα καλύτεροι, βρήκα καταπληκτικό ακόμα και το u got the look με την αχώνευτη sheena easton που δεν μου άρεσε ποτέ. [τι γαμώ τις δισκάρες είχε φτιάξει ο τρισπίθαμος].
μετά συνειδητοποίησα ότι το άλμπουμ των sa-ra μου άρεσε τόσο επειδή μου θυμίζει prince, έστω και σαν δομή, έστω και ανεπαίσθητα, μετά έψαξα να βρω τι απέγινε ο cody chesnutt που ξεκίνησε τόσο ελπιδοφόρα και μετά εξαφανίστηκε [κι αυτός prince μου θύμιζε]. τζίφος. κανένα σημάδι.
σήμερα επίσης βρήκα σε κάποιο μπλογκ ένα παλιό άλμπουμ της sarah vaughan σε rip από βινίλιο του 61 με όλα τα σκρατς και τους θορύβους απ' τις βρωμιές και έχω ακούσει τριάντα φορές το broken hearted melody.
