ο~το holy mountain του alejandro jodorowsky [στο box της αμερικάνικης έκδοσης μαζί με το el topo και το fando y lis που κυκλοφόρησε η starz/anchor bay το 2007] και η επανακυκλοφορία του εξαντλημένου salo του παζολίνι, σε ένα θαυμάσιο πακέτο της criterion, με εκπληκτικό restoration και έξτρα. καμία σχέση με την πρώτη, φτωχή από κάθε άποψη έκδοση. μαζί με τις 4 ταινίες του γεωργιανού sergei paradjanov [shadows of forgotten ancestors, the color of pomegranates, the legend of the suram fortress και ashik kerib] που έβγαλε η kino σε πακέτο. σπουδαίες στιγμές κινηματογράφου στα άκρα. δεν είναι ταινίες που επιστρέφεις συχνά, αλλά σίγουρα είναι σινεμά που σε «σημαδεύει» με διάφορους τρόπους.
ο~οι ταινίες του terence davies που κυκλοφόρησε φέτος η bfi [the long day close και η ιδιοσυγκρασιακή τριλογία του] που μπορεί να μην είναι του μεγέθους distant voices, still lives αλλά ήταν μια καλή ευκαιρία να γνωρίσεις το έργο ενός ξεχωριστού άγγλου σκηνοθέτη. για πρώτη φορά σε dvd.
ο~η τριλογία του bill douglas. άλλη μια πολύτιμη κυκλοφορία της bfi. o douglas πρόλαβε να φτιάξει όλες κι όλες 4 ταινίες πριν πεθάνει το 1991. η τριλογία με περιστατικά από την παιδική του ηλικία [που είναι συνολικά μιάμιση ώρα, δύο μικρού μήκους και μια μεσαίου] είναι σπουδαίες στιγμές αγγλικού σινεμά με πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες να τις συνοδεύουν: για την τύχη των μικρών πρωταγωνιστών και τον τρόπο που γυρίστηκαν. στο «σινεμά» που κυκλοφορεί υπάρχει ένα εξαιρετικό κείμενο του γιώργου κρασσακόπουλου για τον σκηνοθέτη και τα στόρι…
ο~το l’ enfance-nue του maurice pialat [masters of cinema] και το mon oncle antoine του καναδού claude jutra [criterion]. και οι δύο με ήρωες παιδιά, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, με τον françois του pialat να σου δημιουργεί τα πιο αντιφατικά συναισθήματα κι έναν ήρωα που συμπαθείς και μισείς ταυτόχρονα. το l’ enfance-nue είναι ταινία που σε σοκάρει με την εναλλαγή συναισθημάτων και τις απρόβλεπτες αντιδράσεις του πιτσιρικά -από τις πιο έντονες παρουσίες που έχω δει ποτέ στο σινεμά. το mon oncle antoine παρουσιάζει περιστατικά σε ένα καναδέζικο χωριό ανθρακωρύχων λίγο πριν από την απεργία του 40 μέσα απ’ τα μάτια του 15χρονου antoine. θεωρείται το σπουδαιότερο καναδέζικο φιλμ που έχει γίνει ποτέ [το ψήφισαν στο sound & vision]. δεν τρελάθηκα την πρώτη φορά, αλλά το ξαναείδα και το εκτίμησα.
ο~η επανακυκλοφορία του μικρού μήκους και ‘παιδικού’ the red balloon του albert lamorise μαζί με το 47λεπτο δραματικό white mane από την criterion. σε πολύ φτωχή έκδοση [μόνο η ταινία] αλλά σε καλό transfer. δεν είναι του επιπέδου που συνηθίζει, αλλά αξίζουν και μόνο για τις ταινίες. και για την πολύ λογική τιμή.
ο~το radio on του christopher petit και το two lane blacktop του monte hellman. δύο ιδιαίτερες ταινίες δρόμου που κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά σε dvd μέσα στο 2008 και προσφέρονται για μελέτη. δυο διαφορετικές ήπειροι, διαφορετικές καταστάσεις και ατμόσφαιρες, ίδιες περίπου εποχές, ένα σωρό αναφορές. μαζί με την εξαιρετική κυκλοφορία του kings of the road (in the course of time) του βιμ βέντερς ήταν τα απόλυτα road movies «της χρονιάς».
ο~το valerie and her week of wonders. το τσέχικο ψυχεδελικό παραμύθι -βασισμένο στο βιβλίο του vítězslav nezval- με το οποίο ο jaromil jires αποχαιρέτησε τα 60s, κυκλοφόρησε σε πολύ προσεγμένη έκδοση από τη second run. το ίδιο cult με το σάουντράκ του [εξαιρετικός ο λούμπο φίσερ] και με μια 13χρονη ηρωίδα-αλίκη σε έναν κόσμο σεξουαλικών παραισθήσεων…
ο~όλες τα φιλμ του mizoguchi που κυκλοφόρησε μέσα στο 2008 η masters of cinema σε πακέτα δύο ταινιών. κορυφαία και προσωπική αδυναμία το απελπισμένο love story με άδοξο τέλος chikamatsu monogatari μαζί με το uwasa no onna [το ίδιο σπουδαίο]. λίγο πριν τελειώσει η χρονιά η criterion κυκλοφόρησε το an autumn afternoon του ozu, αλλά αυτό που ήταν ακόμα πιο σημαντικό ήταν το box της eclipse με τις δυσεύρετες βουβές ταινίες του και η πρώτη version του συγκλονιστικού ballad of narayama του 58, από τον keisuke kinoshita, σε ένα εκπληκτικό transfer από την animeigo.
ο~το box με τις 5 ταινίες του budd boetticher [the tall t, decision at sundown, buchanan rides alone, ride lonesome and comanche station]. τα 5 από τα 7 ‘θρυλικά’ adult western του από τα τέλη της δεκαετίας του 50 με πρωταγωνιστή τον randolph scott που για πολλούς αμερικάνους ήταν η πιο σημαντική κυκλοφορία της χρονιάς. επίσης, το μελόδραμα the furies του anthony mann σε άλλη μια καταπληκτική έκδοση της criterion, με ολόκληρο το βιβλίο του niven busch να συνοδεύει το box.
ο~τις δύο ταινίες που κυκλοφόρησε η mr. bongo films και πωλούνται στην τιμή της μίας: το black god, white devil του γκλομπέρ ροχά και το memories of under development του τόμας γκουτιέρεζ αλέα. πολιτικό σινεμά, επανάσταση και ποίηση εικόνων από την βραζιλία και την κούβα.
ο~η επανακυκλοφορία του picnic at hanging rock από την second sight [σε διπλό dvd με διαφορετικές εκδοχές της ταινίας] που ήταν πολύ πιο πλήρης από της criterion. απλά αριστούργημα. το ίδιο άξιζε τα λεφτά της η επανακυκλοφορία του high and low του κουροσάβα σε νέο υψηλής αισθητικής πακέτο, πολύ καλύτερο transfer και χορταστικά έξτρα μέσα στο καλοκαίρι από την criterion. ξεχώρισαν επίσης το the lovers του λουί μαλ και οι τρεις ταινίες του max ophuls [le plaisir, la ronde και κυρίως το the earrings of madame de…]-είχαν κυκλοφορήσει ήδη σε πολύ καλό αγγλικό transfer, αλλά τα πακέτα της criterion με το artwork και τα έξτρα απλά δεν συγκρίνονται.
ο~το vampyr του ντράγιερ κυκλοφόρησε ταυτόχρονα σε δυο εξαιρετικές εκδόσεις με διαφορετικά ‘πλεονεκτήματα’. δεν ήξερες ποια να διαλέξεις. της criterion είχε ασύγκριτα καλύτερο packaging αλλά της masters of cinema κέρδιζε στα σημεία: κομμένες σκηνές και ένα βιβλιαράκι 80 σελίδων με το αυθεντικό πρόγραμμα της πρώτης προβολής σε ανατύπωση, κείμενα και φωτο.
ο~το ascent της larisa shepitko στο πακέτο της eclipse [κυκλοφόρησε μαζί με το wings] και το box με τρεις προφητικές στυλιζαρισμένες ταινίες του william klein [who are you polly maggoo?, mr. freedom και the model couple].
