γενικά τα γκόθικ και τα βαμπίρ δεν είναι κι η καλύτερή μου και ομολογώ ότι ξεκίνησα να βλέπω το let the right one in με μεγάλη επιφύλαξη. δεν ήξερα τίποτα πέρα από το ότι είναι μια ταινία με βαμπίρ [και καλύτερα, γιατί όσα λιγότερα έχεις ακούσει για μια ταινία τόσο το καλύτερο]. τελικά μόνο αυτό δεν ήταν. άλλη μια ταινία με βαμπίρ. αριστούργημα.
στοκχόλμη 1982, σε ένα προάστιο όπου τίποτα δεν συμβαίνει ζει ο oskar, ένας 12χρονος που ταλαιπωρούν τα μεγαλύτερα παιδιά του σχολείου, κι ο οποίος περνάει την ώρα του κοιτάζοντας έξω απ' το παράθυρο το χιονισμένο τοπίο και μαχαιρώνοντας δέντρα. κάποια βραδιά βλέπει να μετακομίζουν δίπλα του μια πιτσιρίκα κι ο πατέρας της, μυστηριώδεις και οι δυο και με περίεργες συνήθειες. αυτή κυκλοφορεί ξυπόλητη στο χιόνι και εμφανίζεται μόνο όταν πέσει ο ήλιος. ο πατέρας της σκοτώνει ανθρώπους και μαζεύει το αίμα τους...
η συνέχεια είναι η ιστορία μιας φιλίας ανάμεσα στα δυο παιδιά, ένας ρομαντικός αθώος έρωτας που σημαδεύει τον oskar και του αλλάζει τη ζωή. κι όχι μόνο επειδή ξεφορτώνεται τους νταήδες.
είναι καλύτερο απ' ότι ακούγεται. παρόλο που παραείναι βίαιο είναι μία από τις πιο τρυφερές ταινίες που έχω δει. το μουσικό θέμα είναι ανάλογο. και το σάουντρακ επίσης.
johan soderqvist-let the right one in
