[[||]]

ένα θαυμάσιο μικρό άλμπουμ απ' τη σουηδία. ένα απ' τα τραγούδια του δίσκου έχει τίτλο lilja 4 ever, όπως η ταινία του lukas moodysson και είναι πραγματικά ίδιας αισθητικής. προτείνεται.
[update: το lilja 4 ever χωρίς τα λάθη]

polaroids

'μικρή' νυχτερινή μουσική

τον λένε henry smithson ή riton και είναι άγγλος απ' το δυτικό λονδίνο και όχι γερμανός όπως εκ πρώτης φαίνεται απ' το νέο του project ''eine kleine nacht musik'' [που δανείζεται τον τίτλο απ' τη 'serenata no. 13 for strings in g major' του μότσαρτ]. το ομώνυμο άλμπουμ του είναι μια πολύ πετυχημένη αναδρομή στη γερμανική ηλεκτρονική σκηνή των 70s και 80s -από daf, michael bundt και wolfgang riechmann μέχρι τους kraftwerk, τους can και τον bowie της εποχής βερολίνου. krautrock μέχρι το κόκαλο, με έντονο beat αλλά και ονειρικά αναλογικά synths και σιτάρ που κάνουν το δίσκο απολαυστικό μέχρι το τελευταίο λεπτό.
εδώ είναι ένα mix του με μερικές από τις επιρροές του, επίσης πολύ καλό. κι αυτή είναι η δεκάλεπτη ταινία που συνοδεύει το cd και αξίζει πραγματικά να της αφιερώσεις τα δέκα λεπτά. ακούγονται τρία απ' τα κομμάτια του δίσκου.

η χρονιά των glasvegas

ένα γκρουπ που αξίζει πραγματικά όλο αυτό το θόρυβο που δημιουργήθηκε γύρω απ' το όνομά τους. και με το παραπάνω. εδώ διασκευάζουν το be my baby.

[[|]]

suite equestria-moondog

fsol vs the streets

whitelabel

τζίνιους

~when it comes to the corporate side of music industry, i've always been in the background. i never studied it to a point as some other would: i like the whole management side, the business side of it. i wasn't trying to be an executive of ceo or to form a company; instead i just wanted to make music, which is pretty much what i still wanna do now -even though many years later we formed our own companies and we did our own things. but as far as the business plan underlying the wu-tang -like, 'we gonna star wu-tang this, and then we gonna star this company, we wanna start a clothline' -that was rza's plan.
~but it feels great to be able to make a career, and i actually made a living and raised my children from hip hop. they were able to get good things in life, you know, as far as material things, though material things don't mean much, but it still feels good to have those things as long as you don't get caught up in it. which is the thing of nowadays: people are so materialistic, clothing means so much to them that they have to rhyme about it. instead of just looking nice they want to look nice and talk about how nice they look.
~if you look at it, cash indeed rule everything around me -though it's everything around me; not me. we didn't say 'cash rules us'; we just said cash rules everything around us. and it does, man. i mean it just takes money to do things. i can't even ride public transportation for free; i can't go into the store and get a bottle of water without having cash, or without having some sort of credit. it rules. but knowledge is a whole lot more powerful than money because with knowledge you can get money [...]
~...maybe it was how the others were feelin' at the time, but even when they got into it they just had the love for hip hop. like when raekwon started our rhymin', he didn't rhyme to make money 'cause we just didn't make money. it was just the love of it at the time.
~i rarely turn on the radio when i'm in my car. and if i do, i'd rather listen to the news. basically, i'm just checking out weather and traffic and local news. i don't listen much to the radio; i don't really watch tv as far as videos and stuff like that. every now and then, i turn on mtv and bet just to see what's new. and then that's it. you know, even lately -within the last eight months to a year- i haven't even turned my tv on in the room, and instead i just try being to myself.
μια εξομολόγηση του genius/gza στο meat magazine. το νέο άλμπουμ του έχει τίτλο pro-tools κι αυτό είναι το πολύ καλό 0 finance.

stayin' alive

αύριο στις 8 το βράδυ στο vinyl microstore το πρώτο live της νέας σχολικής χρονιάς.
καλή πρόοδο. [κομαν-τσάνκο κομαν-τσάνκο, ακριβώς στο σημείο 2.28, αν δεν λέει "ποιος σε πήδαγε" να μη με λένε m.hulot. -η απάντηση δεν υπάρχει στο 2.35, πάει να σε παραπλανήσει. θεός σχωρέστον, btw- η λύση βρίσκεται στο σημείο 2.51!].
update: ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Ήταν τότε, το 1998, όταν ένα αγόρι με ανέμελες μπούκλες συνοδευόμενος από ένα κορίτσι με ανάμελες μπούκλες ερχόταν κάθε Σάββατο από την Βάρκιζα στο Μαρούσι και έψαχνε pop 7" της Elefant και της Siesta. Η μοίρα τα έφερε έτσι και το αγόρι με τις ανέμελες μπούκλες βρέθηκε μετά από χρόνια εκπαιδευτικός μετανάστης στη Βαρκελώνη. Έκει, έξω, όπως συνήθως συμβαίνει, πάμε καλά.
Γνώστης της ισπανικής pop κουλτούρας κατάφερε να αξιοποιήσει το συνθετικό του ταλέντο και τις ανέμελες μπούκλες του και να διαπρέψει στην διεθνή σκήνη.
Κυκλοφόρησε ένα 7" και ένα album στην ισπανική touchme records και εμφανίστηκε σε μεγάλα και μικρά festival.
Όταν φέτος επέστρεψε αεροπορικώς στην πατρίδα, πλήθη λαού δεν τον περίμεναν στην αίθουσα vip του αερολιμένα των Σπάτων.
Αλλά η καλλίγραμμη Carla από το Rio De Janeiro που ζει χρόνια στην Ισπανία ταξίδευε δυο θέσεις πιο πίσω στο αεροπλάνο και τον αναγνώρισε, όμως έκρυψε την συγκίνηση της και δεν του ζήτησε αυτόγραφο. Η Carla πήγε διακοπές στο εξωτικό Πήλιο και όταν γύρισε στην Αθήνα πέρασε από το vinyl microstore. Στο τζάμι είδε την αφίσα για το live του αγοριού χωρίς τις ανέμελες μπούκλες (είχε πια κουρευτεί). Όμως η μοίρα τα έφερε έτσι και η Carla πήρε το αεροπλάνο της επιστροφής την Πέμπτη τα ξημερώματα.
Έτσι έχασε την ευκαιρία να τον ξαναδεί.
Τραγικό, ε?
αυτό είναι το νέο κομμάτι των τίβι-ον-δε-ρέιντιο ζεστό από το μπούμκατ. και είναι σαν πρινς. δηλαδή καλό.

