out of the woods

η επιστροφή της tracey thorn με προσωπικό άλμπουμ μετά από πολλά χρόνια, 23 νομίζω -αυτό που ξέρω σίγουρα είναι το a distant shore του 84, βαριέμαι να ψάξω αν είχε βγάλει και κάτι άλλο ενδιάμεσα, never mind. οι τελευταίες μεγάλες στιγμές της ήταν στο protection των massive attack με τα δύο κομμάτια-ύμνους: better things και protection, που δύσκολα θα τις επαναλάβει. προσπαθεί πάντως. και τα πάει μια χαρά. στο hands up the ceiling απ' το νέο πολύ καλό άλμπουμ out of the woods τραγουδάει για τον bobby vee και την siouxie sioux, σε ένα όμορφο τραγουδάκι, που μου θύμισε το πιο αγαπημένο μου τραγούδι των everything but the girl - το οποίο παραδόξως δεν το τραγούδαγε η tracey thorn, το the night i heard caruso sing. την ημέρα που κυκλοφόρησε το idlewind, το 88, υπόγραφαν αυτόγραφα στο hmv και παρουσίαζαν μόνο με κιθάρα τα κομμάτια τους, συγκλονιστικά, αλλά αυτό που με είχε εντυπωσιάσει δεν ήταν η φωνή της, ήταν το πόσο όμορφη φαινόταν από κοντά αυτή που θωρούσα σαν την πιο άσχημη αγγλίδα τραγουδίστρια ever. από τότε δεν μου ξαναφάνηκε άσχημη. μεσολάβησαν τα δύο αριστουργήματα με τους massive attack και η τεράστια επιτυχία στα charts και στα κλαμπ με τα ρεμίξ του todd terry και μεταμορφώθηκε, όχι μόνο στα μάτια μου. η tracey thorn μεγαλώνει όπως όλοι οι άνθρωποι που ποτέ δεν υπήρξαν πρότυπα ομορφιάς: ΟΜΟΡΦΑ.
μετά από το τελευταίο αποτυχημένο άλμπουμ των everything but the girl αποσύρθηκε στο σπίτι για να φροντίσει τα παιδιά της, κάνοντας σποραδικά φωνητικά σε δουλειές φίλων που της το ζητούσαν, -πέρσι ακούστηκε στο damage των γερμανών tiefschwarz. αυτός που την έπεισε να επιστρέψει ήταν ο neil των pet shop boys, "είναι απαράδεκτο να πάει χαμένη αυτή η φωνή" της είπε όταν συναντήθηκαν τυχαία σε κάποιο πάρτι, και ήταν φαίνεται αρκετό για να ξαναρχίσει να γράφει τραγούδια. το πρώτο single του άλμπουμ είναι το χορευτικό it's all true, συμπαθητικό, αλλά όχι απ' τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου...
ένας φίλος έχει την απορία αν υπήρχε περίπτωση να κάνει καριέρα στην ελλάδα τραγουδίστρια με το όνομα θειρεσία αγκάθη [θειρεσία είναι το tracey?!].
hands up to the ceiling

σπλιτ

οι calexico διασκευάζουν το the guns of brixton καταπληκτικά, μετατρέποντάς το από ύμνο "αστικής σύγκρουσης" σε μια νοτιοαμερικάνικη μελαγχολική μπαλάντα, με ισπανικά φωνητικά και παραπονιάρικη κιθάρα που μυρίζει έρημο. στην πρώτη πλευρά του 7 ιντσου single της city slang σε 1000 μόνο αντίτυπα [εξαντλήθηκε και υπάρχει μόνο στο e-bay πια]. η βραχνάδα στη φωνή του joey burns θυμίζει dylan.
the guns of brixton
στη δεύτερη πλευρά ο zach condon ακούγεται σαν τον rufus wainwright, σε ένα νέο κομμάτι των beirut, το οποίο δεν υπάρχει στο άλμπουμ τους. interior of a dutch house, με τίτλο εμπνευσμένο απ' τον ομώνυμο πίνακα του pieter de hooch. τους προτιμάω χίλιες φορές έτσι, παρά σαν τα αποπαίδια του μπρέγκοβιτς. ωραίο single.
interior of a dutch house

ποιο είναι το τρίτο χέρι;

την ίδια μέρα που κυκλοφορούν οι αρκέιντ φάιαρ κυκλοφορεί και ο νέος δίσκος του rjd2, με τον πρόστυχο τίτλο the third hand, ο πρώτος του στην xl recordings. σχεδόν αγνώριστος.
ο rjd2 παίζει όλα τα όργανα και τραγουδάει σε ένα δίσκο μοντέρνας ποπ, με ίδιες καταβολές αλλά διαφορετική κατεύθυνση: τα cut and paste ινστρουμένταλ έχουν δώσει τη θέση τους σε ψυχεδελική ποπ, φολκ, blue-eyed σόουλ, με πλούσια παραγωγή και ωραίες συνθέσεις που θυμίζουν phoenix, steely dan και king krimson! θα είναι η πρώτη φορά που θα περιοδεύσει με full band, 4 μουσικούς και η πρώτη επίσης που υπάρχει πιθανότητα να τον δούμε στην αθήνα.
δεν έχει σχέση με το εντυπωσιακό ντεμπούτο του με τα σαμπλαρισμένα blues, αλλά είναι η καλύτερη δουλειά του.
αν ξέρει κανείς τι στο καλό πρέπει να κάνω για να ξανανοίξουν τα comments, ας μου πει, please...
just when

αρκέιντ φάιαρ

το νέο άλμπουμ των αρκέιντ φάιαρ έχει τίτλο "νίον μπάιμπλ" και δεν είναι μόνο ένας πραγματικά πολύ καλός δίσκος, είναι καλύτερος από το "φιούνεραλ" [που ομολογώ ότι δεν το συμπάθησα ποτέ]. όσο κι αν προσπάθησαν να μην διαρρεύσει απ' την εταιρία τους, δεν τα κατάφεραν, σήμερα το link που μπορείς να το κατεβάσεις ολόκληρο [εκτός peer 2 peer] διαδόθηκε με ταχύτητα αστραπής και απόψε εμφανίστηκε και στην ελληνική μπλογκόσφαιρα. υπάρχει κρυμμένο σε comments διάφορων blog και καλή τύχη σε όποιον το ψάχνει...
στο -"μπαρόκ ποπ"- άλμπουμ που ηχογραφήθηκε έξω από μία εκκλησία στο μόντρεαλ και κυκλοφορεί στις 5 μαρτίου, συμμετέχουν ο οwen pallett των final fantasy, o martin wenk και ο jacob valenzuela των calexico και ο hadjii bakara των wolf parade και περιέχονται 11 κομμάτια. εξαιρετικά.
στην wikipedia υπάρχει το ιστορικό του λάθους upload για το κομμάτι που ήθελαν να βάλουν στο itunes και ένα σωρό άχρηστες λεπτομέρειες που εξαπλώνονται σαν φήμες και δείχνουν ότι το άλμπουμ θα σαρώσει.
χωρίς αμφιβολία, ήδη ένας από τους δίσκους της χρονιάς.
On December 26, 2006 The Arcade Fire accidently uploaded the wrong song to iTunes. They were going to release the studio version of "Intervention" as a charity single for Partners in Health. As Win Butler wrote on the Arcade Fire website, "I guess it is sort of charming that we can send the wrong song to the whole world with a click of a mouse...oh well." The song, entitled "Black Wave/Bad Vibrations", has now been removed from iTunes, but has reportedly been found on many P2P programs. The first single, "Intervention", was released on US iTunes on December 28, 2006. "Intervention" can also be heard by calling (866) NEON-BIBLE, extension number 7777.
Win Butler later announced that the first single proper from the album will be entitled "Black Mirror". He unveiled the track in full on his personal blog via the bands website. The first single for the UK has since been changed to "Keep the Car Running".
The band revealed many more details about the album, including a release date and track listing, in a YouTube video posted on January 7. The track "No Cars Go" is a rerecorded version of a song from the band's first EP.
θα κυκλοφορήσει σε deluxe edition με 32σέλιδο βιβλιαράκι σε ξύλινο κουτί και σε διπλό βινύλιο.
το σώμα μου είναι κλουβί.

serpentine live-party

την πέμπτη το βράδυ [1η φεβρουαρίου] οι serpentine κάνουν live-πάρτι στο an club, για να γιορτάσουν την ενηλικίωσή τους [οι δύο από τους τρεις πάνε φαντάροι, that means].
στο πάρτι που κατέληξε να είναι all star event εκτός από τον θρυλικό patrick duff [τραγουδιστή και συνθέτη των strangelove -που είχαν χαρακτηρίσει "morrissey trained by scott walker" στο q και την πέμπτη θα εμφανιστεί σε ακουστικό σετ] θα συμμετέχουν οι spectral fire, η μόνικα [η οποία είναι αδελφή του θανάση των serpentine], οι my wet calvin, mary and the boy, wild honey, οι modrec και ο palindrome. αυτοί έχουν ανακοινωθεί μέχρι αυτή τη στιγμή...
όσοι τυχεροί προλάβουν να μπουν στο an θα αποκτήσουν δωρεάν το ντεμπούτο -σε συλλεκτική και αριθμημένη έκδοση- ep των serpentine, που έχει τίτλο city closed for now και περιέχει 4 κομμάτια. [sorry παιδιά, αλλά δεν μπορούσα να μην μοιραστώ αυτό το κομμάτι...].
οι πόρτες ανοίγουν στις 9, το πρώτο γκρουπ θα εμφανιστεί στις 10 και θα υπάρχουν εκπλήξεις που δεν μπορώ να τις αποκαλύψω. το εισιτήριο κοστίζει 12 ευρώ [το ep συμπεριλαμβάνεται στην τιμή, όπως και το after show party στο decadance].
στο εξώφυλλο του pack που έχω στα χέρια μου έχουν κολλήσει μια τσίχλα φυλλαράκι [peppermint-φρέσκο ταλέντο από την Αθήνα-sugarfree chewing gum]...
το ομώνυμο τραγούδι μπορείς να το ακούσεις στο myspace τους, αυτό εδώ έχει τίτλο the prey.
σήμερα πέρασα τη νέα έκδοση του blogger [γάτε με πήρες στο λαιμό σου] και είναι αδύνατο να μου αφήσουν comment. ούτε να αφήσω μπορώ. άστα-διάλα τον μπλόγκερ μου μέσα.
mhulot@dyodeka.gr και breqcool@otenet.gr