ο~το πακέτο με τις 4 ταινίες της agnes varda απ’ την criterion [οι δύο κυκλοφορούσαν ήδη] για πιο πλήρη εικόνα άλλης μιας σπουδαίας δημιουργού και η κυκλοφορία των τριών νονών του κόπολα σε δικιά του επιμέλεια και ασύγκριτα καλύτερο transfer από αυτό που κυκλοφόρησε το 2001.
ο~το naked prey του cornel wilde σε άψογο restoration της criterion. το θήραμα και οι κυνηγοί και μια καταδίωξη που σου κόβει την ανάσα. ήρθε μαζί με το επίσης εξαιρετικό this sporting life του lindsay anderson, την ιστορία ενός αυτοκαταστροφικού παίκτη ράγκμπι στην αγγλία των 60s και το judex του georges franju στο ίδιο πακέτο με το nuits rouges.
είναι πρώην μέλος των broadcast, τώρα ανήκει στην παρέα της ghost box, τον λένε roj, είναι απ' το νότινχαμ [πώς στο καλο το γράφουν;] και την άνοιξη έρχεται ο πρώτος δίσκος του. στο κλίμα της ghost box. εδώ είναι ένα δείγμα απ' τη δουλειά του κι αυτό είναι το myspace του.
περισσότερα όταν πλησιάζει η ώρα της κυκλοφορίας.
[o moikai είναι αρχηγός. ως γνωστόν]
έφτασε στα χέρια μου λίγο πριν τελειώσει η χρονιά, αλλά είναι ένας δίσκος που είναι άδικο να περάσει απαρατήρητος. για την ακρίβεια, είναι ένας δίσκος που σου είναι αδύνατο να μην μοιραστείς με γνωστούς και φίλους. αρκεί να τον πάρεις είδηση. ελληνικός δίσκος.
o στέλιος ρωμαλιάδης είχε ανοίξει την εμφάνιση του grag haines στην αθήνα μαζί με το μαρίνο κουτσομιχάλη το μάρτιο. τότε ετοίμαζε το πρώτο άλμπουμ του που τελικά κυκλοφόρησε τον οκτώβριο από τη γαλλική musea records. η παραγωγή είναι πολύ φιλόδοξη, με συμμετοχές που από μόνες τους είναι γεγονός: του david jackson [van der graaf generator], άκη μπογιατζή [sigmatropic], lisa isaksson [piu-η οποία ακούγεται και στο κομμάτι που υπάρχει παρακάτω για δείγμα] και η ελένη αδαμόπουλου [el magnitophono]. "το 'distress signal code' -έλεγε το δελτίο τύπου του kinky kong- περιέχει συνθέσεις και live αυτοσχεδιασμούς που αγκαλιάζουν τα ambient ηχοτοπία, τον progressive rock πειραματισμό, τη folk καθώς και την electronica. o david jackson ήρθε στην ελλάδα ειδικά για τις ηχογραφήσεις του album και τα κομμάτια "sketches for two puppets" και "distress signal code" είναι live αυτοσχεδιασμοί στο studio".
το distress signal code είναι ένας απίθανος δίσκος. ένα αριστούργημα, με όποια διάθεση κι αν τον ακούσεις. άλλη μια απόδειξη του πόσο ψηλά σε επίπεδο έχουν φτάσει οι ελληνικές παραγωγές. κι όταν λέμε ψηλά, εννοούμε τόσο ψηλά:
through your woods
[στη σελίδα του στο myspace -κάνε κλικ στο όνομα του στέλιου πιο πάνω- υπάρχουν κι άλλα δείγματα και τα σημεία που μπορείς να αγοράσεις το δίσκο].
απόψε στο vinyl microstore οι night on earth παρουσιάζουν σε ποστ-κρίσμας σουαρέ τον καινούργιο δίσκο τους second hand που μόλις κυκλοφόρησε. μαζί με κρασί, γλυκά και συμπάθεια κι ένα παρεΐστικο λάιβ που θα αρχίσει γύρω στις 8.
είναι το τελευταίο λάιβ της σκατοχρονιάς, ελπίζω να καταφέρουν να ξορκίσουν το κακό και να έρθουν καλύτερες μέρες...
εδώ περισσότερα για το event και λεπτομέρειες για το δίσκο.
Επειδή είναι στιγμές που η πλάκα, σοβαρή ή όχι είναι πολύ λίγη για να εκφράσει συναισθήματα, παρακαλούμε δώστε βάση σ’ αυτό και διαδώστε το.
Ο λογαριασμός ενίσχυσης της Κωνσταντίνας Κούνεβα, της συνδικαλίστριας που έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης με βιτριόλι της εργοδοτικής τρομοκρατίας.
5012 019021 277 Τράπεζα Πειραιώς
DECHEVA ELENA KUΝEVA KOSTADINKA NIKOLOVA
Σχετικά γράψαμε στο προ-προηγούμενο δημοσίευμα. Επειδή τα έχουμε πάρει στο κρανίο και επειδή το γεγονός έχει θάφτει από τα ΜΜΕ ανάμεσα στα έκτακτά μέτρα της τροχαίας για την έξοδο και τις ευχές του πατριάρχη για τα Χριστούγεννα, ας βάλουμε τα δυνατά μας. Προσφέρουμε ότι μπορούμε όχι από αυτά που μας περισσεύουν αλλά από αυτά που θα μας λείψουν. Δεν πειράζει. Είναι στοιχειώδης υποχρέωση κοινωνικής και ταξικής αλληλεγγύης.
Και φυσικά Δεν μένουμε στην οικονομική ενίσχυση. Διαδίδουμε το μήνυμα το δημοσιεύουμε σε blog και sites και συμμετέχουμε σε κάθε κίνηση έμπρακτης αλληλεγγύης και δράσης.
[via σαλάτα εποχής]
~από το φρικτό, απαίσιο εξώφυλλο με τη μουμιοποιημένη πριμαντόνα και την εκνευριστική μανιέρα με τις μελοδραματικές μπαλάντες μέχρι την προσποιητή ανδρόγυνη φωνή που όσο περνάει ο καιρός γίνεται και πιο ανυπόφορη, όλα σε προδιαθέτουν αρνητικά και είσαι σίγουρος ότι αυτός ο δίσκος είναι σκατά. στην αρχή σε ενοχλεί και το πιάνο [σκέφτεσαι όχι άλλη μπαλάντα με πιάνο και έγχορδα, όχι άλλη κλάψα, όχι άλλη μιζέρια και θλίψη, που στο διάλο θα πάει όλο αυτό;], σε ενοχλεί που κάνει πάλι τα ίδια εκεί που είχε πει ένα ωραίο χορευτικό κομμάτι [επιτέλους] και η ντίσκο του πήγαινε.
μετά αφήνεις να παίξει λίγο ο δίσκος με διάθεση να πηδήσεις τα κομμάτια, να πάρεις μια ιδέα και να πας παρακάτω, να τελειώνει και να τον ξεφορτωθείς.
τον άφησες να παίξει; καλά να πάθεις. ακόμα κι αν είσαι ορκισμένος εχθρός του, ακόμα κι αν τον μισείς, έτσι και φτάσεις στο one dove [δηλαδή αν άντεξες να ακούσεις ολόκληρα τα δύο πρώτα κομμάτια που αρχικά σου προκαλούν σκέψεις σαν τις παραπάνω] την έβαψες. και ναι μεν με τόση μαυρίλα στον ορίζοντα δεν μπορώ να βρω λόγους που ένας 20άρης θα επέλεγε ν’ ακούσει antony, αλλά με το ίδιο σκεπτικό κάποιος 20άρης δεν θα έπρεπε ν’ ακούει ούτε σούμπερτ ούτε μότσαρτ.
