Βλέπω εικόνες από τη φωτιά στη Χαλκιδική και με πιάνει σφίξιμο στο στομάχι, καπνοί, μαυρίλα και αποκαΐδια, αυτά αφήνει πίσω της, ασχήμια και καταστροφή. Όσοι έχουν ζήσει τέτοιες στιγμές ξέρουν τι σημαίνει να βλέπεις να μετατρέπεται ο παράδεισος σε κόλαση, κυριολεκτικά. Δεν μιλάω για καμένες περιουσίες, για νεκρούς ανθρώπους, για χιλιάδες νεκρά ζώα, μόνο η εικόνα του τοπίου μετά την καταστροφή αρκεί για να σε διαλύσει, δεν υπάρχει χειρότερο, πιο άσχημο χρώμα απ' το μαύρο του κάρβουνου και το γκρι της στάχτης [εκτός ίσως από το κόκκινο του αίματος] -μετά την καταστροφή τίποτα δεν είναι το ίδιο και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν θα ξαναγίνει ποτέ. Δεν είχα σκοπό να γράψω τα προφανή, όποτε βλέπω εικόνες πυρκαγιάς ξαναζώ τις στιγμές που έζησα πριν από 6 καλοκαίρια που κάηκαν ΤΑ ΠΑΝΤΑ εδώ που βρίσκομαι και γράφω το post, σε μια παραλία του Νότου Ευβοϊκού, ένα μέρος πνιγμένο στα πεύκα και στα κέδρα που μετατράπηκε σε σεληνιακό τοπίο -και συνεχίζει να είναι, γυμνό, άσχημο, με κάτι μικρούς θάμνους, πέτρες και βράχια, φρίκη- και το εξοχικό μας από χαμένο μέσα στο πράσινο κατάντησε ένα κτίσμα μέσα στην ερημιά, σε ένα περιβάλλον που θυμίζει τους ξερότοπους της Σαντορίνης -χωρίς εννοείται τη γοητεία του τοπίου της. Τι να θυμηθώ; Τη φωτιά μακριά στο βουνό και τα δέντρα τριγύρω μας να έχουν αρχίσει να καίγονται απ' τη φλογα, τα σκυλιά [11] και τις γάτες [καμια 30αριά] να τρέχουν πανικόβλητα στην παραλία, εμάς να μην προλαβαίνουμε να αντιδράσουμε [το λάστιχο της βρύσης έλιωσε απ' τη θερμοκρασία, το ίδιο και οι κουβάδες!], να μην ξέρουμε τι να κάνουμε να προστατευτούμε, το μόνο που μας έμενε ήταν να πηδήσουμε στη θάλασσα [η βάρκα καιγόταν ήδη], πραγματική κόλαση, καίγονταν τα πάντα, και η κύρια εστία της φωτιάς ήταν ακόμα εκατοντάδες μέτρα μακριά...Δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα. Νύχτα. Κοιτάζαμε τις φλόγες να καίνε για ώρες τα πάντα σε ακτίνα χιλιομέτρων, κλαίγοντας ενστικτωδώς, οι άνθρωποι ήταν όλοι σώοι πάνω στη σχεδία, μαζεύαμε απ' τη θάλασσα ένα ένα τα σκυλιά. Δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε το μέγεθος της καταστροφής, έπρεπε να ξημερώσει για να καταφέρουμε να βγούμε στα βράχια κι αυτό που αντικρύσαμε ήταν συγκλονιστικό: ΟΛΕΣ οι γάτες παραταγμένες κατά μήκος της παραλίας, τσουρουφλιγμένες, νεκρές, σαν "παγωμένες" σκηνές από την Πομπηία, δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Είχαν προτιμήσει να καούν, παρά να πέσουν στο νερό.
Τις ζημιές τις διορθώσαμε, το σπίτι μέσα δεν είχε πάθει και πολλά, μόνο τα παράθυρα είχαν καεί κι είχε μαυρίσει απ' την κάπνα, τριγύρω όμως δεν είχε μείνει τίποτα, μόνο πέτρες, κάρβουνα και γκρίζα στάχτη, εκείνη η διαδρομή που κάποτε ήταν απολαυστική είχε μετατραπεί σε μια νύχτα στην πιο άσχημη διαδρομή που είχα δει στη ζωή μου, δεν μπορούσα να το πιστέψω, άλλος τόπος, δεν ήξερα πού βρισκόμουν...