a new mix for rodon

εδώ
215 to the right-bearback
an announcement to answer-quantic
what’s the altitude-cut chemist feat. hymnal
ultra/mega-mr. lif
into 777-ammoncontact
apt. c2-mike ladd
ropepe-ammoncontact
ticket to know where-quantic feat. ohmega watts
murs iz my manager-mr. lif feat. murs
stay beautiful-stacs of stamina feat. one two
doctor octagon-kool keith
cap back-wonder feat. plan b
scenester-cage
i like this-ammoncontact
fumbling over words that rhyme-edan
i like this-ammoncontact
this time-dj shadow
kingston-ayatollah
rain-bruce ruffin
morning sun-al barry and the cimarons
fever-susan cadogan
so cool-common [sa ra mix]

δέκα δίσκοι

metallic falcons-desert doughnuts
fiery furnaces-the bitter tea
cex-actual fucking
various-non linear views
herbert-scales
om-conference of the birds
various production-the world is gone
broadcast-the future crayon
hot chip-the warning
ammoncontact-with voices
[δεν είναι οι "καλύτεροι", είναι οι πιο αγαπημένοι μου απ' όσα άκουσα φέτος. κι άλλοι αρκετοί...]

γράμμα από το λίβανο.

έρημος καθεδρικός.
"-είμαι η έρημος, εσύ ποια είσαι;
-τη φοβάμαι την έρημο...
-είσαι η έρημη φίλη μου;
-είμαι..."
Απ' το εξαιρετικό blog του Ιούδα...
"Φίλες και Φίλοι του Θεάτρου, της Μουσικής... Σας στέλνουμε αυτό το μήνυμα από τον πολιτιστικό χώρο Tournesol (Ηλιοτρόπιο), χώρο εργασίας του συνδέσμου SHAMS (Νεολαία – Θέατρο – Κινηματόγραφος), στη Βηρυτό, που βρίσκεται στην διασταύρωση Ταγιουνέ, εκεί όπου συναντώνται η πόλη και τα νότια προάστια
Είμαστε ζωντανοί
Εργαζόμαστε: το θέατρο μας είναι ανοιχτό και ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων (κυρίως νέοι βεβαίως) συρρέει παρά τους σποραδικούς βομβαρδισμούς των οποίων ο στόχος είναι ακριβώς να απομονώσουν τις γειτονιές και να εμποδίσουν την επικοινωνία. Εκφραζόμαστε, συζητάμε, ανταλλάσσουμε πληροφορίες, δημιουργούμε ένα μικρής εμβέλειας δίκτυο συντονισμού μεταξύ των κοινωνικών οργανώσεων και τις ομάδες προσφύγων από τον νότο ή των προαστίων (κατ’ εξοχή στόχοι των Ισραηλινών βομβαρδισμών).
Λυπούμαστε για την αξιοθρήνητη επίσημη στάση των Δυτικών χωρών και των ΜΜΕ τους (γνωρίζοντας βεβαίως ότι δεν αντιπροσωπεύουν όλους τους πολίτες) και έχουμε ανάγκη από εκδηλώσεις ανθρώπινης αλληλεγγύης που δεν περνάνε στην TF1 ή στη “Monde”.
Μεταξύ μας υπάρχουν Λιβανέζοι όλων των πεποιθήσεων και όλων των δογμάτων (διανοούμενοι, καλλιτέχνες, κοινωνικοί λειτουργοί, φοιτητές,...χριστιανοί, μουσουλμάνοι, δρούζοι, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, πιστοί, άθεοι, αγνωστικοί...)
Χωρίς να υιοθετούμε τις πολεμοχαρείς ιδεολογικές θέσεις της χεζμπολλάχ, χωρίς να αποδεχόμαστε τις ανεύθυνες απαντήσεις των αράβων πωλητών πετρελαίου και των Λιβανέζων εκατομμυριούχων, διεκδικούμε το δικαίωμα να καταγγείλουμε τα ατιμώρητα εγκλήματα του θεοκρατικού κράτους του Ισραήλ κατά των παιδιών, των οικογενειών, των αστικών γειτονιών, των χωριών του νότου, όπως και την ασυγχώρητη συνενοχή της Ευρώπης στην γενοκτονία των Παλαιστινίων και την δολοφονία των πόλεων του Λιβάνου.
Είμαστε βαθύτατα σε ειρήνη και ελεύθεροι
Χαιρόμαστε τη ζωή χωρίς κράνη και αλεξίσφαιρα γιλέκα
Δεν χρειαζόμαστε άρματα για να μετακινηθούμε
Δεν χρειαζόμαστε τα διεθνή ΜΜΕ για να σκεπτόμαστε
Η αξιοπρέπεια μας δεν υπαγορεύεται ούτε από την Δαμασκό, ούτε από τη Τεχεράνη, ούτε από το Τελ Αβίβ, ούτε από την Ουάσινγκτον ούτε από το Παρίσι ούτε από τον ΟΗΕ,
Είναι ριζωμένη στην ανθρωπότητα που χλευάζεται και τσακίζεται από όλες τις Βερμαχτ του «πολιτισμένου» κόσμου, αποκλεισμένη από τα «ανθρώπινα δικαιώματα» που κρατιούνται με ζήλο για αυτούς που τα προκηρύσσουν.
Εμείς είμαστε καλά. Eσείς;
Roger Assaf, Issam Bou Khaled, Kamal Chayya, Rawya El Chab, Zeina Saab De Melero, Said Serhan, Fadi el Far, Tarek Atoui…"
[η μετάφραση είναι του Χρήστου Καρρά. από τα γαλλικά].

[πρωτοδημοσιεύτηκε στο blog της krotkaya στις 17/7 και αναδημοσιεύτηκε από τον alzap]

εκπτώσεις

[για την παραπονιάρα]

m.hulot takes his friends to m.hulot

Δεν ξέρω αν το Mon Oncle είναι η καλύτερη ταινία του Jacques Tati. Ίσως ο παγερός, αποστειρωμένος κόσμος που δημιουργεί στην φουτουριστική πολιτεία του Playtime να ήταν η απόλυτη δημιουργία του, ίσως οι διακοπές του κυρίου Ιλό με το slapstick χιούμορ και τα ξεκαρδιστικά gags να ήταν πιο διασκεδαστικό, το Mon Oncle όμως παραμένει η πιο αγαπημένη μου απ’ τις ταινίες του. Ο κύριος Ιλό είναι ένας απίθανος τύπος. Αστείος με έναν τελείως ιδιαίτερο τρόπο, αδέξιος, αθώος κι αξιολάτρευτος, γκαφαδόρος, σπέρνει την καταστροφή χωρίς να το πάρει καν είδηση, είναι εκείνος ο απερίγραπτος τύπος που ενώ καταρρέει ο κόσμος γύρω του αυτός ξεσκονίζει το παπούτσι του. Ή κοιτάζει το φεγγάρι. Όλοι ξέρουν ότι είναι αστείος, εκτός απ’ τον ίδιο. Αθεράπευτα ρομαντικός [ούτε αυτό το γνωρίζει], ευγενικός, μια φιγούρα που σου προκαλεί γέλιο και συμπάθεια, ψηλός, αδύνατος, με καπαρντίνα και καπέλο, μοιάζει σα να ξεπήδησε από κόμιξ.
Στο Mon Oncle ο κύριος Ιλό είναι βασικά ο θείος του Gerard, του πιτσιρικά γιου της οικογένειας Arpel, ο οποίος μεγαλώνει μέσα σε ένα υπερμοντέρνο περιβάλλον, όπου έχουν κηρύξει πόλεμο στη σκόνη και τη ζωή τους καταδυναστεύουν τα μαραφέτια της τεχνολογίας. Τα οποία, σημειωτέον, τα έχουν περισσότερο για επίδειξη, τα πιο πολλά είναι άχρηστα, γιατί δεν ξέρουν πώς να τα χρησιμοποιήσουν. Αυτή η σκηνή στο ξεκίνημα με τη μαμά Arpel ντυμένη με μια ρόμπα που θυμίζει χαρτοσακούλα [σαν μεταλλαγμένη Πάστα Φλώρα] να ξεσκονίζει σαν παλαβή το κουστούμι του συζύγου της, το χαρτοφύλακά του, το καπέλο, το χερούλι της πόρτας, την εξώπορτα, το χερούλι του αυτοκινήτου, ακόμα και το καπό την ώρα που απομακρύνεται στον πεντακάθαρο δρόμο, είναι η καλύτερη εισαγωγή για τον άχαρο, καταπιεστικό, αντισηπτικό κόσμο των Arpels, όπου τα πάντα είναι φαινομενικά τέλεια. Και σε παστέλ αποχρώσεις. Το δε σιντριβάνι της αυλής που το λειτουργούν μόνο όταν πάει κάποιος επισκέπτης, είναι η αποθέωση της υποκρισίας και της συντήρησης, κόντρα στο «προοδευτικό» και τεχνολογικά προηγμένο περιβάλλον που έχουν δημιουργήσει στο σπιτικό τους. Σαν αυτά τα σπίτια των σκανδιναβών αρχιτεκτόνων που τα θαυμάζεις στα περιοδικά, αλλά μοιάζουν εφιαλτικά για να τα κατοικήσεις. Άδεια, με κάτι έπιπλα πανάκριβα, άβολα και στην ουσία άχρηστα. Μόνο για φωτογράφηση. Ο μικρός Gerard καταπιέζεται, σε κάθε ευκαιρία βρίσκει καταφύγιο στην παρέα του θείου του κυρίου Ιλό, ακριβώς το αντίθετο απ’ τους γονείς του: ανέμελος, ελαστικός, ανθρώπινος, του παρέχει την ελευθερία και τη ζεστασιά που στερείται στο σπίτι του. Τον αφήνει να τρώει γλυκά και να κάνει σκανταλιές με τους φίλους του μετά το σχολείο, να παίζει με τα χώματα, να κυλιέται στο γρασίδι. Ο Gerard προτιμάει ξεκάθαρα τον θείο απ’ τον πατέρα του, κι ο πατέρας πικραίνεται.
Ο κύριος Ιλό ζει στο μικρό δωμάτιο στην ταράτσα μιας παλιάς πολυκατοικίας, που μοιάζει με κουκλόσπιτο. Στα προάστια, σε μια γειτονιά που σφύζει από ζωή, κυκλοφορεί με ποδήλατο και είναι άνεργος. Σε μια άλλη [υπέροχη] σκηνή στην αρχή, ανοίγοντας το παράθυρο στο δωμάτιό του, αντανακλά ο ήλιος πάνω στο κλουβί με ένα καναρίνι το οποίο τρελαίνεται στο τραγούδι. Αυτός, σαν μικρό παιδί που παίζει, αρχίζει να κουνάει το παράθυρο, μετακινώντας την ακτίνα του ήλιου απ’ το πουλί αναγκάζοντάς το να σταματάει και να ξεκινάει το κελάηδημα, μέχρι που βαριέται…Αυτός είναι ο κύριος Ιλό, ο τύπος που τα κάνει άνω κάτω στο εργοστάσιο σωλήνων που τον πάει ο κουνιάδος του να δουλέψει, που τον τρομάζει το σπίτι της αδελφής του και διστάζει να περάσει την εξώπορτα, που ασυναίσθητα κλονίζει τη γιορτή που τον καλούν, ελεύθερος και καλοδιάθετος, σαν τους κοπρίτες που περιφέρονται ελεύθεροι και ανέμελοι στο ξεκίνημα της ταινίας, υπό τους ήχους του καταπληκτικού ειδυλλιακού jazz θέματος που συνοδεύει όλες σχεδόν τις εμφανίσεις του στη διάρκεια της ταινίας. Οι διάλογοι είναι ελάχιστοι, αλλά ο Tati ήταν ιδιοφυής, χρησιμοποιεί τους ήχους του περιβάλλοντος με τον ίδιο τρόπο που τους χρησιμοποίησε κι ο Charlie Chaplin στα Φώτα της Πόλης και τους Μοντέρνους Καιρούς και κάνει την απουσία τους αρετή της ταινίας [των ταινιών του]. Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα για τον κύριο Ιλό, τόσο διαχρονικός και μοντέρνος, ακριβώς γιατί ήταν τόσο αληθινός και καθημερινός [όχι όμως και συνηθισμένος], απ’ τις πιο χαρακτηριστικές και αξέχαστες φιγούρες του σινεμά...
Το Mon Oncle δεν είναι αριστούργημα. Δεν είναι καν κωμωδία, αν το καλοσκεφτείς. Τι σόι κωμωδία είναι αυτή που στέλνουν τον ήρωα εξορία και δεν έχει happy end; [Ο Τατί έβαλε τον μεσιέ Ιλό στο αεροπλάνο και τον έστειλε στο αεροδρόμιο του Playtime, να που κατέληξε ο θείος του Gerard, μαζί με τους γιαπωνέζους τουρίστες σε έναν κόσμο ακόμα πιο αποστειρωμένο]. Είναι όμως μια ταινία που το "παλιομοδίτικο" και το συναίσθημα κερδίζουν θριαμβευτικά και σου αφήνει μια γλυκιά αίσθηση ευφορίας. Είναι απ' αυτές που μπορώ να ξαναδώ απανωτά και να διασκεδάσω το ίδιο [η άλλη είναι το "η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα"!].
Αυτό είναι το μουσικό θέμα της ταινίας κι αυτό είναι το ορίτζιναλ ποστ πέρσι τον Οκτώβριο...