afternoon bliss

health freak day. τίγκα στη χλωροφύλλη. μεσημέρι με τσουκνιδόσουπα και κοτόπουλο ελεύθερης βοσκής α λα αθανάσιος διάκος [μαριναρισμένο για 12 ώρες στα χαρμάνια της μ.] και για επιδόρπιο βόλτα στο βουνό για να χαζέψουμε ηλιοβασίλεμα. όπως παλιά. στο βουνό συνωστισμός. χόρτα δεν υπάρχουν λόγω ανομβρίας, το νέο χέλθ τρεντ όμως επιβάλλει ζουμί από φύλλα ελιάς [θεραπεύει κάθε νόσο και κάθε μαλακία] και μιλιούνια αστοί ξαμολήθηκαν να μαδήσουν τα οικολογικά ελιόφυλλα της επαρχίας. [το ότι ψεκάζονται από αέρος για το δάκο είναι λεπτομέρεια]. οι πευκοβελόνες είναι εντελώς άχρηστες, μόνο φωτιές προκαλούν, από αυτή την άποψη ας έχει καλά ο θεός τους εμπρηστές που φρόντισαν να γεμίσουν τα βουνά με άφθονα λιόδεντρα και θα μπορεί ο φτωχός άρρωστος να τα μαδάει εσαεί, χωρίς το φόβο να εξαντληθούν. κάποιος στην κρήτη πουλάει ήδη 3 ευρώ τα 50 γραμμάρια τα φύλλα απ' τις ελιές του [!], οικολογικά με σφραγίδα, "να δεις που οι αγριελιές θα γίνουν το νέο χαβιάρι" είπε η πυθία-τ., τουλάχιστον στην τιμή. σημασία έχει ότι ήταν ωραία στο βουνό, είχε κάτι από τέλος καλοκαιριού, όταν περιμένεις με λαχτάρα το φθινόπωρο -περιμένω με λαχτάρα να μπω στο καινούργιο μου διαμέρισμα, είμαι σε κατάσταση μετακόμισης, η οποία είναι ωραία κατάσταση. η τ. με συμβουλεύει να βάλω στο μπαλκόνι μόνο γλάστρες με αγριελιές [αγοράζεις μια ελιά απ' το φυτώριο, την κόβεις λίγο πιο κάτω απ' το σημείο που την έχουν εμβολιάσει και περιμένεις να φυτρώσει άγρια, πολύ απλό].
στο αυτοκίνητο ακούγαμε το harissa του loco dice, μίνιμαλ τέκνο που συνοδεύει ιδανικά το μάζεμα των φύλλων ελιάς [εννοείται ότι μαζέψαμε και δοκιμάσαμε κι εμείς τη συνταγή, μία ηλικιωμένη κυρία μας πρότεινε και κέηκ με το ζουμί τους -βασισμένο προφανώς στα κέηκ με χασισόφυλλα που παραμένουν όλ τάιμ κλάσικ χελθ τρεντ, χωρίς συναγωνισμό]. ο loco dice έχει φτιάξει έναν ιδανικό δίσκο για να συνοδεύει τις olive-tree-leaves-juice-cake βραδιές που πρότεινα να καθιερώσουμε και μετά το εθιστικό fizheuer zieheuer του ricardo villalobos είναι η πρώτη φορά που ακούω τέκνο που μου αρέσει πραγματικά...
vamos a cali-loco dice

frida hyvonen

Είναι τριάντα χρονών ακριβώς, την καλύτερη ηλικία της γυναίκας κατά την ίδια [κατά μία άλλη είναι τα 39, η χειρότερη πάντως είναι τα 80, κι αν χειροτερεύει κι άλλο, ζήτω που καήκαμε, τόσα είναι η γιαγιά μου], σουηδέζα, με ένα απίθανο εξώφυλλο και τραγούδια σαν κι αυτό που δεν χρειάζεται τίποτα άλλο από πιάνο και φωνή:
It's gone a little winterish here but no snow yet
Only crispy grass freezing leaves to the ground
after they've fallen down, as a taste of what's to come...
today, tuesday

ladidadi

Με ποια μέτρα μπορείς να ορίσεις το «καλό» και το «κακό» στην τέχνη, άραγε, ποια είναι τα κριτήρια για να χαρακτηρίσεις ένα έργο ως «σπουδαίο» κι ένα άλλο «για τα μπάζα»; Απ’ τη μία, ας υποθέσουμε ότι έχεις μάτια και βλέπεις, αυτιά κι ακούς κ.ο.κ., κι αν κάτι δεν το αντέχεις αυτομάτως του κολλάς την κατάλληλη ταμπέλα [«μέτριο», «κακό», «χάλια», «για τα σκατά» –δεν μπορώ να υπολογίσω ποιο είναι τελευταίο στην κλίμακα, μάλλον το «για τα σκατά», βεβαίως υπάρχει και το «για τον πούτσο» που πιθανώς είναι ακόμα χειρότερο, αλλά δεν είναι του παρόντος, υπάρχουν πιο σοβαρά ερωτήματα να απαντηθούν, π.χ. ποια η διαφορά του ψυχοδράματος από τη δραματουργία, τα οποία απασχολούν ειδικούς επιστήμονες με προσωπικές κόντρες σε ημερίδες όπως την σημερινή, που όλως τυχαίως παραβρέθηκα].
Απ’ την άλλη, όπως λέει και μία φίλη -θεωρητικός τέχνης- πού πας ρε καραμήτρο να κρίνεις ένα έργο τέχνης μόνο με τα μάτια και τ’ αυτιά αν δεν έχεις την θεωρητική κατάρτιση, θα επιχειρούσες να ασχοληθείς με ανώτερα μαθηματικά χωρίς να ξέρεις τα βασικά [αριθμητική προφανώς] και τους απαραίτητους κώδικες για να το αποκρυπτογραφήσεις; Αυτές οι κλωστές που τις βλέπεις εσύ και γελάς και τις χαρακτηρίζεις ελαφρά τη καρδία «τέχνη my ass», ξέρεις τι συμβολίζουν; Δεν ξέρεις και δεν σε νοιάζει να μάθεις. Το «who cares?» είναι αστάθμητος παράγων, διότι εκεί που ο άλλος πάει να στο εξηγήσει και να σου ανοίξει τα στραβά εσύ, τσουπ! του το αποκλείεις. Και μένεις αμόρφωτος [καλλιτεχνικά] και χωρίς κριτήρια.
Το «καλό» το δικό σου μπορεί να είναι το «για τα μπάζα» του άλλου και τούμπαλιν, διότι όπως λέει κι ένας σοφός έλληνας μουσικός, όσο χάλιας κι αν είσαι, πάντα θα υπάρχουν πέντε μαλάκες που θα τους αρέσεις. Και απ’ την ανάποδη: ακόμα και για το σημαντικότερο έργο θα βρεθούν πέντε που ξύπνησαν στραβά και θα πουν τα χειρότερα. Κι επειδή ακόμα και με βαρβάτες σπουδές περί τέχνης πάντα παραμένεις αγράμματος [fact], όταν κρίνεις το έργο ενός καλλιτέχνη είναι άλλοι οι παράγοντες που καθορίζουν τον τρόπο που θα το εισπράξεις:
α) το πόσο εξοικειωμένος είσαι με το είδος, αν έχεις ξαναδεί ή ακούσει κάτι παρόμοιο [ξέρω κάποιον που πήγε να αλλάξει το cd των pansonic, γιατί νόμισε ότι ήταν χαλασμένο]
β) το πώς στο πλασάρουν [η 60άρα κυρία που πήγε στον παπαϊωάννου και φεύγοντας πήρε το cd του κωνσταντίνου βήτα για σουβενίρ, πολύ πιθανόν να το ακούει την ώρα που πίνει το καφέ με τις φιλενάδες για να τις χαλαρώνει]
γ) το αν έκανες καλό σεξ το προηγούμενο βράδυ. [no sex=αυτό το έργο είναι «για τον πούτσο», τσεκαρισμένο. διότι ο πεινασμένος, καρβέλια ονειρεύεται.
Συνήθως, OK?…]
(συνεχίζεται, γιατί νύσταξα).

p.s. ήθελα απλά να πω ότι η βραδιά με τον francisco lopez και τον ilios στο μικρό μουσικό ήταν τρομερή, αλλά το παράκανα στον πρόλογο.
p.s. 2: mako, ζεις;
p.s. 3: τσίου! [εδώ]

@ gagarin

απόψε στο gagarin η δεύτερη παρτίδα των ελληνικών συγκροτημάτων από την sonicplayground: zebra tracks, absent mindead και modrec. στις 9.30, με 10 ευρώ. cu there.

fak

φακ! ήμουν σίγουρος ότι ακόμα ο 39 πυρετός δεν θα μπορούσε να με κρατήσει μακριά στους erasers απόψε, αλλά να που το 37,8 [με ντεπόν] αρκεί για να σε καθηλώσει στο κρεβάτι.
όσοι τους χάσουν απόψε θα ΧΑΣΟΥΝ, i know, πάω να ξανα-ξαπλώσω κι ελπίζω ότι το brothers of the head στο dvd θα με αποζημιώσει.