φυσικά ο antony δεν είναι σούμπερτ, αλλά η θλίψη που σου προκαλεί είναι παρόμοια και το one dove είναι τόσο ειλικρινά δραματικό [για την ακρίβεια συγκινητικό] που σε πείθει και για τις προθέσεις του και για το αυθεντικό μελόδραμα που κρύβεται πίσω από κάθε νότα και θυμίζει τις ταινίες του sirk. μουσική για μεσήλικες που έχει κουράσει η ζωή, με τον ίδιο τρόπο που οι ταινίες του sirk ήταν ιδανικό σινεμά για κυρίες λίγο πριν την εμμηνόπαυση. ή και λίγο μετά. τέλος πάντων, εδώ το πιάνο είναι ανατριχιαστικό ακόμα και για έναν αναίσθητο που το σπαρακτικό κρεσέντο ‘mercy mercy’ ίσως να τον αφήσει ασυγκίνητο. και δεν είναι μόνο το one dove. δεν χρειάζεται να είσαι 40άρης για να εκτιμήσεις το daylight and the sun ή το συγκλονιστικό dust and water. ούτε να το πας το γράμμα, δηλαδή να το στρίβεις το πούρο, να το πνίγεις το κουνέλι, να τον μαγκώνεις το σύρτη κλπ για να σου αρέσει αυτός ο δίσκος [αν κάνεις τα προηγούμενα θα έχεις τρελαθεί ήδη, τσάμπα τα γράφω].
το crying light δεν είναι ένα άλμπουμ για να περάσεις καλά, αντιθέτως, είναι ένας δίσκος που κάποιες στιγμές θέλεις να τον πατήσεις κάτω [αν τον βρεις αυτή τη στιγμή να τον σπάσεις γράψε μου], στα δυο πρώτα κομμάτια είναι βαρετός, πληκτικός antony, μετά κάτι γίνεται και αλλάζει. θέλει ώρα για να δείξει τι είναι πραγματικά.
τι είναι πραγματικά; ο δίσκος που θα τον κάνει σούπερ-σταρ και θα γίνει η πιο μεγάλη επιτυχία του. και καλά θα κάνει…
[δεν ξέρω αν θα αντέξω να ξανακούσω το δίσκο ολόκληρο, αλλά αυτό το τραγούδι είναι ίσως το πιο όμορφο που έχει γράψει...].
~και με την ευκαιρία: το απόλυτο ποστ με ΟΛΕΣ τις κυκλοφορίες των animal collective και των side-projects τους βρίσκεται εδώ. καλή μελέτη...
τον λένε joker κι είναι απ' το bristol. της νέας γενιάς των 8-bit-ers που δεν κάνει ούτε χιπ χοπ ούτε dubstep ακριβώς, κάνει κομμάτια σαν το snake eater και το gully brook lane. [άσχετο με την ανακοίνωση, αλλά ήταν καλή αφορμή].
αύριο [σάββατο] στις 3-5 το cbox κάνει συγκέντρωση-tea party [ή κάτι τέτοιο] στο bios για να ακροαστεί το νέο άλμπουμ των animal collective. όσοι πιστοί προσέλθετε.
3 ακριβώς με 5 ακριβώς. cu there.
btw, το urban tropicalia έχει απόψε blog launch party στη μαύρη γάτα [αβραμιώτου 6-8, μοναστηράκι] από τις 10.
η πιο μεγάλη αγάπη του nathan williams [που δεν φαίνεται να είναι ούτε 20 χρονών] είναι οι wipers, οι beat happening και οι...beach boys. οπότε καταλαβαίνει κανείς τι παίζει. είναι από το σαν ντιέγκο, κάνει σκέιτ, χαρακτηρίζει τη μουσική του ''beach punk'' και υπογράφει ως wavves. το κομμάτι που προκάλεσε 'θόρυβο' [ας πούμε ότι ήταν η αιτία να τον προσέξουν οι 100 που τον ξέρουν] ήταν το so bored, κυκλοφόρησε μια κασέτα που έγινε sold out και ξανακυκλοφορεί από την fuck it tapes, ενώ το 2009 έρχεται νέα δουλειά στην de stijl. μικρός μόνο στο μάτι. για τον εμαννουήλ-manand που γιορτάζει:
wavves
electro του 84. είχε δώσει την original version o kite πριν από μερικούς μήνες [νομίζω ότι ήταν αυτό το άλμπουμ -εδώ είναι πιο πρόσφατη έκδοση με 16 κομμάτια] αλλά αξίζει να επιστρέφεις με την πρώτη ευκαιρία. πάντα του άξιζε περισσότερη αναγνώριση και έξω από την club ''κοινότητα'' -όχι ότι δεν την είχε, αλλά το συνθετικό funk του δεν έγινε ποτέ τόσο δημοφιλές όσο το ραπ της δυτικής ακτής. ''critics would charge that they lacked lyrical substance, but they were clearly missing the point'' γράφει ο eddie fleisher στο τελευταίο wax poetics αναφερόμενος στον egyptian lover και τον arabian prince [άλλον έναν σημαντικό dj με παράλληλη πορεία και ίδιο ήχο που ξεκίνησε την ίδια περίοδο]. ο egyptian lover [aka greg broussard] ήταν το highlight στο φετινό detroit electronic festival, περιόδευσε με τη m.i.a. και τώρα ετοιμάζεται να γιορτάσει τα 25 χρόνια της εταιρίας του egyptian empire records με 12 κυκλοφορίες μέσα στο 2009. ένα 12ιντσο κάθε μήνα.
''the first electro group would have to be kraftwerk'' λέει μιλώντας για τις επιρροές του. ''they were so ahead of their time. 'numbers' was also the first electro song i ever heard. after hearing that, i was a pure electro fan. i just had to write a rap to it. i even dreamed of making a song like that one day. then i met africa islam, and he told me what drum machine that soul sonic force used on 'planet rock', and i bought my first roland tr-808. i never put that drum machine down. i made endless beats. i even used it today in my shows. i love my 808''.
''the beat is what got me going. i also love that robot voice and that electronic music -using real electronic sounds from spaceships from outtter space. to me, it was the best way to escape from where i grew up''.
on the nile+more
~τα χριστούγεννα της paw tracks. χωρίς χιόνι όπως μας είχε απειλήσει η μετεωρολογική, αλλά τουλάχιστον είχε animal collective, ένα απίθανο νέο άλμπουμ που είναι ανώτερο και από το live και απ' ό,τι έχουν κάνει μέχρι τώρα. πιο πολύ ακούεται σαν το νέο άλμπουμ του panda bear ή τέλος πάντων με προσανατολισμό προς τα synth και τα "αέρινα" 60s φωνητικά, περισσότερο επηρεασμένοι από τις kompakt και detroit techno καταβολές του, παρά από τη weird folk που έπαιζαν στην αρχή. δεν χρειάζεται να διαβάσεις καμία διθυραμβική κριτική για να καταλάβεις ότι έχουν φτιάξει ένα σπουδαίο άλμπουμ, την ιδανική ποπ του σήμερα, έτσι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι.
το merriweather post pavilion σε κερδίζει από την πρώτη ακρόαση και δεν έχει ούτε μία μέτρια στιγμή [το brothersport εξακολουθώ να το θεωρώ το χειρότερο τραγούδι του δίσκου].
εδώ είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου, το bluish.
αυτά τα χριστούγεννα εκτός από τα πιο ''εκτός κλίματος'' που έχω ζήσει ποτέ, θα είναι για πάντα και τα χριστούγεννα του merriweather post pavilion.
~o άλλος απίθανος δίσκος που ήρθε σχεδόν ουρανοκατέβατος είναι του πιτσιρικά της φωτογραφίας, του eric copeland των black dice που έχει τίτλο alien in a garbage dump και είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του. αν δεν τον δοκιμάσεις δεν μπορεί να μεταφερθεί με λόγια αυτό που έχει φτιάξει. δεν περιγράφεται. εξωγήινοι ήχοι, reverbs και λουπαρισμένα φωνητικά που επαναλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο που οι public enemy έφτιαχναν τα μοτίβα του yo bum rush the show. με τέτοια ένταση που προκαλούν ναυτία. το ep αυτό είναι το πρώτο μέρος από το νέο άλμπουμ του που έρχεται σύντομα.
[long live larry].
