ένα fuck και δύο κλισέ
ενώ στα δικά μας ντοκιμαντέρ ασχολούνται κυρίως με αρχαίες πέτρες, την παράδοση [δεν θα πρέπει να υπάρχει χειρότερη λέξη, εκτός από τη λέξη δοσίλογος] και τις χαμένες πατρίδες –το sugartown ήταν μια ευχάριστη έκπληξη γιατί ασχολήθηκε με μπάκουρους και ρωσίδες- οι αμερικάνοι φτιάχνουν ντοκιμαντέρ για τα πιο απίθανα πράγματα και αποδεικνύουν ότι εκτός από τα χειρότερα είναι ικανοί και για τα καλύτερα [κλισέ, αλλά ισχύει].
είναι απορίας άξιο πώς μπορούν να φτιάξουν ολόκληρη ταινία από το τίποτα [τη λέξη fuck στη συγκεκριμένη περίπτωση] και να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον, και μάλιστα σε ένα είδος που είναι συνώνυμο του χασμουρητού [ΔΕΝ μου αρέσουν τα ντοκιμαντέρ, σπάνια τα παρακολουθώ μέχρι το τέλος, κι αυτό το ταξίδι του πιγκουίνου χρειάστηκαν 8 απόπειρες για να το ολοκληρώσω].
το fuck το είχε γυρίσει ο σκηνοθέτης του napoleon dynamite το 2005 και πριν από καναδυό μήνες κυκλοφόρησε σε dvd. δεν είναι τόσο σοκαριστικά αστείο όπως το aristocrats [που παραμένει ΤΟ κορυφαίο] αλλά είναι επιμορφωτικό, διασκεδαστικό και οι μίνι συνεντεύξεις με όλον αυτόν τον κόσμο [από πολιτικούς, συγγραφείς, γλωσσολόγους μέχρι βρομόστομους κωμικούς,
πορνοστάρ και τον απολαυστικό pat boone –που έχει καταλήξει κάτι ανάλογο με τον πλεύρη, κι αν δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός, καλύτερα] το κάνουν ένα εξαιρετικό ντοκουμέντο της υποκρισίας και της σαχλαμάρας στη σύγχρονη αμερική. κατόρθωμα: δεν σε νυστάζει ούτε μία στιγμή, παρόλο που διαρκεί 90 λεπτά.περιέχει το τρέιλερ, σχολιασμό από τον σκηνοθέτη και μεγαλύτερες συνεντεύξεις από αρκετούς απ' τους "σταρ" που εμφανίζονται στο φιλμ.
εδώ ο υποκριτικός καθωσπρεπισμός των media σε στέλνει απολογούμενο στο ραδιοτηλεοπτικό αν σου ξεφύγει καμιά παλιοκουβέντα στο prime time. στην καλύτερη των περιπτώσεων. [κι άλλο κλισέ].
