crackhitler's favourite

μπορεί στη φωτο απ' τα sessions της ηχογράφησης του smokey rolls down thunder canyon να είναι σαν την κοκκινοσκουφίτσα με μούσια και στις promo φωτογραφίες να έχει ξεφύγει τελείως, το άλμπουμ του όμως είναι απλά το καλύτερο που έχει φτιάξει μέχρι στιγμής.
ό,τι κι αν του προσάψεις, το smokey rolls down thunder canyon είναι ένα αριστούργημα.
[περισσότερα στο crackhitler].
freely + λίγο από elvis banhart [shabop shalom]

tomorrow never knows

tomorrow never knows-fuckwolf
[pix by athento]

oh no

ο oh no στο άλμπουμ του dr. no's oxperiment εκτός από μπουζούκια και αμανέδες έχει σαμπλάρει αυτό το απόσπασμα από ελληνικό τραγούδι. αν υπάρχει κάποιος που το αναγνωρίζει, ας μας διαφωτίσει για τίτλο και καλλιτέχνη.
land mine

64 κι ούτε ένα χαρακίρι

από ένα δίσκο της sublime frequencies που λέγεται pop thai spectacular 1960s-1980s και περιέχει κομμάτια με άπαιχτους τίτλους όπως: "θα 'πρεπε να πεθάνεις από σφαίρες", "κοίταξε τίνος τα εσώρουχα δείχνει", "πίνοντας ουίσκι μέχρι να μην βλέπουμε την τύφλα μας", "έμπορος παπαγιοσαλάτας", "ο ζητιάνος έχει καρδιά", "monthly wife", "there are many handsome men out there" και άλλους που θυμίζουν λιγότερο σαπουνόπερα, ένα τραγούδι που υποφέρεται [το μόνο]: sao dok kum tai (lady from a flower).
αδυνατώ να καταλάβω γιατί θεωρούνται κομμάτια για πέντε [στα πέντε] αστέρια αυτές οι μαλακίες [μα πολύ μεγάλες μαλακίες].
περιέχει και μια ταϊλανδέζικη βέρσιον του "αγοράζω παλιά", ακόμα πιο ανεκδιήγητη.

ai sto kalo

απ' τη νορβηγία. δεν είναι τίποτα φοβερό, αλλά έχουν συμπαθητικά κομμάτια που μιλάνε για μια γυναίκα κουταλιανό ["τρώει πέτρες"] και κάποιον που φιλάει το χώμα που πατάει η τραγουδίστρια ["he kisses the streets i walk"]. τους λένε ai phoenix. αν εξαιρέσεις το you and i και το single, [ψιλο]βαρετοί. το άλμπουμ τους λέγεται the light shines almost all the way.
ai phoenix-you and i

χάλιμεμ

halimem-cahit oben [ένα απίθανο τούρκικο σερφ-τσιφτετέλι απ' το 1966]

teardrop

είναι πολύ δύσκολο να διασκευάσεις κομμάτι που έχει ερμηνεύσει η liz frazer και να καταφέρεις να ακούγεσαι τουλάχιστον αξιοπρεπής. η εκτέλεση του χοσέ γκονζάλεζ είναι πραγματικά πολύ καλή. teardrop + εδώ

ντράγκονς

ημέρα των dragons. και του jose gonzalez [το νέο άλμπουμ του είναι ένα σίγουρο 9,7 στο pitchfork -σπύρο σου πέρασαν οι πόνοι στη μέση ;)].
1970 [1969;]. η φωτογραφία είναι από τα sessions της ηχογράφησης του bfi των dragons που έπρεπε να περάσουν 37 χρόνια για να κυκλοφορήσει κανονικά. περισσότερα εδώ. κι εδώ. κι άλλο ένα κομμάτι απ' το άλμπουμ:
sandman