η ella fitzerald είχε χαρακτηρίσει την hildegard knef ως "την σπουδαιότερη άφωνη τραγουδίστρια που είχε ποτέ η γερμανία". αν απομονώσεις τη φωνή της απ' τη μουσική είναι σαν απαγγελία. και πραγματικά, στο knef του 1970 απαγγέλλει σουρεαλιστική ποίηση [που είχε γράψει μόνη της] επηρεασμένη από το την ψυχεδέλεια και την beat κουλτούρα, πάνω σε ένα ρυθμικό ρεσιτάλ από παραμορφωμένες κιθάρες, χάλκινα πνευστά και άρπες που της χάρισαν μια παταγώδη αποτυχία. ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος να δεχτεί τους πειραματισμούς της τελευταίας γερμανίδας ντίβας [ήταν ηθοποιός btw, με καριέρα στο χόλιγουντ και στο μπρόντγουεϊ, πρωταγωνίστρια της ταινίας murderers among us του 46]. κατάφερε πάντως και έγινε πετυχημένη συγγραφέας [με ένα παγκόσμιο μπεστ σέλερ με το αυτοβιογραφικό the gift horse], ενώ κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των media μέχρι που πέθανε το 2002 με τις πλαστικές ''επεμβάσεις'', τις αρρώστιες της, τις σχέσεις και τους χωρισμούς της και τα οικονομικά της προβλήματα.
το knef είναι η καλύτερη στιγμή της μουσικής της καριέρας. [via wax poetics]
hildegard knef-knef
το wieviel menschen waren glücklich, dass du gelebt είναι μεγαλείο...
Liquid Sky is a 1982 science fiction film produced and directed by Slava Tsukerman that has become a cult classic on the midnight movie circuit. The screenplay, which features an absurd storyline, was written by Slava, his wife Nina Kerova, and Anne Carlisle, and the director of photography, Yuri Neyman was a special-effects expert from the Soviet Union. Anne Carlisle also wrote a novel based on the movie (same title) in 1987.
The film had a $500,000 budget, which meant that Tsukerman and his wife had to use a renovated Greenwich Village loft as the sound stage. The music for the film was composed by Brenda Hutchinson and Clive Smith using the Fairlight CMI, the first digital sampler/synthesiser. Much of it was original, while some songs were interpretations of music by Carl Orff and Baroque composer Marin Marais. The film is out of print and only a limited number of VHS tape re-issues and DVDs were produced. The film, however, does run occasionally on the Sundance Channel.
The story takes place in the early 1980s New York dance/art scene. Space aliens land to feed off of endorphins released during heroin use. Their hat box-sized spaceship lands on the roof of a loft occupied by bisexual cocaine-addict fashion model Margaret (Anne Carlisle) and her drug-dealer girlfriend Adrian (Paula E. Sheppard). Another fashion model and junkie, Jimmy (also played by Anne Carlisle) is Margaret's rival and enemy. The animosity between the two is vague, but potent.
Jimmy's upper-class, oversexed mother, a television producer, befriends a German scientist (Otto Von Wernherr) who is secretly observing the aliens. He also serves to explain the aliens' premise to the audience.
Margaret has several sexual encounters (some wanted, some not), resulting in the aliens' discovery that the endorphins released in the human brain during orgasm are more preferable to their needs than heroin. This results in the deaths of Margaret's partners. Getting rid of the bodies becomes a problem until the aliens answer her call to vaporize them automatically when they die.
Paula Sheppard (as Adrian) acts in a memorable performance art piece entitled Me and My Rhythm Box.
The film is full of memorable, colorful, and disturbing images, including middle class slumming, glow-in-the-dark makeup, trendy uptown lofts, and generally druggy behavior. Several shots make the Empire State building look uncannily like a syringe.
The novel follows the action and dialogue of the movie very closely, but offers a completely different interpretation. In the novel, both the alien and the German scientist are figments of Margaret's imagination, and the ending is tragic rather than romantic.
αυτά τα γράφει το wikipedia, η ταινία προβλήθηκε το 1985 στην ελλάδα [αν θυμάμαι καλά] και ήταν από τα must αν ήσουν 15χρονος και ''ψαγμένος'' [δηλαδή αν άκουγες πετρίδη]. παρόλο που θυμάμαι σχεδόν τα πάντα [που σημαίνει ότι μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση], δεν μου άρεσε καθόλου. το σάουντρακ δεν το είχα βρει ποτέ, το πέτυχα χθες το βράδυ, κι είναι περίεργο μετά από αυτή τη μανία με τα 8-bit πόσο σημερινό ακούγεται. πιο σύγχρονο από ποτέ.
clive smith & brenda hutchinson-liquid sky
αν δεν είχαν αρχίσει τα πιτσιρίκια να χτυπάνε το κουδούνι απ' τις 9 το πρωί για να μου θυμίζουν ότι είναι παραμονή, δεν θα το είχα πάρει είδηση. και πάλι κάτι δεν πήγαινε καλά, πολλή μιζέρια, μια κούραση και μια βαριεστημάρα στην ατμόσφαιρα που δεν ταιριάζει με το ''κλίμα γιορτής'', κάτι σαν ενοχή, αλλά τουλάχιστον φέτος μου είπαν τα κάλαντα. βέβαια, αυτά που άκουσα σήμερα δεν είχαν σχέση με τα κάλαντα που ήξερα, μόνο η μελωδία έχει παραμείνει η ίδια. τα αλβανάκια που δεν θα ήταν πάνω από 7 χρονών τραγουδούσαν μια απλοποιημένη έκδοση, περιληπτική, από μια στροφή σε κάθε πόρτα και μετά "και του χρόνου".
καλύτερα, τόσα χρόνια αυτούς τους ηλίθιους στίχους έπρεπε κάποιος να τους αλλάξει. ειδικά της πρωτοχρονιάς με τις ψηλές δεντρολιβανιές, τα καλοκαρδίσματα και τις ζαχαροκαλοζυμωτές, παναγία βόηθα. χίλιες φορές το απαγορευμένο της βίσση [που λέει ο λόγος].
νόμος της μπέσης*: "όταν δεν κάνεις τίποτα η μέρα περνάει αστραπιαία και εξαφανίζεται". το μόνο που έκανα σήμερα ήταν να αγοράσω ένα τέταρτο κουκουνάρια και ένα ταξίδι μιάμισης ώρας και από τις 2 το μεσημέρι βρέθηκα στις 12 τα μεσάνυχτα με ένα κενό 10 ωρών. αυτό που θυμάμαι είναι η συζήτηση δυο παιδιών στο λεωφορείο: σχολίαζαν την χθεσινοβραδινή εμφάνιση των ζήτα νι στο αν και έδειχνε ο ένας στον άλλο φωτογραφίες του υποχθόνιου, του καταχθόνιου και του τάκη στην οθόνη του λάπτοπ. τόλμησα να τους πω ότι είναι δύσκολες εποχές για "δεύτερο τόμο" και ότι η ηχοκρατορία δεν γίνεται να είναι πια η ίδια, αλλά με κοίταξαν σχεδόν με μίσος και δεν το συνέχισα.
ακούω starkey, miracles, και διαβάζω όσα δεν έχω προλάβει τον τελευταίο καιρό. ο egyptian lover κι ο arabian prince μιλάνε μαζί στο wax poetics και απαντούν στην ερώτηση ποια θα ήταν η απόλυτη κληρονομιά που αφήνουν πίσω τους με τη μουσική που έχουν φτιάξει. απαντάνε λίγο ο,τι να'ναι, αλλά η υπόλοιπη συνέντευξη ήταν to the point:
el: the quality of my music will last the test of time. just think. i made ''egypt, egypt'' in 1982, and it still sounds better than most records today. a good record produced with quality will always stand the test of time.
ap: pure and simple, we rocked parties. our music is made for the parties and the clubs-sweating and freaking on the dance floor. if you don't leave the club wet and funky, you didn't dance to our music.
o michael jackson είναι μια χαρά, μούφα οι διαδόσεις ότι πεθαίνει. τσάμπα η στεναχώρια και τα σχόλια.