[[[...]]]

Googoosh (alternately spelled Gogosh, Googosh or Gougoush; Persian: گوگوش, born Faegheh Atashin, Persian: فائقه آتشین , born May 5, 1950 in Tehran) is an Iranian pop singer and actress.
In the 1970s, Googoosh was considered the most celebrated recording artist in Iran. In addition to music, Googoosh was also an actress in many Persian films of the 1960s and 1970s. She is more widely known as a singer than as an actress. After the Iranian Revolution in 1979 she remained in Iran until 2000 but did not record or perform again due to the ban on solo female singers. Still, her following grew. Younger people have rediscovered her music bootleg recordings of her music. Outside of Iran, she has a significant following in many Middle Eastern and Central Asian countries, and currently resides in Los Angeles, California on Sarcheshmeh Street, in an old and worn down part of Tehran. Her parents are originally from Sarab (a city in Iran). While still an infant, Googoosh's father divorced her mother. She began doing impersonations of some of the singers of the time. When her father discovered this talent, he put her on stage. Η συνέχεια εδώ.
Την πρωτοσυνάντησα σε μια λίστα των animal collective με αγαπημένους τους καλλιτέχνες [μαζί με τον omar souleyman και τους tartit απ' το τιμπουκτού].
Το καινούργιο φετινό άλμπουμ της έχει τίτλο Shabe Sepid, αλλά αυτό που ακολουθεί του 1972 [κι έχει τίτλο ''δύο ψάρια''] είναι ίσως το καλύτερό της.
do mahi-googoosh

μπιλίβερ

το cd που συνοδεύει το τελευταίο ''μουσικό τεύχος'' του πολύ καλού περιοδικού believer έχει τίτλο THE VOLATILE BUT SYMBIOTIC RELATIONSHIP OF MABEL AND ANABEL [τα κομμάτια έχει επιλέξει ο ross simonini] και είναι εξαιρετικό. στο κείμενο που το συνοδεύει εξηγεί τι είναι τα mabel και anabel κι ένα μέρος του ακολουθεί:
An ethnomusicological wind is blowing through the valley of American music. Of late, hordes of rock and hip-hop musicians—referred to from here on as MABELs (Musicians of American, British, or [Western] European Lineage)—are drawing inspiration from musical traditions by Nigerian, Peruvian, Indonesian, and other non-local musicians—referred to here as ANABELs (Artists Not of American, British, or [Western] European Lineage). (Here it should be noted that our little acronymic friends, MABEL and ANABEL, were born as a way of avoiding broad, inaccurate locutions such as “world music,” “Anglo music,” and other unfortunate “us vs. them” terminology.) Musicians like Beirut create entire styles out of Balkan Gypsy music; singers such as Devendra Banhart sing Spanish lyrics in homage to Tropicália; Radiohead nods to Jorge Ben; Vampire Weekend borrows from reggaeton beats; and producers such as Bill Laswell and Timbaland merge dub and bhangra into otherwise apple-pie rock-pop genres.
Part of this recent amalgamation is, of course, linked to the advent of the Internet. Almost every MABEL on this year’s comp cites YouTube as their treasure trove filled with lo-fidelity clips of obscure musicians playing genres previously known only to intrepid sound scholars. Then there’s all the fantastic podcasts and blogs—e.g., Benn loxo du taccu, Awesome Tapes from Africa, Cool Places, and DJ Diplo’s Mad Decent mixtapes—tended by fervent music fans who travel, collect musical relics, and post their discoveries online for the world to reap.
Additionally, a myriad of small labels have begun to unearth and curate songs from distant, often unreachable provinces. Compilation series such as the Rough Guides, the Secret Museum of Mankind, or Golden Afrique capture the sounds of religious ceremonies or people performing in their living rooms. The Sublime Frequencies radio comps are literally the sound of turning on the radio in, for example, Syria, twisting the dials, and recording the multifarious noises that emerge. (For more on Sublime Frequencies, see our interview with the label’s fearless leader, Alan Bishop.)
This comp explores the many ways that these newly available sounds by ANABELs have seeped into the music of MABELs, both the pop and experimental varieties. Every track by a MABEL contains a prominent nod to an ANABEL—a vocal embellishment, a drum beat, a timbral manipulation of a synthesized didgeridoo. In many cases, the line between genres is blurred so thoroughly that one is forced into terrible acts of taxonomical description, such as southeastern-Laotian-psych-folk. The track descriptions below attempt to avoid such linguistic horrors.
Furthermore, each MABEL on this comp is matched with an ANABEL that functions as its inspirational counterpart. In some cases, the MABELs claim their track to be inspired by a specific song (or a specific part of a specific song) by an ANABEL. In other cases, the MABEL’s influence was more broadly drawn from an ANABEL’s entire body of work, and in a few instances, an ANABEL’s music is actually embedded into the MABEL’s music, either through sampling or real-live performance. In almost every case, both the MABELs and ANABELs remain alive and productive... [...]
το tracklist είναι παρακάτω, ενώ ολόκληρο το cd υπάρχει εδώ.
01. Tartit, “Ansari”
02. Animal Collective, “Winters Love”
03. Sholi, “Hejrat”
04. Googoosh, “Makhloogh”
05. Gang Gang Dance, “Nicoman”
06. Beat Konducta, “Dancing Girls Theme”
07. Think Of One, “Antwaarpse Shaâbi”
08. Aceyalone, “Sound Gun”
09. Busy Signal, “Knocking At Your Door”
10. Dirty Projectors, “Finches’ Song At Oceanic Parking Lot”
11. Ensemble Pirin, “Di-Li-Do”
12. Skeletons and the Kings of All Cities, “What They Said (Barnburner Mix)”
13. Mahmoud Ahmed, “Abbay Mado”
14. High Places, “Golden”
15. Ya Bounma, “Jing Riang Me Lun”
16. Lucky Dragons, “Complement Song”

