νο φολκ ενιμόρ

όσοι τυχεροί ήταν στο underworld σ' εκείνο το υπέροχο 'after' live ξέρουν τι εστί devendra. οι υπόλοιποι, ας πάρουν μια γεύση απ' το promo δωδεκάιντσο με δείγμα απ' την καινούργια δουλειά του.
μόλις διασκεύασε το diamonds are a girls best friends για μια αμερικάνικη διαφήμιση, εδώ τραγουδάει ρέγγε και αφρικάνικους ρυθμούς...
καταπληκτικός. nothing less...[πληροφοριακά, μόλις έγινε 25 χρονών -στις συνεντεύξεις πάντα δηλώνει μεγαλύτερος απ' όσο είναι...].
devendra banhart-white reggae troll

15 for my i-pod

darkel-darkel
bonnie 'prince' billy-the letting go
i:cube-acid tablet ep
mountaineer-when the air is bright they shine
warp artists+london sinfonietta-warp works+20th century masters
gepe-gepinto
excepter-alternation
smegma-rumblings
tacked+tickled trio-60/61
jim noir-tower of love
squarepusher-hello everything
lope/yellow 6/absent without leave/kimonophonic-bsbta#104
an pierle & white velvet-s/t
four tet-remixes
viva voce-get yr blood sucked out

back to school...

από 7 Σεπτεμβρίου
[pix. by niketas]

a new life...

squarepusher-planetarium

wonderful world

Don't know much about history Don't know much biology
Don't know much about a science book Don't know much about the French I took
But I do know that I love you And I know that if you love me too
What a wonderful world this would be
Don't know much about geography Don't know much trigonometry
Don't know much about algebra Don't know what a slide rule is for.
But I do know that one and one is two, And if this one could be with you,
What a wonderful world this would be.
Now i don't claim to be an "A" student, But I'm trying to be.
So maybe by being an "A" student baby I can win your love for me.
Don't know much about history Don't know much biology
Don't know much about a science book Don't know much about the French I took.
But I do know that I love you, And I know that if you love me too,
What a wonderful world this would be.
Latatatatatatahuwaah (history) Oehwoewoe (biology) Latatatatatatahuwaah (science book) Oehwoewoe (French I took)
But I do know that I love you, And I know that if you love me too,
What a wonderful world this would be.

crack hitler

www.crackhitler.com

27.8

On Monday morning, the birthday boy was walking to school with another boy. They were passing a bag of potato chips back and forth and the birthday boy was trying to find out what his friend intended to give him for his birthday that afternoon. Without looking, the birthday boy stepped off the curb at an intersection and was immediately knocked down by a car. He fell on his side with his head in the gutter and his legs out in the road. His eyes were closed, but his legs moved back and forth as if he were trying to climb over something. His friend dropped the potato chips and started to cry. The car had gone a hundred feet or so and stopped in the middle of the road. The man in the driver's seat looked back over his shoulder. He waited until the boy got unsteadily to his feet. The boy wobbled a little. He looked dazed, but okay. The driver put the car into gear and drove away.
The birthday boy didn't cry, but he didn't have anything to say about anything either. He wouldn't answer when his friend asked him what it felt like to be hit by a car. He walked home, and his friend went on to school. But after the birthday boy was inside his house and was telling his mother about it-she sitting beside him on the sofa, holding his hands in her lap, saying, "Scotty, honey, are you sure you feel all right, baby?" thinking she would call the doctor anyway-he suddenly lay back on the sofa, closed his eyes, and went limp When she couldn't wake him up, she hurried to the telephone and called her husband at work. Howard told her to remain calm, remain calm, and then he called an ambulance for the child and left for the hospital himself.
Of course, the birthday party was canceled. The child was in the hospital with a mild concussion and suffering from shock. There'd been vomiting, and his lungs had taken in fluid which needed pumping out that afternoon. Now he simply seemed to be in a very deep sleep-but no coma, Dr. Francis had emphasized, no coma, when he saw the alarm in the parents' eyes. At eleven o'clock that night, when the boy seemed to be resting comfortably enough after the many X-rays and the lab work, and it was just a matter of his waking up and coming around, Howard left the hospital. He and Ann had been at the hospital with the child since that afternoon, and he was going home for a short while to bathe and change clothes. "I'll be back in an hour," he said. She nodded. "It's fine," she said. "I'll be right here." He kissed her on the forehead, and they touched hands. She sat in the chair beside the bed and looked at the child. She was waiting for him to wake up and be all right. Then she could begin to relax. [εδώ ολόκληρη η ιστορία].
a small good thing, η πιο συγκινητική απ' τις μικρές ιστορίες του short cuts του raymond carver που περιλαμβάνει το βιβλίο που συνοδεύει την έκδοση της ταινίας του robert altman, στην θαυμάσια έκδοση της criterion...
playing with songs

the sundays on a sunday

γκλόρι σάντεϊ! όλα τα βίντεο: here's when the story ends, can't be sure [uk version], can't be sure [us version], cry, goodbye, when i’m thinking about you, wild horses, summertime...
Ο μακαρίτης ο John Peel πολύ τους αγαπούσε, θυμάμαι την πρώτο τους session [μόλις είχαν κυκλοφορήσει το can't be sure, μήνες πριν βγάλουν το άλμουμ] το οποίο είχα ηχογραφήσει και άκουγα ασταμάτητα [το έχω ακόμα, οι κασέτες με κάποιες από τις εκπομπές του είναι από τα λίγα αντικείμενα που έχω κρατήσει από εκείνη την περίοδο και τώρα πια τις φυλάω ευλαβικά, όλα τα άλλα κατέληξαν στα σκουπίδια...].

my world is empty without you

απ' τις ελάχιστες περιπτώσεις που η διασκευή είναι καλύτερη απ' το πρωτότυπο, ένα από τα εξαιρετικά τραγούδια των supremes, σε μία συγκλονιστική εκτέλεση από τους afghan wigs [το προτιμώ έτσι]...
το βίντεο είναι απίθανο, οι supremes [όνομα και πράμμα, χάρμα οφθαλμών] τραγουδάνε ένα από τα πιο πονεμένα τραγούδια αγάπης και απώλειας ξεκαρδισμένες στα γέλια, με τρελά κέφια και όρεξη για χορό. αν τις βαθμολογούσε ο τριανταφυλλίδης θα την είχαν φάει την παρατήρηση [έχετε καταλάβει χριστό για τι μιλάει το τραγούδι;]...
υ.γ. το βίντεο είναι ελαττωματικό, τελειώνει στα δυόμιση λεπτά, μετά έχει σκοτάδια...

[- -]

μετά από μία υπέροχη μέρα, μια υπέροχη νύχτα πρέπει να τελειώσει κάπως έτσι...
[με φωτισμένα καντηλάκια μέσα στη θάλασσα και μπάνιο νυχτερινό]

δεν βρήκα το βίντεο του hello stranger, το μόνο που υπάρχει στο youtube με την barbara lewis είναι το baby i'm yours -το μπόσα νόβα του hello stranger όμως δεν το συγκρίνω με κανένα από τα τραγούδια που έχει πει, παρόλο που οι στίχοι είναι χειρότεροι απ' αυτούς που γράφει η δρούτσα:
Hello, stranger (Ooooh)
It seems so good to see you back again
How long has it been? (Ooooooh, it seems like a mighty long time
Shoobop shoobop, my baby, oooooh) It seems like a mighty long time
Oh-oh-ohhhhhhh My my my my my, I'm so glad (Ooooh)
You stopped by to say hello to me
Remember, that's the way it used to be
Ooooooh, it seems like a mighty long time
Shoobop shoobop, my baby, oooooh
It seems like a mighty long time κλπ. κλπ...
μια βραδιά μόνο με γυναικείες φωνές, cd με τραγούδια απ' τα sixties, hello stranger, let's take the chance because i can't find no happiness and i'm too proud to cry...why can't there be love?
hello stranger-barbara lewis
let's take a chance-lisa richards
i can't find no happiness-barbara brown
i'm too proud to cry-brenda holloway
why can't there be love?-dee edwards

we carved ourselves in light

μια φωτοχημική σελίδα ημερολογίου του Γιάννη Καράμπελα [μια και θυμήθηκα τον Brakhage...]
aftersun, ένα απ' τα καινούργια τραγούδια των massive attack με τη φωνή της dot allison [κυκλοφορεί εδώ και μήνες στο slsk]...

tekno love song

απ' τα βίντεο των cocorosie το αγαπημένο μου είναι το noah's ark, εξαιρετικό και το βίντεο και το τραγούδι.
στο youtube υπάρχουν όλα όσα έχουν κάνει και αρκετά live τους, εδώ είναι τα beautiful boyz και sunshine [oh sunshine]-σαν φιλμάκι του brakhage...
όσο περνάει ο καιρός τις εκτιμάω ακόμα πιο πολύ, είναι από τις πιο αυθεντικές φωνές της αμερικάνικης αβάντ γκάρντ αυτή τη στιγμή -και δεν πα' να τις βρίζουν...
στο myspace έστειλαν μήνυμα-έκκληση, γιατί το επόμενο άλμπουμ της εταιρίας τους θα περιέχει dance gay anthems [ό,τι κι αν σημαίνει αυτό] νέα, παλιά, και ζητάνε βοήθεια απ' τους "φίλους" τους...
[για τη rainman]