[*γειτόνισσα-φιλόσοφος]
little bit of feel good [nteibint mix]
ήταν μια χρονιά που είχε περισσότερη καλή ελληνική μουσική από τότε που μπορώ να θυμηθώ. δεν είναι μόνο η παραγωγή τεράστια ξαφνικά [τόση, που είναι αδύνατο να τα παρακολουθήσεις πια όλα] αλλά και τόσο υψηλό το επίπεδο σε κάποια απ' αυτά, που λες επιτέλους, κάτι γίνεται. κάτι που ξέφυγε από τους 100 που ασχολούνταν και το στήριζαν μέχρι τώρα. μέσα σε μερικούς μήνες άλλαξαν πάρα πολλά, τόσα που ακόμα και maistream σταθμοί με κοινό "λαϊκό" έπαζαν breakore στη μία το μεσημέρι χωρίς κανείς να διαμαρτύρεται! από το καλοκαίρι και μετά που εμφανίστηκε το avatar στα δισκάδικα ζήσαμε καταστάσεις αγγλίας όπου όλος ο μηχανισμός προώθησης κινητοποιείται και η κυκλοφορία ενός δίσκου είναι γεγονός. το ενδιαφέρον των μέσων [που σημαίνει του τύπου, η τηλεόραση ζει ακόμα στο δικό της κόσμο, δέκα χρόνια πίσω] ήταν καθολικό και η monika έφτασε ακόμα και στην τελευταία άκρη της ελλάδας, ακούστηκε σε ουρές στα κεπ, σε ταξί, στα ακριβά μαγαζιά του κολωνακίου, σε επαρχιακές παμπ [πέτυχα το over the hill την ώρα που περίμενα για μια υπογραφή και μετά καπάκι στο σουβλατζίδικο]. βέβαια, μεγάλη σημασία έχει η ποιότητα του υλικού, τέτοιος δίσκος είχε πάρα πολλά χρόνια να εμφανιστεί στην ελλάδα που πάσχει από singers/songwriters. στο ίδιο πακέτο. τα τραγούδια της monika άρεσαν σε όλους, από τον εξεγερμένο πιτσιρικά μέχρι τον κραουνάκη και τη γαλάνη, ήταν το αντίπαλο δέος στην πιπίλα της duffy και ήταν και καλύτερα. το avatar είναι ένας αντικειμενικά καλός δίσκος και το ότι ψηφίστηκε στο νο 6 από τους "δύσκολους, δύστροπους, ελιτίστες" έλληνες μουσικόφιλους bloggers σημαίνει πολλά.
το 2008 είχε και σταύρο γασπαράτο και sunset blvd. και 2l8 kai dousk και spyweirdos με μουρτζόπουλο και φλωρίδη, και όλγα κουκλάκη και sleepin' pillow με εξαιρετικές δουλειές αλλά και τις δουλειές των neon [με κυκλοφορίες από τα θεατρικά τους σε περιορισμένο αριθμό, αλλά και ένα αριστουργηματικό νέο δίσκο έτοιμο που περιμένει εταιρία]. οι marsheaux πούλησαν 30 χιλιάδες αντίτυπα στο εξωτερικό [νούμερο αστρονομικό με τα σημερινά δεδομένα], ο ντεϊβιντ [φωτο] έκανε remix στο little bit of feel good του jamie lidell και κυκλοφόρησε στη warp, η συνεργασία των βελιώτη/γρίβα παίρνει πολύ καλές κριτικές, τον ψαραντώνη στα ξένα έντυπα τον χαρακτηρίζουν δία...
το lollipop του monsieur minimal είναι ένας υπέροχος ποπ δίσκος -το silk είναι σαν χορευτικοί smiths με ήχο telle!- τόσο καλός όσο ο πρώτος των royksopp, τα demo που φτάνουν είναι εντυπωσιακά καλά [ο vyronas, o άγγελος κυρίου, οι acte vide, τα instrumental hip hop με ελληνικά samples του strider, η πρώτη κυκλοφορία του ekelon, ο δίσκος του larry gus είναι από τις επερχόμενες κυκλοφορίες που αναμένονται με μεγάλο ενδιαφέρον] κι αφήνουν ελπίδες για ακόμα ''καλύτερες μέρες''. όλα τα άλλα πάνε κατά διαόλου αλλά τουλάχιστον φτιάχνεται καλή μουσική.
ξεχώρισαν επίσης ο inverz, οι vokal idiot, οι κυκλοφορίες της absurd, o family battle snake που έρχεται με νέες καταπληκτικές δουλειές, ένα σωρό δίσκοι 'μικροί' που δεν έφτασαν καν στα μεγάλα δισκάδικα ή κυκλοφόρησαν μόνο στο internet.
οι 5 αγαπημένοι μου δίσκοι είναι χωρίς σειρά:
monika-avatar
sugahspank!-the incredible, the invisible
felizol/mary and the boy-timemachine
φανταστικοί ήχοι-κυρίαρχοι του σύμπαντος
coti-dunung
και του χρόνου καλύτερα!
epimikitas-angelos kyriou
είναι τα πιο προβλέψιμα 20 κομμάτια-singles για όποιον παρακολουθεί το blog, καμία έκπληξη, τα ανεβάζω όλα μαζί και θα υπάρχουν σε zip στις 29.
01. the bug feat. warrior queen-poison dart
02. rustie-zig zag
03. flying lotus-shhhh ep
04. hercules & love affair feat. anthony-blind
05. darkstar-squeeze my lime
06. l.v. & dandelion-cctv
07. distance-headstrung/no sunshine
08. king midas sound-cool out
09. hudson mohawke-polyfolk dance/ooops!
10. zomby-zomby ep/the lie
11. harmonic 313-dirtbox
12. paul white-for you and for me/we want it all
13. pangaea-router/you & i
14. shackleton-el din
15. mujava-township funk
16. architeq-birds of prey ep
17. mono in vcf-escape city scrapers
18. cassablanca-mzo bullet
19. jamie lidell-little bit of feel good
20. dj koze-let's love
Το 2008 ήταν μια χρονιά που κατάφερα να κάνω ένα ξεκαθάρισμα στις επιλογές μου, μια χρονιά που άκουσα τα λιγότερα άλμπουμ από το 2002 που κατεβάζω συστηματικά και αρρωστημένα. Ήταν και μια χρονιά που παρόλο που θεωρείται φτωχή μουσικά [δεν είναι ούτε φτωχή ούτε κακή χρονιά] προσωπικά βρήκα περισσότερους καλούς δίσκους από πέρσι και άκουσα πιο πολύ μουσική. Αυτά που μου άρεσαν πραγματικά απ’ όσα μπορώ να θυμηθώ [είναι τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό και μάλλον δεν ωφελεί να το πιέζεις και πολύ] είναι πάνω κάτω τα εξής:
~οι κυκλοφορίες της hyperdub. σχεδόν ό,τι κυκλοφόρησαν μέσα στο 2008. από τα κομμάτια του ιδρυτή της kode 9 -που φέτος έκανε ανοίγματα και σε άλλα είδη και πέρα απ’ το dubstep, ή πιο σωστά: προχώρησε παραπέρα τον ήχο που μέχρι τώρα χαρακτήριζε το είδος-, μέχρι τα ηλεκτρονικά ξεσπάσματα του rustie με τα σπασμένα, ρομποτικά breaks του και bleeps-ριπές που σε καλό soundsystem είναι αδύνατο να μην σε ταρακουνήσουν, τους ikonika, ld vs. kode9, darkstar, το καταπληκτικό έντονα λυρικό dub του cctv των l.v. & dandelion που θυμίζει το ghost town, τα δύο ep του zomby κι ένα άλμπουμ που αναβίωνε τον ήχο του 92. πάνω απ’ όλα όμως κυκλοφόρησαν ένα από τα πιο αναμενόμενα singles της χρονιάς, το cool out με το μεταλλαγμένο dancehall των king midas sound. o bug και ο roger robinson δηλαδή, σε μια θαυμάσια συνεργασία. αν κρίνει κανείς απ’ το session του bbc radio one που έκαναν ο kode 9 κι ο spaceape στο maida vale το καλοκαίρι η συνέχεια θα είναι τουλάχιστον συναρπαστική.