αυτό το τραγουδάκι των kingston trio σπέσιαλ για τους erasers.
[pix by pinkkong, ο οποίος είναι και το ku στους suku].

o willow waly

don't let our youth go to waste

ten for my i-pod
bob dylan-blonde on blonde & outttakes [1966]
soso-special cd-r [2006]
minus the bear-interpertaciones del oso [2007]
loco dice-harissa lp [2006]
blend-misplaced [2007]
continuum-same [1970]
alva noto-opiate [2001]
bohren & der club of gore-black earth [2002]
bleubird-pilgrim of st. zotique [2006]
dick hyman-keyboard kaleidoscope [1964]
ρικάρντο βιλαλόμπος ιν σέσιον

low fees

[pix by boogie]

ark_από τις 4 στις 5

Οι ήρωες σου ακούν εκλεκτή μουσική (Colleen, Black Heart Procession, Throbbing Gristle). Έχεις στολίσει και την βιτρίνα του Vinyl με ένα έργο σου. Ποια είναι η σημασία της μουσικής για το έργο σου;
Ο μεγαλύτερος αδερφός μου, στο γυμνάσιο, άκουγε heavy metal. Μικρότερος εγώ, όπως καταλαβαίνεις ήμουν εντελώς ανυπεράσπιστος στις επιρροές που δεχόμουν από αυτόν, και εντελώς άκριτα άρχισα να ακούω και εγώ heavy metal στο δημοτικό. Μπήκα, λοιπόν, από πολύ νωρίς σε όλη αυτή την κουλτούρα που έθετε την μουσική ως σημείο αναφοράς και λίγο πολύ ως πολιτιστική ταυτότητα. Αυτό, δόξα τον θεό, τελείωσε γρήγορα (όχι το heavy metal αλλά η πολιτιστική ταυτότητα) και ξεμείναμε με την μουσική...σκέτη. Τέλος πάντων, στα σχέδια μου χρησιμοποιώ στίχους από κομμάτια που μου αρέσουν σαν ένα στοιχείο αφήγησης, αποδεσμευμένο όμως από την αφήγηση την ίδια. Θέλω δηλαδή οι χαρακτήρες αυτοί να τείνουν να πουν μια ιστορία ή να δημιουργούν ένα σύμπαν, αλλά αυτή η ιστορία να στοιχειοθετείται από μη γραμμικά στοιχεία αφήγησης σε σημείο που τελικά σχεδόν να αυτοσημαίνονται περισσότερο, παρά να εξιστορούν. Επίσης, συνήθως τα στιχάκια αυτά έχουν και ένα χαρακτήρα περιγραφής της ίδιας της διαδικασίας ή της πολιτικής κίνησης της οικειοποιήσης του δημόσιου χώρου. Πάντως, ο καθένας το βλέπει όπως θέλει!
[ολόκληρη η συνέντευξη του ανδρέα εδώ]...
hey, where have you been? for tomorrow...μέσα στο παραλήρημα απ' τον πυρετό αυτό το τραγούδι του serafim tsotsonis παίζει στο repeat εδώ και μισή ώρα και μόλις τώρα συνειδητοποίησα τι ακούω. από έναν εξαιρετικό δίσκο της klik records, το peak -και όχι, δεν είναι ιδέα μου, τον τελευταίο καιρό έρχονται απανωτά πολύ καλοί ελληνικοί δίσκοι. πάρα πολύ καλοί.
royal observer-serafim tsotsonis

consciousness

αύριο το βράδυ στο σινέ τριανόν. the erasers present c. @ 11.

the innocents

το μουσικό θέμα της ταινίας του jack clayton [the innocents, βασισμένη στο "στρίψιμο της βίδας" του henry james] που κυκλοφορεί -επιτέλους- σε εκπληκτικό restoration της bfi, με την deborah kerr σε μια από τις κορυφαίες εμφανίσεις της, σε στοιχειώνει όσο και η ίδια η ταινία.
το παιδικό τραγουδάκι που ακούγεται [σε στίχους του paul dehn] έχει τίτλο o willow waly.
the innocents(1961)-georges auric_main title
περισσότερα για την ταινία μόλις μου περάσει ο πονοκέφαλος κι ο πυρετός.

misplaced

όποιος έχει παρακολουθήσει την πορεία του γιώργου μαντά [aka blend] ίσως να θεωρεί το misplaced αναμενόμενη εξέλιξη. ο νέος του δίσκος εκτός από εξαιρετικές συνεργασίες και την υπέροχη γεωργία καλαφάτη [aka sugah spank] στα φωνητικά, περιέχει μερικές από τις κορυφαίες στιγμές σύγχρονου funk-hip hop, με φυσικά όργανα, μία από τις σημαντικότερες ευρωπαϊκές κυκλοφορίες των τελευταίων χρόνων στο είδος. ένα δίσκο δεν τον κάνει σπουδαίο ούτε το airplay, ούτε η αποδοχή απ' τον κόσμο, αναρωτιέμαι όμως, αν τα sixteen million beats και kitty's got the fever ήταν παραγωγές της αλλοδαπής, δεν θα τα είχαν ανακαλύψει ήδη στα ραδιόφωνα;

viva marsheaux!

peekaboo. ένα electro διαμάντι. ένας ιδανικός ποπ δίσκος. τελεία. οι marsheaux έφτιαξαν απλά έναν από τους καλύτερους ποπ δίσκους που κυκλοφόρησαν ποτέ στην ελλάδα. με μια υπέροχη διασκευή του promise. [εμείς στέλνουμε στην γιουρο-βίζιον τον σαρμπέλ και τον δάντη].

god save us all

πολύ παράξενη εποχή, η κακοτυχία σέρνεται σαν τη γρίπη. παντού. κακοτυχία, χτύπημα της μοίρας, πώς στο καλό να το ονομάσεις, τι σόι θεός είναι αυτός ο σκατόψυχος που σου σκορπίζει τα όνειρα; αν υπάρχει είναι πολύ κακός, απαίσιος. αλλιώς δεν θα άφηνε νέο άνθρωπο να πεθάνει από ανακοπή την ώρα που η φίλη του δοκίμαζε το νυφικό, δυο μέρες πριν παντρευτούν.
δεν ξέρω αν όλα αυτά που γράφω τα εννοώ, μπορεί αύριο να τα κοιτάζω και να ντρέπομαι, αυτή τη στιγμή όμως έχω πολλά νεύρα και θέλω να γράψω κι άλλα χειρότερα. τις τελευταίες δυο μέρες ακούω μόνο φρικτά πράγματα.

closing party [λάικ νιου γιορκ]

anathεna 2006 τέλος, να ζήσουμε να τη θυμόμαστε.
το πάρτι του anathεna για το exhibition closing και το website launch party είναι το σάββατο το βράδυ απ' τις 10 μέχρι αργά στο booze cooperativa, με djs τους:
agent mo, voltnoi, angelo plessas, dj bwana, lo fi feat. killer 45's, davidopoulos και δημήτρη πολιτάκη [ολέ]. στο flyer λέει +more artists, άρα καλό ξημέρωμα.
[έχει γίνει ντου στο booze ξαφνικά, ή είναι ιδέα μου;]

[το ψάρι είναι έργο της zoezilion, http://www.myspace.com/zoezillion]

[p.s....κι ο m.hulot θα παίξει κατά τις 10, god save us all.]

[* *]

πουτάνα κενονία, ήνε να μιν σου ανεβένι το έμα στο κεφάλη όταν βλέπις μια ξεφτίλο να κουβαλάει τσάντα φέντη τον τριάνταέξει χιλιάδον εβρό και να φέρετε στων οδιγό λαις κε ίνε σκουπίδη!
πος να μιν σκέφταισε τα μιαλά τις πωσέ;
βόιθα με θέ μου να μιν βγο απ' τα ρούχα μου γιατή κάνι κρίω.

θέλο επίσις να διλόσο ότη το μόνιτορ μας τήναξε τιν μπάνκα στων αέρα, διώτη από τις 1600 επισκέπσις πέσαμαι στης 700 μεταβήας. που σιμένι ότη η μησές επισκέπσις ίταν τιχέες, σιγά το ινφλουένσηαλ.
αδέλφοια σινμπλόγκερς απώπσε έχο κέφηα γιατί γράφο για σεκς.
καλί εβδωμάδα, ση γιου νεξτ γουίκ.
[δίτε τη κάνουν τα ναρκοτηκά στης αράχναις κε πράκστε ανάλωγα].

in my room

In my room, way at the end of the hall
I sit and stare at the wall
Thinking how lonesome I've grown, all alone
In my room
In my room, where very night is the same
I play a dangerous game
I keep pretending she's late
So I sit, and I wait
Over there is the picture we took when I made her my bride
Over there is the chair where I held whenever she cried
Over there by the window, the flowers she left - have all died
In my room, way at the end of the hall
I sit and stare at the wall
Thinking how lonely I've grown, all alone
In my room

666

666
antonis christodoulou+zoe zillion
απόψε στις 9 μμ
teamstrut @ wannajob
κωνσταντινουπόλεως 44, γκάζι
team@thodoris.com
2111199519
[η φωτο του cheshire cat]

άπονη ζωή

ως συνήθως. άλλοι δεν έχουν ούτε μια στάλα ταλέντο [e.g. me] και άλλοι μπορούν να κάνουν τα πάντα. πόσο άδικη μπορεί να είναι αυτή η ζωή;
ένα άτιτλο κομμάτι του ark. [πολύ καλό κομμάτι του ark. σιγά να μην έκανε κάτι κακό...].

