santa, drop dead

χάζευα σήμερα αυτές τις απίστευτες photo στο site με τα τρομοκρατημένα παιδιά στην αγκαλιά του αη-βασίλη, που λόγω της μαλακίας που δέρνει τους γονείς τους πρέπει σώνει και καλά να τους μείνει μια αναμνηστική φωτογραφία [και ένα τραύμα] και συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν τον χώνεψα τον αη-βασίλη ίσως γιατί ήξερα από πολύ νωρίς ότι δεν υπήρχε. τα είχε κακαρώσει εγκαίρως και μας είχε αφήσει στην ησυχία μας. ενώ αντιθέτως, τα χριστούγεννα τα λάτρευα. χριστούγεννα για όλη τη δική μου γενιά -φαντάζομαι- σήμαιναν επίσκεψη στο μινιόν, παραμύθια της ντίσνεϊ και διακοπές, όλα αυτά μαζί ήταν υπερ-αρκετά για κάνουν την ατμόσφαιρα γιορτινή, ποιος τον χρειαζόταν τον πορνόγερο; είχε και αη-βασίλη στο μινιόν, αλλά ποτέ δεν τον πλησίασα. για φωτογραφία ούτε συζήτηση, μόνο κάτι στο σύνταγμα με περιστέρια στο κεφάλι και φόντο τους τσολιάδες έχω χριστουγενιάτικες [!], τώρα που το σκέφτομαι.
κι όταν ο τζακ σκέλινγκτον έβαλε τους τρεις καλικάντζαρους να τον κλείσουν στο μπουντρούμι με τον ούγκι μπούγκι, ευχόμουν να τον κάνουν λουκάνικα και να τον κρεμάσουν γιρλάντες στην πόλη του χάλογουιν.
για κάποιον ανεξήγητο λόγο, κάθε φορά που βλέπω τον αη-βασίλη μου θυμίζει τον προκαθήμενο...
anyway, για να μην χαλάσω το γιορτινό κλίμα, να ένα τραγούδι που μου θυμίζει χριστούγεννα και είναι κι απ' τα καλύτερα singles που άκουσα φέτος:
the sun's gone dim and the sky's turned black-johann johannsson