[v.t. ευχαριστώ για την αφιέρωση]

rebetico electro

ηλεκτρικό ρεμπέτικο κατά nights like astronauts.
ελληνικό. κι ακυκλοφόρητο.
τύφλα να' χει ο μπονόμπο.

ντί τζέη χοπ

Ο DJ Shadow με είχε τρομάξει στο Sonar. Δεν ήταν ακριβώς απογοήτευση, αλλά περίμενα κάτι άλλο, όχι αυτό το back-to-the-roots hip hop, λες και είχα πάει σε live των jurassic 5. Μετά από εκείνη τη βραδιά [και το πρώτο single freaks που είναι χάλια] το φοβόμουν πολύ το νέο άλμπουμ του. Σήμερα το πρωί έβαλα να το ακούσω βαριεστημένα, αγγαρικά, γιατί ήμουν σίγουρος ότι δεν ήταν για τα γούστα μου [τα οποία δεν ξέρω πια ποια είναι, έχω μπερδευτεί]. Κι η αλήθεια είναι ότι το μόνο που θυμίζει τις δυο προηγούμενες δουλειές του εδώ μέσα [τα προσωπικά του άλμπουμ, όχι τις παραγωγές/συνεργασίες του] είναι η δίλεπτη εισαγωγή. Αμέσως μετά, κάνει μια βουτιά προς τα πίσω στο χρόνο και αυτό που ακολουθεί ακούγεται σαν ραδιοφωνική εκπομπή αμερικάνικου σταθμού που παίζει old school hip hop, με ένα διάλειμμα για Shangri-Las. Χρειάζεσαι μερικές ακροάσεις για να συνέλθεις απ’ το σοκ. Αν είσαι ανυποψίαστος και βάζεις ν’ ακούσεις το δίσκο του, αυτό παθαίνεις. Κατ’ αρχήν, υπάρχει το παλιομοδίτικο φάνκι this time, «αυτή τη φορά θέλω να δοκιμάσω με τον δικό μου τρόπο», ένα απίθανο late sixties soul κομμάτι, από τα καλύτερα που έχει γράψει ποτέ. Ένα σίγουρο hit. Μετά, θυμάται τις εποχές της Solesides και μοιράζει κομμάτια σε ράπερς. 6 συνολικά απ' τα 14 του δίσκου [no bad, τώρα που τα ξανα-ακούω πιο ψύχραιμα, δεν είναι καθόλου άσχημα]. Ξεχωρίζουν το enuff, ένα ροκ τραγούδι που θυμίζει radiohead [!] υποτίθεται με τον q-tip και τον lateef truth speaker στα φωνητικά αλλά δεν έχει rap, το the tiger, που θυμίζει σαν ήχο τις μέρες του endtroducing, με προσθήκη φωνητικών, το erase you, το you made it με την christina carter. Διατηρώ μια επιφύλαξη, γιατί οι τίτλοι μου φαίνονται μπερδεμένοι και μπορεί να μην αντιστοιχούν στα κομμάτια, αλλά αυτό είναι το νέο άλμπουμ του, είναι γεγονός, αν ξεπεράσεις το αρχικό σοκ αρχίζει να σου αρέσει. Σε τρίτη ακρόαση μου φαίνεται πολύ καλύτερο απ' ότι το πρωί, διορθώνω το post και θα επανέλθω...

Το The Outsider κυκλοφορεί στις 4 Σεπτεμβρίου.

zara pucho toneeda eeda da

«ζάρα πούτσο τον είδα η ντά ντα» ακούγεται να τραγουδάει η kalyanji anandji στο somebody to love, για την ακρίβεια «ζάρα poucho», με ch, ένα τραγούδι που είναι αδύνατο να το ξεφορτωθείς, αν κάνεις το λάθος και πατήσεις το play την έβαψες. συγκεντρώσου στο δεύτερο μέρος στα λόγια της τραγουδίστριας [δεν παίρνω και όρκο ότι είναι αυτό το όνομα της "νεράιδας", μπορεί να είναι και του "παλικαριού", εμένα το ίδιο μου κάνει, από ινδικά σκράπας], ψάξε και για το βίντεο που θυμίζει βουγιουκλάκη με παπαμιχαήλ σε ταινία των seventies [κυνηγητά με φόντο ηλιοβασιλέματα στο θεολόγο] και πρόσεχε μην σου τρέξουν τα σορόπια.
[το πρόστυχο εδώ].
η φωτο προέκυψε νωρίτερα, λίγο πριν τη ζαλάδα στο pop.

δώρο

να πώς ο dj shadow εύχεται happy birthday στον james brown. ένα εξκλούσιβ mix για τα 50χρονα της καριέρας του. στο φλιπ σάιντ μιξάρει ο fat boy slim.

μπέαρμπακ

Για χθες το βράδυ δίσκος της χρονιάς ήταν των Various Production [ενθουσιάζομαι εύκολα, αλλά είχα και πολύ καιρό ν' ακούσω άλμπουμ που να μου αρέσει πραγματικά- και να μην είναι συλλογή], απόψε είναι των Bearback. Δεν είναι εύκολο να πετύχεις ακόμα το άλμπουμ τους, εδώ είναι μια γεύση από το Under the Influence και ένα τραγούδι απ' το περσινό ep τους, με τίτλο το όνομά τους. Αντιγράφω απ' το site τους:

Bearback is the twisted collaboration of Philadelphia native turned Berliner Jay Haze and Zurich's Samim. The duo met and quickly clicked in 1999 near the idyllic setting of Lake Zurich, each with a successful background in electronic music production. Samim consequently released several EP's on Jay's Tuning Spork club imprint with production partner Michal, while Jay continued unrelenting and diverse output on his Contexterrior, Tuning Spork, Textone, and Future Dub labels.Under the Influence's bent development started primarily on the dance floor tip with signature Bearback vocals which were central in the development of their unclassifiable sound. A dance version of Under the Influence was subsequently completed as a vinyl-only double LP of 8 heavily motivational tracks which will be released in parallel to the CD listening version described here (the two versions share only 3 tracks in common). In between production of the dance tracks, short 3 ½ minute gems emerged from spontaneous studio jams with impromptu lyrics which dazed Jay and Samim and took them into slower and funkier dimensions. Friends joined the jams and Under the Influence took on an entirely new Hip Hop-Feel.
Το '215 to the Right' είναι από την έκδοση του Under the Influence σε CD, ενώ το καταπληκτικό Funky Voodoo Mama ακούγεται σαν industrial διασκευή στο Blue Monday.
Enjoy!

ένα blog

5.19 am
ok, i think it calmed down for tonight.i'll try to sleep a bit. my blog and laure's one are going smooth. i'll have two blogs to update daily. i want also to create a third one (a second kerblog), but i'll talk about it when it's ready.keep posted people, we need you more than ever. keep forwarding this blog and others to as much people as you can and don't forget to ask them to send it to as much people as they can, asking them to send it...

απ' το blog του Mazen Kerbaj. δεν μπορείς να κάνεις και πολλά, μόνο να αφήσεις comment συμπαράστασης. γι' αυτόν έχει μεγάλη αξία.

[Mazen Kerbaj was born in 1975 in Beirut and lived there since. His main activities are comics, painting and music. After a lot of works for different publishers and magazines, it is in March 2000 that he releases some of his more personal works in his Journal 1999 (a dairy in comics' format). He self-published eight other books and many short stories since].

καλή εβδομάδα

αυτός είναι ο δίσκος της χρονιάς μέχρι τώρα [για μένα εννοείται]. Μετά από 7 εξαιρετικά εφτάιντσα singles να και το άλμπουμ των various production, έχει τίτλο the world is gone και κυκλοφορεί απ' την xl.
η country folk των kings of convenience συναντάει τον ήχο της rephlex, τα fat beats και το electro dub των massive attack. διαλέγω τυχαία το lost, ένα από τα 12 κομμάτια του αριστουργηματικού δίσκου των δυο αινιγματικών μορφών που κατάφεραν να κρατήσουν την ανωνυμία τους για περισσότερο από ενάμιση χρόνο και ακόμα είναι απλά ο Adam και ο Ian. εκπληκτικές τραγουδίστριες, κλειστοφοβικοί ήχοι λες και κάνουν την παραγωγή οι Nine Inch Nails, γλυκερά ακουστικά τραγούδια σαν το deadman που σε λιγώνουν. απ' αυτές τις περιπτώσεις που αν βαθμολογούσα θα έβαζα άριστα [το πρώτο για φέτος].

αφήστε μας ήσυχους!

ΓΡΑΜΜΑ ΜΙΑΣ ΛΙΒΑΝΕΖΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ

Κύριε Διευθυντά,
Ονομάζομαι Aude El-Hawa και είμαι Λιβανέζα. Παρακολουθώ με τρόμο την καταστροφή της χώρας μου τις τελευταίες 8 ημέρες. 1988. Ημουν 8 χρόνων. Θυμάμαι ακόμα τις βόμβες που έπεφταν στη θάλασσα, καθώς παίζαμε στην παραλία.