mother

dear mother,
καλό ταξίδι.
love

index 003

INDEX 003
THE ERASERS
Οι Erasers την Κυριακή 21 Ιανουαρίου παρουσιάζουν το C, στο cine Trianon στις 23.00
Oι erasers παρουσιάζουν το C.
Οι erasers γυρίζουν σε πραγματικό χρόνο ένα φίλμ στο cine Trianon στις 21 Ιανουαρίου στις 23.00. Το C είναι μια ταινία βουβή και το soundtrack live.
Οι erasers χρησιμοποιούν ερασιτέχνες ηθοποιούς σε ένα σενάριο το οποίο κινηματογραφείται σε πραγματικό χρόνο.
Οι erasers σκηνοθετούν, μοντάρουν, επεξεργάζονται ήχο και εικόνα, ζωντανά πάνω στην σκηνή.
Όλα είναι ορατά, όλα επιτρέπονται. Όλα τα φίλμ κρατανε για πάντα. Το C είναι ένα φιλμ που θα παιχτεί μόνο το βράδυ της Κυριακής και μετά θα σβηστεί για πάντα.
Οι erasers σβήνουν το σινεμά μέσα στο σινεμά.
δες στο www.theerasers.blogspot.com
INDEX
Το INDEX είναι μία σειρά καταστάσεων όπου η performance, οι ηχητικές εγκαταστάσεις, η κινούμενη εικόνα, η μουσική, ο αυτοσχεδιασμός και ο πειραματισμός συνδυάζονται με την επιθυμία του θεατή να δώσει το δικό του περιεχόμενο σε ένα ευρετήριο (index) από λέξεις, εικόνες, ήχους και φαντασία.
Εν εξελίξει βιώματα ανταλλάσονται σε πραγματικό χρόνο μέσα από ιστοσελίδες, blogs, fanzine, αφίσσα δρόμου.
δες στο www.indexfanzine.blogspot.com
quetempo
Το label quetempo λαμβάνει/διοχετεύει ήχους, ιδέες, εικόνες και αφηγήσεις. Είναι ένας ελεύθερος σχηματισμός ενός συνόλου από μονάδες, επιθυμίες, καταστάσεις και συνεργασίες μη κεντρικών και αυτόνομων τμημάτων του πλήθους.
www.quetempo.gr

η ψυχή στο στόμα

η ψυχή στο στόμα
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! από 22 Φεβρουαρίου στον Μικρόκοσμο. Αποκλειστικά. [Γαμώ το Φελέκι μου μέσα -αυτό δανεικό].

yuria live: the true story

το αποτέλεσμα ενός έρωτα. όποιος ενδιαφέρεται για υιοθεσία, ας τηλεφωνήσει στο 2103614544 [ώρες καταστημάτων]. τα γουράκια ζητούν γονείς.

ντίτζιταλ-γουέηβ

Αύριο, Πέμπτη 11 Ιανουαρίου στον κινηματογράφο Μικρόκοσμος Prince Filmcenter θα προβληθούν δυο από τις πρώτες ταινίες μυθοπλασίας που γυρίστηκαν ποτέ στη χώρα μας: Τα φιλμ «Οι περιπέτειες του Βιλλάρ» (1924) του Ζόζεφ Χεπ και «Ο μάγος της Αθήνας» (1931) του Αχιλλέα Μαδρά – σε αποκατεστημένες κόπιες από την Ελληνική Ταινιοθήκη - θα παρουσιαστούν με τη συνοδεία ζωντανής, πρωτότυπης μουσικής του Peekay Tayloh.

Εδώ λεπτομέρειες.

[+]

streams ελληνικών ταινών τελευταίας εσοδείας από το εξαιρετικό μπλογκ cinema.filosofia.gr, με αφετηρία απ' αυτό το διαφωτιστικό post του zpi.
θα βγει τελικά η ψυχή στο στόμα ή δεν θα βγει. κι αν βγει, πότε;

today @ vm, 4-6 pm

johann johannsson-the sun’s gone dim and the sky’s turned black
tor lundvall-running late
xela-suspiria
panda bear-bro’s [remix by terrestrial ton]
kadura-travel to paraway
mv & ee with the bummer road-canned happiness
porest-magic carpet of holocaust
carlo and buddy peace-grace au gaigner
daypack and padberg-teapot [someone else remix]
ricardo villalobos-fizheuer zieheuer pt. 1
echo club-flatre
entrance-silence on a crowded train
roc-journey to the centre of brixton
the gossip-keeping you alive
shout out out out out-inspiration competition
the mix here

reactable1

thanx 2 angelos k.

ας είναι ευλογημένο

hooray! επιτέλους, καταργήστε τις ουρές, μπείτε εδώ και κοιτάξτε δεξιά τη διαφήμιση, υπάρχει εις διπλούν για να την εμπεδώσεις.
μπάι δε γουέι, υπάρχει κι αυτό το κείμενο του αρχιεπισκόπου στα αριστερά:

Δεν θα μας το συγχωρήσουν ποτέ τα παιδιά μας.
04/01/2007
Λιγότερες ίσως γλυκιές και περισσότερες πικρές. Παρά τις καρδιακές ευχές μας, οι μέρες που κυλούν μας φέρνουν όλο και πιο κοντά σε φαινόμενα παρακμής και νοσηρότητας. Και το πιο συγκλονιστικό είναι ότι οι φερόμενοι ως πιο πολιτισμένοι και εκσυγχρονισμένοι λαοί του κόσμου έρχονται πρώτοι σε βαρβαρότητα και αμοραλισμό, όταν τούτο επιβάλλουν τα συμφέροντά τους. Πως έγινε έτσι ο κόσμος; διερωτώμεθα. Γιατί να απειλούμεθα από την κατασκευή και διασπορά συμβατικών και πυρηνικών όπλων; Γιατί να πεινάνε τα 3/4 των ανθρώπων; Γιατί να επιβάλλονται, με προσχήματα δήθεν απελευθέρωσης, δεσμά και τυραννίες; Γιατί να συντηρούνται εστίες πολέμου χάριν οικονομικών συμφερόντων; Γιατί να κυριαρχεί παντού ο φαρισαϊσμός και η υποκρισία; Γιατί κάποιοι γκρεμίζουν ανελέητα τις σταθερές του πολιτισμού μας; Γιατί αυτή η προσπάθεια για ρευστοποίηση και εμπορευματοποίηση των πάντων;
ΠΕΡΑΝ ΑΥΤΩΝ. Γιατί να γκρεμίζονται τα πνευματικά μας ερείσματα; Γιατί να πλήττονται οι θεσμοί; Γιατί να διαλύεται η οικογένειά μας; Γιατί οι νέοι μας να δοκιμάζουν την πίκρα από την κοινωνική αδικία, την ανεργία, την αναλγησία μας; Γιατί να ευτελίζεται η ανθρώπινη αξία στο πρόσωπο των πτωχών και αδυνάτων; Γιατί το δηλητηριώδες δόγμα «Όλα επιτρέπονται» να καθιστά τη σεξουαλικότητα ασύδοτη και κτηνώδη; Γιατί η βία να προβάλλεται ως λύση των διαφορών και μάλιστα εξησφαλισμένη για τον επιτήδειο χρήστη της; Γιατί αυτό που άλλοτε ονομάζαμε έθνος, σήμερα αναιρείται, ευτελίζεται και κατακερματίζεται; Αύριο στο όνομα ποίου θα κληθούν τα παιδιά μας να πολεμήσουν και να θυσιασθούν; Γιατί η πίστη να χλευάζεται, η Εκκλησία να συκοφαντείται, η παιδεία να υποβαθμίζεται, το σχολείο να αποδυναμώνεται; Γιατί τα παιδιά μας να μαθαίνουν στην αυθαιρεσία, στη βία, στη σεξουαλική παράχρηση; Τελικά γιατί να πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε; Σ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ η απάντηση είναι μία.
Η νεοταξική κατάσταση μοιάζει σαν να θέλουμε την καταστροφή μας, την αυτοκτονία μας. Ανεχθήκαμε να διαστρεβλώνεται καθημερινά η ιστορία μας, να αποθαρρύνονται οι αγωνιστές για τη διαφύλαξη της ιστορικής αλήθειας, να παραβιάζονται προκλητικά και ατιμώρητα οι νόμοι, να καταπατούνται επιδεικτικά κανόνες κοινωνικής ηθικής με τη σιωπηρή κάλυψη της καθωσπρέπει κοινωνίας μας. Συναυτουργούμε παθητικά στην αποεθνικοποίηση και αποχριστιανοποίηση της δημόσιας ζωής του τόπου, χωρίς να νοιαζόμαστε για τις φρικτές συνέπειες. Αποτινάζουμε σιγά-σιγά τη μία μετά την άλλη, ως δήθεν αναχρονιστικές, τις βασικές ηθικές μας αρχές, την αιδώ, το σεβασμό του άλλου, το φόβο του Θεού, τη σεμνότητα, την εντιμότητα, την υπευθυνότητα, την έννοια του καθήκοντος, την αγάπη, την ανεκτικότητα, την επιείκεια, τη δικαιοσύνη, τη συγχώρηση. Με ποιές άλλες θα τις αντικαταστήσουμε; Τα προβαλλόμενα υποκατάστατα των ουσιωδών της ζωής είναι εξ ορισμού επουσιώδη.Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ αποστρέφεται δύο ευαγγελικές έννοιες, την αμαρτία και τη μετάνοια. Αντιπαρέρχεται τη δεύτερη γιατί δεν θέλει να ξέρει την πρώτη. Όμως κανείς δεν σώζεται από την αμαρτία χωρίς τη μετάνοια. Και αν η αιτία της κακοδαιμονίας μας είναι η αμαρτία, τότε η λύση του δράματος είναι η μετάνοια. Και δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Ποτέ δεν είναι αργά. Έχουμε ήδη φθάσει στο τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα. Δεν απομένουν περιθώρια αναμονών. Το κακό καλπάζει και απειλεί ως μολυσματική νόσος όλο τον κοινωνικό μας ιστό. Μοιάζει με μεταστατικό καρκίνο απλωμένο παντού. Κι όλα αυτά ενώ μπροστά μας ξανοίγονται νέοι ελπιδοφόροι ορίζοντες για ποιοτική αναβάθμιση της ζωής μας και για ρόλους και πρωτοβουλίες στην περιοχή μας ευεργετικές για εμάς και τα παιδιά μας, για τους γείτονές μας, για την ανθρωπότητα. Θα είναι κρίμα να χάσουμε το τραίνο εξ αιτίας των θανάσιμων λαθών μας. Δεν θα μας το συγχωρήσουν ποτέ τα παιδιά μας.
Ο ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ από εμάς εξαρτάται να είναι γεμάτος από ευλογίες και χαρές. Αυτό θα συμβή αν, με τη δύναμη του Θεού, υποτάξουμε τα πάθη μας στη νηφάλια θεώρηση των ηθικών προστακτικών. Αν αποβάλουμε από κάθε ενέργειά μας το πρόταγμα της ατομικής ικανοποίησης. Αν δώσουμε τη δέουσα πνευματική αγωγή στα παιδιά μας με βάση τις υπερούσιες ελληνοχριστιανικές μας παραδόσεις. Αν παραστήσουμε τους εαυτούς μας παραδείγματα προς μίμησιν. Και τέλος αν μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας. Χωρίς αυτή την τελευταία διαδικασία κάθαρσης όλα είναι χαμένα. Λοιπόν «Ώρα ήδη ημάς εξ ύπνου εγερθήναι» (Ρωμ. 13,11). Είθε ο καθένας μας με μία τέτοια αυτοκριτική επίκληση να υποδεχθή το νέο έτος 2007.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ - ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ
Με διάπυρες πατρικές ευχές
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
[copy δια χειρός m.hulot, από το βάινιλ μάικροστορ σάιτ]
ας είναι ευλογημένο το υπόλοιπο, γιατί οι πρώτες 7 μέρες ήταν άστα να πάνε, γρίππες, χαμένα τηλέφωνα, ξεροψημένη γαλοπούλα [σόλα εντελώς, μα είναι κρέας της γαλοπούλας, γαμώ την αμερική μου γαμώ;]