το κομμάτι του papillion d' amour

the wrath of khxn
kohn

a waltz for a night

Let me sing you a waltz Out of nowhere, out of my thoughts
Let me sing you a waltz About this one night stand
You were for me that night Everything I always dreamt of in life
But now you're gone You are far gone
All the way to your island of rain It was for you just a one night thing
But you were much more to me Just so you know
[I hear rumors about you About all the bad things you do
But when we were together alone You didn't seem like a player at all]
I don't care what they say I know what you meant for me that day
I just wanted another try I just wanted another night
Even if it doesn't seem quite right You meant for me much more
Than anyone I've met before
One single night with you little Jesse Is worth a thousand with anybody
I have no bitterness, my sweet I'll never forget this one night thing
Even tomorrow, in other arms My heart will stay yours until I die
Let me sing you a waltz Out of nowhere, out of my blues
Let me sing you a waltz About this lovely one night stand
η δακρύβρεχτη σκηνή στο before sunset με τα τρία λεπτά που διαρκεί ένα τραγουδάκι να καταφέρνει όσα δεν κατάφεραν 9 χρόνια o Jesse με τη Celine...
με όμορφους κινέζικους υπότιτλους για όσους χρειάζονται μετάφραση...
julie delpy-a waltz for a night

forever dancing

το καλύτερο τραγούδι τους οι beloved το έγραψαν το 1987, ένα μονότονο, υπνωτικό κομμάτι, ανυπόφορα μελαγχολικό, με τίτλο forever dancing, πριν αρχίσουν να ασχολούνται με τους mellow house ρυθμούς του happiness και πριν το the sun rising.
νομίζω ότι αυτά τα δύο singles -forever dancing, the sun rising- ήταν οι κορυφαίες στιγμές τους, πάντα τα singles τους ήταν καλύτερα από τα άλμπουμ τους...
σε κάποια στιγμή στο δεύτερο μισό του τραγουδιού ακούγεται το ρεφρέν απ' το when i think of you της janet jackson, μόνο στην 12ιντση δυσεύρετη έκδοση του single, 8 λεπτά εξαιρετικού electro-trance [με την κυριολεξία του όρου]. στο πρώτο άλμπουμ τους where it is υπήρχε μια πετσοκομένη version, το ίδιο και στο 7ιντσο...
κάποια στιγμή μέσα στο τραγούδι κάνει ένα πέρασμα και το holiday της madonna...
το forever dancing ήταν το b side στα [μέτρια] surprise me και having fun!
the beloved-forever dancing

+love love love is still here...

kiss

απ' τον 'παράδεισο' του youtube η μέταλ ντίσκο διασκευή στο kiss του prince -που δεν θα σώσουμε ποτέ να δούμε, όπως φαίνεται, live στην αθήνα...πρέπει να ήταν '88 ή '89, το κομμάτι τότε μου φαινόταν χάλια, σήμερα ο αντιπαθητικός τραγουδιστής των age of chance μου ακούγεται σαν τον johnny rotten, τον οποίο επίσης ποτέ δεν συμπάθησα, αλλά τη διασκευή τη βρίσκω...υποφερτή. the poor man's sigue sigue sputnik έχει γράψει κάποιος κάτω απ' το βίντεο, μερικά σχόλια είναι απολαυστικά. εδώ είναι το βίντεο του αυθεντικού kiss κι εδώ το τραγούδι σε αχταρμά με το da funk των daft punk.
da kiss-prince vs daft punk

retro

Ακριβώς 10 χρόνια πριν...Η Bjork συνομιλεί με τον Karlheinz Stockhausen και η κουβέντα τους δημοσιεύεται στο Daze and Confused. Η εισαγωγή ήταν γραμμένη από την Bjork...
Ι went to music school from the age of five and then, when I was 12 or 13, I was into musicology and this Icelandic composer and teacher at the school introduced me to Stockhausen. I remember being almost the fighter in the school, the odd kid out, with a real passion for music, but against all this retro, constant Beethoven and Bach bollocks. Most of it was this frustration with the school's obsession with the past. When I was introduced to Stockhausen it was like 'aaah'! Finally somebody was speaking my language. Stockhausen has said phrases like, "We should listen to 'old' music one day a year and the other 364 days we should listen to 'now' music. And we should do it in the same way as we look through photo albums of when we were children. If you look at old photo albums too often they just become pointless. You start indulging in something that doesn't matter, and you stop worrying about the present. And that's how he looked at all those people who are obsessed with old music. For a kid born of my generation who was 12 at that time it was brilliant, because at the same time I was also being introduced to the electronic music of bands like Kraftwerk and DAF. I think when it comes to electronic music and atonal music, Stockhausen's the best. He was the first person to make electronic music before synthesisers were even invented. I like to compare him to Picasso for this century, because like him he's had so many periods. There are so many musicians who've made a whole career out of one of his periods. He goes one step ahead, discovers something that's never even been done before musically and by the time other people have even grasped it he's onto the next thing. Like all scientific geniuses, Stockhausen seems obsessed with the marriage between mystery and science, although they are opposites. Normal scientists are obsessed with facts: genius scientists are obsessed with mystery. The more Stockhausen finds out about sound, the more he finds out that he doesn't know jack shit; that he's lost. Stockhausen told me about the house he built himself in the forest and lived in for ten years. It's made from hexagonal pieces of glass and no two rooms are the same, so they are all irregular. It's built out of angles that are reflective and it's full of spotlights. The forest becomes mirrored inside the house. He was explaining to me how, even after ten years, there would still be moments when he didn't know where he was, and he said it with wonder in his eyes. And I said, "That's brilliant: you can be innocent even in your own home", and he replied, "Not only innocent, but curious." He's such a humorist.
Björk Gudmundsdottir: It seems to me that your electronic music is more like your voice and your other pieces are less personal, somehow. Do you feel that too?
Karlheinz Stockhausen: Yes, because a lot of things that I do sound like a very alien world. Then a notion like 'personal' is irrelevant. It is not important, because it is something that we don't know, but I like it, and I make it.
BG: It seems to me that you just put your antennae out, and that is like your voice, your point of view, like from the outside. Or something like... (pause) I can't really explain it.
KS: No, neither can I. The most important thing is it is not like a personal world, but something that we all don't know. We have to study it, we have to experience it. If we catch something like that, then we have had luck.
BG: Are you sure it's not you?
KS: Oh I am surprised myself, very often. And the more I discover something that I haven't experienced before, then the more excited I become. Because then I think that it is important.
BG: I've got a problem that I get very excited about music. I panic because I feel I don't have time to do it all, does that worry you?
KS: Yes and no, because I have learned now in my life that even the very early works made 46 years ago are not understood by most of the people. So this is a natural process that if you find something that surprises you, then for others it's even harder to incorporate that into their being. So it would take sometimes 200 years before a large group of people, or even for individuals to have reached the same stage that I have reached after having spent, let's say, three years eight hours in the studio to make something. You need as much time as I did just to hear it. Let's not even talk about understanding what it means. So that is the natural process that certain musicians make something that needs a lot of time to be listened to many, many times, and that's very good.
BG: Yeah, but I am also talking about the relationship between you and yourself, and the time that you have between birth and when you die. If it is enough to do all of the things you want..
KS: No, you can only do a very small portion of what you want to do. That is natural.
BG: Yeah, maybe I'm very impatient. It's hard for me to...
KS: 80 or 90 years is nothing. There are a lot of very beautiful pieces of music of the past which the majority of the people alive now will never hear. These pieces are extraordinarily precious, full of mystery and intelligence and invention. I'm thinking at this moment of certain works by Johan Sebastian Bach, or even earlier composers. There are so many fantastic compositions, five or six hundred years old, not even known to the majority of human beings. So it will take a lot of time. There are billions of precious things in the universe that we have no time to study.
BG: You seem to be so patient, like you have all of this discipline to use time. It freaks me out, I still haven't learned how to sit in my chair, it's very hard for me. Do you always work eight hours a day?
KS: More.
BG: Do you think the core of your urge is more to show or record the things out there: to prove they exist, like just for scientific reasons, or is it more emotional to create an excuse for everybody to unite. So that maybe something will happen, like your music could achieve that?
KS: It's both.
BG: Both?
KS: Of course. I am like a hunter, trying to find something, and at the same time, well this is the scientific aspect, trying to discover. On the other hand, I am emotionally in high tension whenever it comes to the moment when I have to act with my fingers, with my hands and my ears, to move the sound, to shape the sound. It is then I cannot separate thinking and acting with my senses: both are equally important to me. But the total involvement happens in both states: if I am more a thinker, or more an actor; I am totally involved, I get involved.
BG: I used to travel with my little ghettoblaster, and have my pocket full of tapes, and try to always find the right song. I didn't care what song it was, as long as it would unite everybody in the room and get everybody together. But sometimes that can be quite a cheap trick, you know? I remember once reading that one of the reasons why you don't like regular rhythm is because of the war.
KS: No, no, that's...
BG: That's a misunderstanding?
KS: Mmm, yes. When I dance I like regular music. With syncopation naturally. It shouldn't always be like a machine. But when I compose, I use periodic rhythms very rarely, and only at an intermediary stage, because I think there is an evolution in the language of music in Europe which leads from very simple periodic rhythms to more and more irregular rhythms. So I am careful with music which emphasises this kind of minimalistic periodicity because that brings out the most basic feelings and most basic impulses in every person. When I say 'basic', that means the physical. But we are not only a body who walks, who runs, who makes sexual movements, who has a heartbeat which is, more or less, in a healthy body, 71 beats per minute, or who has certain brain pulses, so we are a whole system of periodic rhythm. But already within the
body there are many periodicities superimposed, from very fast to very slow ones. Breathing is, in a quiet situation, about every six or seven seconds. There's periodicity. And all of these together build a very polymeric music in the body, but when I make the art music I am part of that whole evolution, and I am always looking for more and more differentiation. In form as well.
BG: Just because it's more honest, it's more real?
KS: Yes, but what most of the people like is a regular beat, nowadays they make it even in pop music with a machine. I think that one should try to make music which is a bit more... flexible, so to speak, a bit more irregular. Irregularity is a challenge, you see. How far can we go in making music irregular? Only as far as a small moment when everything falls into synchronicity, and then goes away again into different meters and rhythms. But that's how history has been, anyway.
BG: I think that in popular music today people are trying to come to terms with the fact that they are living with all of these machines, and trying to combine machines and humans and trying to marry them in a happy marriage: trying to be optimistic about it. I was brought up by a mother who believed fiercely in nature and wanted me just to be barefoot 24 hours and all of these things, so I was brought up with this big guilt complex of cars and skyscrapers, and I was taught to hate them, and then I think I'm, like, in the middle. I can see this generation who are ten years younger than me making music, trying to live with it. But everything is with those regular rhythms and learning to love them, but still be human, still be all gritty and organic.
KS: But regular rhythms are always in all cultures: the basis of the structure. It's only very lately that they come to make a more complicated rhythm, so I think it is not so that the machines have brought irregularity.
BG: Yeah, I think what makes me happiest is your optimism, especially about the future. And I think, for me, here I'm also talking about my generation. We've been taught the world is going down the drain and we're all gonna die very soon, and to find someone as open as you, with optimism, is special. A lot of young people are fascinated by what you are doing. Do you think it is because of this optimism?
KS: Also I understand that the works I have composed give a lot for studying, for learning and for experiencing. In particular, experiencing oneself, and that gives people confidence, so they see there is a lot still to do.
BG: And also maybe because you have done so many things that I think that so many young people just have to find one per cent of its worth and they can identify with what you've done.
KS: Maybe with different works, because they cannot know them all. I have 253 individually performable works now, in scores, and about 70 or 80 CDs with different works on them, all different, so there is a lot to discover. It's like a world in a world, and there's so many different aspects. That's probably what they like: all of the pieces are very different. I don't like to repeat myself.
BG: Do you think it's our duty to push everything to its limits, use everything that we have, like all the intelligence and all the time, and try out everything, especially if it is difficult, or do you think it's more a question of just following one's instincts, leaving out the things that don't turn us on?
KS: I am thinking at this moment of my children. I have six children, they are quite different. In particular there are two, who are the youngest by the way, who are still drawn into many different directions that concern taste, or excitement, and there is one son who is a trumpeter who tried at a certain moment a few years ago to become a spiritual teacher. To be a Yoga teacher and help other people who were desperate to cheer up and to believe in a better world, but then I told him there are enough preachers, and stick to your trumpet. It took him a few years before he came back to his trumpet, and now he seems to be concentrated and leaves out most of the things that are also possible for him. I could have been a teacher, an architect, a philosopher, a professor in God knows what amid many different faculties. I could be a gardener or a farmer very easily: I was a farm hand for a long time, for a year and a half of my life. I was in a car factory for a moment, and I liked that work as well, but I understood at the end of my studies, when I still was working on a doctorate and as a pianist I rehearsed four or five hours a day the piano, as a solo instrument. I played every night in a bar to make a living, but since I composed the first piece where I felt it sounded very different from all I know, I have concentrated on composition and I have missed almost everything that the world offers to me, other faculties, other ways of living as you've just said, excitement of all kind, entertainment of all kind. I have really concentrated day and night on that one very narrow aspect, composing and performing and correcting my scores and publishing my scores. And, for me, it was the right way. I cannot give general advice, because if one does not hear that inner call, one doesn't do it. So you have to hear the call and then there is no question.
BG: Yeah, it's like where you can go furthest.
KS: I don't know. I just think I couldn't achieve anything that makes sense to myself if I don't concentrate entirely on that one thing. So I miss a lot of what life has got to offer.
BG: And learn how to sit in a chair.
KS: You know I conduct also, it's not just sit in a chair. I conduct orchestras, choirs, rehearse a lot, and run around and set up speakers with the technicians and arrange all the rehearsals, so it's not just sitting on a chair, but I know what you mean, yes, it's concentrating on that one vocation.
Εδώ η Bjork συναντάει τους Cure,
Κρυμμένη μέσα στο Δάσος