Θυμάμαι τον πανικό, όταν μαζεύαμε ό,τι μπορούσαμε να πάρουμε μαζί μας. Θυμάμαι τη διαδρομή προς το λιμάνι κάτω από τον κρότο των εκρήξεων.
Θυμάμαι να αφήνουμε τη χώρα μου με ένα πλοίο για την Κύπρο, στριμωγμένοι οι πέντε μας, οι γονείς μου και τα δύο μου αδέρφια, σε μια καμπίνα 2 τ.μ. Οταν φτάσαμε στον τελικό προορισμό μας, τη Γαλλία, μας ειδοποίησαν ότι ο παππούς μου είχε σκοτωθεί στη Βηρυτό από τα θραύσματα μιας βόμβας.
Οι γονείς μου με τα τρία τους παιδιά έκαναν μια νέα αρχή στη Λιόν. Και τα κατάφεραν. Μας μεγάλωσαν. Και τώρα; Τώρα, 18 χρόνια μετά, η ίδια αγωνία, ο ίδιος πόνος, μα πάνω απ' όλα το αίσθημα της αδικίας, της απόλυτης και μέγιστης αδικίας. Αυτή τη φορά, πραγματικά, ο Λίβανος δεν έχει καμία ευθύνη για όσα συμβαίνουν. Δυστυχώς, είναι η αρένα για τους πολέμους άλλων...

Η Aude El-Hawa σε παλαιότερη -ανέμελη- φωτογραφία, πριν από τον πόλεμο

Οι μεγάλες δυνάμεις έχουν «παγώσει» τις εκκλήσεις για κατάπαυση του πυρός, υποστηρίζοντας ότι πρέπει πρώτα να επιστραφούν οι απαχθέντες Ισραηλινοί στρατιώτες, να αφοπλίσει η κυβέρνηση του Λιβάνου τη Χεσμπολάχ και να στείλει λιβανέζικο στρατό στον Νότιο Λίβανο.
Συμφωνώ με την επιστροφή των στρατιωτών και με την αποστολή λιβανέζικου στρατού στον Νότο. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι το Ισραήλ κατείχε τον Νότιο Λίβανο για σχεδόν 20 χρόνια. Προσπάθησαν να εξουδετερώσουν τη Χεσμπολάχ; Αν δοκίμασαν, τότε φαίνεται ότι απέτυχαν. Και αν δεν δοκίμασαν, γιατί δεν δοκίμασαν;
Κατά συνέπεια, πώς περιμένει κάποιος από μια καινούργια κυβέρνηση σαν αυτή του Λιβάνου, αποδυναμωμένη από διαιρέσεις και δολοφονικές απόπειρες ενάντια σε όποιον τολμά να μιλήσει κατά της Συρίας, να αφοπλίσει μια οργάνωση, την οποία δισεκατομμύρια δολάρια αμερικανικής οικονομικής βοήθειας και παροχής πολεμικού υλικού στο Ισραήλ δεν κατάφεραν να αφοπλίσουν; Αραγε πιστεύουν ειλικρινά οι Μπους και Μπλερ ότι η λιβανέζικη κυβέρνηση είναι σε θέση να αφοπλίσει τη Χεσμπολάχ, όταν μάλιστα θέτουν τον αφοπλισμό της οργάνωσης ως μία από τις προϋποθέσεις για την κατάπαυση του πυρός;
Το Ισραήλ αποχώρησε από τον Νότιο Λίβανο και η Χεσμπολάχ είχε πριν από μερικά χρόνια διαπραγματευθεί την απελευθέρωση κρατουμένων. Τι άλλο θέλουν; Η Χεσμπολάχ τελικά πολεμά το Ισραήλ για το καλό του Λιβάνου;
Και το Ισραήλ; Σκοτώνει για αντίποινα αθώους Λιβανέζους πολίτες, υποστηρίζοντας ότι χτυπά στόχους τής Χεσμπολάχ! Περισσότεροι από 300 αθώοι νεκροί σε μία εβδομάδα. Θεέ μου!
Αεροδρόμιο, λιμάνια, σταθμοί καυσίμων, γέφυρες και δρόμοι. Αυτοί είναι οι στόχοι; Ή μήπως η καταστροφή των υποδομών της χώρας; Δεν ξέρω... Η χώρα μας βρισκόταν στο στάδιο της ανοικοδόμησης και τώρα... επιστροφή στο παρελθόν!.. Το Ισραήλ θέλει να αποδυναμώσει το Λίβανο, καταστρέφοντας την οικονομία του; Ή απλώς είμαστε η μόνη χώρα που μπορεί να εκτονώσει με ασφάλεια την οργή του;
Διότι οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και βεβαίως το Ισραήλ δηλώνουν επίσημα ότι πίσω από την κρίση βρίσκεται η Συρία και το Ιράν. Ομως το Ισραήλ διακηρύσσει σε κάθε περίσταση ότι δεν επιθυμεί να εμπλακεί σε πόλεμο με τη Συρία. Γιατί αυτή η αντιφατική στάση;
ΗΠΑ και Βρετανία αντιδράσατε άμεσα όταν το Ιράκ εισέβαλε στο Κουβέιτ. Πώς νίπτετε τας χείρας σας τώρα; Φταίει ότι ο Λίβανος δεν έχει πετρέλαιο ή ότι οι ιδιαίτερες σχέσεις σας με το Ισραήλ δεν σας επιτρέπουν να αντιδράσετε;
Η διεθνής κοινότητα πρέπει να δώσει ένα τέλος σε αυτό το έγκλημα. Ο λαός του Λιβάνου, ο οποίος νοιάζεται για τη χώρα του, ανεξάρτητα από θρησκεία και πολιτική, δεν θέλει αυτόν τον πόλεμο.
Ο λαός του Λιβάνου θέλει ειρήνη.
Ο λαός του Λιβάνου θέλει εθνική κυριαρχία και πραγματική ελευθερία.
Ο λαός του Λιβάνου έχει κουραστεί να ξεκινά τη ζωή του από την αρχή κάθε 10 χρόνια.
Το μήνυμά μου είναι ξεκάθαρο: Ο πόλεμος αυτός δεν είναι δικός μας. Αφήστε μας ήσυχους!
Μετά τιμής,
Aude El-Hawa
[απ' την Ελευθεροτυπία 22-7-06]

μαύρος ορφέας

Ο Ορφέας τραγουδάει σε ένα δωμάτιο-ζωολογικό κήπο στις φαβέλες ένα τραγούδι για να κάνει τον ήλιο να ανατείλει, τα δυο χαμίνια τον παρακολουθούν με λατρεία και προσπαθούν να του κλέψουν τη μελωδία, η Ευρυδίκη της φτωχογειτονιάς κρυφακούει απ’ τη διπλανή παράγκα και λικνίζεται γοητευμένη, οι χορδές της κιθάρας δίνουν μορφή σ’ αυτό το απλό, όμορφο τραγουδάκι που σημαδεύει όλη την ταινία. Αυτή είναι η σκηνή που θυμάμαι πιο έντονα από ολόκληρο το love story του Marcel Camus.
Morning, such a nice morning
Of a happy day that has begun!
The sun has risen into the sky
And shone in every heart.
Then dreams have returned
To the heart.
After this happy day,
I don’t know if another day will come,
And our tomorrow,
After all such a beautiful tomorrow
Of carnival.
My heart sings.
Joy has returned. So happy
The morning of this love!
Morning, such a nice morning!
In life there’s a new song,
Singing only of your eyes,
Your smile and your hands,
For there has to be a day
When you come.
From the strings of my violin,
Which seek only your love,
Comes a voice to speak
Of the kisses lost
In your lips.
My heart sings.
Joy has returned. So happy
The morning of this love!
Δεν είναι καμιά σπουδαία ταινία το Orfeu Negro. Aν δεν βασιζόταν στον αρχαίο μύθο με την τραγική κατάληξη θα ήταν μια ξεπερασμένη ερωτική ιστορία, σήμερα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι και αφελής. Τόσο αφελής, όσο κι η μαύρη Ευρυδίκη που φτάνει στην παραγκούπολη τρομοκρατημένη από τον μυστηριώδη άντρα που την καταδιώκει –θέλει να με σκοτώσει, λέει στη Σεραφίνα, κι αυτή την κοροϊδεύει- προορισμένη να ζήσει ένα σύντομο έρωτα με τον Ορφέα, τον οδηγό λεωφορείου και Ρωμαίο της φτωχοσυνοικίας με τους τσίγκους και τα χώματα. Η μουσική είναι αυτή που κάνει την ταινία αξέχαστη και σημαντική, οι Antonio Carlos Jobin και Luis Bonfa έκαναν τη bossa nova γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο, το μουσικό θέμα είναι πια κλασικό και το τραγούδι του Ορφέα υπέροχο. Μου το θύμισε η εκτέλεση στο CD της Φ. Νταντωνάκη και έγινε η αφορμή να ξαναδώ την ταινία. Ήταν έξυπνο εύρημα το καρναβάλι, ο μύθος τοποθετείται τις δυο τελευταίες μέρες του, με υπέροχες πολύχρωμες εικόνες απ’ τη ζωή στις παράγκες, τα κοστούμια, το ξεφάντωμα στην πόλη και δυο συμπαθητικούς ερασιτέχνες πρωταγωνιστές: το Breno Mello, έναν επαγγελματία ποδοσφαιριστή και τη Marpessa Dawn, μια χορεύτρια. Το καστ είναι αποκλειστικά σκουρόχρωμο. Κέρδισε Όσκαρ και βραβείο στις Κάνες. Το 1959.
morning of the carnival

κουνήσου λιγάκι...