-[['']]-

το night flights είναι το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησαν οι walker brothers πριν ο scott walker αποχωρήσει οριστικά. κυκλοφόρησε το 1978, τρία χρόνια μετά την αναπάντεχη επανένωσή τους το 1975, και είναι το λιγότερο πετυχημένο στην καριέρα τους, με έναν scott walker να έχει αποποιηθεί εντελώς την περσόνα των τριών πρώτων άλμπουμ τους στα 60s. αν εξαιρέσεις τα τέσσερα πρώτα κομμάτια που ακούγεται η χαρακτηριστική φωνή του, τα υπόλοιπα 6 στα οποία τραγουδούν ο john κι ο gary [κι ο scott κάνει backing vocals] είναι μίλια μακριά απ’ τον ήχο του make it easy on yourself ή ακόμα και του no regrets με το οποίο γνώρισαν την τελευταία επιτυχία τους και ασύγκριτα κατώτερα αν τα συγκρίνεις μαζί τους. ένας δίσκος στο μεγαλύτερο μέρος του ντίσκο, με το γκρουπ αγνώριστο, που ξεχάστηκε πολύ γρήγορα και μάλλον όχι αδικαιολόγητα. anyway, επειδή ο χρόνος όλα τα κάνει κάποτε ν’ ακούγονται αριστουργήματα [ή σχεδόν] κι επειδή το ξεκίνημα είναι εντυπωσιακό, η κατάσταση σώζεται [και δεν σώζεται απλώς, αν το βάλεις να παίξει δύσκολα το σταματάς]. περιέχει και μια κομματάρα, το electrician που ήταν η πρόγευση για όλα αυτά που θα έκανε μόνος του ο scott walker τα επόμενα χρόνια. όταν δεν υπήρχε το download o δίσκος άξιζε και μόνο γι’ αυτό το κομμάτι: Baby it's slow / When lites go low / There's no help no / Baby it's slow / When lites go low / There's no help no / He's drilling thru the spiritus sanctus tonight / Thru the dark hip falls screaming oh you mambos / Kill me and kill me and kill me / If I jerk the handle / You'll die in your dreams / If I jerk the handle / Jerk the handle / You'll thrill me and thrill me and thrill me / Baby it's slow / When lites go low / There's no help no.
μου έκανε εντύπωση που και οι τρεις φίλοι μου που ρώτησα αν το ξέρουν [υπάρχει στο περσινό box των walker brothers] έχουν το άλμπουμ και μάλιστα σε βινίλιο. υποτίθεται ότι ήταν δυσεύρετο…
ολόκληρο το άλμπουμ υπάρχει εδώ.
υ.γ. αν έχει κάποιος το tilt του walker σε βινίλιο και το πουλάει ας στείλει ένα mail: m.hulot@dyodeka.gr ...

my i-pod

religious knives-the door ...
subheim-approach ...
the caretaker-recollected memories from the museum of garden history
eluvium-miniatures
ras g & the african space program-beat soup mix
the walker brothers-nite flights
clutchy hopkins-walking backwards
nightmares on wax-thought so
arabian prince-innovative life
fiery furnaces-remember

ο, ρας!

αναμένοντας το νέο άλμπουμ του...
ras g & the african space program + εδώ ένα απίθανο mix του:
01.Ras_G & The A.S.P -Astro Hood-Brainfeeder Digital
02.Blank Blue- Flying Lotus Remix-Ubiquity
03.Ras_G & The A.S.P (fea Dakim)-ShineLight-Brainfeeder Digital
04.Caural-Yo!!!!!!-CdR
05.Muhsinah-Mine-Rock Slinger
06.Ras_G & The A.S.P.- Morning Blunt-CdR
07.Flying Lotus-Sleepy Dinosaur
08.Ras_G & The A.S.P.-Time Will Heal-CDR
09.Samiyam-Rap Beats Track 16-Brainfeeder Digital
10.Monopoly-The Beatles Bitch-CdR
11.Portishead-Machine Gun-CDR
12.Ras_G & The A.S.P.- Penny..s Confession-BrainFeeder Digital
13.Dakim-Somwhere Else-CdR
14.Flying Lotus -My Chippy-Warp
15.Knowledge-Scotch Tape-CDR
16.Dill Clinton (Ta..Raach and J-Dilla)-CDR
17.Thomas Fehlman (Fea Dabrye)-Instellar ways-Plug Research
18.Ras_G & The A.S.P.- Yesterday -Poo-Bah Records
19.Ahk-Skin Tight-CDR
20.Ras_G & The A.S.P.-Free-CDR

περί clutchy hopkins

όποιος κι αν είναι ο clutcy hopkins είναι ιδιαίτερη περίπτωση. εδώ είναι ένα post με το στόρι του υποτιθέμενου γιου κάποιου ηχολήπτη της motown που ταξίδεψε στην ιαπωνία στα 20 του για να μαθητεύσει δίπλα στους μοναχούς rinzai, στη συνέχεια στην ινδία για raja γιόγκα κι έπειτα στη νιγηρία για να μάθει κρουστά, αλλά κατέληξε άριστος πιστολάς. σήμερα ζει σε μια σπηλιά στην έρημο του mojave και τρώει ακρίδες και μέλι. κατά μία εκδοχή είναι η μετενσάρκωση του αγίου ιωάννη του ρώσσου που γυρνάει στα δισκάδικα της καλιφόρνιας για να πετύχει το ιδανικό sample [για ν' αγιαστεί ξανά το όνομά του], κατά μία άλλη είναι ο dj shadow που βαριέται να πλυθεί και να ξυριστεί. και οι δύο ξεπερνούν τα όρια της φαντασίας και θυμίζουν επεισόδιο του torchwood. λείπουν μόνο οι εξωγήινοι και το λεσβιακό σεξ. ο clutchy hopkins είναι ένας σύγχρονος moondog και ακολουθεί τα χνάρια του -χτίζει το μύθο του επιμελώς και πολύ έξυπνα. η νέα του δουλειά που έχει τίτλο walking backwards και είναι ένα πραγματικά πολύ καλό άλμπουμ υπάρχει εδώ, μαζί με όλες του τις κυκλοφορίες.
όποιος κι αν είναι, στα samples σκίζει [και το for a love of a woman i give up my mind (my money and my credit cards too) είναι τραγουδάρα].