~ο starkey, ο hudson mohawke, o paul white, o bullion, o architeq, o mike slott, o john robinson, ο harmonic 313. η νέα γενιά των hip hoppers [instrumental κυρίως] που ανανεώνουν το είδος με ήχους ηλεκτρονικών παιχνιδιών και υβρίδια που δανείζονται περισσότερα στοιχεία από το cut & paste και τις ένδοξες μέρες της mo wax, παρά απ’ το dubstep. είναι ένας νέος μαύρος ήχος με μεγάλο ενδιαφέρον που το 2009 έχει πολλά να δώσει. το άλμπουμ του starkey ‘ephemeral exhibits’ [που πρέπει να σημειωθεί ότι κυκλοφόρησε το εξαιρετικό ep του-προάγγελο στην ελληνική creative space] ήταν γεμάτο από μετα-grime και dubstep ρυθμούς με πειραγμένα φωνητικά που κάνουν μεγαλύτερη ‘ζημιά’ απ’ ότι μπορείς να διανοηθείς στην πρώτη ακρόαση. σημαδεύουν κατευθείαν στο κέντρο των αναμνήσεων και ξαναζείς στιγμές που πίστευες ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί –ξημερώματα μετά από βραδιές ξεφαντώματος και σακατεμένα όνειρα [που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ]. ένας δίσκος από έναν πραγματικά ξεχωριστό νεαρό παραγωγό από τη φιλαδέλφεια που είναι κρίμα να μην έχει την προσοχή που του αξίζει. κι αξίζει πολλά.
~το bleep n’ bass του neil landstrumm. Το πρώτο πράγμα που διαπιστώνεις ακούγοντας το νέο άλμπουμ του Neil Landstrumm είναι ότι αυτό που κάνει το χαίρεται και το απολαμβάνει, συμμετέχοντας με κάθε μόριό του, προσεγγίζοντας τη χορευτική μουσική σαν κλάμπερ που επιμένει να διασκεδάζει. Καθόλου ακαδημαϊκά, καθόλου αποστασιοποιημένα, παρόλο που έχουν περάσει 15 χρόνια από την πρώτη του κυκλοφορία. Και αυτό είναι το πιο μεγάλο του επίτευγμα: να μην μπορείς σε καμία περίπτωση να τον χαρακτηρίσεις «πρώην». Ο Neil Landstrumm [που το πραγματικό του όνομα είναι Neil Sutherland] άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με την παραγωγή στα τέλη των 90s, αφού συμμετείχε για κάποια χρόνια σε διάφορα μουσικά σχήματα. Το 1994 συνεργάστηκε με τον Christian Vogel στο θρυλικό κλαμπ Sativae του Εδιμβούργου και ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ του στην Peacefrog του Luke Slater. Ακολούθησαν κυκλοφορίες για την Tresor, 6 χρόνια στο Μπρούκλιν, ένα σωρό 12ιντσα, χρόνια βουτηγμένα στα bleep και στο τέκνο των 140 μπιτ το λεπτό, επιστροφή στη Σκωτία. Μέχρι το προηγούμενο άλμπουμ του θα μπορούσε να τον θεωρήσει κανείς έναν τέκνο βετεράνο που δούλευε για το MTV, που θα μπορούσε να συνέχιζε να βγάζει δίσκους με τον ήχο που τον καθιέρωσε και να κάνει πετυχημένες εμφανίσεις σε κλαμπ όλου του κόσμου. Μετά από τέτοια πορεία είχε καταφέρει να αφήσει το στίγμα του ως τέκνο παραγωγός και μια αλλαγή ήταν μάλλον ρίσκο σε μια καριέρα που ήταν αναμφίβολα πετυχημένη -είναι δεκάδες οι συνάδελφοί του που συνεχίζουν για δεκαετίες απαράλλαχτοι, ακολουθώντας τη σίγουρη συνταγή. Στον περσινό δίσκο του Restaurant Of Assassins o Landstrumm έκανε μια στροφή σε πιο urban υβρίδια που μπορεί να μην ήταν καθόλου καινούργια ή «αδοκίμαστα», ήταν ωστόσο μια εξέλιξη για τον ήχο του. Τα bleeps και τα breakbeats του ήχου του Σέφιλντ και των πρωτο-ρέιβ συνδυάστηκαν πολύ πετυχημένα με το grime και το dubstep, με συμμετοχή μάλιστα των Ragga Twins σε ένα κομμάτι, θυμίζοντας τις μέρες του Death Is Not The End. O Landstrumm επιτάχυνε τις στροφές στα αργόσυρτα beat του dubstep, έκανε το ρυθμό περισσότερο upbeat, με πιο σύνθετη παραγωγή που τσακίζει. Ακόμα και για κάποιον, όμως, που είχε από πέρσι εξοικειωθεί με αυτή την αλλαγή ο νέος του δίσκος που κυκλοφορεί την επόμενη εβδομάδα είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Το Lord For £39 είναι ένας δίσκος που δεν αποκαλύπτει από την πρώτη ακρόαση τη δυναμική του ακόμα και σε φανατικούς οπαδούς και του τέκνο και του dubstep, ακριβώς επειδή δεν ξέρεις πού ακριβώς να τον κατατάξεις. Κατ’ αρχάς είναι ένας χαρούμενος δίσκος. Όχι ακριβώς η ποπ ή uplifting πλευρά του σκοτεινού και εσωστρεφούς ήχου του dubstep, απεναντίας, κάποια κομμάτια όπως το King Of Malta είναι βαθιά μελαγχολικά, αλλά το στοιχείο του χιούμορ είναι έντονο στους τίτλους και οι ρυθμοί σχεδόν επιθετικοί. Μπορεί ο ίδιος ο Landstrumm να είχε αναφέρει ότι φτιάχνει απλά μουσική «για να κρατάει τα κορίτσια στο χορό», το υβρίδιο όμως που έχει προκύψει με τα μπάσα σε υπερβολική ένταση να ξεπροβάλλουν μέσα από «μεταλλικούς» ηλεκτρονικούς ήχους είναι γεμάτο αδρεναλίνη, αγριάδα, περισσότερο «αρσενικό», όπως το ονομάζει ο Joe Muggs στην παρουσίαση του δίσκου. Από το πρώτο ήδη κομμάτι με τη συμμετοχή του Si Begg, το Transmission, το hardstep είναι παρόν, με σκληρά, κοφτά breaks να θυμίζουν τον σκληροπυρηνικό ήχο που μεσουρανούσε το 92. Δεν έχει απαρνηθεί τις hardcore techno ρίζες του, απλά η επαφή του με το χιπ χοπ στη Νέα Υόρκη, το garage της Αγγλίας και το grime έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στις μπασογραμμές του. Η στροφή στον urban ήχο είναι ξεκάθαρη στο Shit Daddy Bass με τα φωνητικά του Carlton Kilawatt, με αναφορές στις ανορθόδοξες συνεργασίες των 90s [δες UB40 και 808 State]. Στο Little Help From Rustie σαμπλάρει κάποιο κομμάτι του πιτσιρικά που αναφέρει στον τίτλο και με τη συμμετοχή του Tobias Schmidt φτιάχνει ένα σκοτεινό p-funk κομμάτι που ακούγεται σαν μεταλλαγμένο 80s hit. Πίσω από το «σύμπλεγμα» των ειδών κρύβεται ένας παραγωγός που χρησιμοποιεί την εμπειρία του με τις κονσόλες και τα ακούσματά του για να δημιουργήσει κάτι φρέσκο και εντελώς σημερινό, παρόλο που όλα τα συστατικά είναι πλέον χιλιοακουσμένα. Αργείς να το διαπιστώσεις, αλλά είναι ένας από τους δίσκους που σε μερικά χρόνια θα θεωρείται σημείο αναφοράς.
~οι moon wiring club. με δύο δίσκους μέσα στη χρονιά, το νέο shoes off and chairs away και το an audience of art deco eyes έδωσαν την εικόνα μιας άλλης αγγλίας, συγγενικής με του ήχου της ghost box, κάνοντας αναμετάδοση ήχων ξεχασμένων, σκοτεινών και στοιχειωμένων μέσα από χιπ χοπ περάσματα και θαμπές εικόνες -σαν από χαλασμένη τηλεόραση στην ομίχλη του clinkskell. o willam blake και το hammer house of horror συναντάνε απόκοσμους ήχους και ρυθμούς που θυμίζουν τους clouddead, κι όλα αυτά σε ένα περιτύλιγμα με αισθητική περασμένων δεκαετιών [απροσδιόριστης ηλικίας και εποχής] και ένα απίθανο art concept.