χούβερ σε δράση

δεν είναι μόνο μια απίθανη κωμωδία που βγαίνεις απ' το σινεμά και σου 'ρχεται να αρπάξεις και να φιλήσεις την περιπτερού, δεν έχει μόνο ένα υπέροχο soundtrack [το οποίο το δίνει ο υδρογόνο-δύο-οξυγόνος εδώ ολόκληρο να το κατεβάσεις!], έχει και την πιο ωραία αφίσα που έχω δει τελευταία, ολόκληρη την οικογένεια hoover σε κίνηση, δεν ξέρω γιατί, αλλά θέλω να τη βρω για να στολίσω το γραφείο, κι ας μην το πολυσυμπαθώ το κίτρινο. μου βγάζει μόνο χαρά. το little miss sunshine είναι απ' αυτές τις μικρές-μεγάλες ταινίες που θέλεις να τις μοιραστείς, γι' αυτό άλλωστε έγινε και τέτοια τεράστια επιτυχία στην αμερική. κι εδώ θα γίνει.
[miss neutrino, κι εσείς "μεγάλο πνεύμα";]

... sometimes shines on tv

πέντε λόγοι για να ανοίξεις την τηλεόραση:
εβδομάδα του κορυφαίου μιζογκούτσι η επόμενη, με τρεις ταινίες του στο κανάλι της βουλής.
το αφιέρωμα ξεκινάει με τους "σταυρωμένους εραστές" την τετάρτη στις 10 και μισή το βράδυ και συνεχίζεται με τη δεύτερη καλύτερη ταινία του, τον "επιστάτη σάνσο" την παρασκευή στις 10 και 10. το "ουγκέτσου μονογκατάρι" [ή η ιστορία της θολής σελήνης] που θεωρείται μία από τις σημαντικότερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, θα προβληθεί το σάββατο το βράδυ στις 10. ούτε εύκολα τις βλέπεις, ούτε σε αξιοπρεπή έκδοση υπάρχουν σε αμερική και ευρώπη [εκτός από το ugetsu] προς το παρόν.
τη δευτέρα στις 12.30 στην ετ3 έχει το Μ του φριτς λανγκ και αύριο το βράδυ [κυριακή] στις 10 τον ανθρωπάκο του μάριο μονιτσέλι στην ετ1. το un borghese piccolo piccolo είναι μία απ' τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες της δεκατίας του 70, που δεν βρίσκεις σε dvd.

olga pou pas? ston antra mou mitera

η επιστροφή της marissa [nadler] με τα ίδια ακριβώς γοτθικά-φολκ τραγούδια με των δυο πρώτων άλμπουμ, που μιλάνε πάλι για έρωτα και θάνατο, σαν αυτό το τραγούδι απ' το songs iii, bird on the water που έχει τίτλο dying breed και στίχους να σου κάνουν την καρδιά περιβόλι: red is the colour of memory, blue is the way to grieve, and darling you did gamble, 'cause you were dying breed [αν δεν με απατούν τα αυτιά μου]. όλο το άλμπουμ είναι μέσα στη μαυρίλα και στη θλίψη, και για άλλη μια φορά μου θυμίζει την σάλι του χριστουγεννιάτικου εφιάλτη, [sadie βουρ, πιο μαύρο δεν γίνεται]. ένα τραγούδι έχει τίτλο "το πουλί πάνω στον τάφο σου", ενώ το πρώτο single μιλάει για διαμαντένια δέντρα κι έναν πατέρα που πέθανε πριν ένα μήνα κι έχει τίτλο "διαμαντένια καρδιά". αν έχεις τις μαύρες σου και το ακούσεις μπορεί και να φουντάρεις απ' τον τέταρτο. αν δεν έχεις τις μαύρες σου και θέλεις να τις αποκτήσεις, είναι μια χαρά δίσκος. [βάλτον να παίζει την ώρα που βλέπεις ειδήσεις στην τηλεόραση και θα δεις τι θα πάθεις!]. δεν μου φταίει η μαρίσα, η οποία είναι και φίλη και καλή τραγουδοποιός και φωνάρα και καλό παιδί, μου φταίει η όλγα τρέμη που με αγχώνει, ανάθεμα την ώρα που άνοιξα απόψε την τηλεόραση. όλες οι ειδήσεις λες και τις είχε γράψει η μαρίσα.
dying breed

respect

o γιάννης πετρίδης αποχαιρετάει το 2006 με δύο από τα ελληνικά ονόματα της χρονιάς.

αφιερωμένο

come out, mama
για το νικήτα και την antigone στα ξένα [τα χαρτομάντιλα απαραίτητα]
με αγάπη

σόουλφουλ

ένα καταπληκτικό blog με προπολεμικά blues που μπορείς να ασχολείσαι για ώρες.
χθες άκουσα αυτή τη συγκλονιστική φωνή που σαμπλάρεται στα κομμάτια του biomass. η mattie may thomas ήταν φυλακισμένη και τα τραγουδάει ακαπέλα στο δωμάτιο που μπάλωναν τις στολές, την ώρα που έραβαν. το τραγούδι τους ήταν ένας τρόπος να διασκεδάσουν οι φύλακες. πριν αρχίσει να τραγουδάει το dangerous blues τη βάζουν να πει το όνομά της και στο ξεκίνημα του no more freedom κάποιος της τάζει "λίγο ακόμα πρωινό", δίνοντας ακόμα πιο δραματικό τόνο στο τραγούδι της.
αυτά είναι και τα τρία κομμάτια που ακούγονται στο market [σπύρο, thanx]. βρίσκονται στη συλλογή american primitive vol.2: pre-war revenants 1897-1939.

big mac from macamere

dangerous blues

no more freedom

νίκος λύρας

μια συνέντευξη του νίκου λύρα στη λαμπρινή χ. θωμά, απ' το blog των seagazing. φωτο νίκος βεντούρας.

astral social club

Ο Neil Campbell είναι ένας σύγχρονος θαυματοποιός των ήχων. Ότι τρικ κάνουν οι μάγοι με την βαρύτητα, αυτός το κάνει με την μουσική. Έχει κυκλοφορήσει άπειρα cdr, μετράει ήδη 7 με τούτο δω το πιο προσωπικό του σχήμα και ίσως άλλα τόσα με τους Vibracathedral Orchestra και ίσως άλλα τόσα με παλιότερα σχήματα που συμμετείχε - μακάρι να τα είχαμε όλα, είναι μια εύλογη σκέψη.
Πριν με πιάσει το άγχος του «τα θέλω όλα τώρα και πως, που θα τα βρω» και αναλωθώ σε αυτή την περίεργη κατάσταση ατελείωτου ανεπιτυχούς ψαξίματος – μερικώς, πάντα κάτι βρίσκεις από το πουθενά - υποθέτω ότι πρέπει να πω κάτι ενδιαφέρον για αυτό το άλμπουμ αυτή τη στιγμή. Θα το ρίξω για ακόμη μια φορά στις διαστημικές αναλογίες. Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερος τρόπος να αποτυπώσεις τι απερίγραπτους ήχους ακούν τα αυτιά σου. Ακόμα αναρωτιέμαι τι στο καλό όργανα παίζει;
Η συγκεκριμένη βέβαια ηχογράφηση είναι πιο λουστραρισμένη και ξανά-μιξαρισμένη με τη βοήθεια του κολλητού του Tirath Singh Nirmala.
Που σημαίνει με λίγα λόγια ότι εφόσον δεν μπορείς να δεις μια αστρική βροχή λόγω συνθηκών ή να ταξιδέψεις παρέα με τους μετεωρίτες στα κατάβαθα του σύμπαντος δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να μπορείς να ακούσεις κάτι παραπλήσιο. Σε αυτή την κοσμική εμπειρία, τίγκα στο ψυχεδελικό θόρυβο καταφέρνει να σε εισάγει και δεν θέλεις να ξαναβγείς ποτέ. Ambient μαγεία! Επιπλέον, ακούγεται ανά κομμάτια σαν kraut του μέλλοντος, αν και το kraut πάντοτε αφορούσε το μέλλον σε ένα βαθμό και ηχητικά και μεταφορικά.
Θα σταματήσω την γκρίνια όσον αφορά τον τρόπο απόκτησης της δουλειάς του, θα κάνω την Κινέζα και θα ρωτήσω αθώα κάτι άλλο ποιο σημαντικό: «Μπορεί να τον φέρει κάποιος για live; Τώρα!!!»
της μαρίας παππά, απ' το tranzistor.
υ.γ. η απαίτηση-ευχή της μαρίας εισακούστηκε, ο neil campbell δέχεται να έρθει στην αθήνα για live. δεν ζητάει πολλά. σχεδόν τίποτα. μόνο που δεν υπάρχει χώρος για να εμφανιστεί.
όποιος νομίζει ότι μπορεί να βοηθήσει να έρθει, ας το κάνει...
χώρος αναζητείται.
track 7