τζαζ προσευχή

~Originally privately pressed in 1968 in minute numbers and only for sale at Friday night prayer concerts, Hear, O Israel has to be one of the rarest and most extraordinary jazz recordings to come out of New York. Written by a 17 year-old and played by one of the greatest jazz line-ups of all time, this really has to be heard to be believed. And this is the first-ever proper release of this extraordinary album. Back in 1968, a 17 year-old named Jonathan Klein had written an alternative concert for Friday Night Jewish prayers. It had been performed a few times at various Friday night gatherings, and been received well. The decision was made by a Jewish charitable organization to take this concert a little further and record it properly. An extraordinary line-up was put together (we have no idea how this came about), and the recording was made. It was pressed in very, very limited numbers without a real label, with no catalog number and was only offered for sale at various prayer gatherings. Without real distribution, the LP disappeared from view very fast, and even today there is little or no reference to it anywhere except on an obscure Herbie Hancock recordings web site. Jonny Trunk first came across the album in the late 1990s, and again recently in 2005. Because it is so unusual and so incredibly beautiful, he decided to get in touch with everyone involved, and officially licensed the recording for its first-ever worldwide release. Musically, the album is like no other, with its wholly unique mixture of spiritual New York jazz, Hebrew praises and modal phrases. Led by Herbie on piano, from the moment the album starts, its striking originality will hit you, and for the next 40 minutes you may find yourself lost in subtle prayer that you might not have believed possible. The jazz moves, the voices soar, hallelujah!
~Herbie Hancock (piano), Jerome Richardson (flute, tenor and alto sax), Thad Jones (trumpet and flugelhorn), Ron Carter (bass), Jonathan Klein (French horn and baritone) and Grady Tate (drums). The recording also features Antonia Lavanne (soprano), Phyllis Bryn-Julson (contralto) and Rabbi David Davis (reader)
[απ' το jazzloft]
~οι fiery furnaces κυκλοφορούν την καλύτερη δουλειά τους μέχρι τώρα. διπλό και ζωντανά ηχογραφημένο το νέο άλμπουμ τους λέγεται remember. δεν τα συμπαθώ ιδιαίτερα τα live άλμπουμ, αλλά αυτό αξίζει. remember 1 και remember 2.

my thing

παραγγελιά

ντοτ ρότεν

απ' τον έλβις στο μέμφις

~''elvis was a hero to most, but he never meant a shit to me."-chuck d. "welcome to the terrordome".
~στο τελευταίο ''rock issue'' του wax poetics υπάρχει ένα καταπληκτικό χρονικό για την ηχογράφηση του from elvis in memphis, του καλύτερου άλμπουμ που ηχογράφησε ποτέ, με το τελευταίο single που πρόλαβε να δει να ανεβαίνει στο νούμερο ένα, το suspicious minds [το οποίο δεν υπήρχε στην πρώτη έκδοση, κυκλοφόρησε σαν single τρεις μήνες αργότερα και προστέθηκε στην επανακυκλοφορία του 2000].
τα χριστούγεννα του 1968 που ξεκίνησαν οι ζυμώσεις για την προετοιμασία του είχε έρθει ήδη η παρακμή, αλλά αυτά τα 34 κομμάτια που ηχογραφήθηκαν μέχρι το φεβρουάριο του 1969 που ολοκληρώθηκαν τα sessions ήταν μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές του και από τις πιο πετυχημένες από τη δεκαετία του 50 [είχαν προηγηθεί 20 συνεχόμενα singles χωρίς καμία επιτυχία]. 12 από αυτά τα τραγούδια μπήκαν στο άλμπουμ, τα υπόλοιπα τα κράτησαν για b sides και για μελλοντικά άλμπουμ [στην νέα έκδοση του δίσκου υπάρχουν 18 -τα singles που ακολούθησαν με τις β πλευρές].
τον απρίλιο του 1969 το in the ghetto τον ξανάφερε στο top-10, ανεβαίνοντας στο νούμερο τρία -και του χάρισε τον πρώτο χρυσό δίσκο- μετά από τέσσερα χρόνια. στις 26 αυγούστου το suspicious minds τον έφερε κατευθείαν στην κορυφή και έγινε το 18ο νούμερο ένα single του. για τελευταία φορά.
~για το άλμπουμ κάνε κλικ στον τίτλο στην αρχή του ποστ.