ain't no justice, just us

o mc kermit la freak εκτός από απόφοιτος ψυχολογίας απ' το πανεπιστήμιο του μάντσεστερ ήταν και ο προσωπικός ντίλερ του shaun ryder την εποχή των happy mondays [αργότερα έφτιαξαν μαζί τους black grape] και ένας απ' τους τρεις που έφτιαξαν τους ruthless rap assassins. οι ruthless rap assassins δεν κατάφεραν ποτέ να γνωρίσουν επιτυχία, παρόλο που ο john peel τους έπαιζε σχεδόν σε κάθε εκπομπή του το 89 -για μήνες- και οι κριτικές μιλούσαν για "the best rap album the uk had ever produced". αυτό για το πρώτο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε το 1990 από την emi, the killer. ακολούθησε το th!nk, it ain't illegal yet το 1991 με παρόμοιες κριτικές, αλλά την ίδια τύχη. σήμερα ο kermit επιμένει να φτιάχνει αποτυχημένα γκρουπ [το τελευταίο του λέγεται big dog], ενώ οι άλλοι δύο τα έχουν παρατήσει [ο dangerous -anderson- hinds είναι δάσκαλος].
βρήκα το βίντεο για το justice [just us] στο youtube τυχαία, ψάχνοντας για τις διασκευές των smith & mighty στα κομμάτια του burt bacharach, που μάλλον δεν τις έχει σώσει κανείς...
κομμάτι για προεκλογική εξτρατεία:
ain't no justice [just us]

the future's so bright i gotta wear shades...