spleen

the roses were so very red, and the ivy so intensely black.
my love, you have only to turn your head and all my hopelessness floods back!
the vault of the sky was so deeply blue, the sea so green and the air so mild.
i fear and hope to win from you a curse that i might be defiled.
of the gloss upon the holly leaf, and the sunlit bush i can make no more,
through all my far-flung fields of gief, your memory has passed before.
paul verlaine,
"spleen" from romances sans paroles (1874)
spleen; απ' το εξώφυλλο φαίνεται τι σε περιμένει, με τον μελαγχολικό πίνακα με τα γκρίζα χρώματα της iris van dongen [που ήρθε και εξέθεσε στην αθήνα και τέλειωσε η έκθεση στις 23/12, αλλά εγώ τώρα το θυμήθηκα] και το angel, angel don't take your life tonight i know they take and that they take in turn and they give you nothing real for yourself in return του morrissey σαν εισαγωγή και μετά τα love letters του nick cave να σε χτυπούν ανελέητα και jeff buckley, piano magic, czars [με το song to the siren!], η elizabeth frazer, ο καθένας και πιο ξεχωριστός, κομμάτια που σε έχουν σημαδέψει, ξεχασμένα διαμαντάκια σαν των jacques, το troy της sinead o' connor, χρειάζεται να συνεχίσω; 15 κομμάτια που δικαιολογούν και με το παραπάνω τον τίτλο, μια αποκλειστική διασκευή του βελιώτη στο but not tonight των depeche mode, triffids, mecano, sophia, ed harcourt, roy harper, τραγούδια γοητευτικά, το ένα δίπλα στο άλλο σε ένα μελαγχολικό αφήγημα που ακούγεται χωρίς διακοπή, σαν ένα cd που σου έχει γράψει φίλος που σε ξέρει καλά.
άλλη μια εξαιρετική συλλογή της μαρίας, άψογα φροντισμένη. ήδη ταξιδεύει στα δισκοπωλεία.

η ελεγεία του ξεριζωμού

η ελεγεία του ξεριζωμού. 38 συνθέσεις της ελένης καραΐνδρου απ' τις δουλειές της για το θέατρο και κυρίως το σινεμά σε δύο cd της ecm που περιέχουν ολόκληρη την εμφάνισή της στο μέγαρο μουσικής. 27 μαρτίου 2005. μια αναδρομή στο έργο της με την καμεράτα να τη συνοδεύει, μαέστρο το δημήτρη μυράτ, τη χορωδία της ερτ, και τη μαρία φαραντούρη κορυφαία φωνή. στο πολύ ελιτίστικο μουσικό site της textura το επιλέγουν σαν ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της περασμένης χρονιάς. ανάμεσα σε χορευτικά, hip hop, dubstep, ιδιότροπη jazz και νεοφόλκ ένας δίσκος αμιγώς ελληνικός, σπουδαίος, δεν είναι και για να περάσει απαρατήρητος.

john fahey

περίεργων συμπτώσεων συνέχεια. αγόρασα πριν από λίγο καιρό στη φτήνια το the sunny side of the ocean του john fahey [6 γιούρος] και ενώ διάβαζα το συνοδευτικό σημείωμα, πρόσεξα με έκπληξη ότι έχει γεννηθεί ίδια ακριβώς ημερομηνία με τον πατέρα μου, 28 φεβρουαρίου 1939. η τρελή σύμπτωση δεν είναι αυτή. είναι η ημερομηνία που χειρουργήθηκε για τριπλό μπαϊπάς, 22 φεβρουαρίου του 2001! αν δεν είναι αυτό κουφό τότε ποιο είναι; γεννήθηκαν και χειρουργήθηκαν την ίδια μέρα, για την ίδια πάθηση, που σημαίνει ότι όλοι εκεί κάπου στα 60 την πατάνε απ’ την καρδιά, νομάτερ γουέαρ δέι λίβ, κομμένα τα λίπη, οι ζάχαρες και το κάπνισμα, αλλάξτε δουλειά αν σας αγχώνει κλπ. βέβαια, ο fahey ήταν διαβητικός, ζούσε και για ένα μεγάλο διάστημα μέσα στο αυτοκίνητο, πόσο να άντεχε, πέθανε δυο μέρες μετά την εγχείρηση από επιπλοκές. διότι τι να σου κάνουν και τα χάιτεκ νοσοκομεία στο αμέρικα, εδώ είναι οι καλοί οι γιατροί, μόνο που χρειάζεται να ξεπουληθείς για να τους πληρώσεις, ένιγουέι.
μεγάλος καλλιτέχνης ο fahey. με μοναδικό στυλ στην κιθάρα, που επηρέασε μια ολόκληρη γενιά μουσικών. ο james blacksaw που έρχεται στο τέλος του μήνα στο μικρό μουσικό θέατρο είναι μαθητής του. ο fahey ήταν από μουσική οικογένεια, ο πατέρας του έπαιζε πιάνο και ιρλανδέζικη άρπα, η μάνα του ήταν επίσης πιανίστρια και ο ίδιος, πριν γίνει έφηβος άρχισε να παίζει κιθάρα. άκουγε τις ηχογραφήσεις του bill monroe και τα hillbilly συγκροτήματα που τον πήγαιναν οι γονείς του, αλλά με τα μπλουζ κόλλησε όταν άκουσε τον blind willie johnson να τραγουδάει το praise god i’m satisfied. ωστόσο, οι γονείς του είχαν άλλα σχέδια, τον έστειλαν να σπουδάσει φιλοσοφία και θεολογία στο πανεπιστήμιο της washington. και σπούδασε για αρκετά χρόνια.
στο τέλος της δεκαετίας του 50 άρχισε να ηχογραφεί σε ένα προχειροφτιαγμένο στούντιο ενός φίλου του μια σειρά από δίσκους 78 στροφών, υπογράφοντας με το όνομα blind thomas, δίνοντας σε όσους τον άκουγαν την εντύπωση ότι ήταν ένας αυθεντικός μαύρος λαϊκός μουσικός.
ο fahey δούλεψε σε βενζινάδικο για να μαζέψει τα 300 δολάρια που χρειάζονταν για να τυπώσει τα 100 αντίτυπα του πρώτου άλμπουμ του. στη μια πλευρά υπόγραφε ως blind joe death -ένας φανταστικός μουσικός, που υποτίθεται ότι είχε ανακαλύψει στα ταξίδια του στο νότο. το ίδιο άλμπουμ το ξαναηχογράφησε το 64 και το 67 και οι τρεις εκδόσεις απόκτησαν γρήγορα μυθικές διαστάσεις. [ελληνιστί, καλτ στάτους].
το 1963, κι ενώ φοιτούσε στο πανεπιστήμιο της καλιφόρνιας αποφάσισε να γίνει επαγγελματίας μουσικός. ξεκίνησε τη δικιά του δισκογραφική εταιρία, την takoma, κυκλοφορώντας ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του, το the transfiguration of blind joe death, ενώ τα επόμενα χρόνια κυκλοφόρησε αρκετούς δίσκους σε διάφορες εταιρίες, μέχρι και ολόκληρη τη δεκαετία του 70. τη δεκαετία του 80 άρχισαν τα σοβαρά προβλήματα υγείας: ο διαβήτης και το σύνδρομο κόπωσης. δεν σταμάτησε πάντως να κυκλοφορεί άλμπουμ. η κατάστασή του επιδεινώθηκε τα επόμενα χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του 90 ήταν άνεργος, απείχε απ’ τη μουσική και πέρασε ένα διάστημα που κοιμόταν μέσα στο αυτοκίνητο. τελικά, αφού τον ξανα-ανακάλυψαν νεώτεροι μουσικοί-μαθητές του, όπως ο jim o’rourke, τον έπεισαν να επιστρέψει στη μουσική και άρχισε να ξανακάνει ζωντανές εμφανίσεις.
έφτιαξε μάλιστα και μια εταιρία με τα λεφτά που του άφησε ο πατέρας του σαν κληρονομιά, την reverant, στην οποία κυκλοφόρησε το city of refuge, την επιστροφή του στη δισκογραφία. το 1997 οι βοστονέζοι cul de sac συνεργάστηκαν μαζί του στο άλμπουμ the epiphany of glenn jones, ενώ την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε το πρώτο σόλο δίσκο του με ηλεκτρική κιθάρα. λίγο πριν πεθάνει είχε ετοιμάσει το summertime and other sultry songs, το οποίο δεν πρόλαβε να το δει ολοκληρωμένο. συνολικά άφησε πίσω του πάνω από 30 άλμπουμ. ο ίδιος χαρακτήριζε το μουσικό του στυλ ως ‘american primitive’ και μπορεί να τοποθετηθεί δίπλα σε άλλους πρωτοπόρους του είδους, όπως ο albert ayler, ο charley patton, o bukka white, ή όχι απαραίτητα μουσικούς, όπως ο robert crumb.
εδώ http://www.johnfahey.com/Blood.htm είναι η συνέντευξή του το 1998 στο wire. του έκαναν κι ένα καταπληκτικό αφιέρωμα στο τεύχος του περασμένου ιουνίου με παρουσιάση των πιο σημαντικών άλμπουμ του.
poor boy a long way from home

down to earth

ένα τραγούδι που μου άρεσε και μου αρέσει πάντα. υπήρξαν από τα πιο συμπαθητικά teen συγκροτήματα των 80s [τότε ήμουν teen]. ενώ οι well well well well ποτέ δε μου άρεσαν. το misfit το είχε σκηνοθετήσει ο warhol, το name and number το χρησιμοποίησαν οι de la soul στο ring ring ring, ξαναγύρισαν στο top 10 το 92 με το hang on in there baby για να εξαφανιστούν αμέσως μετά απ' το top-40. το τρίτο άλμπουμ τους back to front κυκλοφόρησε μόνο στην ιαπωνία. ξαναενώθηκαν το 2000 για μια μίζερη εμφάνιση σε κάποια εκπομπή του bbc [νομίζω το national lottery!], ενώ σήμερα ο ben βγάζει δίσκο που θα πωλείται μόνο on line.
ήταν οι curiosity killed the cat.
εδώ το βίντεο του misfit.