χρήσιμα άχρηστα

~ενώ το vampyr της criterion περιέχει το βιβλίο με το σενάριο και ολόκληρη την carmilla απ' το in a glass darkly του sheridan le fanu [218 σελίδες] η έκδοση της masters of cinema έχει στα έξτρα τις τρεις κομμένες -απ' τη λογοκρισία- σκηνές και βιβλιαράκι 80 σελίδων με ανατύπωση του δανέζικου προγράμματος της πρώτης προβολής [το '32]. η γερμανική version της ταινίας είναι η ίδια -στο restoration της cineteca di bologna- και στις δυο εκδόσεις. καμιά σχέση με την ποιότητα της εικόνας του passion of joan of arc. η criterion κερδίζει στα σημεία, το πακέτο είναι αισθητικά άψογο.
~το high and low του κουροσάβα στο νέο transfer της criterion τα αξίζει τα λεφτά του ακόμα κι αν το έχεις αγοράσει στη [φτωχή] κυκλοφορία του 2001. το νέο πακέτο βγήκε σε διπλό dvd με 37λεπτο ντοκιμαντέρ για τη δημιουργία της ταινίας και βίντεο με δυο συνεντεύξεις [του toshiro mifune και του ''απαγωγέα'' ysutomu yamazaki] συν 38σέλιδο βιβλιαράκι. πιο επίκαιρο από ποτέ κατά έναν περίεργο τρόπο -κι εκεί που πίστευες ότι στην ελληνική πραγματικότητα δεν συμβαίνουν απαγωγές...
~είναι όπως όταν να ξεκινάς να δεις τον πολίτη κέιν με το σκεπτικό ότι θα δεις ''την καλύτερη ταινία όλων των εποχών", απογοητεύεσαι από το πρώτο τέταρτο και σου δημιουργείται τέτοια αποστροφή που δεν έχεις ποτέ διάθεση να την ολοκληρώσεις. έτσι στερείς στον εαυτό σου την ευκαιρία να δεις ''την καλύτερη ταινία όλων των εποχών'' -και φυσικά επιβιώνεις και περνάς μια χαρά και χωρίς να έχεις δει ολόκληρο τον πολίτη κέιν. ο ''θείος μου ο αντουάν'' του 1971 έχει τον βαρύ κι ασήκωτο τίτλο της "πιο σπουδαίας καναδέζικης ταινία όλων των εποχών" [για κριτικούς και μελετητές ξεκαθαρίζει στο booklet] και αυτό από μόνο του σου δημιουργεί μια αρνητική προδιάθεση, αλλά ξέρεις ότι αν δεν τη δεις τώρα ολόκληρη δεν θα τη δεις ποτέ, οπότε βολεύεσαι όσο καλύτερα γίνεται στον καναπέ και την βλέπεις μια και κάτω. εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι καλά έκανες. δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη καναδέζικη ταινία που έχει γίνει ποτέ, αλλά είναι είναι μία πολύ καλή ταινία. 1940s. ο πιτσιρικάς benoit βοηθάει το ''θείο'' του στο υπερμάρκετ του χωριού που πουλάει τα πάντα όπως αυτό στο μικρό σπίτι στο λιβάδι [μεταξύ άλλων φέρετρα και νυφικά], βλέπει τη θεία να πηδιέται με τον υπάλληλο του μαγαζιού και τον αλκοολικό θείο να πέφτει τέζα απ' το ποτό, ενώ τριγύρω τους οι χωρικοί που δουλεύουν στα ορυχεία κάνουν μαύρα χριστούγεννα. θα μπορούσε να λέγεται η πρώτη επαφή του benoit με το σεξ και το θάνατο.
~brand upon the brain. κι αυτό απ' τον καναδά, κι αυτό με πιτσιρικά πρωταγωνιστή, καμία σχέση κατά τ' άλλα. ασπρόμαυρο και βουβό [του 2006], με τη laurie anderson και την isabella rossellini να περιλαμβάνονται στους αφηγητές και μουσική του jason staczek. παιδικοί εφιάλτες σε ένα φάρο, γκόθικ ατμόσφαιρα και πολύ περίεργη κινηματογραφία που θα λατρέψεις ή θα μισήσεις. περιέχει και δύο μικρού μήκους φιλμ του guy maddin και ντοκιμαντέρ με τον σκηνοθέτη και τους συνεργάτες του. πολύ βαρύ για καλοκαίρι. δεν το άντεξα μέχρι το τέλος. στη στοίβα δίπλα στον πολίτη κέιν.
~the ascent. κι αυτό επίκαιρο, βγήκε την ώρα που ξεκίναγε ο πόλεμος ρωσίας-γεωργίας σε box μαζί με το wings [και τα δύο της larisa shepitko η οποία σκοτώθηκε σε σύγκρουση με το αυτοκίνητο στα 40 της πριν προλάβει να ολοκληρώσει την τελευταία ταινία της] και παρόλο που τα περιστατικά διαδραματίζονται στη ρώσικη επαρχία πριν από 65 χρόνια θα μπορούσαν να είναι ρεπορτάζ στα σημερινά δελτία ειδήσεων. η πορεία δυο φαντάρων που αναλαμβάνουν να φέρουν βοήθεια στους καταπονημένους συμπατριώτες τους ψάχνοντας για προμήθειες μέσα στα χιόνια -του ενός προς τη λύτρωση, παρόλο που καταλήγει απαγχονισμένος, και του άλλου προς την προδοσία και την προσωπική κόλαση. εξαιρετικό.
~το who are you polly maggoo? του 1966 είναι μια σαρκαστική απεικόνιση του κόσμου των top models στο παρίσι των 60s [υπάρχει στο box ''the delirious fictions of william klein'' του αμερικάνου φωτογράφου που μετακόμισε στο παρίσι και έκανε σκανδαλώδη editorial μόδας στην αμερικάνικη vogue της εποχής. μαζί με τα ''mr. freedom'' και ''the model couple'']. προσφέρεται για πιο αναλυτικό μελλοντικό ποστ.
~το port of shadows του marcel carne σταμάτησε να το βγάζει η criterion [στο site της είναι out of print] αλλά στο αμερικάνικο amazon υπάρχουν ακόμα μερικές κόπιες...
the outskirts

[[[-]]]

κι ενώ όλοι ξέρουν από πού έχουν "κλέψει" τη μελωδία που επαναλαμβάνεται στο sixty seconds οι audio deluxe [απ' το απ' το κομμάτι του μορικόνε που ακούγεται στην πιο πάνω σκηνή απ' το a few dollars more] σήμερα άκουσα αυτό το τραγούδι του 1932. ο κλέψας του κλέψαντος. ωραίο τραγούδι by the way...
o al bowlly τραγουδάει my woman και συνοδεύουν οι lew stone and the monseigneur band.