η μουσική εγκαταλείπει τη δισκογραφία
[του αχιλλέα χεκίμογλου, από το βήμα του σαββάτου, 18.08.07]
στροφή προς τα ψηφιακά δισκοπωλεία και στη δωρεάν διανομή στο internet από τους ίδιους τους καλλιτέχνες.
Όταν πριν από πέντε χρόνια ο Ντέϊβιντ Μπάουι δήλωνε στους «New York Times» ότι "η μουσική σύντομα θα ακολουθήσει την τύχη του τρεχούμενου νερού και του ηλεκτρισμού" λίγοι αντιλήφθηκαν, πραγματικά το ακριβές νόημα των δηλώσεών του. «Όλα θα αλλάξουν» έλεγε ο Βρετανός ροκ σταρ. «Τίποτε δεν θα μείνει ίδιο». Από την εξέλιξη των πραγμάτων η διορατικότητα του κ. Μπάουι φαίνεται έχει δικαιωθεί. Τίποτε δεν είναι πια όπως το θυμόμαστε.
Όλες οι στατιστικές που αφορούν τα συστατικά στοιχεία της κλασικής δισκογραφικής βιομηχανίας είναι λίαν αποθαρρυντικές. Τα περισσότερα δισκοπωλεία έχουν βάλει λουκέτο προ πολλού, ενώ είναι λίγα αυτά που ανθίστανται ακόμη. Μεγαθήρια της δισκογραφίας που ανήκουν σε πολυεθνικούς κολοσσούς κλείνουν σταδιακά τα παραρτήματά τους με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται. Οι πωλήσεις των CDs βαίνουν μειούμενες. Διάσημα συγκροτήματα τίθενται εκτός δισκογραφίας γιατί «δεν βγάζουν τα λεφτά τους». Τι συμβαίνει σε μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες του κόσμου;
Αυτή η συζήτηση επανήλθε για μία ακόμη φορά στο προσκήνιο με αφορμή την καταγγελία που δέχτηκε το ιστολόγιο του Έλληνα «γκουρού» του ραδιοφώνου κ. Γιάννη Πετρίδη και του συναδέλφου του κ. Κώστα Ζουγρή (http://apotis4stis5.blogspot.com) για παράνομη δωρεάν διανομή μουσικής. Αυτό όμως που δεν γνώριζαν οι καταγγέλοντες ήταν ότι τα τραγούδια που μπορούσε κανείς να «κατεβάσει» από το μπλογκ τους διανέμονται δωρεάν και από τα ίδια τα συγκροτήματα που τα δημιούργησαν. Προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η καταγγελία προήλθε από τον ίδιο το χώρο της δισκογραφίας, που θεωρητικά όφειλε να είναι ενήμερος για τις νέες πρακτικές προώθησης. Λίγο αργότερα, ακριβώς την ίδια κατηγορία εδέχθη από ανώνυμο και το ιστολόγιο του έλληνα μουσικοκριτικού M.Hulot (http://mhulotsnothingdays.blogspot.com). Μήπως κάτι παράξενο συμβαίνει στο βασίλειο της μουσικής Δανιμαρκίας;
Τις ίδιες περίπου ημέρες όπου διαδραματίζονταν αυτά τα περιστατικά, στην παγκόσμια μουσική σκηνή εξερράγη μία βόμβα μεγατόνων. Ο Πρινς, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του πλανήτη, διένειμε στις 15 Ιουλίου τον τελευταίο του δίσκο με την κυριακάτικη έκδοση της Βρετανική "Μέϊλ". Αυτή η κίνηση προκάλεσε αλυσιδωτή αντίδραση που χώρισε σε δύο στρατόπεδα από τη μία τα παραδοσιακά συστατικά της βιομηχανίας (δισκογραφικές, δισκοπωλεία) και από την άλλη τους ακροατές και ένα μεγάλο κομμάτι των ΜΜΕ. Αντίστοιχα, ουκ ολίγες φορές, ο έτερος Καππαδόκης, Τζορτζ Μάικλ έχει δηλώσει ότι φιλοδοξεί να μοιράζει δωρεάν τη μουσική του από το Διαδίκτυο. Αμφότεροι τρελάθηκαν; Όχι, υπάρχει μία εξήγηση.
Η σταδιακή σύγκλιση όλων των μέσων επικοινωνίας σε κοινές τεχνολογικές πλατφόρμες και η συγκέντρωσή τους σε όλο και λιγότερα χέρια δημιουργεί ένα εξαιρετικό υπέδαφος για την διαφημιστική αγορά. Ένα μήνυμα μπορεί πια να περάσει με τον ίδιο τρόπο, με το πάτημα ενός κουμπιού, σε εκατομμύρια ακροατές σε όλον τον πλανήτη και όταν αυτό λέγεται διαφήμιση, τότε μιλάμε για πελώρια ποσά. Αυτό σκέφτηκε και ο Πίτερ Γκάμπριελ, παλιός τραγουδιστής των Genesis και ιδιοκτήτης της δισκογραφικής εταιρίας Real World και έσπευσε να χρηματοδοτήσει την ιστοσελίδα We7 (http://www.we7.com), που διανέμει δωρεάν μουσική με καθ' όλα νόμιμο τρόπο. Απλά, ο επισκέπτης υποχρεούται να παρακολουθήσει διαφημίσεις, αφού αποτελούν τη μόνη πηγή εσόδων για την ιστοσελίδα.
Η συνεχής ανάπτυξη κι εξάπλωση του Διαδικτύου άνοιξε αναρίθμητες πύλες επικοινωνίας σε όλον τον πλανήτη. Είναι σχεδόν δέκα χρόνια που στο ίντερνετ μπορούν να βρεθούν τα πάντα παρανόμως ή νομίμως και μία ολόκληρη γενιά έχει γαλουχηθεί με αυτό το δόγμα. Από την άλλη, η διαρκής επιδίωξη του κέρδους από δισκογραφικές και ραδιοφωνικούς σταθμούς συντέλεσε στη δημιουργία ενός μουσικού μοντέλου αμφιλεγόμενης ποιότητας που, αν και χαρακτηρίστηκε από κερδοφορία στην πρώτη περίοδο της ζωής του, πλέον τείνει να φυτοζωεί. Δεν είναι διόλου τυχαία η στροφή 180 μοιρών προς την ποιότητα που επιχειρούν οι πρώτοι διδάξαντες της εύκολης, εμπορικής μουσικής, δηλαδή, τα αμερικανικά ραδιόφωνα.
Επίσης, ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα των νέων τάσεων στη μουσική βιομηχανία αποτελεί η δισκογραφική εταιρία digilog της Θεσσαλονίκης (www.digilog.gr), η οποία μέσα σε έναν χρόνο έχει κάνει 14 εξαιρετικές κυκλοφορίες ηλεκτρονικής μουσικής. Η digilog εντάσσεται στα λεγόμενα "netlabel" που διανέμουν μουσική νέων καλλιτεχνών δωρεάν, ή περίπου δωρεάν, αφού όποιος επιθυμεί, μπορεί να αφήσει τον οβολό του μέσω πιστωτικής κάρτας. Ένας εκπρόσωπός της μας είπε: «με το διαδίκτυο σαν μέσο διανομής μπορούμε να προσεγγίσουμε ένα ευρύτερο, διεθνές, κοινό με ελάχιστο κοστός». «Βέβαια», πρόσθεσε «το κέρδος δεν ήταν ποτέ ο στόχος μας, ο μόνος στόχος που είχαμε ήταν να προβάλουμε τις δουλειές καλλιτεχνών στο χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν ευκαιρίες να προβληθούν σε ένα ευρύ κοινό».
Ωστόσο, στο διαδίκτυο επικρατεί μόνο το "τζάμπα"; Προφανώς όχι, εάν κρίνουμε από την πληθώρα των διαδικτυακών δισκοπωλείων που υπάρχουν. Πριν από λίγα χρόνια, ο διάσημος dj Τζον Άκουαβίβα έφτιαξε ένα τεράστιο διαδικτυακό δισκοπωλείο (www.beatport.com) που πουλά "με το κομμάτι" σε πολύ χαμηλές τιμές. Εάν τα πρώτα του βήματα δεν χαρακτηρίστηκαν από γενική αποδοχή, η συνέχειά του ήταν ακριβώς η αντίθετη. Πλέον, αποτελεί "ιερή" προτεραιότητα κάθε νέας κυκλοφορίας να βγει στα δισκοπωλεία του Διαδικτύου, άρα και να αποκτήσει πρόσβαση στην πλανητική αγορά και δεν είναι τυχαίο ότι στη δισκογραφική αγορά, η επίτευξη συμφωνίας για διανομή από κάποιον μεγάλο του Διαδικτύου, συνήθως μεταφράζεται σε κέρδη. Είναι πια εμφανές ότι η κατάσταση άλλαξε και μπορεί, μεν, να έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται ότι η δισκογραφία περνάει κρίση, αλλά ποτέ άλλοτε δεν κυκλοφορούσε τόση πολύ μουσική. Και το ερώτημα είναι κρίσιμο. Ποιόν να υποστηρίξουμε; Τη δισκογραφία ή τη μουσική;