Είναι διασκεδαστικά τα σχόλια που αφήνουν στο forum του ilx.wh3rd.net για το νέο άλμπουμ των basement jaxx, το οποίο κυκλοφορεί στα μέσα του Σεπτέμβρη. Δεν έχει ούτε καν το single κυκλοφορήσει ακόμα, βγαίνει στις 28 Αυγούστου [το hush boy] και τα σχόλια είναι ήδη αμέτρητα. Καλό; Κακό; Καλύτερο απ' το προηγούμενό τους; Θα πουλήσει; Η περσινή συλλογή με τις επιτυχίες τους ήταν απ' τους δίσκους που πούλησαν περισσότερο στην Αγγλία, νομίζω ότι ειναι κι οι μόνοι dance superstars που διαθέτει, τώρα που ούτε underworld υπάρχουν, ούτε orbital, ούτε leftfield. Αυτό το καλοκαίρι περιοδεύουν στην Ευρώπη με τον Robbie Williams και κλέβουν τις εντυπώσεις.
Το single τους θυμίζει καρναβάλι, οι φωνές ειναι πολύ καλές, οι ρυθμοί έντονοι, ωστόσο, όπως όλοι οι δίσκοι που βγαίνουν μετά από τέτοια μεγάλη επιτυχία, είναι επικίνδυνοι. Είναι ένα καθαρά χορευτικό άλμπουμ το crazy itch radio, με ήχο που ακούγεται εμπορικός, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολος. Όλα αυτά τα οριεντάλ στοιχεία του προηγούμενου έχουν χαλαρώσει, μόνο στο hey you υπάρχει έντονος βαλκανικός ήχος [που θυμίζει μπρέκοβιτς με beat και είναι ένα θλιμμένο τραγούδι] έχουν δώσει τη θέση τους σε ρυθμούς calypso και soca, διακριτικά, αλλά πάνω σε φρενήρη beat που σε ζαλίζουν. Pure basement jaxx, ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο...
"Somma demma fools dey never knew da rools dey never did go to basement jaxx skool" -τα είπε όλα ο πιτσιρικάς σε μια σειρά κι "έγραψε"!
[έι εσύ! μην ρίχνεις τα δάκρυά σου πάνω μου...]

bee free

http://www.chrisgoesrock.blogspot.com/
[για όσους δεν το έχουν πάρει είδηση, για ολόκληρα άλμπουμ των 60s και 70s]--προλάβετε, πριν το κλείσουν...

no money, just love

"Ο Θεός είχε ξεχωριστά σχέδια για μένα. Μου έδωσε ένα ξεχωριστό ταλέντο, έτσι που να μπορώ να σχετίζομαι με ανθρώπους από κάθε κουλτούρα. Ανακάλυψα ότι το μόνο κοινό κυρίαρχο στοιχείο στους ανθρώπους ήταν η αγάπη. Επειδή, ασχέτως των εμποδίων που πολεμάμε, τα κοινωνικά προβλήματα και η φτώχεια συνοψίζονται στον παράγοντα της αγάπης. Και πιστεύω ότι στη ζωή μου αυτό το κατάφερα.
Όταν ήμουν πολύ νέος, οι άνθρωποί μου, οι φτωχοί, δεν είχαμε την ευκαιρία να διδαχτούμε μουσική με το σωστό τρόπο. Δεν υπήρχαν τα όργανα για να παίξουμε. Έπαιζα φυσαρμόνικα, ίσως να έβλεπες και κάποιον να παίζει κιθάρα, αλλά μέχρι εκεί έφτανε. Το μόνο πνευστό που έβλεπες να παίζει κάποιος αφροαμερικάνος εκείνες τις μέρες ήταν η σάλπιγγα, κι αυτό αν κάποιο παιδί ήταν στους προσκόπους. Τα μαθήματα μουσικής ήταν κάτι ανήκουστο. Μερικές φορές ίσως να έβρισκες κάποιο δάσκαλο να κάνει μαθήματα μουσικής στο γιο κάποιου άλλου δασκάλου ή στο γιο κάποιου παπά. Ο ελεγκτής του τρένου είχε τη δυνατότητα να στείλει τα παιδιά του σε μουσικό σχολείο. Αυτό ήταν κάτι ασυνήθιστο για μας. Επίσης, το να έχει κάποιος ηλεκτρικές λάμπες, το να έχει ραδιόφωνο…Δεν είχαμε τίποτα απ αυτά, δεν είχαμε καν τουαλέτα μέσα στο σπίτι…
Έτσι είπα: «Θα αποκτήσω κοινωνική θέση, είναι ανάγκη για μένα…» "
[James Brown, 1991, μετά το come back. Την τελευταία φορά που άκουσα γι αυτόν είχε δείρει την 33χρονη γυναίκα του και τον είχαν χώσει στη φυλακή. Το έχει βαρύ το χέρι είναι η αλήθεια, τις περισσότερες φορές που τον συνέλαβαν ήταν για ξυλοδαρμό. Κατά προτίμηση συζύγου. Αν έδινε τέτοιες αφορμές στα γεροντάματα, θα ήταν μέγιστος. Είναι μέγιστος. Αυτά τα περί μαύρου Elvis Presley είναι σαχλαμάρες.
«Έχω λεφτά, τώρα χρειάζομαι αγάπη, έχω λεφτά, δεν θέλω άλλα, όταν βρω την αγάπη θα είμαι ευτυχισμένος», ακόμα κι αν δεν το εννοούσε ήταν ο πρώτος στίχος του που πρόσεξα και τον είχα συμπαθήσει. Και στο Λυκαβηττό πριν από μερικά χρόνια όταν τον πέτυχα κάτω απ’ τη σκάλα με ένα γαλάζιο κοστούμι που θύμιζε τον Φλωρινώτη, αυτό μου έγραψε πάνω στο εισιτήριο: No money, just love!]...
φυλακισμένος της αγάπης