buzz n' fuzz

38 λεπτά ανατολίτικης ψυχεδέλειας από έναν τούρκο ροκ σταρ με τεράστια δισκογραφία και απίθανα εξώφυλλα [ο ντέμης ρούσος παρ'όλα αυτά τον ξεπερνάει]. το elektronik turkuler του erkin koray ξεκινάει με καρσιλαμάδες, αλλά απ' το τέταρτο κομμάτι και μετά γίνεται πιο ευρωπαϊκό. και ορίζει την anatolia pop. μέχρι να μας ανακατώσει η κοντολίζα με τα αδέλφια μας τους τούρκους [που να μη σώσει] να ένα θαυμάσιο δείγμα τούρκικης ποπ των 70s.

rock me amadeus

rock me amadeus [η original single version] & rock me amadeus [απ' το tribute 7ιντσο του caretaker στον falco] & rock me amadeus [η αμερικάνικη version]

στου τζίμη του χοντρού

«Επανάσταση στο λαϊκό πάλκο και γενικότερα στη λαϊκή μας μουσική έφερε στις αρχές της περιόδου του 1950 η Μαρίκα Νίνου (Μαρίκα ή Ευαγγελία Νικολαΐδου). Η παρουσία της σηματοδότησε, τότε, μια νέα εποχή στην ερμηνεία του λαϊκού τραγουδιού, αλλά παράλληλα εδραίωσε και μια καινούργια αντίληψη στη σκηνή των λαϊκών κέντρων ποιότητας», γράφει ο αείμνηστος Πάνος Γεραμάνης στο CD «Μαρίκα Νίνου - τα μεγάλα πορτραίτα», που κυκλοφόρησε το 2001 η MINOS ΕΜΙ. Στο ίδιο σημείωμα ο Γεραμάνης αναφέρει ότι η Νίνου, αρμενικής καταγωγής, γεννήθηκε το 1918 στον Καύκασο και πέθανε από καρκίνο το Φεβρουάριο του 1956. Τον ίδιο χρόνο γέννησης (όχι όμως στον Καύκασο, αλλά στην Κωνσταντινούπολη) και θανάτου αναφέρει και ο Κώστας Χατζηδουλής σε σημείωμά του στο βιβλίο του «Βασίλης Τσιτσάνης - η ζωή μου, το έργο μου», εκδ. Νεφέλη, 1979.
Διαφορετική είναι η πληροφόρηση του Πάνου Σαββόπουλου, ο οποίος σε σημείωμά του αναφέρει ότι η Νίνου ήταν μεν αρμενικής καταγωγής, αλλά γεννήθηκε το 1922 πάνω στο βαπόρι «Ευαγγελίστρια» που έφερνε τη μάνα της από τη Σμύρνη στον Πειραιά. Γι' αυτό της έδωσαν το όνομα Ευαγγελία. Το Μαρίκα τής το κόλλησε η μητέρα του δεύτερου άντρα της, του ακροβάτη Νίνου Νικολαΐδη. Ο ίδιος αναφέρει ως ημερομηνία θανάτου της την 23η Φεβρουαρίου 1957.
Σύμφωνα με τον Π. Σαββόπουλο, το 1939 παντρεύτηκε το συμπατριώτη της Μεσροπιάν και το 1940 γεννήθηκε ο γιος τους Οβανές. Χώρισαν το 1946-47. Ηδη είχε γνωρίσει τον ακροβάτη Νικολαΐδη και συμμετείχε στα ακροβατικά του σαν «Ντούο Νίνο», στο οποίο μπήκε και ο Οβανές στο σχήμα που μετονομάστηκε σε «Δυόμισι Νίνο». Την ανακάλυψε ο ηθοποιός Πέτρος Κυριακός σε ένα μαγαζάκι. Την πρωτολανσάρισε στη δισκογραφία ο Μανώλης Χιώτης. Μετά ηχογράφησε Γιάννη Παπαϊωάννου, Γιώργο Μητσάκη και μετά, το 1949, Βασίλη Τσιτσάνη, με τον οποίο έκανε το ανεπανάληπτο δίδυμο.
«Η συνεργασία μου με την αλησμόνητη Νίνου είναι κάτι που δεν μπορώ να το ξεχάσω ποτέ», λέει ο Βασίλης Τσιτσάνης στη βιογραφία του στον Χατζηδουλή. Και πιο κάτω: «Την άκουσα και δεν άργησα να καταλάβω το ταλέντο της. Κατάλαβα πως με δουλειά θ' άφηνε εποχή. Είχε μια ξεχωριστή ερμηνευτική ικανότητα, είχε το κάτι άλλο (...). Γίναμε ντουέτο και κάθε βράδυ στου "Τζίμη" γινόταν χαλασμός κόσμου(...). Η Μαρίκα στο πάλκο ήταν ασυναγώνιστη, οι κινήσεις της ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Οταν τραγουδούσε είχε τέτοια εκφραστικότητα και τέτοια μεταδοτικότητα στο κοινό, που δεν πρόκειται να γεννηθεί άλλη (...). Το κέφι που δημιουργούσε η Νίνου στο πάλκο έφτιαχνε μια ατμόσφαιρα που μπορούσε να χαλάσει ο κόσμος στο μαγαζί. Αυτό ήταν έμφυτο. Ηταν γεννημένη για το πάλκο».
Ηχογράφησε πάνω από 100 τραγούδια. Το τέλος της (στα 38 ή στα 35 της χρόνια) προέκυψε από καρκίνο της μήτρας, έπειτα από μια περιοδεία στον Ελληνισμό της Αμερικής.
Γράφει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στο ίδιο CD της ΜΙΝΟΣ ΕΜΙ: «Κάποτε έκλεισαν με τον Τσιτσάνη να πάνε να τραγουδήσουν στη Νέα Υόρκη. Η Νίνου πήρε βίζα. Ο Τσιτσάνης όχι, καίτοι είχε φίλο τον αρχηγό του ΙΔΕΑ. "Δεν θα πας" της είπε ο Τσιτσάνης. "Θα πάω" απάντησε η Νίνου. Και πήγε μόνη της. Κάποτε ξαναγύρισε. Ηταν άρρωστη. Ο Τσιτσάνης δεν της ξαναμίλησε. Δεν πήγε να τη δει στο νοσοκομείο. Ούτε στην κηδεία της πήγε...». Μεταξύ των τραγουδιών που απέδωσε η Νίνου είναι και η σύνθεση του Μάνου Χατζιδάκι «Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι» (την πατρότητα όμως της οποίας διεκδικούν ο Τσιτσάνης αλλά και η τραγουδίστρια Ιωάννα Γεωργακοπούλου με τους στίχους «τρελέ Τσιγγάνε για πού τραβάς»).
Ο Μάνος Χατζιδάκις τής αφιέρωσε το δίσκο του «Τα πέριξ» (1974), με ερμηνεύτρια τη Βούλα Σαββίδη, με τα λόγια: «Ολη η εργασία αυτή χαρίζεται στη μνήμη της ανεπανάληπτης Μαρίκας Νίνου, που δίχως να το ξέρει, με το μαχαίρι της φωνής της, χάραξε μέσα μας βαθιά τα ονόματα των θεών της ταπεινοσύνης και της βυζαντινής παρακμής». [απ' την ελευθεροτυπία]
ο aqua στο blog του το φεβρουάριο του 2007 γράφει περισσότερα για τα χρόνια της αμερικής:
Πριν πάει στην Αμερική είχε κάνει στην Αθήνα εγχείρηση καρκίνου, στην μήτρα αλλά στην Αμερική είχε ραγδαία επιδείνωση. Στην Νέα Υόρκη η Νίνου συναντά τον Γιάννη Παπαϊωάννου με την Ρένα Ντάλλια. Η Ντάλλια έζησε τότε θλιβερές και δραματικές καταστάσεις κοντά στην μόνη, απροστάτευτη και βαριά άρρωστη Νίνου, η οποία πάλεψε με μεγάλο θάρρος το προσωπικό της δράμα. Η Ρένα της στάθηκε σαν αδελφή στο Γολγοθά της, την βοήθησε και την συμπαραστάθηκε όσο μπορούσε. Το ίδιο και η τραγουδίστρια Εύα Στυλ με τον άντρα της. Οι δυο τους κάθε μέρα, επί δυόμισι μήνες, έκαναν έρανο στα μαγαζιά που δούλευαν για να καλύψουν τα καθημερινά έξοδα του νοσοκομείου για την εγχείρηση και νοσηλεία της Νίνου.
Εκεί στο νοσοκομείο, βέβαιη πλέον η Μαρίκα πως θα πεθάνει, μια μέρα ζήτησε από τη Ρένα να της φέρει συμβολαιογράφο για να κάνει τη διαθήκη της. Πράγμα που έγινε και η ίδια η Ρένα όπως και ο Σταυρόπουλος, ο σύζυγος της Εύας, υπέγραψαν σαν μάρτυρες τη διαθήκη της μεγάλης Νίνου.
Μόλις η Μαρίκα καλυτέρεψε κάπως, με την προτροπή των γιατρών της και τη βοήθεια συναδέλφων και φίλων που πρόσφεραν χρήματα για το αεροπορικό της εισιτήριο, επέστρεψε στην Ελλάδα και εργάστηκε για λίγο με φοβερούς πόνους και τελικά πέθανε ξεχασμένη απ' όλους εκείνους που είχαν καθήκον να την φροντίσουν στις 23 Φεβρουαρίου του 1957, ημέρα Κυριακή σε ηλικία μόλις 35 ετών.
~μια μέρα με young rascals, walker brothers και τούρκικα των 60s. και τη μαρίκα στου τζίμη του χοντρού για τον πορτογάλο. με ευχές για γρήγορη ανάρρωση.