μπρέινφριζ

It's the CD that made many music fans, male and female, urinate in their underwear for the world to see. It caused (and still causes) a hysteria on eBay when you do a search, and the magic "word" somehow makes records sell twice or three times their value. It has caused stress and amazement among long time collectors of funk and soul records, records that never moved or were unknown suddenly became famous with the release of the underground favorite, Brainfreeze (Sixty7). The recording by DJ Shadow and Cut Chemist was an uncut practice session for a show in February 1999, as part of the Future Primitive Soundsession in San Francisco. Turntablism fans loved the CD by Cut Chemist and Shortkut, and when word of this show surfaced, people were hopeful for some amazing music. When it was heard that the entire set would be done with 45 rpm records, there was a silent but collective "oooooh!"
The show was formally recorded by the Future Primitive people. A bootleg live recording does exist (where both are obviously nervous and a bit sloppy), but fans had hoped the live recording would be released. Then it was heard that there was a "secret practice session". Then the rumor came out that it would never be released. Then it came out. It was sold by word of mouth for $15 each. The initial 1000 copies sold out. That was going to be it, but another 1000 were pressed up. It was with this second pressing that started the fricken ruckus. No one knows what happened, but suddenly these dusty old funky tracks that no one really cared about were being absorbed. In many ways these classic sides were being rediscovered by fans who weren't even alive or thought of when they were recorded. Just as the sampling of James Brown caused hip hop to sample everything and everything by him in the late 80's, Brainfreeze pretty much did its own form of damage.
The recording itself also allowed DJ Shadow and Cut Chemist to show off the original records that they either both sampled in their own respective works, stuff that were familiar to most hip hop fans, or to show their true love of funk and soul, both known and obscure.
When DJ Shadow and Cut Chemist would tour together in October 1999, Cut Chemist found his records stolen after a show in Portland, Oregon. When a fan bought 15 copies of the CD from an L.A. record store, it forced Cut Chemist react with a post on eBay. It was too late. When supply was gone, the CD could easily sell for as high as $85. Someone bootlegged the CD and even came out with it on vinyl. It seemed to come full circle in an odd way, the CD that was supposed to be kept on the hush was now selling more than a Flavor Flav 12". The CD that was released to look like a bootleg was now being bootlegged itself.
Part 1
Thunder Kick radio spot
The Jules Shattner Group-2001: A Soul Odyssey
Fried Chicken-Funky DJ
The Mohawks-The Champ
Reuben Bell-Superjock
Albert King-Cold Feet
Ultimate Force-I'm Not Playing
Eddie Bo & Inez Cheatham-Lover And A Friend
Mack Rice-Three People In Love
The Nu People-I'd Be Nowhere Today
Nu-Sound Express Ltd-Ain't It Good Enough
Mystic Moods-Cosmic Sea
American Gypsy-Inside Out
Odetta-Hit Or Miss
The Mar-Keys-Grab This Thing (Part 2)
Rusty Bryant-Fire-Eater
Simtec & Wylie-Bootleggin' (Part 2)
Wilbur Bascomb & The Zodiac-Just A Groove In "G"
Eddie Bo & The Soul Finders-We're Doin' It (Thang)(Part 2)
Rufus Thomas-Sophisticated Sissy
The Showmen Inc.-The Tramp (From Funky Broadway) (Part 1)
The Original Soul Senders-Soul Brother Testify (Part 2)
Rufus Thomas-Itch & Scratch (Part I & II)
Alvin Cash-Keep On Dancing (Instrumental)
Lou Courtney-Hey Joyce
Bummer radio spot
Part 2
The Singing Principal-Woman's Lib
Salt-Hung Up
The Soul Lifters-Hot, Funky & Sweaty
Frankie Seay & The Soul Riders-Soul Food
The Interpretations-Jason Pew Mosso (Part 1)
Thunder & Lightning-Bumpin Bus Stop
Billy Garner-I Got Some
Pleasure Web-Music Man (Part I & II)
Gary Byrd-Soul Travelin' (The G.B.E.) (Part I)
Clifton Chenier & Grandpa Gee Gee-Just Keep On Scratching
"W" radio spot
Marlena Shaw-California Soul
The Vibrettes-Humpty Dump (Part 1)
Eddie Bo-From This Day On
7-Eleven-Dance The Slurp
Kraftwerk-Numbers
Flash & The Five-Flash It To The Beat
Pearly Queen-Quit Jivin'
Tony Alvon & The Belairs-Sexy Coffee Pot
Chuck Mangione-Hill Where The Lord Hides
Funka Fize-No Words
Schooly D-Gucci Time
Jurassic 5-Unified Rebelution (Acapella)
Third Guitar-Baby Don't Cry
Don Pierce-This Funky Thing
Funka Fize-Because You're Funky
The Troubleneck Brothers-Back To The Hip Hop
Stu Gardner-Devil In A Man
Samson & Delilah-There's A DJ In Your Town
Giorgio-Tears
Tim & Bill –Someone
[κάνοντας κλικ πάνω σε κάθε κομμάτι του tracklist στο site του john book βρίσκεις απίθανες πληροφορίες για τα 7ιντσα. τα δυο μέρη που ακολουθούν είναι rip απ' το αρχικό μίξ, από ένα από τα 1000 αντίτυπα της πρώτης κοπής].

