γκριζωπή αρκούδα

Το νέο άλμπουμ των Grizzly Bear ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια του περσινού ειδυλλιακού –για τους ίδιους- καλοκαιριού, στο καθιστικό της μητέρας του Edward Droste, σε ένα κίτρινο σπίτι λίγο έξω απ’ το Cape Cod, γι’ αυτό και έχει αυτόν τον τίτλο: Yellow House. Η παραγωγή είναι πάλι εντελώς home made, αλλά ο ήχος τους έχει γίνει πιο πλούσιος, οι μελωδίες πιο δυνατές αλλά και πιο τεμπέλικες, απλώνονται σε μεγαλύτερα κομμάτια, στολισμένα με έγχορδα, χαλαρά [πολυ]φωνητικά που σου μεταδίδουν την κατάσταση ευδαιμονίας στην οποία γράφτηκαν, μυρίζουν καλοκαίρι, κι ας λένε οι ίδιοι ότι ακούγονται «σαν μια λαμπρή μέρα σε μια σκονισμένη σοφίτα». «Chin Up! Cheer Up!» λέει το ρεφρέν στο υπέροχο Lullaby, φλάουτα και μπάντζο κάνουν την εμφάνισή τους και η μελαγχολία γίνεται χαρά, τα ηλεκτρονικά έχουν εξαφανιστεί [ή συνοδεύουν τόσο διακριτικά που δεν γίνονται αντιληπτά] κι αυτό είναι το παράδοξο, γιατί το άλμπουμ θα το κυκλοφορήσει η Warp!
Στο δίσκο διασκευάζουν ένα τραγούδι που είχε γράψει η αδελφή του προπάππου του Edward στη δεκαετία του 30, ένα βαλς με τίτλο Marla, που το μεταμορφώνουν σε ένα δραματικό κομμάτι γνήσιας αμερικάνα, σκοτεινό, καταραμένο, λες κι ακούς Tom Waits. Στο blog τους περιγράφουν τις περιπέτειές τους στην πρόσφατη περιοδεία τους [η οποία ξεκίνησε το Μάιο και θα συνεχιστεί για καιρό], ενώ η συνέντευξη του Edward στο butt, στην οποία μιλάει κυρίως για σεξ, μεγάλες μύτες κτλ., είναι αρκούντως προκλητική, όσο χρειάζεται για να τους κάνει σταρ -το απόσπασμα είναι μόνο το ξεκίνημα, ολόκληρη η συνέντευξη είναι εδώ...
Ed Droste is the kind of guy I always get hard-ons for: a tall, talented musician with a big nose. When I first met him he introduced me to one of his childhood best friends who claimed that he and Ed used to shower together as children. I was jealous. On stage, Ed was even more fuckable and his band Grizzly Bear sounded richer and more layered than on their 2004 debut album Horn of Plenty, which is already full of increasingly layered and beautiful compositions that shift and thrash and pound with a peculiar delicateness. I loved it. A few days later, Ed and I sat down to dinner. Ed had a sore throat. He was a bit embarrassed.
Adam: Don’t be self-conscious about your sore throat, ’cause you gave a really great show Saturday night.
Ed: I’m glad that you liked it.
Okay so first of all I just have to say, you have one of the most gorgeous noses I’ve ever seen.
Thanks. I grew up really self-conscious about it. I still sort of am.
Well you shouldn’t be. I’m totally–
Into it? A lot of gay boys are into big noses.
I just have a thing for big noses. I think it’s like a subliminal Semitic attraction. I think a tall Jew would be the ideal person for me. So looking for tall people with big noses for me is kind of like with straight guys how big breasts are supposed to be this primal mammalian signifier of procreation that makes them want to fuck. The big nose is like instant Jew – know what I mean?
(laughs) Well I’m glad you like it.
What nationality are you?
Randomly, a major WASP.
Really?
I know. Everyone always thinks I’m like a mutt of the world or something. They’re like, “You’re Jewish or Iranian or Italian or Spanish,” but I’m German, Dutch and Scottish. Swarthy.
Το Yellow House κυκλοφορεί στις 4 Σεπτεμβρίου.
[central and remote]