μία συνέντευξη της λένας πλάτωνος

ΟΤΑΝ ΜΙΛΟΥΣΕ, αλλά κι όταν σώπαινε, μας κοιτούσε ολόισια στα μάτια. Εξαιρετικό ταλέντο στη σύνθεση και στο πιάνο, η Λένα Πλάτωνος ξεδίπλωσε μπροστά μας ολόκληρη τη ζωή της. Ένα μαγιάτικο απόγευμα συναντήσαμε μουσικές και ανθρώπους, γευτήκαμε νότες και συναισθήματα. Ύστερα από τέσσερις ώρες, την καληνυχτίσαμε ευτυχισμένοι. Θα ακούσουμε σύντομα τα νέα της κομμάτια - το καλοκαίρι θα συνεργαστεί με το Vassiliko. Αλλά του χρόνου θα δούμε και τους πίνακές της. Ζωγραφίζει κιόλας. Το ξέρατε;
Πότε συναντήσατε τη μουσική;
Πολύ μικρή. Άκουγα τον πατέρα μου να παίζει και «βαπτίστηκα»! Ήταν πολύ σπουδαίος συνθέτης και πιανίστας. Δε θυμάμαι τον εαυτό μου χωρίς μουσική. Απ' ό,τι μου είπαν, άρχισα να παίζω ενάμισι έτους, με το ένα χέρι - έπιανα μελωδίες! Δυόμισι χρονών, Χριστούγεννα, είχα σαράντα πυρετό. Μόλις έφυγαν τα παιδιά που είπαν τα κάλαντα, πετάχτηκα στο πιάνο και τα έπαιξα. Με τα δύο χέρια - έβαλα και τις αρμονίες! Μια φίλη της μαμάς μου ήταν εκεί και λιποθύμησε.
Μετά κάλεσαν και δημοσιογράφους στο σπίτι. Τριάμισι χρονών, μόλις τελείωσε μια συναυλία μαθητών του πατέρα μου στον Παρνασσό, ανέβηκα στη σκηνή κι έπαιξα μια σονατίνα. Ο κόσμος, που είχε αρχίσει να φεύγει, ξαναγύρισε, με άκουσε και με χειροκρότησε. Ό,τι έπαιζα -Μπετόβεν, Σοπέν, Μότσαρτ, Μπραμς και δικές μου συνθέσεις ή του πατέρα μου- το έπαιζα κυρίως «με το αφτί». Μαθήματα παρακολούθησα πολύ αργότερα. Δεκατριών χρονών συμμετείχα σε πανελλήνιο διαγωνισμό προχωρημένης μέσης σχολής προς τιμή της Καίτης Παπαϊωάννου, στο Ωδείο Αθηνών. Έπαιξα μια φούγκα του Μπαχ, μια σπουδή του Κράμερ, Χάιντν και τα «Τραγούδια χωρίς λόγια» του Μέντελσον. Το πρόγραμμα το έμαθα μέτρο-μέτρο, όπως μου το έπαιζε ο πατέρας μου.
Πήρα το πρώτο βραβείο και ο Μενέλαος Παλλάντιος, ο διευθυντής του Ωδείου, λέει στον πατέρα μου «και με τα θεωρητικά τι θα γίνει, Γιώργο;» «Άσε, θα την αναλάβω εγώ» του απάντησε. Μέσα στο καλοκαίρι, στη Ραφήνα όπου παραθερίζαμε, έβγαλα πέντε σολφέζ και τέσσερις θεωρίες. Από τη μελέτη, πονούσαν τα μάτια μου, έπαθα κατάθλιψη και νόμιζα ότι είχα όγκο στον εγκέφαλο και θα πέθαινα! Τελικά, απλά είχα μεγάλη μυωπία και αστιγματισμό. (γέλια) Φόρεσα γυαλιά και το πρώτο βράδυ ξάπλωσα στο κρεβάτι των γονιών μου, τους αγκάλιασα και τους λέω «γονείς, ξαναγεννήθηκα!»
Μετά μπήκα στο ωδείο κανονικά και σε πέντε χρόνια -πάντοτε με υποτροφία- πήρα το δίπλωμά μου στο πιάνο με τη Μαρίκα Παπαϊωάννου - δεκαεννέα ετών. Έπαιξα χωρίς ίχνος τρακ ωραία και δύσκολα κομμάτια - Μπετόβεν, Σούμαν, Ραβέλ, Λιστ. Ήταν καταπληκτική εμπειρία, από τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Από τότε είχα αποφασίσει να γίνω πιανίστρια.
Και μετά το πτυχίο;
Ήταν τα τέλη δεκαετίας του '60, εποχή των χίπις και των γκρουπ με την τρομερή μουσική. «Την έκανα» και προς τα 'κει. Μάλιστα, όταν, αμέσως μετά, πήγα στη Βιέννη -και εκεί με υποτροφία- για να συνεχίσω τις σπουδές μου στο πιάνο, οι μισές συναυλίες που παρακολουθούσα ήταν ροκ (Tζέθρο Tαλ, Πινκ Φλόιντ). Τη δεύτερη χρονιά, λίγο πριν από το Πάσχα του '71, ήμουν με μια φίλη μου στο Ζάλτσμπουργκ και ρωτάμε ένα νεαρό πού έχει μπαρ εκεί κοντά.
Τελικά, πηγαίνουμε όλοι μαζί για καφέ και πάνω στην κουβέντα μού δίνει στίχους του στα Αγγλικά· έτσι φτιάχνω τα πρώτα μου τραγούδια, τα οποία ήταν τόσο απελευθερωτικά σε σχέση με την «καλογερική» στο πιάνο... Τότε ανακάλυψα ότι μου άρεσε πολύ η ενορχήστρωση και για φωνή σκέφτηκα αμέσως τη Σαβίνα (Γιαννάτου), την οποία γνώριζα από τη χορωδία του σχολείου - ήταν τέσσερα χρόνια μικρότερή μου, κατάξανθη με μεγάλα, καστανά μάτια και φωνή αγγελική! Το 1971, στη Βιέννη, είχα στο νου μου αυτή τη φωνή και λέω «αυτή θα είναι η καινούργια φωνή στον ελληνικό χώρο!».
Γυρίζω στην Ελλάδα -χούντα τότε- όπου τραγουδούσαν πολλά μεταφρασμένα κομμάτια. Πάμε με τη Σαβίνα σε έναν παραγωγό, την ακούει και τη ρωτάει «θέλεις να τραγουδήσεις μεταφρασμένα;» κι αυτή του απαντά «όχι, δε με ενδιαφέρει». Έτσι, τα πρώτα μου τραγούδια δεν εκδόθηκαν ποτέ...
Ύστερα;
Ακολούθησε μια περίοδος πολύ άσχημη για μένα. Δεν ήξερα τι προσανατολισμό να πάρω και άρχισα να μην πολυπαίζω και πιάνο. Μετά, το '75, ξαναδόθηκα στο πιάνο. Τότε παντρεύτηκα το Δημήτρη Μαραγκόπουλο και πήγαμε μαζί στο Βερολίνο. Επιστρέφουμε το 1978, τη χρυσή εποχή του Τρίτου Προγράμματος της ΕΡΤ, με διευθυντή το Μάνο Χατζιδάκι. Ήταν όλοι εκεί: Θάνος Μικρούτσικος, Σπύρος Σακκάς, Γιώργος Κουρουπός. Ήταν όλοι φίλοι του Δημήτρη, που μόλις είχε τελειώσει τις σπουδές του στη σύνθεση, και του λένε «έλα κι εσύ στην ομάδα, ετοιμάζουμε μια καθημερινή, παιδική εκπομπή».
Παραγωγός ήταν η Ελένη Βλάχου και στίχους έγραφαν η Ρεγγίνα Καπετανάκη και η Μαριανίνα Κριεζή. Η Μαριανίνα ήταν η «Μαρία Νεφέλη» του Ελύτη, ο οποίος είχε πει στο Χατζιδάκι «αυτή η κοπέλα γράφει πολύ ωραίους παιδικούς στίχους, πάρ' τη στο Τρίτο». Δίνουν, λοιπόν, μερικά τραγούδια στο Δημήτρη, που όμως είχε κι άλλες δουλειές. Έτσι, του προτείνω να φτιάξω εγώ τα μισά και να βάλει το δικό του όνομα. «Και γιατί να μη σε προτείνω κι εσένα στην ομάδα;» μου απαντά. «Ωχ, ο Μαραγκόπουλος μας φέρνει τη γυναίκα του!» είπαν αυτοί στην αρχή. Αλλά όταν τους πάω τα τρία πρώτα -«Το Τσιφτετέλι της γρίπης», το «Περνά-περνά η ώρα» και τις «Μέρες της βδομάδας»- ενθουσιάζονται.
Φωνάζουμε και το Χατζιδάκι, που με ήξερε σαν πιανίστρια, ακούει το «Τσιφτετέλι της γρίπης» και, μπροστά σε όλους, λέει του Δημήτρη «Μαραγκόπουλε, σ' έφαγε η γυναίκα σου!». Η αλήθεια είναι ότι ο Χατζιδάκις μου είχε αδυναμία μεγάλη και παρακολουθούσε στενά την εξέλιξή μου. Αυτός πήρε τηλέφωνο τον Πατσιφά και του είπε «έχω εδώ μια συνθέτρια καταπληκτική». «Τρελάθηκες, Μάνο, μου προτείνεις γυναίκα;» του απαντά αυτός. «Ναι, βρε, σου προτείνω γυναίκα. Τι θες; Αφού είναι μεγάλο ταλέντο!»
Την επιτυχία της «Λιλιπούπολης» ακολούθησε η μελοποίηση του Καρυωτάκη...
...Που, ουσιαστικά, βγήκε από τα «Ποιητικά πεντάλεπτα» του Τρίτου. Μου ανέθεσαν, Μάιο μήνα, να μελοποιήσω ένα ποίημά του. Τρόμαξα. Αγοράζω τα ποιήματά του, πάω σπίτι, τα ξαναδιαβάζω. Θαυμάσια ποιήματα. Μάιος, τώρα, και Καρυωτάκης... Οξύμωρο ακούγεται! Έμενα τότε σε ένα ρετιρέ στο Λυκαβηττό. Είχα φτιάξει κήπο με πολλά λουλούδια. Κάθε μέρα έβαζα ένα τριαντάφυλλο επάνω στο πιάνο με ουρά που είχα. Ένα δειλινό, κάτω έπαιζαν μπάλα τα παιδιά. Ιαχές ακούγονταν. Ανοίγω το βιβλίο και πέφτω στα «παιδάκια που παίζουν, τ' ανοιξιάτικο δείλι». Αυτό ήταν. Το φτιάχνω αμέσως. Με πιάνουν τα κλάματα - δείγμα, για μένα, ότι ήταν καλό το τραγούδι. Τηλεφωνώ στον Άρη Χριστοφέλη, που είναι πολύ φίλος μου, και του λέω «νομίζω ότι έγραψα ένα πολύ καλό τραγούδι». «Τι φτιάξατε!» μου λέει μόλις το ακούει - μου μιλούσε στον πληθυντικό. Πάω στο Τρίτο, φωνάζω τη Σαβίνα και της κάνω τη δεύτερη φωνή.
Μόλις βγαίνω από το πλέιμπακ, η Ελένη Βλάχου με αγκαλιάζει κι αρχίζει να κλαίει. Αρχίζω, πλέον, να μελοποιώ Καρυωτάκη εκτός Τρίτου. Τα ακούει ο Χατζιδάκις, ενθουσιάζεται και μου λέει «τι τραγούδια είν' αυτά, θέλω να στα κάνω δίσκο! Αλλά πρώτα θα τα παρουσιάσω στη συναυλία που θα κάνω στη μνήμη της μητέρας μου, μαζί με τη "Σκοτεινή μητέρα", με τη Μαρία Φαραντούρη, τον Ηλία Λιούγκο και το Βασίλη Λέκκα.» Πράγματι, με παρουσιάζει στο κοινό λέγοντας «όλοι είναι καλοί, αλλά η πιο πολλά υποσχόμενη για το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού είναι η Λένα Πλάτωνος».
Μάλιστα, στις πρόβες, του λέω μια μέρα «να σας παίξω ένα τραγούδι, να σας το χαρίσω;» κι αφού τ' ακούει, με μεγαλοθυμία τρομερή λέει μπροστά σε όλους τους μουσικούς «δεν το περίμενα ότι ο αντικαταστάτης μου θα ήταν γυναίκα!». Αμέσως μετά κι αφού είχα έτοιμο τον «Καρυωτάκη», έρχομαι σε επαφή με τον Πατσιφά, που μου προτείνει να βγάλουμε πρώτα κάτι άλλο. Έτσι, το 1981, αρχίζουμε σιγά-σιγά το «Σαμποτάζ», με τη Μαριανίνα. Συνεργαζόμασταν καθημερινά και με το Γιάννη (Παλαμίδα) και με τη Σαβίνα (Γιαννάτου).
Το καλοκαίρι κάναμε μαζί διακοπές. Εγώ με το Γιάννη πηγαίναμε για μπάνιο κι η Μαριανίνα έλεγε «δε θα 'ρθω παιδιά, φτιάνω το "Χίλιες και μια νύχτες σινεμά"» και μετά μας ρωτούσε πώς μας φαίνεται. Από τα μαγικά καλοκαίρια της ζωής μου... Ήμουν μέσα στη μουσική από το πρωί ως το βράδυ. Το φθινόπωρο κάναμε πρόβες καθημερινά, τόσο εντατικά που κάποιοι γείτονες μου έστειλαν τρεις φορές εξώδικο. «Παιδάκι μου, τι τους έχεις κάνει και σε τρέχουν έτσι;» μου είπε ο δικαστικός κλητήρας. «Τι να σας πω» του απαντώ «μουσικός είμαι.» (γέλια) Το «Σαμποτάζ» το ηχογραφήσαμε το 1981, Οκτώβριο, μήνα που έχω τα γενέθλιά μου.
Την ημέρα εκείνη πήγα στο στούντιο με μία τούρτα. Τα πιο ευτυχισμένα γενέθλια της ζωής μου! Ήμασταν απόλυτα δοσμένοι σ' αυτό που κάναμε. Είχαμε πολύ πάθος. Ο Πατσιφάς, όταν άκουσε τα τραγούδια, ενθουσιάστηκε. Ήταν υπέροχος άνθρωπος! Και του Χατζιδάκι του άρεσαν πολύ.
Σας είχε μεγάλη αδυναμία ο Χατζιδάκις.
Ναι. Με αγαπούσε πολύ. Όταν του έφτιαξα το δίσκο του («Το '62 του Μάνου Χατζιδάκι») μου είπε «κανείς ποτέ δεν έχει αισθανθεί τις αρμονίες μου όπως εσύ. Άκουσες και πέρα απ' αυτές. Θα ήθελα να κάνεις ακόμη πιο τολμηρή διασκευή.» «Τα βρίσκω πολύ τέλεια τα τραγούδια σας» του λέω «δεν τόλμησα να τα διασκευάσω περισσότερο».
Σε όλη την πορεία σας αισθάνεστε κοντά με άλλους έλληνες μουσικούς;
Όχι. Αισθάνομαι ότι κάνω κάτι μόνη μου. Δυστυχώς!
Θα θέλατε να ήταν κι άλλοι «μαζί» σας;
Ναι.
Γιατί δεν είναι;
Έλα ντε. Η μοίρα μου, φαίνεται, μου έγραψε μοναχική πορεία. Τι να πω;
Και για το επίπεδο της μουσικής σήμερα, τι λέτε; Παρακολουθήσατε τη Γιουροβίζιον;
Μα η τελετή έναρξης θύμιζε τις γιορτές της χούντας, που μας πήγαιναν πιτσιρίκια με το σχολείο. Τώρα ξανά τα ίδια; Η Δεξιά στην Ελλάδα! Πάλι έκανε το θαύμα της! Και όλοι όσοι συμμετέχουν σ' αυτό το ανοσιούργημα, έχουν ευθύνη. Πολύ απογοητευμένη είμαι... Δε μ' αρέσει το ελληνικό τραγούδι...
Πώς χάλασε; Τι φταίει;
Έχουμε απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλο. Πού συναντιέται σήμερα ο κόσμος; Δεν είμαστε αρκετά μόνοι μας; Εσείς, έχετε παρέες; Εγώ έχω μερικούς καλούς φίλους. Αλλά και με αυτούς πιο συχνά μιλάω στο τηλέφωνο...
Γενικά πέφτει το επίπεδο. Σε όλες τις τέχνες. Γιατί; Ίσως γιατί φτάσαμε στην ακμή και την ακμή την ακολουθεί πάντοτε παρακμή. Κι ύστερα πάλι ακμή. Στη μουσική φαίνεται περισσότερο, γιατί στην Ελλάδα αγαπάμε πολύ τη μουσική.
Βλέπετε σύντομα... ανάκαμψη;
Ναι. Για να ετοιμάζομαι εγώ να κάνω καινούργιο δίσκο... (γέλια)
Τι σας πρόσφερε η μουσική τόσα χρόνια;
Τη ζωή! Ολόκληρη τη ζωή. Η μουσική κι ο έρωτας. Μόνο που η μουσική δε μ' έχει πληγώσει ποτέ...
Η «Λιλιπούπολη» και το «Ρόζα Ροζαλία»
Συνειδητοποιούσατε εκείνη την εποχή την τεράστια επιτυχία της «Λιλιπούπολης»;
Όχι. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πόσος κόσμος άκουγε φανατικά τη «Λιλιπούπολη» - παιδιά που αργούσαν να πάνε στο σχολείο, φοιτητές, εργαζόμενοι στις δουλειές τους. Το εισπράξαμε το καλοκαίρι του '80, όταν -λίγο αφότου «έφυγε» ο Μάνος από το Τρίτο- οργάνωσε συναυλία με τα τραγούδια της «Λιλιπούπολης», στο πλαίσιο του Μουσικού Αυγούστου στο Ηράκλειο της Κρήτης. Το τι κόσμος ήρθε εκεί και πόσο παράταιρος κόσμος ήρθε δε λέγεται. Το θέατρο φίσκα! Μπιζαρίστηκε ακόμη και το «Ρόζα Ροζαλία», τραγούδι δύσκολο.
Ένα βράδυ του '80 μου το άφησε περνώντας απ' το σπίτι μου η Μαριανίνα και μου είπε «πάρ' το, βρε Λένα, το 'γραφα για σένα έξι μήνες». Το ροζ είναι το αγαπημένο χρώμα και των δυο μας. Κάθομαι στο πιάνο και το παίζω. Μέσα σε πέντε λεπτά είχε βγει! Μόλις το τελείωσα, το έπαιξα πολλές φορές. Έκλαψα πολύ. Είχα χωρίσει τότε, αλλά ήμουν πάλι ερωτευμένη. Μάλλον με τον έρωτα! Γι' αυτό και το «αχ Ρόζα, Ρόζα Ροζαλία» του τραγουδιού, σαν το «αχ» του έρωτα. Την άλλη μέρα, τηλεφωνώ στο Χατζιδάκι και του λέω «έφτιαξα ένα τραγούδι και σας το χαρίζω». Το ακούει... «Θαύμα είναι, παιδί μου, θαύμα... νευρωτικό πλάσμα!»
Πάω να το γράψω στο στούντιο της ΕΡΤ, δίπλα στην αίθουσα που ο Χατζιδάκις ηχογραφούσε το Φλωρινιώτη και μάλιστα μας πήρε τελικά τη μεγάλη αίθουσα, γιατί είχε περισσότερους μουσικούς από μας. Αφού περιφερόμαστε επί μία ώρα, μπαίνω στο στούντιο που ηχογραφούσε και του λέω «τι κάνετε, κύριε Χατζιδάκι; Δίπλα γράφουμε τη Ρόζα Ροζαλία κι εσείς ασχολείστε με το Φλωρινιώτη;» Δε μου 'πε τίποτα. Μπήκα με τόση αυτοπεποίθηση -μόλις είχα γράψει τα μέρη του βιολιού και του μπάσου-, ήμουν σε οργασμό πνευματικό...
Μια μέρα, ύστερα από ηχογράφηση, πάμε για φαγητό, όλη η παρέα του Τρίτου - και ο Χατζιδάκις. Εκεί που τρώγαμε λέει ξαφνικά ο Μάνος «θα γράψω κι εγώ τραγούδι για τη "Λιλιπούπολη"!». «Ούτε να το συζητάτε, κύριε Χατζιδάκι. Δε σας θέλουμε» του λέει η Μαριανίνα. «Καλά, χρυσό μου, κάντε τη δουλειά σας. Είστε υπέροχοι!» Η «Λιλιπούπολη», για το Χατζιδάκι, ήταν κάτι μοναδικό.
ΚΕΙΜΕΝΑ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΕΛΛΗ ΚΟΝΤΟΝΑΣΙΟΥ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤ. ΑΝΔΡΙΑΝΕΣΗΣ