μονόδρομος

παραγγελιά

another sunny day

you should all be murdered [ο τίτλος, ok?]

μπακ

από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς. τους λένε wooden shjips, έρχονται από το σαν φρανσίσκο και στις 9 οκτωβρίου κυκλοφορούν το ντεμπούτο άλμπουμ τους. πολύ δυνατό άλμπουμ, ίσως ο καλύτερος δίσκος που έρχεται φέτος απ' την αμερική. με ήχο 1967 και φωνή [εχμ...] τζιμ μόρισον.
το βίντεο είναι από το περσινό single τους dance california. εδώ υπάρχει ολόκληρο, μαζί με το ep τους, κι αυτό περσινό. κι εδώ το πρώτο δείγμα από το άλμπουμ τους.

ένας μήνας γεμάτος κακές ειδήσεις. θανάτους, πυρκαγιές, εκλογές. να περάσει ο αύγουστος να πάει στα τσακίδια, κι ας μην ήταν τόσο κακός όσο ο περσινός.
επιστροφή με ένα ανέκδοτο που άκουσα καθοδόν και αναγκάστηκα να σταματήσω το αυτοκίνητο. για να μην φάω κι άλλο πρόστιμο -απ' τα γέλια. με δυο δικαστήρια σε εκκρεμότητα [για 'υπέρβαση ορίου ταχύτητας'] δεν μας παίρνει γι' άλλες παραβάσεις. όσο πιο χαζό το ανέκδοτο, τόσο πιο πολλά τα γέλια.
λέει ο μεγάλος γάτος στο γατάκι: ετοιμάσου γιέ μου, τώρα που μεγάλωσες αρκετά μπορείς να έρθεις μαζί μου στα κεραμίδια. πάμε να γαμήσουμε.
χαρά ο μικρός, τον ακολουθεί, ανεβαίνουν στα κεραμίδια. αρχίζει ο γάτος να φωνάζει μπας και τραβήξει καμιά γάτα.
φωνάζει κι ο μικρός.
φωνάζει ο μεγάλος.
φωνάζει κι ο μικρός.
φωνάζουν καμιά ώρα, τίποτα.
βαριέται ο μεγάλος και του λέει αρκετά, άντε μάζεψτα τώρα να φύγουμε.
μπα του λέει ο μικρός, φύγε πατέρα.
εγώ λέω να μείνω να γαμήσω ακόμα λίγο...
mhulot@dyodeka.gr
mhulot@otenet.gr

dream

once more

the sun is still shining, though

wishin'

cigarette in your bed

chick habit

~

bug

για μουσική μόνο. εδώ.

nothing [holi]days

m.hulot's on holidays. back on the 22nd.