[dj shadow & cut chemist-brainfreeze part1]

[dj shadow & cut chemist-brainfreeze part2]

milk+honey

χέι βίτζεϊ, γκόου φορ μπρόουκ! this is for you...[ριντ δις φερστ]

μυωπία

[♥♥♥]

love love love by vj spyros

μάσαπ λινξ [i]

Οδηγός για ημιπαράνομα site με bootleg mix, part 1:
LANCE LOCKARM
Ένας απ' τους πρωτοπόρους του mash-up απ' το Seattle. H αμερικάνικη bootleg σκηνή σε όλο της το μεγαλείο.
Αρκετά χορταστική συλλογή, με hip hop και electro μίξιζ. Συμπαθητικά mash-ups, με απεριόριστο αριθμό downloads.
[Σαν βαθμολογία ίσα που περνάει τη βάση...]

snap!

πώς γίνεται και εκεί που έχεις τις μαύρες σου και σου πάνε όλα κατά διαόλου, τσακ! όλα να φωτίζονται και να σου φτιάχνει η διάθεση από κάτι που κρατάει μόνο 66 δευτερόλεπτα; [δες πιο πάνω]...
έψαχνα εδώ και καιρό την κατάλληλη διάθεση για να περάσω το mash-up mix των go home productions και δεν την έβρισκα ποτέ, ήταν πολύ περίεργο το φετινό καλοκαίρι, ούτε καλό ούτε κακό, ήταν μάλλον αδιάφορο, βαρετό, που είναι και το χειρότερο...
ένα δώρο 19 λεπτών με "εμπορικά" τραγουδάκια που ανακάτεψαν οι ghp για το radio 1 του bbc, στις 15 ιουλίου. το tracklist είναι πάνω στο εξώφυλλο, κάνε κλικ για να το δεις...enjoy!
ghp-the blue room mix, radio 1, 15-7-06

ναρλς μπάρκλεϊ!

μπορεί να τους έχεις ήδη σιχαθεί, δεν φταίνε όμως οι ίδιοι, [δεν ήταν μόνο το ραδιόφωνο που το ξεφτίλισε, ακούγεται εδώ και μήνες απ' το πρωί στη λαϊκή μέχρι το βράδυ στα bar!]... το crazy είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της χρονιάς, αναμφισβήτητα, και απ' τα κομμάτια που αντέχει ακόμα, duracel, η εμφάνισή τους στο late show με τον david letterman στις 14 του μήνα ήταν καταπληκτική [δες εδώ, και θα καταλάβεις], ενώ οι raconteurs το διασκεύασαν στην πολύ καλή εμφάνισή τους στο φετινό Loolapalooza [όπου επίσης διασκεύασαν και το it ain't easy του bowie και το bang bang της nancy sinatra, εκεί που η "γριά" patti smith συγκλόνισε με το quana]...Οι gnarls barkley είναι οι superheroes στα charts όλου του κόσμου, εδώ τους έφαγε την πρωτιά ο πλούταρχος με την κωνσταντίνα...

crazy [@ the late show with david letterman 08-14-06]

the raconteurs-crazy

στο τέλος του ουρανού

OH DARLING I FOUND A WAY ACROSS THE SKY
FOUND A WAY THAT I COULD FLY
TO THE ORIGIN OF TIME

I REWOUND TO A PLACE I DONT RECALL
WHEN MY MOTHER GAVE ME LIFE
I DONT REMEMBER THAT AT ALL

AS ITS SO FAR AND THE MEMORY IS GONE
AND MY REVERIE IS WORN
I TOLD YOU OF MY DREAMS
ON A DARK LOVELESS NIGHT
YOU TOLD ME MY NAME
I FORGOT IT AGAIN
AT THE END OF THE SKY

I GO AND I SIT UPON A RAINBOW
SHINING LIKE A SPIDERS WEB
FLASHING BLUE AND FLASHING RED
OH DARLING ITS FLASHING BLUE AND FLASHING RED
IT WILL OPEN UP YOUR EYES
THATS THE END OF THE SKY

IM SLIDING DOWN,IM GOING DOWN FROM SO FAR AWAY
IM SLIDING DOWN,IM GOING DOWN
THE RAINBOW IS BRIGHT
AT THE END OF THE SKY

MY PRAYERS,ALL MY PRAYERS ARE WAITING THERE
I AM CAUGHT UPON A THREAD
DYING IN A SPIDERS WEB
AND MY LOVE,ALL MY LOVE IS SHINING THERE
I JUST WANT TO KNOW YOU CARE
WAS IT SOMETHING THAT I SAID ?
IM DYING IN A SPIDERS WEB.
Αυτό είναι το πρώτο single του J.B. Dunckel, ο οποίος είναι το μισό των Air και το νέο σχήμα του το ονομάζει πια DARKEL κι εδώ είναι η σελίδα του στο MySpace...Όμορφη, καθαρή ποπ, μακάρι να είναι έτσι και το άλμπουμ..
at the end of the sky

love love love

hey vj, do something for it!
joey beats-love love love

κρανίου τόπος

Βλέπω εικόνες από τη φωτιά στη Χαλκιδική και με πιάνει σφίξιμο στο στομάχι, καπνοί, μαυρίλα και αποκαΐδια, αυτά αφήνει πίσω της, ασχήμια και καταστροφή. Όσοι έχουν ζήσει τέτοιες στιγμές ξέρουν τι σημαίνει να βλέπεις να μετατρέπεται ο παράδεισος σε κόλαση, κυριολεκτικά. Δεν μιλάω για καμένες περιουσίες, για νεκρούς ανθρώπους, για χιλιάδες νεκρά ζώα, μόνο η εικόνα του τοπίου μετά την καταστροφή αρκεί για να σε διαλύσει, δεν υπάρχει χειρότερο, πιο άσχημο χρώμα απ' το μαύρο του κάρβουνου και το γκρι της στάχτης [εκτός ίσως από το κόκκινο του αίματος] -μετά την καταστροφή τίποτα δεν είναι το ίδιο και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν θα ξαναγίνει ποτέ. Δεν είχα σκοπό να γράψω τα προφανή, όποτε βλέπω εικόνες πυρκαγιάς ξαναζώ τις στιγμές που έζησα πριν από 6 καλοκαίρια που κάηκαν ΤΑ ΠΑΝΤΑ εδώ που βρίσκομαι και γράφω το post, σε μια παραλία του Νότου Ευβοϊκού, ένα μέρος πνιγμένο στα πεύκα και στα κέδρα που μετατράπηκε σε σεληνιακό τοπίο -και συνεχίζει να είναι, γυμνό, άσχημο, με κάτι μικρούς θάμνους, πέτρες και βράχια, φρίκη- και το εξοχικό μας από χαμένο μέσα στο πράσινο κατάντησε ένα κτίσμα μέσα στην ερημιά, σε ένα περιβάλλον που θυμίζει τους ξερότοπους της Σαντορίνης -χωρίς εννοείται τη γοητεία του τοπίου της. Τι να θυμηθώ; Τη φωτιά μακριά στο βουνό και τα δέντρα τριγύρω μας να έχουν αρχίσει να καίγονται απ' τη φλογα, τα σκυλιά [11] και τις γάτες [καμια 30αριά] να τρέχουν πανικόβλητα στην παραλία, εμάς να μην προλαβαίνουμε να αντιδράσουμε [το λάστιχο της βρύσης έλιωσε απ' τη θερμοκρασία, το ίδιο και οι κουβάδες!], να μην ξέρουμε τι να κάνουμε να προστατευτούμε, το μόνο που μας έμενε ήταν να πηδήσουμε στη θάλασσα [η βάρκα καιγόταν ήδη], πραγματική κόλαση, καίγονταν τα πάντα, και η κύρια εστία της φωτιάς ήταν ακόμα εκατοντάδες μέτρα μακριά...

Δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα. Νύχτα. Κοιτάζαμε τις φλόγες να καίνε για ώρες τα πάντα σε ακτίνα χιλιομέτρων, κλαίγοντας ενστικτωδώς, οι άνθρωποι ήταν όλοι σώοι πάνω στη σχεδία, μαζεύαμε απ' τη θάλασσα ένα ένα τα σκυλιά. Δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε το μέγεθος της καταστροφής, έπρεπε να ξημερώσει για να καταφέρουμε να βγούμε στα βράχια κι αυτό που αντικρύσαμε ήταν συγκλονιστικό: ΟΛΕΣ οι γάτες παραταγμένες κατά μήκος της παραλίας, τσουρουφλιγμένες, νεκρές, σαν "παγωμένες" σκηνές από την Πομπηία, δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Είχαν προτιμήσει να καούν, παρά να πέσουν στο νερό.
Τις ζημιές τις διορθώσαμε, το σπίτι μέσα δεν είχε πάθει και πολλά, μόνο τα παράθυρα είχαν καεί κι είχε μαυρίσει απ' την κάπνα, τριγύρω όμως δεν είχε μείνει τίποτα, μόνο πέτρες, κάρβουνα και γκρίζα στάχτη, εκείνη η διαδρομή που κάποτε ήταν απολαυστική είχε μετατραπεί σε μια νύχτα στην πιο άσχημη διαδρομή που είχα δει στη ζωή μου, δεν μπορούσα να το πιστέψω, άλλος τόπος, δεν ήξερα πού βρισκόμουν...

daytime drama

[pix david armstrong, bush]
daytime drama-sixtoo

λιώνοντας...

lullaby 1-kohn

staircase

Σύμπτωση: προχθές το βράδυ επέμενε ο νικήτας να κατεβάσω αυτό το κομμάτι απ' τη σελίδα του surrain στο myspace, το καταπληκτικό staircase, ένα καθηλωτικό πραγματικά κομμάτι, που εξελίσσεται ακριβώς όπως και το κομμάτι του kohn που συνοδεύει το τρομερό βιντεάκι του micolas provost με τίτλο papillion d’ amour -το οποίο δίνουν οι arxediamedia και ο crazymonkey στα blog τους. O surrain είναι η πιο πρόσφατη "μεγάλη" ανακάλυψη στον μικρόκοσμο του ελληνικού myspace, όπου αυτή τη στιγμή συμβαίνουν συναρπαστικά πράγματα. Στ' αλήθεια συναρπαστικά.
Η σύνθεση είναι απ' το νέο deviantart του νικήτα, άλλος ένας χώρος που το ταλέντο ξεχειλίζει. New Greeks strike back and nothing is the same. Σε λίγο τα θαύματα.