The Top Ten Albums
01. flying lotus-los angeles
Ο ήχος και τα κόλπα στην παραγωγή που άφησε πίσω του ο J Dilla ως παρακαταθήκη βρήκαν τον ιδανικό συνεχιστή στο πρόσωπο του Steven Ellison [aka Flying Lotus]. Ο FlyLo είναι σπουδαίος [και περιζήτητος πια] παραγωγός και στο δεύτερο άλμπουμ του κατάφερε να ξαναεφεύρει τον εαυτό του, να κάνει τάση τον ήχο από τα 8-bit synths και με σύντομα, κοφτερά σαν ξυράφι beat και με ήχους από βιντεοπαιχνίδια να αποστασιοποιηθεί μουσικά από την υπόλοιπη hip hop σκηνή του L.A. Στα φουτουριστικά beat του Los Angeles ο Aphex Twin συναντάει τον Madlib, οι jazz ενορχηστρώσεις κρύβονται πίσω από drum breaks και σπασμένους ρυθμούς που συνεχώς αποδομούνται και στολίζονται με γυναικεία φωνητικά και κλειστοφοβικές, συμπυκνωμένες μελωδίες αναλογικής μοναξιάς. Ένα αριστούργημα.
02. the advisory circle-other channels
Είναι εντυπωσιακή η εξέλιξη του Jon Brooks που πριν από μερικά χρόνια υπόγραφε ως King of Woolworths και ο τρόπος που πέρασε από την ποπ σε ένα μουσικό «είδος» που χαρακτηρίζει τις κυκλοφορίες της Ghost Box. Μοναδικό και περισσότερο «αγγλικό» από οτιδήποτε κυκλοφορεί σήμερα. Νοσταλγικές ηχητικές βινιέτες δημιουργημένες από αναλογικά συνθεσάιζερ, φωνές και ήχοι από ραδιοφωνικά αρχεία και παλιές ταινίες, στοιχειωμένες μελωδίες που σε κάθε ακρόαση σου αποκαλύπτονται κρυμμένες πίσω από στρώματα distortion. Σαν να κοιτάζεις παλιές φωτογραφίες μέσα από έναν παραμορφωτικό φακό.
03. the bug-london zoo
Μια ρεαλιστικότατη καταγραφή του χορευτικού ήχου του σημερινού Λονδίνου, σχεδόν ωμά, με το dancehall και το ragga του δρόμου να γίνονται ο καμβάς για να απλωθούν πάνω του πολιτικοί στίχοι, επαναστατικά συνθήματα και οργή μέσα από ένα ιδιόρρυθμο, σαρκαστικό χιούμορ. Το London Zoo είναι πολύ περισσότερα από ένας χορευτικός δίσκος, οι στίχοι τσακίζουν, το ερώτημα που πλανάται «πώς φτάσαμε ως εδώ και πού πάμε τώρα» είναι μια κραυγή απόγνωσης που ταιριάζει ιδανικά με τα σημεία των καιρών, το Poison Dart είναι ο νέος ύμνος μιας γενιάς που ζει σε κατάσταση λανθάνουσας επανάστασης.
04. the caretaker-persistent repetition of phrases
Η λατρεία του Caretaker για τους παλιούς δίσκους 78 στροφών και τις δεκαετίες 30-50 γίνονται η αφορμή για να δημιουργήσει ένα ψηφιακό αριστούργημα γεμάτο τριξίματα από κατεστραμμένα βινίλια, τον ήχο του πιάνου και στοιχειωμένες αναμνήσεις, μέσα σε ένα σύννεφο ασάφειας και παραμορφώσεων, σαν τις «επίμονα επαναλαμβανόμενες φράσεις» που υποδεικνύει ο τίτλος του αναφερόμενος στα συμπτώματα του Alzheimer. Κάποιες στιγμές ανατριχιαστικό.
05. u.s. girls-introducing…
Μια πιτσιρίκα που διασκευάζει Kinks και Bruce Springsteen με πειραματική διάθεση, αλλά και με έναν αφοπλιστικά απλό τρόπο, ακολουθώντας το γνωμικό του Αϊνστάιν «Διατηρείτε τα πράγματα απλά. Όσο πιο απλά γίνεται, αλλά όχι πιο απλά». Η Megan Uremovich χτίζει μελωδίες πίσω από ένα χάος θορύβου και αυτοσχεδιαστικών ήχων που θυμίζουν τις Cocorosie χωρίς τις φωνητικές υπερβολές, με μια λιτότητα που είναι η αποθέωση του DIY αλλά και μια αυθάδεια…εποικοδομητική.
06. portishead-third
Δεν απομακρύνθηκαν πολύ απ’ τον ήχο που τους καθιέρωσε και τους έκανε τους εκπροσώπους ενός άκρατου μελοδραματισμού, προχώρησαν όμως, έβαλαν στοιχεία Krautrock και τα ρυθμικά ξεσπάσματα των Silver Apples κατορθώνοντας να μεταφέρουν τα συναισθηματικά αδιέξοδα και τα σκοτάδια απαράλλαχτα δέκα χρόνια μετά. Σπουδαίο γκρουπ, σπουδαίο άλμπουμ.
07. ras g & african space program-ghetto sci-fi
Το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του πληθωρικού παραγωγού από το L.A. καταφέρνει σε 27 μόλις λεπτά και σε 12 ολιγόλεπτα instrumental κομμάτια να αποτίσει φόρο τιμής στην ιστορία της μαύρης μουσικής. Ιντερλούδια ακατέργαστης φουτουριστικής ποπ με έντονες μπασογραμμές και κοφτούς ρυθμούς, με στοιχεία free-jazz, afrobeat και με στοιχεία ψυχεδέλειας. Φρέσκος ήχος, με μέλλον.
08. gang gang dance-saint dympnha
Από τα πρώτα «κυλαριστά» bleep της έναρξης μέχρι τους tribal χαλαρούς ρυθμούς του τέλους είναι ένας απολαυστικός δίσκος μοντέρνας, χορευτικής ποπ που υπόβοσκε τα τελευταία χρόνια στο Νεοϋορκέζικο underground. Εκστατικά beat, ηλεκτρονικοί ήχοι με 80s χρώμα που φλερτάρουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο με το παρόν, πνιγμένα φωνητικά που θυμίζουν τη M.I.A. και περάσματα grime στον πιο προσιτό δίσκο τους. Ένα ποπ διαμάντι.
09. diplo vs santogold-top ranking mixtape
Αν η Santogold κατάφερε να γίνει η καινούργια εκπρόσωπος των «επαναστατημένων» ποπ κορασίδων με το post-punk ύφος της και να προκαλέσει αίσθηση ακόμα και στο κοινό με τα πιο mainstream γούστα, εδώ μαζί με τον Diplo μεγαλουργούν, φτιάχνοντας ένα απίθανο mixtape. Ξαναδουλεύουν τα κομμάτια της, προσθέτουν φωνητικά πάνω σε μελωδίες άλλων, διασκευάζουν χιτ και ανάμεσά τους προσθέτουν στιγμές της ποπ ιστορίας. Αν το άλμπουμ της άξιζε μία φορά αυτό αξίζει δέκα.
10. gary war-new raytheonport lp
Ο Ariel Pink μπορεί να επαναλαμβάνει την τελευταία τριετία τη γνωστή μανιέρα του, κατάφερε παρόλα αυτά να γίνει το σημείο αναφοράς για ένα σωρό καλλιτέχνες που συνεχίζουν τον «ήχο του». Ο Gary War παίζει με lo-fi synths και φτιάχνει ένα μίγμα από τρυφερά φωνητικά χαμένα πίσω από κακοφωνίες και παραμορφωτές και τσαμπουκαλεμένο post punk/newwave που αναβιώνουν μια ολόκληρη εποχή. Και δημιουργούν ήδη σκηνή.
άλλο ένα portal για την αγγλία που αγαπάμε, των moon wiring club, της ghost box και του caretaker. ένα cd-r από έναν πιτσιρικά που μπορείς να βρεις μόνο μέσα απ' το myspace του, που δεν έχει καθόλου info, ούτε ένα review, ούτε μια αναφορά ακόμα και σε blog που ασχολούνται αποκλειστικά με αυτή τη μουσική. κι ένας σπουδαίος δίσκος weird electronica. ο time attendant φωτογραφίζεται μόνο με κουκούλα, πάντα στην ίδια στάση και γράφει κομμάτια σαν κι αυτά [thanx to moikai]. είναι δείγματα από το άλμπουμ του midnight industrial estate που θα ανεβεί ολόκληρο την επόμενη εβδομάδα.