caretaker

~δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο και ο αύγουστος έφερε μαζεμένα όλα τα καλά άλμπουμ -ή αν είχα περισσότερο χρόνο να ακούσω μουσική, πάντως εκεί που έκανες αμάν να βρεις ένα δίσκο της προκοπής [που να τον γουστάρεις πραγματικά και ολόκληρο], ήρθαν πέντε-έξι και έσωσαν μια μάλλον αδιάφορη χρονιά. τα δυο φετινά άλμπουμ του caretaker είναι αναμφίβολα από τις κορυφαίες κυκλοφορίες του 2008.
όσο δύσκολα κι αν είναι, γεμάτα από ξεθωριασμένες μελωδίες πνιγμένες πίσω από στρώματα θορύβων, όσο κι αν κλέβει ασύστολα κομμάτια των '30s και των '40s και τα ενσωματώνει μέσα στο σάουντρακ του eraserhead ή στο σχιζοφρενικό άμπιεντ του aphex twin στο selected ambient works volume ii, όσο κι αν είναι ανυπόφορα όταν το ακούς για πρώτη φορά με 40 βαθμούς κελσίου..., αν καταφέρεις και τα αντέξεις πάνω από ένα τέταρτο είναι πραγματική αποκάλυψη.
κι ενώ τη "δόξα" κλέβει το persistent repetition of phrases που αποθεώνει το νέο wire, το 30λεπτο ''recollected memories from the museum of gardenhistory" που δίνει για download στο site του [εδώ το κατεβάζεις με δεξί κλικ και μετά save as...] μαζί με ένα σωρό υλικό που περιλαμβάνει ''ανορθόδοξες'' διασκευές στο rock me amadeus, στο love will tear us apart ή στο lady in red [που αξίζει ν' ακούσει κανείς μόνο και μόνο επειδή μετατρέπει ένα γλυκανάλατο χιτ σε ένα τραγούδι εντελώς καταραμένο] είναι το ίδιο σπουδαίο, αν όχι ακόμα καλύτερο.
η ομιχλώδης ατμόσφαιρα και το μυστήριο της μουσικής του alan r spets στολίζονται με τη φωνή του al bowlly, η οχήστρα του ray noble ξεπροβάλλει μέσα απ' τον βόμβο, τα τραγούδια απ' το "distant voices, still lives" ή το "long day closes" νομίζεις ότι ακούγονται από μεγάφωνα αυτοκινήτου που διαφημίζει ''το τσίρκο στην πόλη μας''. ο caretaker γράφει ετεροχρονισμένα το σάουντρακ για τις ταινίες του terence davies. δεν είναι ούτε οι μελαγχολικοί κρούνερς πάντως, ούτε οι οχήστρες που τα κάνουν ξεχωριστά [στο persistent pepetition of phrases δεν ακούγονται καθόλου φωνές], είναι τα έργα μιας ιδιοφυίας που μπορείς να τα κρίνεις μόνο σαν σύνολο. και δεν θέλεις να πετάξεις τίποτα.
δεν προτείνονται απλώς...είναι από τους δυο τρεις σπουδαίους δίσκους του 2008.
~λεφτά για το φεστιβάλ της βαβέλ δεν υπάρχουν. τα φάγαμε όλα σε αναβολικά.