(o.o)

blondie in khmer camouflage

-(o)-(o)-

''This picture was taken on Avenida Chapultepec and Calle de Monterrey in Colonia Roma. She was a very famous journalist who wrote some really good books. That day she had a book-release party and was on her way there. She was all made up, going to pick up her sister to go to the event. Crossing the street, two cars crashed and then ran her over. This picture is great because she has all her makeup on and she just doesn’t look dead even though she is''.
''In Mexico City there’s always been a lot of accidents and a lot of deaths. I can remember so many cases where bodies were cut up into little pieces and sprinkled throughout the city. Mexico City is full of the worst crimes that you could ever imagine. I’ve seen more accidents and crimes than you’d believe. But I really wish I could have been in New York for 9/11. What a spectacle that was!''
O Enrique Metinides μιλάει στο τελευταίο τεύχος του vice.
rose and licorice

[explosions] in the sky

science is fiction

το όνομα του jean painleve το άκουσα πρώτη φορά πριν από μερικά χρόνια, όταν οι yo la tengo κυκλοφόρησαν το the sounds of the sounds of science, ένα 78λεπτο άλμπουμ με 8 ορχηστρικά κομμάτια που ήταν και το σάουντρακ των 8 μικρού μήκους ομώνυμων ταινιών του painleve.
o painleve ήταν ένας γάλλος αβαντγκαρντίστας κινηματογραφιστής που γύριζε ντοκιμαντέρ από τη δεκαετία του 20, ένας πρώιμος κουστό, με περισσότερα από 200 φιλμάκια κυρίως για τα πλάσματα της θάλασσας, αλλά και για νυχτερίδες-βαμπίρ και εξώκοσμα, αλλόκοτα όντα, που θυμίζουν τα σουρεαλιστικά fictional πλάσματα που αναζητούσε ο zissou-murray στο life aquatic.
τα 8 σύντομα ντοκιμαντέρ που περιέχει το διπλό dvd του bfi -το οποίο μόλις κυκλοφόρησε- κάνουν τα ντοκιμαντέρ του discovery να φαίνονται σαν ταινία με τον ταμτάκο. οι υποθαλάσσιες λήψεις -μερικές κάτω από μικροσκόπιο- σε αφήνουν άφωνο, όχι μόνο επειδή έγιναν με πρωτόγονα [αν τα συγκρίνεις με τα σημερινά] μέσα, αλλά κυρίως επειδή ξεφεύγουν από τα όρια του επιστημονικού και μετατρέπονται σε στιγμές 'μαγικού ρεαλισμού'. χταπόδια, αρσενικοί ιππόκαμποι που γεννάνε, κοράλλια, γαρίδες, αστερίες, αχινοί, κινηματογραφημένα με τόσο εντυπωσιακές λεπτομέρειες που γίνονται πρωταγωνιστές, σχεδόν ξεχνάς ότι πρόκειται για πλάσματα της θάλασσας.
οι αρχικές μουσικές συνοδείες ήταν το ίδιο εντυπωσιακές: από pierre henry και chopin, μέχρι duke ellington και όπερα.
οι yo la tengo πρωτοπαρουσίασαν ζωντανά ολόκληρο το score με ταυτόχρονη προβολή των 8 ταινιών στο φεστιβάλ κινηματογράφου του san franscisco το 2001, ενώ λίγους μήνες αργότερα το ηχογράφησαν στο στούντιο με παραγωγό τον roger moutenot. το δεύτερο dvd περιέχει τις ταινίες χωρίς αφήγηση, με μόνη συνοδεία τη μουσική τους -η οποία με τις εικόνες αποκτάει τη δύναμη που δεν είχε στο cd.
δεν είναι μια απλή συλλογή με ντοκιμαντέρ, πρέπει να τα δεις για να καταλάβεις...
the lovelife of the octopus
[από κάτω: το βαμπίρ. κινηματογραφημένο το 1939, είναι το μοναδικό του φιλμ με 'πρωταγωνιστή' κάποιο θηλαστικό. το 9λεπτο ντοκιμαντέρ που είναι μια αλληγορία για το ναζισμό περιέχει σκηνές από το nosferatu του murnau υπό των ήχων των black and tan fantasy και echoes of the jungle του duke ellington].