unripe and green

όταν ήμουν μικρός [πολύ μικρός] με είχε αρπάξει απ’ το χέρι κάποια ελένη και με είχε γράψει στην κνε. ούτε που ήξερα τι σήμαινε κνε, ούτε και είχα και καμιά διάθεση να μάθω. μιλάμε για τον πιο αδιάφορο άνθρωπο του κόσμου περί ιδεολογιών και πολιτικών συστημάτων, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν η ελένη. οδηγητή δεν κατάφερα ποτέ να πουλήσω, γιατί ήμουν ντροπαλός. και ζήτημα είναι αν διάβασα ποτέ έστω κι ένα απ’ τα βιβλία που μου έδινε [η ελένη], πέρα απ’ το εξώφυλλο.
δεν γλίτωσα και τίποτα όμως, τα διάβασα τα επόμενα χρόνια, και χωρίς την ελένη.
δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνη την περίοδο, εκτός από κάτι μπύρες και κάτι επισκέψεις στους κρίσνα στη σόλωνος [δεν είχαν σχέση με την κνε, αλλά ήταν η ίδια περίοδος, σίγουρα, γιατί θυμάμαι ότι κι εκεί με πήγαινε η ελένη].
ψέματα, θυμάμαι την πρώτη συνάντηση με την παρέα της ελένης που με ρώταγε τι εφημερίδα διάβαζε ο πατέρας μου –ελευθεροτυπία.
ελευθεροτυπία;!
στη συνέχεια είχε γίνει μια σύσκεψη για το αν θα με δεχτούν στην παρέα τους, άκου ελευθεροτυπία! χάθηκε ένα έθνος, τουλάχιστον! [δεν την ξεχνάω ποτέ εκείνη τη συνάντηση].
όταν με σχόλασε η ελένη, σταμάτησε και η επαφή μου με την κνε.
το μόνο που μου άφησε αυτή η εμπειρία είναι μουσικά τραύματα: είχα ακούσει τόσο λοΐζο, παπακωνσταντίνου και σταυρό του νότου που δεν μπορώ ούτε ξόφαλτσα να τα ξανακούσω. κι αν ακούσω ελύτη θέλω να το βάλω στα πόδια. ακόμα και το μεγαλύτερο αριστούργημα μπορεί να γίνει εφιάλτης αν το συνδέσεις με χάλια χρόνια [ήταν η πιο βαρετή και ανόητη περίοδος της ζωής μου].
τώρα συνειδητοποιώ γιατί ΔΕΝ μπορώ ν’ ακούσω rolling stones!

η ελένη σήμερα είναι οφθαλμίατρος, έχει δύο παιδιά και ψηφίζει νέα δημοκρατία. τη θυμήθηκα σήμερα -ω, ειρωνεία- που θα πάω στο σταυρό του νότου για τον παπακωνσταντίνου! [τον θανάση, όχι τον βασίλη].