love buzz

αυτή είναι η φράνσις τζέλιμπιν κομπέιν, η 14χρονη σήμερα κόρη του κερτ κομπέιν και της κέτρνεϊ λοβ φωτογραφημένη πριν από ένα χρόνο ακριβώς για το i-d. είχε ποζάρει λέει και για την teenage vogue λίγους μήνες πιο πριν, δηλώνοντας ότι έχει 200 τζιν παντελόνια και 50 τσάντες σχεδιαστών. και λίγα είναι, αν σκεφτείς ότι είναι μόνο 13. ως τα 15 θα τα έχει χιλιάσει. έχει κι ένα σκύλο που πήδησε πάνω της το καλοκαίρι και την πέταξε απ' το μπαλκόνι. ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα, εκτός από κάτι σπασμένα δάχτυλα στο πόδι και κάτι μελανιές. το πιο περίεργο απ' όλα είναι ότι δηλώνει ότι το γκράντζ ούτε να το χέσει, πολύ ύποπτο κατά τον συντάκτη, διότι ως κόρη του κομπέιν όφειλε να κυκλοφορεί λες και κοιμάται στα παγκάκια με λουκ "σίνγκλς" [την ταινία, όχι το σίριαλ] και να χτυπιέται με το τιν σπίριτ. το οποίο παρεμπιπτόντως δεν είναι το καλύτερο κομμάτι που έχουν πει οι νιρβάνα κατά την ίδια, το καλύτερο είναι το love buzz. κοίταξε να δεις, και για μένα το love buzz είναι, και σήμερα το συζήταγα με την kolk!
έψαχνα εδώ και καιρό να βρω το ντέμο τους με τη συγκεκριμένη "πρωτόγονη" εκτέλεση του 87, πριν ακόμα βγει σε single [βγήκε σε εφτάιντσο το 88] και το πέτυχα σήμερα σε κάποιον χρήστη που τον λένε τομάτο, μαζί με την καταπληκτική εκτέλεσή του στο peel session. πολύ καλύτερη απ' την εκτέλεση του bleach και του blew.
το πιο αγαπημένο μου τραγούδι των νιρβάνα δεν είναι καν δικό τους, είναι των shocking blue του 1967, αλλά το πρωτάκουσα απ' τους νιρβάνα, έτσι η ορίτζιναλ εκτέλεση είναι λίγο μπερδεμένη υπόθεση για μένα. [δεν μου αρέσει καθόλου απ' τους shocking blue, για να μην το ζαλίζουμε, μου ακούγεται σαν ξεβιδωμένο].
και για να επιστρέψω στην φράνσις, θέλει να καλέσει την μαράια κάρεϊ να τραγουδήσει στο πάρτι για τα 16α γενέθλιά της και βλέπει ποπ άιντολ και χάρι πότερ μανιωδώς, μια χαρά φυσιολογικό παιδί δηλαδή.
θα μπορούσε να πει ότι θέλει να τραγουδήσει η μάνα της, τότε θα ήταν ν' ανησυχεί κανείς...
love buzz [1987 demo version]-nirvana

love buzz [1989 peel session]-nirvana

[+]

something wonderful. εδώ.

desmond leslie

Desmond Arthur Peter Leslie:
πρωτοπόρος του ασυνήθιστου, πολύπλευρος καλλιτέχνης, με μια ζωή εκκεντρική και απ’ αυτούς που έδωσαν υπόσταση στον όρο musique concrete. Γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου 1921 και πέθανε στις 24 Φεβρουαρίου 2001. Υπήρξε -και παραμένει- μια απ’ τις πιο αμφιλεγόμενες φιγούρες της Αγγλίας τις τελευταίες δεκαετίες, μια γνήσια cult φιγούρα.
Γόνος αριστοκρατικής αγγλο-ιρλανδικής οικογένειας, μεγάλωσε στο κάστρο Leslie στο Co Monaghan και σπούδασε στο Trinity College του Δουβλίνου. Ο πατέρας του, Sir Shane Leslie, ήταν πρώτος ξάδερφος του Winston Churchill. Το 1942 έγινε μέλος της RAF και πέρασε τέσσερα χρόνια πολεμώντας, στη διάρκεια των οποίων έγραψε την πρώτη του νουβέλα «Careless Lovers», το πρώτο του best seller. Την ίδια εποχή γνώρισε και τη σύζυγό του, την Agnes Bernelle.
Μετά το τέλος του πολέμου έγινε παραγωγός ταινιών και άρχισε να γράφει μανιωδώς. Το 1953 κυκλοφόρησε το περιβόητο βιβλίο του: το «The Flying Saucers Have Landed», το οποίο έγινε και η θεμελιώδης λίθος για το κίνημα της New Age.
Το βιβλίο βασιζόταν στην έντονη πίστη του πως τα αρχαία μνημεία και οι κατασκευές που διασώζονται ήταν πέρα απ’ τις δυνατότητες των ανθρώπων του παρελθόντος. Συνεπώς, το πιθανότερο ήταν να προέρχονταν από κάποιον εξωγήινο πολιτισμό. Αν τον είχε προλάβει ο Χαρδαβέλας θα τον είχε επίτιμο καλεσμένο [αν και ποτέ δεν είναι αργά για ένα αφιέρωμα, κανείς δεν του’ χει κάνει μέχρι τώρα].
Κατά τη διάρκεια των ερευνών για να τεκμηριώσει τις απόψεις του ήρθε σ’ επαφή με το διάσημο αμερικάνο ερασιτέχνη ουφολόγο [και παγωτατζή της γειτονιάς] Adamski, με τον οποίο αντάλλαξε δεκάδες γράμματα. Έβαλε μάλιστα το όνομά του στο εξώφυλλο του βιβλίου δίπλα στο δικό του, σαν συν-συγγραφέα. Στο βιβλίο ο Leslie υπολόγισε [χρησιμοποιώντας περίπλοκα δυαδικά συστήματα και ημερολόγια] ότι το πρώτο διαπλανητικό σκάφος είχε φτάσει στη γη απ’ την Αφροδίτη το 18.617.841 προ Χριστού. Το βιβλίο έγινε διεθνές best seller και το 1954 ο Leslie είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τον Adamski και προσωπικά, ενώ οι δυο τους απόλαυσαν αρκετές εμφανίσεις διαστημοπλοίων κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Καλιφόρνια […].
Εκείνη περίπου την εποχή ο Leslie άρχισε να εμφανίζει έντονο ενδιαφέρον για τη μοντέρνα μουσική. Απ’ το μικρό του ιδιωτικό στούντιο άρχισε να δίνει δείγματα μιας ιδιοσυγκρασιακής μουσικής και να αποκαλύπτει έναν ταλαντούχο συνθέτη, «πρωτοπόρο της μοντέρνας αγγλικής σύνθεσης». Τόσο πρωτοπόρος, που ακόμα και σήμερα με δυσκολία μπορείς να ανεχθείς πάνω από δύο κομμάτια του στη σειρά. Οι ηχογραφήσεις που προέκυψαν ήταν ελάχιστες [τουλάχιστον όσες έχουν διασωθεί] και τις μοίραζε ο ίδιος σε φίλους και γνωστούς. Κι αυτοί από ευγένεια τις δέχονταν. Τους είχε δώσει τίτλο: Music of the Future. Αυτές οι πολύ φτωχής ποιότητας ηχογραφήσεις, σήμερα είναι εξαιρετικά σπάνιες. Αργότερα, ο οίκος Weinburger απόκτησε τα δικαιώματα και τις κυκλοφόρησε σε μια σειρά από δίσκους «βιβλιοθήκης» 78 στροφών, ενώ κάποια αποσπάσματα χρησιμοποιήθηκαν σε τηλεοπτικά προγράμματα μυστηρίου και επιστημονικής φαντασίας, όπως τα πρώτα επεισόδια του Dr. Who. Ωστόσο, αυτή η χρήση δεν ικανοποιούσε το Leslie και τα επόμενα χρόνια βομβάρδιζε τον οίκο με επιστολές διαμαρτυρίας [ακόμα και απειλητικές], τρελές απαιτήσεις [που καταντούσαν διασκεδαστικές] και παράπονα για τη μουσική του, τη μελλοντική του ζωή και τη μόνιμη έλλειψη χρημάτων. Δεν κατάφερε και πολλά είναι η αλήθεια.
Η δεκαετία του 60 ήταν μια πολύ διαφορετική περίοδος για το Leslie. To 1963 σηκώθηκε απ’ το πλήθος και γρονθοκόπησε τον Bernard Levin την ώρα μιας τηλεοπτικής εκπομπής, έναν κριτικό που τόλμησε να κάνει άσχημα σχόλια για την εμφάνιση της συζύγου του, στο one woman show της. Ήταν οικογενειακώς μπροστά απ’ την εποχή τους. Η Agnes Bernelle ήταν η πρώτη γυναίκα που εμφανίστηκε γυμνή σε θεατρική σκηνή του Λονδίνου.
Στα μέσα της δεκαετίας του 60 ο Leslie εγκατέλειψε το Λονδίνο και επέστρεψε στο κάστρο του στην Ιρλανδία. Εκεί άνοιξε ένα nightclub. Γνωστό σαν Annabel’s on the Bog, είχε σαν ατραξιόν ένα τολμηρό ποτ πουρί αποσπασμάτων απ’ την περιβόητη παράσταση του Λονδίνου, ενώ κατά καιρούς φιλοξένησε πολλούς ροκ αστέρες της εποχής όπως ο Mick Jagger, η Marianne Faithful κι άλλους λιγότερο διάσημους.
Ο Leslie συνέχισε να γράφει και προς το τέλος της δεκαετίας κυκλοφόρησε τη διαγαλακτιακή «σάτιρα» «Space Race», με τον αστρονόμο και φίλο του Patrick Moore. To ιδιόρρυθμο στυλ γραψίματος συνεχίστηκε και μέχρι τη δεκαετία του 80, που του εμφανίστηκε έντονο ενδιαφέρον για τον πνευματισμό. Σε μια συνέντευξη της εποχής ισχυρίστηκε πως για μια ώρα κάθε Δευτέρα ερχόταν σε πνευματική επαφή -μέσω αυτοσυγκέντρωσης- με μέλη μιας πνευματικής θεραπευτικής ομάδας που ήταν διασκορπισμένη παντού στον κόσμο. Άρχισε να αντιμετωπίζεται πια σαν εκκεντρικός καλλιτέχνης [ο κομψός χαρακτηρισμός], κάτι που καλλιέργησε κι ο ίδιος με τη στάση του. Για την ακρίβεια, έκανε ότι μπορούσε για να το επιδεινώσει.
Στο τέλος της δεκαετίας του 80 μετακόμισε με τη δεύτερη σύζυγό του στη Νότια Γαλλία, όπου και συνέχισε να ζει και να γράφει μέχρι το θάνατό του.
Τα αρχικά masters των ηχογραφήσεών του έχουν χαθεί, το 2005 όμως βρέθηκε μια απ’ τις μπομπίνες που μοίραζε σε φίλους σε υποφερτή κατάσταση και κυκλοφόρησαν όλες οι [εξωφρενικές] δημιουργίες του σε cd, ένα cd με συμπυκνωμένο όλο το έργο του. The Music Of The Future.
Τα έργα του που έχουν διασωθεί είναι το θέμα [και μουσικά αποσπάσματα] απ’ την ταινία The Day The Sky Fell In [του Barry Shawzin], μια ταινία για έναν ιδιοφυή επιστήμονα που προσπαθεί να κατασκευάσει το απόλυτο όπλο μαζικής καταστροφής, η οποία προκάλεσε σάλο στη Βενετία του 1959 που προβλήθηκε. Πρωταγωνιστούσε ο Roger Delgado.
Το επόμενο μέρος με τίτλο Music From The Voids Of Outer Space είναι μια ηχητική περιγραφή κομητών και αστεροειδών, με κοσμικούς ενοχλητικούς ήχους: «οι κομήτες είναι παλλόμενα σπερματοζωάρια απ’ το μεσοαστρικό διάστημα», ισχυριζόταν, και ποιος είμαι εγώ που θα διαφωνήσω;
Στο Sacrifice, B.C. 5,000 προσπαθεί να ξυπνήσει πρωτόγονες πνευματικές παραστάσεις. «Η σιωπή κατεβαίνει και οι θνητοί περιμένουν την έλευση των αθανάτων».
Η συλλογή κλείνει με το Death Of Satan, μια σύνθεση που πρωτοπαρουσιάστηκε σαν ηχητική συνοδεία στην ομώνυμη σατιρική παράσταση του Ronald Duncan στο Royal Court Theatre και στην τηλεοπτική προβολή του για την A.B.C. Television.
Οι οδηγίες που άφησε για την ακρόαση του έργου του είναι οι εξής:
«Put this record to a good hi-fi set. Twiddle the knobs till you find the levels you like. Tell the neighbours to go to hell (they’ll probably only think it’s the plumbing). Sit back and enjoy yourself. My MUSIQUE CONCRETE is meant to be enjoyed».
εδώ είναι το παλιό post σε νεώτερα ελληνικά