Welcome to the Midnight Industrial Estate. Collect your Time card from the booth on entry and be sure to clock in and out. This site lies within a magnetic field, any questions you have will be answered telepathically. This is a place dedicated to sound and vision, you must look, and you must listen. The opening times are: 5 minutes past sunset, to 10 minutes to sunrise. Umbrellas are issued at midnight, but only to those visitors standing still, with one arm raised and their hand clasped in a loose fist. To maintain equilibrium within the estate, please observe the "rule of odd". That is to keep the number of visitors at any one time to a constant odd number.
είναι και ζωγράφος. κάνει ελαιογραφίες κι εδώ είναι το myspace του.
Πολλά συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες και νύχτες –πάρα πολλά! Οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου ασφυκτιούν! Αυτά τα χριστούγεννα (που δεν είναι χριστ/να) δε θα κλειδωθούμε σε σπίτια, μαγαζιά ή κάτω από το «δέντρο» του δήμου αθηναίων. Δεν είμαστε ίδιοι. Φέτος θα κάνουμε χριστούγεννα ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!
Στις 6 μαζευόμαστε στο Θησείο/σταθμό ΗΣΑΠ (δε χρειάζεται να ειπωθεί πως πρέπει από την αρχή να είμαστε αρκετοί και καλά ντυμένοι). Κατόπιν, περνώντας μέσα από τον αρχαιολογικό χώρο που ενώνει την απ. παύλου με τη ρωμαϊκή αγορά (διόσκουρους) κατεβαίνουμε στη νέα πλατεία μοναστηρακίου (no man's land ακόμα) στις 8. Από την Αθηνάς μεταφερόμαστε στη βαρβάκειο αγορά στις 10 ενώ αργότερα (κρίνοντας την κατάσταση επιτόπου) επιλέγουμε ανάμεσα σε 2 ήδη σχεδιασμένες διαδρομές με κατάληξη την πλ. σάνταρόζα (έναντι rex) στις 00.
Σε περίπτωση "κωλλύματος": Προπύλαια όπως την προηγούμενη φορά.
Σε περίπτωση βροχής: Στοά βαρβακείου αγοράς.
Λόγω εκτάκτων συνθηκών δημιουργήθηκε εκτάκτως νέα αφίσα και ο "διαγωνισμός" αναβάλλεται. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όσους συμμετείχαν.
Προωθήστε αυτό το μήνυμα παντού -ο χρόνος είναι λίγος! Μη λυπηθείτε τα χαμένα σας λεπτά. Άλλωστε, έχουμε αλλάξει. Δε θα το κάνει κάποιος άλλος, θα το κάνουμε εμείς..
the what street party family
[whatstreetparty@gmail.com]
----------------------------------------------------------------------------------Δακρυγόνα και φωτιές σκόρπισαν παντού
Κάθε σπίτι και φωλιά οι μπάτσοι είναι παντού, Έι!
Δακρυγόνα και φωτιές μεσ' τη γειτονιά
ήρθε η εξέγερση βοηθάτε ρε παιδιά
Δέντρο φωτεινό, καίει λαμπερό,
μήνυμα θα φέρει από το λαό.
Μες στη σιγαλιά ακούμε τρία μπαμ
και κάνει η αγάπη την καρδιά γροθιά.
Δακρυγόνα και φωτιές στο μικρό χωριό
και χτυπάν αλύπητα νέους στο ψαχνό, Έι!
Δακρυγόνα και φωτιές σκόρπισαν παντού
κι η βουλή απέχει μόλις ένα ντου
Κόκκινες μπογιές, οι πέτρες ειν' πολλές
τα κανάλια δείχνουν τις ίδιες παπαριές
Τρέχουν τα παιδιά, σε κάθε γειτονιά,
φωνάζουνε συνθήματα και σπαν στα πεταχτά
Δακρυγόνα και φωτιές στο εξωτερικό
Κόσμος πολύς στους δρόμους, κάτι τρέχει εδώ, Έι!
Δακρυγόνα και φωτιές χρειάζεται αλλαγή
Ας δώσουμε στη γη μας ακόμα μια στροφή
μεταφορά από:http://deadendmind.blogspot.com via vm.
-όλα βαίνουν καλώς. μετά από τρεις εβδομάδες ξανακούστηκαν τα ντραμς του απέναντι πρωί πρωί, που σημαίνει ότι τα εξάρχεια ξαναβρίσκουν τους ρυθμούς τους. η αίσθηση ότι τσούζουν τα μάτια σου απ' τα δακρυγόνα μόλις ανοίξεις το παράθυρο παραμένει [η δύναμη της συνήθειας] αλλά με τόσο κρύο δεν χρειάζεται να ανοίξεις το παράθυρο, οπότε ok.
-υπάρχει ένα γενικό μούδιασμα. δεν ξέρω πόσο γενικό, αλλά το έχουν όλοι όσοι ζουν στο κέντρο. κάτι σαν να τέλειωσαν οι γιορτές. ή σαν να χάθηκαν.
-έχουν πάρει φωτιά τα άι ποντ: I'm not lovin you, way I wanted to / what I had to do, had to run from you / i'm in love with you, but the vibe is wrong / and that haunted me, all the way home / so ya never know, never never know / never know enough, til it's over love / til we lose control, system overload / screamin no no no, no no / i'm not lovin you, way I wanted to / see I wanna move, but can't escape from you / so I keep it low, keep a secret code / so everybody else don't have to know.
το φετινό last christmas.
-τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας των blogger είναι εδώ. 2 1/2 στα 10 φέτος. no bad at all...
No.01 The Last Shadow Puppets. The Age Of Understatement
No.02. MGMT. Opular Spectacular
No.03. Portishead. Third
No.04. Fleet Foxes. Fleet Foxes
No.05. TV On The Radio. Dear Science
No.06. Monika. Avatar
No.07. Bon Iver. For Emma, Forever Ago
No.08. Get Well Soon. Rest Now Weary Head, You Will Get Well Soon
No.09. Flying Lotus. Los Angeles
No.10. Santogold. Santogold
το νέο single των belbury poly με δυο κομμάτια από το άλμπουμ τους που έρχεται στις 30 ιανουαρίου. animal collective, hudson mohawke, από μουσικής άποψης η νέα χρονιά μπαίνει ελπιδοφόρα. εδώ είναι το from an ancient star. enjoy.
έχω χάσει το λογαριασμό με τα single που κυκλοφορεί. αυτό είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι του, ένα δυνατό electro hop beat με σαμπλαρισμένα ψυχεδελικά 60s φωνητικά και μια μελωδία που εμφανίζεται μέσα από bleeps και σε τσακίζει. χορευτικό, ύπουλα 'ξεσηκωτικό' και ένα από τα singles που είχαν τη μεγαλύτερη ζήτηση στο boomkat τον τελευταίο χρόνο. κυκλοφόρησε το μάρτιο του 2007 σε 7ιντσο κι έπρεπε να περάσει ενάμισης χρόνος για να είναι διαθέσιμο κανονικά [δηλαδή σε mp3].
μαζί με το mzo bullet είναι τα κομμάτια που έχουν κάνει τα περισσότερα downloads στα τρισήμιση χρόνια του blog...
mordant music-filthy danceheng
η megan remy σε στιγμές παροξυσμού. αυτό είναι ένα κομμάτι απ' το ep της kankakee memories [το μοναδικό που κατάφερα να βρω και να' ναι καλά ο moikai]. το i can hear music των beach boys από ραδιοφωνικό rip [στο τέλος μπαίνει john maus!] σε μια fuzzy εκτέλεση με ταμπούρλο και destortion που δεν πιστεύεις ότι προκύπτουν από αυτή την πιτσιρίκα. και μόνο.
υπογράφει ως u.s. girls και το άλμπουμ της είναι απ' τις προσωπικές μου αδυναμίες...
u.s. girls-i can hear music
απόψε στο vinyl microstore οι night on earth παρουσιάζουν σε ποστ-κρίσμας σουαρέ τον καινούργιο δίσκο τους second hand που μόλις κυκλοφόρησε. μαζί με κρασί, γλυκά και συμπάθεια κι ένα παρεΐστικο λάιβ που θα αρχίσει γύρω στις 8.