σάμερ γουόντερερ

Απ’ όλους τους δίσκους του Richard Youngs το Sapphie έχει ξεχωριστή θέση στη δισκοθήκη μου, είναι απ’ τους 5-6 δίσκους που θα χαρακτηρίζουν για μένα τη δεκαετία που διανύουμε [κι ας κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το '98]. Κι από τους λίγους που θα διάλεγα αν μια μέρα έπρεπε να ξεφορτωθώ τη συλλογή μου. By the way, μου έφαγε κάποιο έντομο τα εξώφυλλα από ένα σωρό hip hop βινύλια που μάζευα μανιωδώς για χρόνια, μιλάμε για καταστροφή, και ήταν σαν να μην είχε συμβεί, τα πέταξα στα σκουπίδια μαζί με τους δίσκους και δεν τρέχει και μία, ούτε τσέκαρα τι έχασα, τα πέταξα όπως ήταν κολλημένα, πάνω από 100. Είχε δημιουργηθεί ολόκληρη αποικία με στοές, αυγά και προνύμφες μεταξύ των χάρτινων εξωφύλλων και το πλαστικό είχε καταστραφεί! Αν μου είχε συμβεί παλιότερα θα είχα τρελαθεί, τώρα που τίποτα δεν είναι σπάνιο και τη μετράς διαφορετικά την αξία, λες δε γαμιέται, έτσι κι αλλιώς είχα χρόνια να τα ακούσω, μερικά δεν θα τα ξανάκουγα ποτέ. Ό,τι μου λείψει, οι φίλοι μου να είναι καλά. Και το slsk. Η αλήθεια είναι ότι μου λείπουν ελάχιστα κατά καιρούς, και σ’ αυτά ξαναγυρνάω, όλα τα άλλα είναι άχρηστα. Ήξεραν τι έκαναν οι τερμίτες. Ούτε τους Boo Yaa Tribe αγάπησα, ούτε τους True Mathematics [To Done By The Forces Of Nature γλίτωσε, το ίδιο και το 3 Feet High And Rising].
Δεν υπάρχουν σπάνια άλμπουμ, single, κομμάτια πια, αν σε ενδιαφέρει απλά να ακούσεις τη μουσική και όχι να ικανοποιείς τις φετιχιστικές σου ανάγκες [που έτσι αλλιώς απ’ την ώρα που το βινύλιο μπήκε στο περιθώριο δεν τις ικανοποιείς] λίγο σε νοιάζει αν θα το έχεις με εξώφυλλο ή αυθεντικό. Απλά μουσική. Μουσική που συνήθως δεν προλαβαίνεις να αγαπήσεις.
Πίσω στο θέμα, το οποίο ήταν ο Richard Youngs. Μετά από μήνες αναζήτησης βρήκα επιτέλους το αριστουργηματικό Summer Wanderer, το οποίο είχε μοιράσει μόνο σε φίλους του πέρσι, καμιά εικοσαριά αντίτυπα το πολύ, και μόνο από περιγραφές μπορούσες να ξέρεις για τι πρόκειται. Είναι η καλύτερη δουλειά του μετά το Sapphie, πολύ ιδιαίτερο και προσωπικό, αφού χρησιμοποιεί μόνο τη φωνή του για να διηγηθεί τρεις [θρηνητικές] ιστορίες μεγάλης διάρκειας, στο ίδιο κλίμα με του Sapphie, αλλά ακόμα πιο δραματικό.
Το κυκλοφορεί κανονικά απ’ την εταιρία του, τη No Fans και είναι απ’ τους δίσκους που μπορούν να σε ταράξουν. Καλό είναι αυτό. Παρόλη τη μελαγχολία του, μου έφτιαξε την εβδομάδα.
soon it will be fire [απ' το sapphie]
summer's edge [απ' το summer wanderer]

χάι τάιμ

It's that little souvenir of a terrible year
Which makes my eyes feel sore
Oh I never should have said, the books that you read
Were all I loved you for
It's that little souvenir of a terrible year
Which makes me wonder why
And it's the memories of your shed that make me turn red
Surprise, surprise, surprise...
Πού να βρίσκονται σήμερα οι δύο υπέροχες Wheeler εκείνης της εποχής ['89-'90]; Η μία ήταν η Harriet Wheeler, των Sundays, η άλλη η Carol Wheeler των Soul II Soul. Άκουγα σήμερα όλη την ημέρα το Reading, Writing and Arithmetic -που όσο παλιώνει ακούγεται όλο και πιο τρυφερό και αγαπημένο- την ώρα που "οι μύγες γίνονταν κομήτες κι έσκαγαν απ' τη ζέστη" [αυτό είναι του Νικήτα] και μετά ένα από τα τραγούδια που θα χαρακτηρίζουν για πάντα τα δικά μου καλοκαίρια το Back To Life [However Do You Want Me] στο repeat και με έπιασε μια διαολεμένη απελπισία για όλες τις όμορφες στιγμές που έσκασαν κι έγιναν στάχτες σαν τις μύγες-κομήτες. Έτσι κι αλλιώς πάντα απελπισμένο μου ακουγόταν αυτό το "Oh love luck and money they go to my head like wildfire, It's good to have something to live for you'll find, Live for tomorrow, Live for a job and a perfect behind, high time"... Όταν έχει τόση ζέστη απαγορεύεται να σκέφτεσαι πολύ και κυρίως να νοσταλγείς, γιατί σε πιάνουν μαυρίλες, κι άντε να εξηγείς τι έπαθες ξαφνικά και σου χάλασε έτσι η διάθεση...
[κατάλαβες τώρα;]
my i-pod
the sundays-reading writing and arithmetic [1990]
various-summer and smiles of finland
beck/radiohead-breaks and beats [panzah zandahz]
surprise symphony-surprise symphony/damien youth [1999]
the smiths-strangeways, here we come [1987]
fat jon and styrofoam-the same channel
bent-intercept!
richard youngs-untitled (no fans records cdr 2006)
patrick phelan-cost
shogun kunitoki-tasankokaiku
astronautalis-the mighty ocean and nine dark theaters-2006
soul ii soul-club classics volume one
[Όχι Πια Έρωτες, το βιντεοκλίπ των Κόρε 'Υδρο, απ' το blog του nips...]

molecules

Because of molecules we are connected to the outside world from our bodies. Like when you smell things, because when you smell a smell it's not really a smell, it's a part of the object that has come off of it, molecules.
So when you smell something bad, it's like in a way you're eating it. This is why you should not really smell things, in the same way that you don't eat everything in the world around you because as a smell, it gets inside of you.
So the next time you go into the bathroom after someone else has been there, remember what kinds of molecules you are in fact eating.
[Mickey Carver, The Ice Storm]

στο ίδιο κανάλι

Ο Fat Jon μετακόμισε από το Cincinnati του Οχάιο στο Βερολίνο, επειδή ερωτεύτηκε και δηλώνει μέλος της progressive hip hop κολεκτίβας Five Deez [που ανήκουν στη γερμανική εταιρία K7!], ενώ έχει κυκλοφορήσει κι ένα [τουλάχιστον] σόλο άλμπουμ, το "Αfterthought". Ο Arne van Petegem είναι βέλγος κιθαρίστας και δημιουργός ηλεκτρονικής μουσικής, αυτός που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Styrofoam -ένα από τα πιο χαρακτηριστικά ονοματα της εταιρίας Morr- με τέσσερα άλμπουμ στο ενεργητικό του κι ένα σωρό σκόρπια κομμάτια και συμμετοχές [τελευταίο του άλμπουμ ήταν το Nothing's Lost]. Οι δυο τους συναντήθηκαν σε ένα δωμάτιο στο Βερολίνο, περιτριγυρισμένοι από κουμπιά, συνθεσάιζερ, μικρόφωνα και κιθάρες και ηχογραφούσαν για εβδομάδες ασταμάτητα τα κομμάτια του The Same Channel, του δίσκου που ήταν πρόκληση και για τους δυο, ειδικά για τον Petegem, ο οποίος πειραματίζεται με ήχους διαφορετικούς από αυτούς που είχε συνηθίσει το κοινό του -ένα hip hop ατμοσφαιρικό, με μουρμουριστά φωνητικά και τον τον ίδιο να συνοδεύει με τη φωνή του το ραπ του Fat Jon. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό, δεν είναι ένας συμβατικός hip hop δίσκος, η ηλεκτρονική folk του Styrofoam και τα μελαγχολικά ρεφρέν του παντρεύονται με τους ρυθμούς και τις ρίμμες του Fat Jon, στην καλύτερη στιγμή τους μέχρι τώρα, σε έναν από τους πιο συμπαθητικούς δίσκους που άκουσα τον τελευταίο καιρό...
Tο άλμπουμ θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο από τη Morr.
scream it out!