destruction of the flies [με το μαλακό]

cunt, come to your place!

Sometimes I wonder if all the Greeks know about is statism. I admire Socrates for giving the world his elenchus, but I find it hard to admire Plato and Aristotle for bringing the idea of statism to the world. Plato's Republic was the basis of socialist thinking in the 17th and 18th centuries; it was also the basis of what would be communism and the Soviet Union. Is this all the Greeks know about? Are they too scared to try a free society for a change, with a completely unrestricted laissez-faire capitalist free market? Greece is a mess, but that is how the ones in power like it, and the people ask for it, and they get it. The Greeks are getting what they deserve, because they don't seem to know any better. They need to be exposed to Austrian Economics. They need to learn it in order to appreciate it and desire it. This would be the beginning of change.
It's been 31 years since the last dictatorship of Greece, and the country is falling apart. The socialist prime minister Costas Caramanlis cannot govern at all, there is an astronomical public debt, the indirect taxes are the highest in Europe, the political corruption is the highest in this universe and all parallel universes, judges fix trials, 300 minotaurs suck the blood of Greeks in the Greek parliament, 100 wild ayatollahs have transformed the Greek Orthodox Church to Sodoma and Gomora, terrorists of the 13N mafia terrorize the people with bombs and fires, and the cancer of socialism is spread all over Greece. Two socialist mafias have been ruling Greece these 31 years, Pasok and Nea Demokratia. The leader of Pasok, George Papandreou is the new leader of Socialist International. Democracy somehow cannot work in the cradle of democracy, because socialist rabblerousers manipulate the crazy masses who run amuck in the streets in the direction of the cliff. Even the glorified Athenian democracy killed Socrates, tried to kill Aristotle, and ostracized Themistocles. όλα ωραία και καλά μέχρι εδώ. και πώς να διαφωνήσεις, άλλωστε. αλλά...
The best years of Greece were under the military junta of Papadopoulos and Pattakos. Since Greeks remember those beautiful years with nostalgia, there is some possibility of a new military junta taking over.
ποιος είναι αυτός ο chris που μου στέλνει τέτοια mail;
και ποιος είναι αυτός ο venitis που..."asks for the resignation of Karamanlis and the dissolution of the two supercorrupt mafia-parties, Pasok and Nea Demokratia";
και γιατί το καραμανλής [the socialist prime minister] είναι γραμμένο μία φορά με c και μία με k;
αυτό το κομμάτι δεν έχει καμία σχέση, αλλά τι, χωρίς τραγούδι;
forest families [live]-the knife

canned happiness

ο matt valentine και η erika elder [aka mv & ee] με τους the bummer road -και πιο πριν με τους medicine show- έχουν ηχογραφήσει με διάφορα σχήματα κι έχουν συνεργαστεί με πολλούς σημαντικούς μουσικούς τα τελευταία χρόνια. με το νέο σχήμα τους κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ μέσα στο 2006, το mother of thousands και -στο τέλος της χρονιάς- το green blues, ένα άλμπουμ ψυχεδελικής φολκ που ξεφεύγει αρκετά από τον ήχο του μπουλουκιού των τροβαδούρων που ξεπετάχτηκε τα τελευταία χρόνια. αντρών και γυναικών. οι ίδιοι ονομάζουν αυτό που παίζουν free folk, διαχωρίζοντάς τη απ' την freak folk κτλ κτλ, δεν έχουν σημασία οι χαρακτηρισμοί, σημασία έχει ότι και οι δύο δίσκοι έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, το green blues πολύ μεγαλύτερο, γι' αυτό και θα το κάνει κανονική διανομή η universal. είναι απ' το vermont, ζευγάρι με σκύλο που τον λένε zuma και μηχανή, και αν ζούσαν 40 χρόνια πριν θα φόραγαν λουλούδια στα μαλλιά, θα άφηναν την καρδιά στο san francisco και τέτοια. στο myspace τους γράφουν "in fact still orbiting the earth in vermont is matt 'mv' valentine, the brawn of the tower recordings, and erika 'ee' elder the CEO of Heroine Celestial Agriculture, together with their dog zuma they run the child of microtones terran library of exploratory music and sing songs with american avatars 'the bummer road'. sometimes their own lunar blues, sometimes fingerstyle noise/space, sometimes lonesome frontier volk...always environments". αυτός είναι ο πιο ωραίος τίτλος τραγουδιού στο άλμπουμ.
canned happiness

ντέρτι

ένα βρώμικο [+κακό] τραγούδι του david banner που έχει τίτλο [don't] play [with it].

wishful thinking

5 ονόματα που θα ήθελα περισσότερο να δω live μέσα στο 2007.
1. lcd soundsystem
2. ariel pink
3. gang gang dance
4. the knife
5. !!! [chk chk chk]

(Θ)

1,2,3,4...

liberation

η συνεργασία του talib kweli με τον madlib κυκλοφόρησε λίγες ώρες πριν τελειώσει η χρονιά. 9 κομμάτια που μπορεί να μην είναι και το πιο πρωτοποριακό χιπ χοπ που κυκλοφορεί, αλλά περιέχει όμορφα σόουλ samples και στίχους με ενδιαφέρον. το δίνουν δωρεάν να το κατεβάσεις από εδώ ή εδώ. ολόκληρο το άλμπουμ, σε zip.