good news

filthy danceheng

baud with you

mordant music-baud with you

[[- -]]

likhan.

[[-|-]]

~όχι άλλη κίνα! enuff iz enuff.
~δεν τη λέει μόνο η [αχώνευτη] κοντολίζα ''μακεδονία''. «the first film made in the newly independent republic of macedonia…» έτσι ξεκινάει το σημείωμα στο νέο dvd της criterion για την πολύ καλή ταινία του milcho manchevski ''before the rain'', ό,τι αναφέρεται και στο ξεκίνημα της ταινίας δηλαδή, μόλις πέσουν οι τίτλοι. η γλώσσα που μιλούν οι ήρωες είναι macedonian και το ντοκιμαντέρ που περιέχει λέγεται behind the scenes in macedonia. επίσης, οι anastasia αναφέρονται ως macedonian band. σημείωση: η ταινία είναι του 1994.
~αγγλικός ήχος των 60s, μπιτλικός εντελώς. με συνεργασίες των danger mouse, john cale, van dyke parks. κι ένα απίθανο ποπ άλμπουμ. the δεύτερο των shortwave set. replica sun machine. για καύσωνα.

καύσωνας

τα δυο νέα κομμάτια του distance [που δεν είναι και τόσο νέα γιατί ακούγονται εδώ και καιρό σε διάφορα σετ και σε συγκεκριμένες ραδιοφωνικές εκπομπές] είναι και οι καλύτερες στιγμές του μέχρι τώρα. στη δικιά του εταιρία [την chestplate] ένα από τα single του 2008 -και όχι μόνο για το είδος...
χέντστρανγκ

[[||]]

bottom fly-you are so beautiful.

σινογκράιμ

Τον όρο sinogrime χρησιμοποιεί ο Blackdown για να περιγράψει το μεγαλύτερο μέρος των ήχων που ακούγονται στο Margins Music. Στη στήλη του για το dubstep στο Pitchfork και στο blog του μιλάει εδώ και δυο χρόνια για το sinogrime, το dub δηλαδή και το grime με ασιατικά στοιχεία που δεν είναι φυσικά καθόλου καινούργιος ήχος, -τα έκανε περίπου ο Photek στο drum n bass του Ni Ten Ichi Ru το '97 π.χ., αλλά δεν χαρακτήριζε αυτά που έφτιαχνε. Κακώς. Τον όρο χρησιμοποίησε πρώτος ο Kode 9 to 2003 για το Fukkaz:
“Sindub” is a blanket term for all Asian and Far Eastern flavours in dubstep. “Sino-” is the prefix for Chinese, and “Fukkaz” is made from samples sourced from Indian music, but given 90% of dubstep is flavour “dark,” please excuse the socio-regional imprecision.
Στο παρακάτω folder για όποιον ενδιαφέρεται υπάρχουν τα περισσότερα από τα κομμάτια που ορίζουν το «είδος». Και οι επιρροές.
sinogrime.
χθες το βράδυ οι dusk και blackdown έκαναν αυτό το μιξ για podcast στο xlr8. εξαιρετικό.

addiction

bad landing

my i-pod

dusk & blackdown-margins music ...
the caretaker-persistent repetition of phrases ...
architeq-birds of prey ...
ghislain poirier-no ground under
fifty foot hose-cauldron
kobra audio labs-tones drones and broken bones ...
ove-naxx-ovekeyashiki
various-bollywood steel guitar [sublime frequencies] ...
exit records & steve spacek-black pocket album ...
joker-holly brook park '80s ...

δεκατετραύγουστος

δε μπόλιγουντ στι[ι]λ γκιτάρ. κλάσικς.

[["]]

toys [richard sen remix]

hauntology

βγήκε σε 500 αντίτυπα κι εξαντλήθηκε πριν προλάβει καλά καλά να κυκλοφορήσει. περισσότερα αύριο. persistent repetition of phrases. το νέο άλμπουμ του caretaker. εδώ κατεβάζεις δωρεάν τα άπαντά του.

μπλακντάουν

Dusk + Blackdown: Margins Music from Keysoundrecordings on Vimeo.

[[-]]

ένα απ' τα φετινά υποψήφια για mercury. street jazz. ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. πορτικο κουαρτέτ. μέχρι τα γόνατα στη βόρεια θάλασσα. νο μπαντ.

you and me

john hendicott

ορίστε τι μπορείς να κάνεις με ένα ποδήλατο και ένα loop sampler αν σε λένε john hendicott.
κι ορίστε τι μπορείς να κάνεις με το ίδιο sampler αν σε λένε jamie woon.

jamie woon

μπερντς οφ πρέι

Architeq - 'Birds Of Prey' Live Studio Recording from Sam Annand on Vimeo.

άρκιτεκ

τον λένε sam annand υπογράφει ως architeq, είναι απ' το ανατολικό λονδίνο, 21 χρονών, με ένα πολύ δυνατό ντεμπούτο ep που έφτιαξε με τη βοήθεια του scott donald και jerome tcherneyan στα κρουστά. χοντρικά παίζει ηλεκτρονικό χιπ χοπ με έντονο το dub στοιχείο. το ep έχει τίτλο birds of prey.