dead lay in strange shapes

The Israeli practice of collective punishment is a war crime under the Geneva Convention. Why are they allowed to do this? Because they have our permission?
We send over four billion dollars in aid and weapons to Israel every year. We are paying for this devastation. The slaughter of children. The country in ruins.
We are paying for this. George Bush willfully rejected a truce and now we have the Qana massacre on our head. Thirty seven of the dead were children.
Qana is considered by some as the location of the first miracle of Christ. Turning water into wine. There is no wine flowing in Qana today. Only blood. Only blood.
Αυτά έγραφε η Patti Smith για τη σφαγή στην Κανά, λίγο πριν αρχίσει να θρηνεί με την κιθάρα της για τα νεκρά παιδιά, τυλιγμένα με πλαστικά σάβανα μέσα στο δρόμο. Το σπαρακτικό Quana μπορείς να το κατεβάσεις στο site της
There's no one
in the village
not a human nor a stone
there's no one
in the village
children are gone
and a mother rocks
herself to sleep
let it come down
let her weep
the dead lay in strange shapes
Some stay buried
others crawl free
baby didn't make it
screaming debris
and a mother rocks
herself to sleep
let it come down
let her weep
the dead lay in strange shapes
Limp little doll
scaked in mudsmall, small hands
found in the road
their talking about
war aims
what a phrase
bombs that fall
American made
the new Middle East
the Rice woman squeaks
the dead lay in strange shapes
little bodies little bodies
tied head and feet
wrapped in plastic
laid out in the street
the new Middle East
the Rice woman squeaks
the dead lay in strange shapes
Water to wine
wine to blood
ahh Qana
the miracle
is love

groupie love

Στο τεύχος της [πολύ καλής] ΜΟΝΟΠΟΛΗΣ που κυκλοφορεί [free] υπάρχει αυτή η συνέντευξη μιας παροπλισμένης ελληνίδας groupie στον Κωνσταντίνο Τσάβαλο, ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια σε ελληνικό έντυπο τον τελευταίο καιρό -το απόσπασμα αφιερωμένο στην kolk [η οποία δεν έχει καμία σχέση με το σπορ, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων]…
Πότε είχες την πρώτη «στενή επαφή τρίτου τύπου» με μπάντα;
Όταν έπαιξαν οι Godfathers το 1990 στην πόλη, ήμουν στην πρώτη σειρά, σχεδόν μπορούσα να μυρίσω τον ιδρώτα τους, και –γαμώτο!- μύριζαν τόσο ωραία! Όχι σαν να φορούσαν αρώματα αλλά ωραία από την ένταση της συναυλίας. Στην πραγματικότητα βρομούσαν, αλλά η ρομαντική μου μύτη δεν μ’ άφηνε να διακρίνω τη διαφορά. Τότε ήταν που μου δημιουργήθηκε η ακατανίκητη επιθυμία, όχι απλά να είμαι από κάτω και να τους βλέπω αλλά να διεισδύσω στον κόσμο τους, να μπω στα δωμάτιά τους και να εισβάλω στην προσωπική τους ζωή.
Και ήσουν μόλις 17…
Η πρώτη μου φορά μ’ έναν ροκ σταρ ήταν απογοητευτική. Είχα ήδη μυηθεί στην βρετανική ανεξάρτητη σκηνή, οπότε μετά την εμφάνιση των House Of Love είχα πει ότι θ’ αποπειραθώ να γνωρίσω τον Guy Chadwick, τον τραγουδιστή του συγκροτήματος. Δεν ήταν όμορφος –σχεδόν άσχημο τον έλεγες- αλλά είχε την ίδια γοητεία που αναγνωρίζω σε άντρες σαν τον Serge Gainsbourg: όταν σε κοιτούσε, σου δημιουργούσε την επιθυμία να σε διακορεύσει. Αφού συστήθηκα και ήπιαμε μερικά ποτά στο Κέντρο, καταλύσαμε στο ξενοδοχείο του. Όταν μπήκα δωμάτιό του μόνο τότε κατάλαβα πόσο ψυχάκιας ήταν: μου ζήτησε να πάει κάποια στιγμή στην τουαλέτα να κατουρήσει, αλλά το επόμενο λεπτό βγήκε ολόγυμνος, με το δεύτερο σημαντικότερο όργανο μετά την κιθάρα του να κρέμεται όρθιο ανάμεσα στα πόδια του. Πανικοβλήθηκα. Μπορεί να είχα πείσει τον εαυτό μου ότι η ζωή της groupie μού ταίριαζε, αλλά όταν έφτασε η ώρα να γίνει το όνειρό μου πραγματικότητα, είδα την πλήρη εικόνα. Μπορεί να τον είχα ακολουθήσει με σκοπό να πηδηχτούμε, αλλά ήμουν τόσο άπειρη [παρόλο που δεν ήμουν παρθένα], που ήθελα μια διαδικασία για να συμβεί αυτό, όχι με τον άγαρμπο τρόπο που πήγε να το κάνει. Έφυγα τρέμοντας από το δωμάτιο και δεν ξαναγύρισα.
[στη φωτο ο Roger Waters μόλις έχει διακορεύσει μία groupie του]
Αυτό το τραγούδι το χρωστάω από μέρες στο γάτο του τσεσ., this is for you [χε χε]
My pussy cat was scratching out on my back door
Scratched so long poor pussy got sore
Sore pussy..ooohhhh Sore..pussy ooohhh
Just a friendly little cat
My pussy cat was sittin’ on the front step,
Sat so long poor pussy got wet
Wet pussy...ohhhhh Sore, wet..pussy
Just a friendly little cat
My pussy cat was playing out on the back lot
Played so long poor pussy got hot
Hot pussy..ohhhh Sore, wet, hot...pussy...
Just a friendly little cat
My pussy cat was rocking in the rocking chair
Rocked so long he lost his hair
Bald pussy...ohhh Sore, wet, hot, bald...pussy
Just a friendly little cat
My neighbor and I out at the clothes line
I said to my neighbor won't you look at mine
My pussy..oohhhhhh Sore, wet, hot, bald pussy
Just a friendly little cat
My neighbor stole my kitty But I did see
I said to my neighbor set my pussy free
Free pussy Sore, wet, hot, bad free pussy
Just a friendly little cat
Here kitty kitty kitty kitty kitty…oh nice pussy…
connie vanett-the pussy cat song

πανζά ζαντάζ

Ξέρω ανθρώπους που ακούνε τη λέξη Radiohead και τους ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, ειδικά για τις δουλειές τους μετά το Kid A. Άγγλους κυρίως –αρκετά μυστήριο και ύποπτο. Το πόσο έχουν επηρεάσει όμως οι Radiohead τους μουσικούς κάθε είδους τα τελευταία χρόνια το ακούς στα φωνητικά α λα Yorke στα μισά τουλάχιστον απ’ τα νέα αγγλικά συγκροτήματα που γνωρίζουν επιτυχία [συμπαθητικά, μέτρια, απαράδεκτα, ούτε ένα που να μπορεί να συγκριθεί μαζί τους], αλλά το καταλαβαίνεις κυρίως από τα δυο πρόσφατα άλμπουμ που στηρίζονται αποκλειστικά στη μουσική τους: Το Radiodread με την ρέγγε απόδοση στο Ok Computer και αυτό εδώ το hip hop άλμπουμ, το Me and This Army, που είναι κάτι ανάλογο του White Album του Jay-Z. Μία ιντερνετική επιτυχία του πιτσιρικά Panzah Zandahz απ’ την Albany της Georgia που κατάκλεψε τις μελωδίες απ' τα κομμάτια των Radiohead και τα φωνητικά και τα breaks από ένα σωρό γνωστούς ράπερς κι έφτιαξε ένα άλμπουμ πολύ ενδιαφέρον, βασισμένος μόνο σε mash ups, cut & paste και κλεμμένα beats. Τον Panzah Zandahz τον συμπάθησα αμέσως, κατ’ αρχήν γιατί δηλώνει ότι αγαπημένο του συγκρότημα είναι οι Broadcast [άρα έχει καλό γούστο και αποκλείεται στο μέλλον να μην κάνει κάτι αξιόλογο], του αρέσει η soul των '60s και '70s και τα ιταλικά soundtrack της δεκαετίας του 70, μια χαρά για έναν 21χρονο, θα μπορούσε να δήλωνε ότι του αρέσει η φολκτρόνικα και το post rock. Το αποτέλεσμα του ανακατέματος ξένων ήχων [στην κρεβατοκάμαρά του] στα δυο τελευταία ep του, με τίτλο breaks & beats, ακούγεται σαν τις καλές στιγμές του DJ Shadow και του RJD2 -στο πρώτο αναδομεί τραγούδια του Beck, ενώ στο δεύτερο των Radiohead, χωρίς όμως το κλεμμένο ραπ του άλμπουμ. Και τα δύο ep κυκλοφορούν μόνο σε βινύλιο, ενώ το Me And This Army μπορείς να το κατεβάσεις στο slsk ή μπορείς να το αγοράσεις στο www.djpz.com, μαζί με το Butterfunk Concoction, το δεύτερο CD του, με φάνκ-deep soul κομμάτια απ’ το '67-'75. Το «επίσημο» fansite των Radiohead www.ateaseweb.com παρουσίασε το άλμπουμ του, που σημαίνει ότι για να μην τον έχουν κυνηγήσει ακόμα, έχει την έγκριση του συγκροτήματος…
rapperfection [απ' το άλμπουμ]
my iron lung mushy thing beat [απ' το breaks and beats ep]

