
Νo surprises. Ήταν αυτό ακριβώς που αναμενόταν. Κι αυτό το mercy mercy σου διέλυε τα σωθικά.
Ρε συ, σαν την Nτιβάιν είναι, σχολίαζε ο Α. δίπλα μου -όχι σαν την Nτιβάιν, ντιβάιν σκέτο, κυριολεκτικά. Τώρα που το ξανασκέφτομαι θύμιζε πολύ την Nτιβάιν, ίδια φωνή [όταν δεν τραγουδούσε], ίδιο εκτόπισμα, ίδια προγούλια, παρόμοιο χιούμορ, μόνο η βουτυρομπεμπέ φάτσα δεν διέθετε την ίδια λαγνεία, αλλά είπαμε, δεν ήταν η Ντιβάιν, ήταν ο Antony, κάποιες στιγμές ανατριχιαστικός. Με μετρημένα χιουμοριστικά σχόλια μεταξύ των τραγουδιών- κατάλοιπα της πολύχρονης θητείας του στα καμπαρέ- προσεκτικά επιλεγμένα για να ελαφρύνουν την απελπισία των κομματιών του, witty, όσο χρειαζόταν τολμηρά. Σκεφτόμουν ότι όλα τα διθυραμβικά που έχουν γραφτεί γι' αυτόν ήταν δικαιολογημένα, χαλάλι του και η ταλαιπωρία και το κρύο της αρκούδας. Θα την πω όμως την αμαρτία μου: Στο δίλημμα Devendra ή Antony ο Antony μπορεί να έβγαινε νικητής στα σημεία, που σημαίνει ότι αν έπαιζαν την ίδια ώρα στον Antony θα πήγαινα, χθες το βράδυ όμως ο Devendra ήταν α-πί-θα-νος. ΑΠΙΘΑΝΟΣ! Δεν ξέρω αν είναι σωστό να τους συγκρίνεις, ήταν εντελώς διαφορετικά τα live τους, οι χώροι, το συναίσθημα. Όμως, ήταν τόσο καλοδιάθετη η ατμόσφαιρα, τόσο κεφάτος ο Devendra, τόσο ωραίο το κοινό, που στο Underworld περάσαμε καταπληκτικά. Βγήκαμε χαρούμενοι απ' αυτή τη συναυλία, θες γιατί καταφέραμε να τους δούμε και τους δύο, θες επειδή ο Devendra έλαμπε [πραγματικά!] μετά το τέλος που μοίραζε αυτόγραφα και μιλούσε με τον κόσμο, ίσως γιατί βρεθήκαμε όλοι μαζί τόσοι φίλοι στον ίδιο χώρο, πάντως σήμερα αν έπρεπε να τους ξαναδώ, θα διάλεγα τον Devendra. Επιτέλους, λίγο φως, λίγη χαρά, πήγα για να δω μια φολκ μιζέρια [που την έχω σκυλοβαρεθεί] και έπεσα σε ένα ψυχεδελικό πάρτι όπου ο ήχος του Σαν Φρανσίσκο συναντούσε τα calypso, τόσο ξεσηκωτικό που μου έκλεισε η φωνή απ' τις [ζητω] κραυγές.

Όσοι πρόλαβαν και γνώρισαν τον Devendra θα έχουν εκπλαγεί, γιατί ούτε παρανοϊκός είναι, ούτε ο εκκεντρικός σταρ που λέει αυτές τις ασυναρτησίες στις συνεντεύξεις, είναι απλά ένας 24χρονος που θέλει να παίξει, τόσο συμπαθητικός και αξιαγάπητος που δεν πίστευα στα μάτια μου. Μίλησε με τον κόσμο, μοίρασε φιλιά, σχέδια πάνω σε εισιτήρια, μπλούζες, χέρια, φωτογραφήθηκε χαρούμενος, χαμογελαστός, προσιτός και...ημίγυμνος. Ήταν μια σπάνια βραδιά η χθεσινή. Και τυχεροί όσοι τους πρόλαβαν και τους δύο.