[26 Μαΐου, Ναυτεμπορική]

ζάκουλα

zakula. απ' το δίσκο των spy f & the zakulas [ή πώς το oh mon amour του christophe γίνεται ένας dub πύρκαυλος]. zakula. ήταν ένα καταραμένο κόμικ όταν ήμουν μικρός, πολύ μικρός, θυμάμαι ότι το διάβαζε ο μεγάλος αδελφός μιας φίλης μου και έριχνα κλεφτές ματιές, μια σέξι βρυκόλακας που πηδιόταν αβέρτα. Μετά που μεγάλωσα εξαφανίστηκε, θα πρέπει να πέθανε από aids [οι πρώτοι που πέθαναν από aids ήταν οι βρυκόλακες, πόσο μάλλον οι βρυκόλακες που πηδιούνταν αβέρτα, χωρίς προφυλακτικό]...
έψαξα να βρω έστω και ένα σκίτσο της αλλά κανείς δεν έχει φιλοτιμηθεί να βάλει στο ίντερνετ. στο google μου βγαίνουν μόνο κάτι φωτογραφίες από αμερικάνες που τις έχουν βαφτίσει zakula, μα λες το παιδί σου zakula, τι σόι γονέας είναι αυτός -το άλλο του παιδί πώς το λένε, μοντατόρε ή ταρατατά;
υπάρχουν και μερικές ελληνίδες που ονομάζονται ζάκουλα ή ζακούλα -το γράφουν με κεφαλαία για να σε μπερδέψουν- μπορεί να είναι και ζακουλά, επώνυμο, η κυρία ζάκουλα. θα ήθελα πολύ να γνωρίσω μία κυρία ζάκουλα...
[από δω η κυρία ζάκουλα -χαίρω πολύ, ο κύριος ιλό].
zakula-spy f & the zakulas

mantouvala is alive [and kicking]

μια άλλη εκτέλεση από τον ari san. για όλους αυτούς που λιώνουν απ' τον καύσωνα στην Αγγλία. και όχι μόνο...
[voltnoi, thanx a lot]

όπως μπιτς μπόιζ

Ο διάβολος ήταν στην αυλή μου τραγουδάνε οι Sleepy Jackson, ένα τραγούδι σαν ιός, σου κολλάει απ’ την πρώτη φορά και εξαπλώνεται. Θυμίζει τη φωνή του Brett Anderson στις δόξες του, τότε, στο Drowners, με έκανε να θέλω να ξανακούσω Suede.
Απολογισμός: απ’ όσα ροκ άλμπουμ έχω ακούσει φέτος το μόνο που επιστρέφω σχεδόν κάθε μέρα είναι των Dirty Pretty Things, που μάλλον σημαίνει ότι είναι και το πιο αγαπημένο μου. Waterloo to Anywhere. Σίγουρα δεν είναι το καλύτερο, αλλά τι σημασία έχει; Είναι fast and furious, «κακότεχνο», φασαριόζικο, pure british, το βρίσκω χίλιες φορές προτιμότερο από κάτι βαρετών τύπων σαν τους Keane. Ποιος ήταν αυτός που τους πρότεινε για το βραβείο Mercury, δεν τον έπιασε νύστα;
devil was in my yard-the sleepy jackson
[φωτο Σπ. Στάβερης]

στις γειτονιές του φεγγαριού

Τη γνώρισα σαν την τρελή του φεγγαριού, αργά, με το Μεγάλο Ερωτικό που τότε δεν τον άντεχα ολόκληρο, το ίδιο που μου συμβαίνει τώρα με τους δίσκους του Scott Walker. "Η φεγγαρική αηδόνα που επέστρεψε απ' τον Άδη" όπως την είχε χαρακτηρίσει ένας παλιός τίτλος εφημερίδας, "η γυναίκα και το πουλί μαζί. Το παιδί και το τρυπάνι. Η παλίρροια και το χιόνι" κατά Μάνο Χατζιδάκι, η Φλέρυ Νταντωνάκη σε τραγούδια αναπάντεχα, ερμηνείες συγκλονιστικές, στο τελευταίο τεύχος του Δίφωνου, ένα CD θησαυρός, πολύτιμο. Τραγουδάει ένα από τα πιο αγαπημένα μου ελληνικά τραγούδια ever -που είχε πρωτοπεί η Σοφία Λόρεν στο "Παιδί και Το Δελφίνι"- τι ειν' αυτό που το λένε αγάπη, το ανατριχιαστικό manha de carnaval απ' το Black Orpheus του Μαρσέλ Καμί, παλιά λαϊκά, τη Μαντουβάλα σε μια εκτέλεση που δίνει στο τραγούδι διαστάσεις θρησκευτικές, ένα μεγάλο δώρο με 6 ευρώ και δεν είναι καθόλου διαφήμιση. Εκτός από τα δέκα δυσεύρετα τραγούδια περιέχει κι ένα βίντεο με τη μορφή της. Το αφιέρωμα του Αντώνη Μποσκοΐτη [ο οποίος έχει επιμεληθεί και το cd] εξαιρετικό. Για τους ξενιτεμένους που δεν μπορούν να το βρουν:
η μαντουβάλα εδώ
Όποιος πιστός επιθυμεί σε cd τον πρώτο πολύ σπάνιο δίσκο της Φ.Ν. Fleury Τhe isles of greece αποστέλλεται με μοναδική επιβάρυνση τα έξοδα αποστολής courrier. Πληροφορίες: franki2046@hotmail.com

ναπολέων ή αννίβας;

ποντάραμε στο ναπολέοντα. και χάσαμε. 4-0. η παράσταση ήταν πολύ καλή όμως, με την ποίηση του λαπαθιώτη να μετατρέπεται σε λιλιπούτεια μονόπρακτα και τραγούδια και μια εκπληκτική τζίνα θλιβέρη [ή μήπως θλιβερή;] στο ρόλο του καταραμένου ποιητή, στο ίδιο ακριβώς σπίτι που έζησε και αυτοκτόνησε. και μόνο η ιδέα ότι σ' αυτό το σπίτι έμενε, κυκλοφορούσε, ερωτευόταν, κάρφωσε μια σφαίρα στην καρδιά του έκανε την παράσταση συναρπαστική. μοναδική. και να σκεφτείς, ότι πήγα με το ζόρι να τη δω, γιατί βαριόμουν...
καρδιά με κόκκαλα, ο βίος και η πολιτεία του ναπολέοντα λαπαθιώτη, θεατρική ομάδα "όχι παίζουμε", μέχρι σήμερα 20/7. ελπίζω να συνεχιστεί...

stop. war.

οι συγκεκριμένες εικόνες είναι απ' αυτές που δεν αντέχονται, κυκλοφορούν από προχθές σε αμέτρητα blog και site και το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να τις διαδίδεις. δεν ξέρω τι ωφελεί, διαβάζοντας όμως αυτό το post με τη συγκλονιστική έκκληση του Χανάντυ Σαλμάν δεν μπορείς να μείνεις αμέτοχος. όσο κι αν θεωρείς ότι κάνεις μια τρύπα στο νερό...

avant[i]

οι suku, πριν από μερικές ώρες στο vinyl microstore. αναλογική μετα-πόπ με λάμψεις από βόρειο σέλας. super[b].

artville.gr

Στο ένα flyer ποζάρει ο Ron Jeremy [ποιος είναι ο Ron Jeremy; -αν δεν τον ξέρεις απ' την "καλή", ας πούμε ότι είναι αυτός που πρωταγωνιστούσε στην απαράδεκτη παρωδία του being john malcovich, το being ron jeremy, ένα πραγματικό σκουπίδι, με τους πρωταγωνιστές να ονομάζονται Μπράιαν Σαλαμούρας και Άντι Πούτσος -excuse my language, αλλά δεν φταίω εγώ!] και στο άλλο που είναι ροζ δεν θυμάμαι ποιος ποζάρει, αλλά δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι το site www.artville.gr που μόλις πήρα είδηση το έχουν φίλοι, και ότι αξίζει να κάνεις μια στάση. Σήμερα [δηλαδή χθες, αυτό το post το ταλαιπωρώ μια ολόκληρη μέρα] πήρα είδηση κι ένα blog που το γράφει επίσης ενας νεαρός φίλος με ωραίο ψευδώνυμο, ο μάικος δε γουόνκερ ντογκγουόκερ [που είναι μάικ(λ)ος, κι ας υπογράφει makos], link δεν μπορώ να δώσω ακόμα, δεν μου επιτρέπεται...