στο ισόγειο

Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του Richard Youngs απ' τα CD-R της No Fans Records είναι ένα 50λεπτο μονότονο [μουσικό] ταξίδι στην εξοχή του Harpenden, με τα απω-ανατολίτικα όργανα να δημιουργούν μυσταγωγική ατμόσφαιρα και τη φωνή του να απλώνει τη μαυρίλα της σε εφτά συνθέσεις -που στην ουσία είναι μία τεράστια- σαν θιβετιανοί ύμνοι, με την άρπα, τα κρόταλα και το shakuhachi σε πρώτο πλάνο. Eίδα και το Le Notti Bianche του Βισκόντι σήμερα, είμαι έτοιμος να φουντάρω απ' το μπαλκόνι. Ευτυχώς που μένω στο ισόγειο.
No music today, μόνο τους στίχους από ένα νέο τραγούδι του Theodore...
i saw old men drinking in dread
upon misty wanderings and hidden ways
less than the sun new rising in
on half the nations and with fear of change
great waves looked over snakes comin in
and thought of doing something to the boys
death and war have been lacking in
is it the good war that hallows the change
to write a song i said
she was the first to spread her wings away
as sad as sad as the wind
the hours seemed long enough
the darkness of wars elapsed now
well hidden in a childish hair
let's seek out some desolate place
the room explodes and i am safe
beyond the atlantic skies
over there
throw your skinny hands in the air
june nights, seventeen
pale verses
she trips as she dances
beauty in quality
strange its vanity
how many times
you lie

[space singers]

stay out all night

Με το πρώτο εξαιρετικό άλμπουμ τους Programmed To Love οι Bent είχαν γίνει ένα από τα πιο ελπιδοφόρα ποπ ονόματα της Αγγλικής σκηνής, η οποία τότε κυλιόταν νωχελικά στους καναπέδες ξεφυλλίζοντας το Wallpaper, ξανα-ανακαλύπτοντας το βερμούτ, τα καρό σχέδια και τους κύκλους. Η συνέχεια ήταν μάλλον απογοητευτική, οι Nail Tolliday και Simon Mills έφτιαξαν ένα άλμπουμ που το μοίραζαν μόνο on line, συμπαθητικό, μετά τίποτα της προκoπής, οι επίσημες κυκλοφορίες τους ήταν η μία χειρότερη από την άλλη, με αποκορύφωμα το προηγούμενο άλμπουμ τους, το οποίο θέλουν κι οι ίδιοι πια να ξεχάσουν. Τους Bent τους είχα ξεγράψει μετά από εκείνη την πολύ κακή εμφάνισή τους στο Club 22, δεν κατάφερα να τους ξανακούσω με την ίδια συμπάθεια, είναι σκληρό, αλλά υπήρξαν πολλοί που έκαναν παρόμοια μουσική και τους ξεπέρασαν, επίσης, συνειδητοποιώ τι μεγάλο κακό μπορεί να κάνει μια κακή εμφάνιση, εκείνη τη βραδιά είχα την εντύπωση ότι παρακολουθώ το απόλυτο τίποτα. Χθες το βράδυ που άκουσα το νέο άλμπουμ τους –κι ενώ θα πρέπει να έχουν ήδη εμφανιστεί ζωντανά στη Χαλκιδική- χάρηκα πολύ που αναγεννήθηκαν απ’ τις στάχτες τους [δημιουργικά τουλάχιστον] και επιτέλους έβγαλαν ένα δίσκο που είναι πραγματικά πολύ καλός. Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει ο τίτλος του, «αναχαιτίζω», intercept! [με το θαυμαστικό] αλλά τα κατάφεραν να επανέλθουν, αισιόδοξοι, με τραγούδια φωτεινά, στην καλύτερη φάση της καριέρας τους. 11 νέα κομμάτια και τουλάχιστον 8 πιθανά singles. Κυκλοφορεί στο τέλος Σεπτεμβρίου, η σελίδα τους στο MySpace είναι εδώ.
Οι άνθρωποι...που φοβούνται το σκοτάδι...στέλνουν τα παιδιά τους για ύπνο...και μένουν έξω όλη τη νύχτα...νυσταγμένοι...

χιπς νταμπ

O νεοζηλανδός μουσικός της jazz Hayden Chisholm συμετέχει εδώ και χρόνια στις ηχογραφήσεις και στις ζωντανές εμφανίσεις του Burnt Friedman. Στο Heaps Dub μαζί με το γερμανικό συγκρότημά του, τους Root 70 [με έδρα την Κολωνία] αναδομούν και ξαναηχογραφούν μερικές απ' τις συνθέσεις του Friedman που αγαπούν πιο πολύ: από ηχογραφήσεις του με τους Nu Dub Players, Flanger και απ' τα προσωπικά άλμπουμ του της τελευταία πενταετίας, με τον ίδιο τον Fiedman να επιβλέπει το τελικό mix, για να βγούν τα κομμάτια όλα με ίδια διάρκεια, 5 λεπτά ακριβώς! Το κουαρτέτο συμπληρώνουν οι Nils Wogram, Jochen Rueckert και Matt Penmann. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε ζωντανά με σαξόφωνο, κλαρινέτο, τρομπόνι, διπλό μπάσο και διακριτικά ντραμς, χωρίς καθόλου ηλεκτρονικά όργανα. [Αν η λέξη jazz σε τρομάζει, αν τη θεωρείς βαρετή και απρόσιτη, δοκίμασε, το heaps dub δεν έχει σχέση με αυτό που φαντάζεσαι...]
bosco's disposable driver

tezeta

tezeta
mahmud ahmed
ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ...

[για τις μαρίες, τις δέσποινες και τους παναγιώτηδες]

Tezeta, an Ethiopian style with a relatively strict format built on repeated circular riffs, relies on the singer to put his stamp on the form with improvised verses and the up-and-down vocal spirals characteristic of Arabic music. The word itself means something like memory or nostalgia -- in musical terms, it's similar to saudade in Portuguese music, duende in flamenco, or blues and soul in the U.S. music world. It's that indefinable something that separates the great musicians from the merely competent -- you can't exactly say what it is but you know when someone's got it. Mahmoud Ahmed's "Tezeta" runs for 12 and a half gripping minutes with swirling organ, muted sax, and bubbling bass runs supplementing the voice of the most expressive singer in Ethiopian pop music.

ten for my i-pod

root 70-heaps dub
beirut-gulag orkestar
luomo-vocal city
unai-a love moderne
rasmus mψbius-medicine walk
p-love-all up in your mind
inch time-as the moon draws water
dj shadow-the outsider
easystar all stars-radiodread
pipettes-we are the pipettes

sunshine oh sunshine...

part 1

raijin song ii-sachiko

sunshine oh sunshine/black bird-cocorosie

celibate-kaada

mantra-the year of

paul owen is dead-sweetohm

sweet william-tunng
[το mix]

ένας τύπος που τον λένε βηρυτό

Τον πιτσιρικά Zach Condon τον συνάντησα τυχαία στο MySpace. Ένας 20χρονος αμερικάνος που λάτρεψε τη μουσική απ’ τις ταινίες του Κουστουρίτσα και τα χάλκινα του Bregovic και έβαλε στόχο να γράψει μοντέρνες πόλκες και τσιγγάνικες μελωδίες για αγάπη και για θάνατο, μουσική απ’ την Ανατολική Ευρώπη και το πρώην σοβιετικό μπλοκ -που σε ξαφνιάζει όταν την ακούς από ένα αμερικάνικο συγκρότημα. Και τα κατάφερε. Παράτησε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο –ο ίδιος δηλώνει κακός φοιτητής- και ταξίδεψε στην Ευρώπη για να δει από κοντά τους Taraf de Haidouks, το θρυλικό τσιγγάνικο συγκρότημα της Ρουμανίας και την ορχήστρα του σέρβου τρομπετίστα Boban Markovic. Δεν ήταν ακόμα 19, το Underground, το Gadjo Dilo και ο Μαύρος Γάτος του είχαν αλλάξει τη ζωή. Επιστρέφοντας στην Albuquerque, στο New Mexico, αρχίζει να γράφει την δική του εκδοχή της μουσικής που τον γοήτευσε και με τη βοήθεια των Hawk and a Hacksaw ηχογραφεί το ντεμπούτο άλμπουμ του, Gulag Orkestar, ένα δίσκο που, αν γνωρίζεις το νεαρό της ηλικίας του, σε εκπλήσσει. Δεν είναι μόνο οι ήχοι των πνευστών [κυρίως τρομπέτας], τα «στρατιωτικά» κρουστά, το ακορντεόν και το ukulele που τον κάνουν διαφορετικό, είναι και η φωνή του Condon, τόσο θανατερά μελοδραματική που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι αυτό το παιδί κρύβει τόσο πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, τόσες εκπλήξεις. Το MySpace και τα σχόλια στα blogs ήταν υπεύθυνα για τη συνέχεια, το [υπέροχο] κομμάτι του Postcards from Italy [το οποίο έχει ρυθμό νησιώτικου -χορεύεται και σαν μπάλος!] άρχισε να διαδίδεται αστραπιαία, πριν ακόμα κυκλοφορήσει το άλμπουμ του οι αμερικάνικες εφημερίδες του αφιερώνουν σελίδες περιγράφοντας με λεπτομέρειες την ατμόσφαιρα στα live του, η φήμη του εξαπλώνεται ραγδαία, ήταν αδύνατο να μείνει κρυμμένο μυστικό, γιατί απλά δεν μοιάζει με τίποτα άλλο σύγχρονο αμερικάνικο. Οι βαλκανικοί ύμνοι του στη ζωή και το θάνατο μπορεί να μην λένε πολλά από άποψης στίχων, είναι όμως απ’ τα πιο όμορφα τραγούδια που έχουν ακουστεί τελευταία. Τόσο μελαγχολικά και πονεμένα, όσο και το όνομα που διάλεξε για το συγκρότημά του: Βηρυτός!
[καρτποστάλ απ' την ιταλία]