[Αυτό το κομμάτι δεν είναι καθόλου τραγούδι για τη φιλία μάικο, είναι ένα πονεμένο ερωτικό τραγούδι, μα πολύ πονεμένο, αλήθεια...]
her-pigeonhead

μελό

Οι Φλώροι. Έτσι λεγόταν ένα από τα πρώτα doo wop συγκροτήματα της δεκαετίας του 40. Σπουδαίο συγκρότημα, άντε να κάνεις καριέρα σήμερα με τέτοιο όνομα, τότε φαίνεται ήταν πιο αγνά τα πράγματα. Φράσεις όπως το pussy willow έκαναν τα μάγουλα να κοκκινίζουν και τα πουλιά έδιναν το όνομά τους σε συγκροτήματα: The Orioles, The Ravens, The Swallows, Larks, Cardinals, Bluejays, Flamingoes, Crows, Wrens, θα πρέπει να υπήρχαν και Sparrows, δε γίνεται. Σήμερα η pussy murderer γράφει ανενόχλητη ερωτικές ιστορίες και κανείς δεν σοκάρεται, στο myspace σου στέλνουν πρόσκληση να ξεβρακωθείς, λαβαίνεις πρόστυχα βίντεο [κυρίως από λυσσάρες αμερικάνες] ενώ τραγουδάκια σαν των Orioles σοκάρουν περισσότερο επειδή ακούγονται αφελή και soft, ακόμη περισσότερο κι απ’ το lick my pussy της Kelis [που κανέναν δεν σόκαρε και γι’ αυτό οι Mary and the Boy έβαλαν τη χορεύτρια να χαϊδεύεται, αλλά πάλι τζίφος]. Romanticism is the new pornography, ή κάπως έτσι… Το it’s too soon ήταν επαναστατικός δίσκος το '48 που κυκλοφόρησε, είχε την ίδια επίδραση στο μαύρο κοινό με εκείνη που είχε το rock around the clock στο λευκό. Μπορεί σήμερα να είναι δύσκολο να διακρίνεις την αξία του μέσα σε όλα αυτόν τον ηλεκτρικό θόρυβο, τις κιθάρες, το ρυθμό, «στις μέρες του ραπ και του τέκνο» όπως γράφει ο Bob Hyde στο [ανεκτίμητο] βιβλιαράκι που συνοδεύει το box με τις 101 doo wop επιτυχίες που είχε κυκλοφορήσει πριν 13 χρόνια η Rhino, αλλά οφείλεις να σεβαστείς τουλάχιστον τη γνώμη του James Brown, ο οποίος το τοποθετεί στη λίστα με τα τραγούδια της ζωής του. Αυτός που ακούγεται είναι ο Sonny Til, κάτι σαν pop είδωλο στη μαύρη κοινότητα της εποχής, έκανε –λέει- τις νεαρές κυρίες του Χάρλεμ να ουρλιάζουν με τις «blow harmony» μπαλάντες του, ούρλιαζαν γενικά οι νεαρές κυρίες της εποχής και μέχρι τα μέσα των seventies, μετά stop. [Μέχρι που εμφανίστηκε ο Sakis φυσικά, αλλά αυτό είναι από επόμενο επεισόδιο]. Οι Orioles απ’ τη Βαλτιμόρη είχαν μια σύντομη καριέρα εφτά χρόνων στην Jubilee, μετά διαλύθηκαν. Ο Til πέθανε το 81, λίγο πριν η Ελλάδα ζήσει μέρες αλλαγής.
Η πιο μεγάλη επιτυχία τους ήταν το 1953 με το Crying in the Chapel, τη διασκευή τους στο κάντρι και γουέστερν τραγούδι, ενώ το it’s too soon to know το διασκεύασαν ένα σωρό καλλιτέχνες [όλοι μαύροι] τα επόμενα χρόνια και ΟΛΟΙ γνώρισαν μεγαλύτεροι επιτυχία απ’ το πρωτότυπο…
Does she love me? It's too soon to know
Can I believe her when she tells me so?
Is she foolin'? Is it all a game?
Am I the fire or just another flame?
A one-sided love would break my heart
She may be just acting and playing a part
If she don't love me let her tell me so
I can't hold her if she wants to go
Though I'll cry when she's gone
I won't die, I'll live on
If it's so, it's too soon, way too soon to know
[the orioles-it's too soon to know]

call me a dreamer

Πέντε χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ των Dusty Trails και από τότε ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Η Vivian Trimble (των Kostars και των Luscious Jackson) και η Josephine Wiggs (The Breeders) έφτιαξαν αυτό το διαμάντι, γεμάτο νοσταλγικούς ποπ ήχους των 60s και βραζιλιάνικο μπόσα νόβα -που θύμιζε νουβέλ βαγκ ταινία- και εξαφανίστηκαν. Υποτίθεται ότι ετοίμαζαν νέο δίσκο, αλλά no news, έχουν εγκαταλείψει ακόμα και το site τους. Στο Order Coffee συμμετέχει η Emmylou Harris. Διαλέγω ένα κομμάτι που εξέφραζε περισσότερο τις δυο ονειροπαρμένες και εύχομαι να επιστρέψουν... Σήμερα το πρωί δεν μπορώ να σκεφτώ πιο καλοκαιρινό δίσκο...

they may call me a dreamer, cause at night i hold tight to my dreams
they may call me a dreamer -they don't know how i long to be free
dreams have a way of moving you on
come along, come along, sing a song
[for all the daydreamers]--εδώ

για την παρέα του sonar

Η δεύτερη συλλογή sounds of instruments της Klik Records είναι ένα εκπληκτικό mix του Navid Tahernia, ο οποίος είναι από τα σημαντικότερα ονόματα της techno σκηνής της Γερμανίας και τώρα ανήκει στο δυναμικό της Kompakt, με το μίνιμαλ χαρακτηριστικό ήχο της να κυριαρχεί και electro στοιχεία –που ευτυχώς είναι πολύ διακριτικά, γιατί το electro όπως κατάντησε τα τελευταία χρόνια είναι η χειρότερη μουσική του παρόντος. Θαυμάσια συλλογή. Στο DVD μάλιστα με τα visuals που έχει επιμεληθεί ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου με την ομάδα του, οι γυναικείες μορφές -που μοιάζουν με Edie Bouvier που κατέβηκαν απ’ τον πλανήτη του Thomas Jerome Newton- συναντούν φελινικές φιγούρες και την «ωραία της ημέρας», πίσω από γραφιστικά που θυμίζουν τις δουλειές του Phil Wolstenholme και του David Slade. Εξαιρετικός Παναγιώτης Χατζηστεφάνου, στο στοιχείο του. Όσο περνάει η ώρα και τα visuals γίνονται παραληρηματικά, η εικόνα γίνεται εθιστική. Το φινάλε είναι συγκλονιστικό. Αξίζει πραγματικά. Α piece of art.
[Navid Tahernia, Sounds Of Instruments_02]

αμάν αμάν μέμο*

"Ο Κώστας Μασσέλος [ψευδώνυμο Νούρος], ανήκει στη γενιά των μεγάλων τραγουδιστών που ήρθαν από την Μικρά Ασία μετά τη μεγάλη καταστροφή του 1922 και η φωνή του, μαζί μ' αυτές του Αντώνη Νταλγκά, του Ευάγγελου Σωφρονίου, του Γιώργου Βιδάλη, του Κώστα Καρίπη κ.α. χάραξαν το μουσικό κλίμα του Σμυρναίικου τραγουδιού, όπως διαμορφώθηκε στα χρόνια του Μεσοπολέμου". Έτσι ξεκινάει το βιογραφικό του Κωνσταντίνου Νούρου που έχει γράψει ο Παναγιώτης Κουνάδης στο βιβλιαράκι που συνοδεύει την εξαιρετική αυτή κυκλοφορία των Εκδόσεων Φαληρέα για "το αηδόνι της Σμύρνης". Γεννημένος στο Νταραγκάτσι της Σμύρνης το 1892 ο Κώστας Νούρος ξεκίνησε ψάλλοντας στην εκκλησία της ενορίας του και μικρός ήθελε να γίνει παπάς. Τον κέρδισε όμως το τραγούδι και ευτύχησε να ζήσει λαμπρές στιγμές, παρόλο που η καριέρα του ξεκίνησε σε μια από τις πιο δύσκολες χρονικές περιόδους της ελληνικής ιστορίας. Μικρασιατική Καταστροφή, δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, προσωπικές τραγωδίες δεν τον πτόησαν, τραγούδησε μέχρι τα 70 του χρόνια, ηχογραφώντας σε δίσκους 78 στροφών αμανέδες και μακάμ [που δεν ξέρω τι ακριβώς είναι κι αν χρησιμοποιώ τον όρο σωστά, αρκετά τραγούδια του θυμίζουν πάντως τα αυτοσχεδιαστικά μουσικά έπη της Ουμ Καλσούμ]. Πέθανε μόνος, σε ένα μικρό σπιτάκι στην Κοκκινιά, ξεχασμένος από φίλους και συνεργάτες, στις 26 Μαΐου 1972, σε ηλικία 80 ετών. Ο δίσκος με 20 από τα τραγούδια που ηχογράφησε στην Αμερική έχει τίτλο "Κωνσταντίνος Νούρος, Το φωνητικό φαινόμενο" και είναι ανατριχιαστικός.

[Κρυφή πληγή, αδύνατο να λάβει σωτηρία, τζιβαέρι μου,
Α, γιατί σ' αυτή τη συμφορά, αμάν, εσύ είσαι η αιτία, αμάν]
το τζιβαέρι [κρυφή πληγή] εδώ

[updated 24/7]

04.

growing old. very old. σήμερα το πρωί κάποιος με ρώτησε αν είμαι αδελφός του πατέρα μου [!] που σημαίνει δυο πράγματα:
ή ότι φαίνομαι γύρω στα 60 [τόσο είναι ο αδελφός του πατέρα μου]
ή ότι ο πατέρας μου φαίνεται 25 χρόνια νεώτερος [ελπίζω να εννοούσε αυτό. ή να έχει σοβαρό πρόβλημα στα μάτια].
το γεγονός ότι ήταν κάποτε συμμαθητής του πατέρα μου απλοποιεί τα πράγματα, άραγε, ή τα κάνει πιο πολύπλοκα;
αρχίζεις να συνειδητοποιείς πόσο έχεις μεγαλώσει όταν τα πιτσιρίκια σε αποκαλούν κύριε [ή θείε, ακόμα χειρότερα] όταν θέλουν να πουν τα κάλαντα.
το πρώτο before middle aged depression το είχα παραμονή χριστουγέννων. σήμερα είχα το δεύτερο.