ρέιντιοντρεντ

Η κολεκτίβα των Easystar All Stars πριν από τρία χρόνια είχε καταφέρει να μετατρέψει το Dark side Of The Moon σε ένα dub έπος, διασκευάζοντάς το ολόκληρο με reggae ρυθμούς, πνιγμένο στο μπάσο και στα reverbs, τόσο πετυχημένα, που αρκετοί το προτιμούν απ’ το πρωτότυπο. Ακούγεται λες κι οι Massive Attack συνεργάστηκαν με τους Pink Floyd και η [υπόγεια] επιτυχία του ήταν απολύτως δικαιολογημένη. Απ’ το 2003 που πρωτοκυκλοφόρησε έχει πουλήσει 85 χιλιάδες αντίτυπα σε ολόκληρο τον κόσμο, αριθμός τεράστιος για ένα reggae άλμπουμ, το οποίο δεν ήταν καν επίσημη κυκλοφορία [κι όμως, βρίσκεται εδώ και δυο χρόνια ακατάπαυστα στα reggae charts του Billboard!]. Οι Easystar All Stars περιόδευσαν σε Ευρώπη και Αμερική σε μικρά club, σε θέατρα και σε ορισμένα φεστιβάλ και με τον καιρό απόκτησαν μια cult φήμη που ήρθε πια η ώρα να εξαργυρώσουν. Το underground σχήμα [δεν είναι καν συγκρότημα, πρόκειται για μια ιδέα του παραγωγού Michael G και των συνεργατών του Smith and Lem Oppenheimer, με τη βοήθεια των φίλων τους] επέλεξε να διασκευάσει φέτος ένα ακόμα κλασικό και αγαπημένο άλμπουμ, αυτή τη φορά μιας νεώτερης γενιάς, το OK Computer των Radiohead.
“It was always the number one question we’d get asked in interviews, on tour, at parties, wherever,” λέει ο Eric Smith, εκπροσωπώντας την εταιρία Easy Star. “But while everyone had suggestions on what album we should do, from The Wall to London Calling to Thriller, it was not at all easy to find a release that had the right combination of music, concept, fan loyalty, and translatability to make it a worthy follow up”. “Conceptually and thematically we knew the album was a solid candidate; but we just weren’t sure whether the arrangements could work. On one hand, OK Computer has elements that are perfect—strong melodies, intense dynamics and trippy soundscapes; on the other, it has complex time signatures, chord changes and things that typically aren’t found in reggae. The more we looked at it, the more we realized that this was an album we had to do”, προσθέτει ο Michael G. Στο άλμπουμ κατάφερε να μαζέψει κορυφαία ονόματα του είδους για να συμμετέχουν -τραγουδώντας και κάνοντας τα overdubs: Horace Andy, Morgan Heritage, Frankie Paul, Kirsty Rock, κι άλλοι αρκετοί, ενώ παράλληλα με το άλμπουμ [που έχει τίτλο Radiodread] θα κυκλοφορήσει και ένα DVD με ζωντανές εμφανίσεις τους απ’ την παγκόσμια περιοδεία του Dub Side Of The Moon. Στο τέλος του Σεπτέμβρη. Τότε ξεκινάει και η νέα περιοδεία τους και έρχονται και Ευρώπη, υπάρχει κάποιος να τολμήσει να τους φέρει κι από δω;
“We’re just as excited as everyone else to see what this ends up sounding like after we finish mixing it,” λέει ο Oppenheimer. “So far, we have been amazed at how well it’s been working. After listening to what Michael G and the band has done with the songs, it almost sounds like they were meant to be written for reggae.”
H είδηση για το νέο δίσκο των Easystar All Stars είναι απ’ αυτές που εξαπλώνονται αστραπιαία στα blogs, ο Thom Yorke δήλωσε στη NY Times ότι του άρεσε η ιδέα, περιμένει μόνο να ακούσει το αποτέλεσμα. Κι αποκλείεται να έχει αντίρρηση.
Κάποια στιγμή κυκλοφόρησε η φήμη ότι οι Massive Attack θα πείραζαν κομμάτια των Radiohead, δεν έγινε ποτέ, πολύ δύσκολα, πάντως, θα ξεπερνούσαν αυτές εδώ τις εκτελέσεις... Ένας εξαιρετικός δίσκος.
[no surprises]

e amor

pagode: a brazilian style of music which originated in the Rio de Janeiro region as a subgenre of samba. Pagode originally meant a celebration with lots of food, music and dance. In 1978 Beth Carvalho was introduced to this music, liked it and recorded tracks by Zeca Pagodinho and others.
Pagode developed in the start of the 1980's, with the advent of Grupo Fundo de Quintal and the introduction of three new instruments in the classical samba formation. Pagode is a natural evolution of samba, bringing funny and smart lyrics about malandragem, the brazilian way of solving problems in a convenient manner and flowing through what can be a hard life.
Το Estudando O Pagode του 70χρονου πια Tom Ze είναι ένα κόνσεπτ άλμπουμ σε 16 μέρη, μουσική απ' τις βραζιλιάνικες φαβέλες και τους δρόμους του Ρίο, κάτι σαν αναδρομή σε ολόκληρη την καρέρα του, που κυκλοφορεί απ' την εταιρία του David Byrne. Δεν είναι αυτό που περιμένεις [μετά από τέτοιο παραλήρημα στην παρουσίασή του διεθνώς, μπορεί να φταίει που οι σάμπες δεν είναι το καλύτερό μου] αλλά αυτό το τραγουδάκι είναι όλα τα λεφτά.
Περισσότερα -και καλύτερα- για τον Tom Ze εδώ.
duas opiniυes

meanwhile...

...δημοσιογράφοι και εικονολήπτες ρισκάρουν τη ζωή τους για να στείλουν ανταποκρίσεις απ' τον πόλεμο...

δε γαμιέται...

Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει, αλλά είναι γεγονός. Όλα αυτά που γίνονται πρώτη είδηση τον τελευταίο καιρό φαίνεται ότι δεν αφορούν κανέναν, πόλεμοι, σενάρια για τρομοκρατικές επιθέσεις, πτώματα παιδιών, όλα όσα συμβαίνουν έξω απ' το σπίτι σου -η συγκίνηση κρατάει όσο κι η εικόνα, ελάχιστα, μερικά λεπτά, καθόλου. Μετά, σβήνεις την τηλεόραση, ανοίγεις την εφημερίδα και απλώνεις πάνω της τις φλούδες και τα σπόρια απ' το πεπόνι και ξαναγυρνάς στις διακοπές σου, διώχνεις και τις άσχημες εικόνες απ' το μυαλό σου και ξεμπερδεύεις μια και καλή. Άλλος ένας πόλεμος. Και τι μας νοιάζει εμάς; Είναι αυτή η αίσθηση του "στ' αρχίδια μας ό,τι κι αν συμβαίνει" που πλανάται από βεράντα σε παραλία, στα μπαρ το βράδυ, μεταξύ φίλων, ούτε καν μπαίνεις στον κόπο να το συζητήσεις, να το αναφέρεις, αν δεν υπήρχε κι η τηλεόραση να στο υπενθυμίζει [μηχανικά εντελώς] θα ήταν σα να μη συνέβαινε. Διαβάζεις αναλύσεις και σχόλια και αναρωτιέσαι γιατί να χάνουν αυτοί οι άνθρωποι άδικα το χρόνο τους [γιατί είναι η δουλειά τους χαζέ, απ' αυτό ζουν], όλα στο βρόντο, κανέναν δεν αγγίζουν, κανείς δεν ενδιαφέρεται, όλοι είναι χαμένοι στις διακοπές τους, μόνο οι δημοσιογράφοι χαίρονται που έχουν θέματα να γεμίσουν την [πληκτική] ώρα των ειδήσεων, όλοι έχουν με κάτι πιο σημαντικό να ασχοληθούν. Τρομοϊστερία, φόβος, ταλαιπωρία στα αεροδρόμια, δεν ξέρεις τι να πιστέψεις, τι να σκεφτείς, υπάρχει καμιά δόση αλήθειας ή ψάχνουν αφορμή να χτυπήσουν νέους στόχους οι αμερικάνοι; Δε γαμιέται...
Back to indolence...
Οι Under Byen είναι απ' τη Δανία και το Samme Stof Som Stof [same fabric as fabric] είναι το τρίτο άλμπουμ τους, δισκάρα, με μια τραγουδίστρια που μιμείται πετυχημένα την Bjork [τη λένε Henriette Sennenvaldt και είναι η ξανθιά στ' αριστερά] και ήχο πειραματικό και βορειοευρωπαϊκό, δηλαδή με όλες τις προϋποθέσεις να γίνουν γνωστοί [επιτέλους] και έξω απ' τη χώρα τους. Στις 28 Σεπτεμβρίου το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει παντού, σε Ευρώπη και Αμερική, στη Δανία κυκλοφορεί απ' το Μάρτιο και οι κριτικές είναι διθυραμβικές.
af samme stof som stof