[ή μήπως δεν χρειάζεται καν αυτό το before που απαλύνει κάπως τον πόνο;].

non linear views

non_linear_views. μόλις κυκλοφόρησε. μια εκπληκτική συλλογή. στην αθήνα μπορεί να τη βρει κανείς στο vinyl microstore και στο jinx. στη θεσσαλονίκη στο lotus και στο rolling under. συμμετέχουν μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα της νέας ελληνικής electronica. κι είναι απ' τους καλύτερους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει φέτος. ασυζητητί. όλα τα κομμάτια εξαιρετικά. το tracklist εδώ.
by the way,
σήμερα [παρασκευή, 14/7] στο vinyl microstore radio [p.s. the best radio in town]:
15:00-16:00 vm zone (Nεκτάριος)
16:00-18:00 Δημήτρης Πολιτάκης
18:00-20:00 overdub(Χρήστος+guest)
αύριο
13:00-15:30 guest dj : mr. paranormale
άκου λιγάκι
www.vinylmicrostore.gr
[κάνε διπλό κλίκ πάνω στο γραμματόσημμο pop art και μετά στο άκου!]

~(' ')~

όταν ο william orbit συνάντησε τον κωνσταντίνο, το αποτέλεσμα ήταν αυτό εδώ.

dazed and confused x 3

κυκλοφόρησε επιτέλους η criterion το dazed and confused του richard linklater σε μια καταπληκτική έκδοση διπλού dvd, ελπίζω να πάρουν τώρα σειρά τα before sunrise και before sunset, οι καλύτερες ταινίες του...
στο τελευταίο dazed and confused έχουν φτιάξει τα εξώφυλλα δύο από τους πιο αμφιλεγόμενους καλλιτέχνες της προηγούμενης δεκαετίας, ο damien hirst και η barbara kruger. το περιοδικό μπορεί να μην λέει πολλά πια, δεν τα αξίζει τα εννιάμισι ευρώ, αλλά τα εξώφυλλα είναι απ' αυτά που σε αναγκάζουν να σκίσεις τις σελίδες...

vulgar poetry

Transformations live @ Μουσείο Μπενάκη.
Θυμάμαι μια κριτική για το Transformations όταν είχε κυκλοφορήσει πριν από τρία χρόνια [στο mic] που με είχε εκνευρίσει, μιλούσε για έλλειψη έμπνευσης και παρομοίαζε τον Κωνσταντίνο Βήτα με έφηβο μπροστά στον υπολογιστή του, που διασκεύαζε τα κάλαντα σε μορφή hip hop! Έχουν διατυπωθεί διάφορα σχόλια για το αμφιλεγόμενο Transformations από τότε, το πιο πετυχημένο, ωστόσο, προέρχεται πάλι από την ίδια παρουσίαση, η οποία κατέληγε χαρακτηριστικά: "μπορεί όπως γίνεται με όλα τα σπουδαία πράγματα, ακόμα κι αν δεν ταιριάζουν στην αισθητική σας, μετά από αρκετές προσεγγίσεις να αλλάζεις εντελώς οπτική περί του θέματος". Και η αλήθεια είναι ότι το Transformations, παρόλο που από την αρχή σε μπάζει στο μαγικό Χατζιδακικό μακρόκοσμο, είναι ένα έργο που χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να δείξει τη δυναμική του.
Όσοι γνωρίζουν τη μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα δεν δυσκολεύονται πολύ να εντρυφήσουν, οι αντιρρήσεις προέρχονται κυρίως από όλους αυτούς που ξένισε η ηλεκτρονική [και σε ορισμένες στιγμές dance] προσέγγιση των αγαπημένων ήχων, που κουβαλούν τέτοια συναισθηματική ένταση, ώστε οποιαδήποτε παραποίησή τους θεωρείται αυτομάτως ιεροσυλία. Την Πέμπτη το βράδυ στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη η γοητεία της μουσικής του Χατζιδάκι αποκαλύφθηκε σε όλο της το μεγαλείο, ενώ [τώρα που ο ήχος έχει "ωριμάσει"] τα αποδομημένα κομμάτια ακούγονταν απίστευτα οικεία, ακόμα και συγκινητικά.
Ήταν η πρώτη φορά που παρουσιάστηκε το Transformations ζωντανά, ολόκληρο, συνοδευόμενο από τις συγκλονιστικές εικόνες του Γιώργου Θεωνά, σκληρές, σπαρακτικές, ερωτικές, σοκαριστικές, ωμές, για πολλούς ανυπόφορες και στα όρια της αποστροφής. Εικόνες σε κίνηση. Η λυρική εισαγωγή με τα ψηφιακά πλήκτρα να σχηματίζουν τη μελωδία απ΄το "ένα ρολόι στο καπηλειό", δίνει τη σκυτάλη στον απελπισμένο αγώνα δρόμου του νεαρού άντρα στα στενά του Ψυρή και το ταξίδι αρχίζει. Μέσα από τα έντονα beats ξεπροβάλλει η φωνή της Φλέρυ[ς] Νταντωνάκη "μητέρα κι αδελφή, δως μου μια ελπίδα, δως μου μια ευχή, η αγάπη ν' απλωθεί, παντοτινά στη γη, σαν προσευχή"...
Όσο πιο τρυφεροί γίνονται οι στίχοι, τόσο πιο πολύ σκληραίνουν οι εικόνες, προκλητικές, "μαύρες", οργή, αγωνία, απόγνωση ξεχύνονται απ' την οθόνη. Απελπισία. Η σερενάτα της σεξουαλικής απουσίας είναι λουσμένη σε άπλετο φως, ντυμένη στα λευκά, σε κελί ψυχιατρείου. Ο άντρας είναι δεμένος στο κρεβάτι, σε στάση εσταυρωμένου και η γυναίκα-όραμα του κλείνει τα μάτια, το στόμα, αισθάνεσαι το βάρος στο στήθος. Τα αριστουργηματικά κινούμενα σκίτσα που ζωντανεύουν τους στίχους διαδέχονται ταινίες μικρού μήκους, που κυριολεκτικά χτυπούν κόκκινο: ένας μαχαιρωμένος νεαρός που αρνείται να δώσει εξηγήσεις στη φίλη του, το κόκκινο φως ενός μπουρδέλου με τους πελάτες να μπαινοβγαίνουν σε γρήγορη κίνηση, το φεγγάρι οριγκάμι, τρία ταμπόν -στο "τρεις κοπέλες απ' τη Θήβα"- που γεμίζουν την οθόνη, βάφοντάς τη με αίμα. Η φτερωτή του μύλου γυρνάει μέσα σε ένα club, με τον ψεύτικο χημικό παράδεισο να μετατρέπεται σε προσωπική κόλαση, ecstasy, χορός μέχρι τελικής πτώσης. One man's vulgarity is another man's poetry.
Όταν τελειώνει στέκεσαι άφωνος, συναισθηματικά συντετριμένος, κι αναπόφευκτα καλείσαι να σχολιάσεις. Ο κόσμος γύρω σου μουδιασμένος, τα συναισθήματα ανάμικτα, οι γνώμες μοιρασμένες.
Ήταν το πιο έντονο, το πιο συναρπαστικό live που έχει κάνει ο Κωνσταντίνος Βήτα στη σόλο καριέρα του. Ακόμα και αν έχεις αντιρρήσεις, ακόμα και αν διαφωνείς...
06/07/06

...

στο επίσημο site του βύρωνος πολύδωρα ο μόρισεϊ τραγουδάει "με έχεις σκοτώσει".

ff

είμαι 34 χρονών, μας είπε ο Alex χθες. ήδη αρκετά μεγάλος όταν ήρθε η επιτυχία. και η συμπεριφορά του δεν θύμιζε καθόλου superstar [που είναι, αναμφισβήτητα]. ήταν η δεύτερη φορά που με έκανε να τον συμπαθήσω [χθες, ακόμα περισσότερο]. η πρώτη ήταν στην εκπληκτική εμφάνισή τους στο ρόδον πριν από ενάμισι χρόνο -μέχρι τότε δεν μου έλεγαν τίποτα οι franz ferdinand. χθες το βράδυ είχε φέρει τη 88χρονη γιαγιά του να τον δει, ήθελα να δω τις αντιδράσεις της όταν βγήκε ο εγγονός της στη σκηνή, με τον κόσμο να ουρλιάζει και να χοροπηδάει...
"πώς καταφέρνεις να συνενοηθείς μαζί της"; -"με τα λίγα ελληνικά που μιλάω, είναι ο πατέρας μου συνήθως παρών και κάνει τη μετάφραση, ο θείος μου"...
δεν τον ξέρω τον καπράνο, δεν τον έχω παρακολουθήσει σε συνεντεύξεις, δεν έχω ιδέα αν είναι τόσο καλό παιδί όσο φάνηκε χθες. μας φέρθηκε άψογα πάντως, μας διέθεσε διπλάσιο χρόνο από αυτόν που είχαμε κανονίσει, φωτογραφήθηκαν και οι τέσσερις αδιαμαρτύρητα ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες της φωτογράφου, ούτε σταριλίκια, ούτε εξυπνάδες, ούτε τον τρόμο [που έχουν οι περισσότεροι σταρ] μήπως δεν βγουν ωραίοι. δυστυχώς, δεν πρόλαβα να δω τη χθεσινοβραδυνή τους εμφάνιση, φαντάζομαι ότι θα ήταν εξαιρετικοί, το εύχομαι.
πήραν και χρυσό δίσκο χθες, τους έγινε η απονομή μέσα στο τροχόσπιτο. αυτό κι αν ήταν μεγάλο κατόρθωμα. σε μια εποχή που η δισκογραφία περνάει τεράστια κρίση [ειδικά στην Ελλάδα] ένας χρυσός δίσκος είναι σχεδόν άθλος...

souvenir 06

synch 2006 pt. 2

[Africa Bambaataa, το κομμάτι που έφαγε ο δαίμων]...
«Ζούμε σε εποχές πολιτικής έντασης, οι υπερδυνάμεις εθίζονται στην ισχύ και θέλουν να γίνουν ακόμα πιο δυνατές, δεν βλέπεις τι συμβαίνει στον κόσμο; Χρειάζεται μια ανώτερη δύναμη να τους συγκρατήσει, όπως κι αν λέγεται αυτός ή αυτή: Θεός, Θεά, Αλλάχ, αν και μερικές φορές αισθάνομαι ότι όλα αυτά είναι το μάταιο έργο ενός καταστροφέα».
«Ήμουν ο πρώτος που έβαλα τη φωνή του Martin Luther King και του Malcolm X πάνω στο ρυθμό του hip hop και θεωρώ τον εαυτό μου ambassador [πρεσβευτή]. Η αποστολή μου είναι να κάνω γνωστή στον κόσμο τη θετική πλευρά της συγκεκριμένης μουσικής, γιατί έχει συνδεθεί με τη βία και η έννοια της σήμερα είναι παρεξηγημένη».
«Ποια είναι τα σχέδιά μου; Να προχωρήσω, να μη μείνω στάσιμος, έχω πολλά ακόμα να δώσω».
«Στην Αθήνα θα παρουσιάσω ένα DJ set με μπόλικο συναρπαστικό hip hop. Θα παίξω κυρίως hip hop, έχω πολύ καλή διάθεση και να’ σαι σίγουρος πως θα το θυμάσαι για καιρό».

ANIMAL COLLECTIVE [complete]...
Το εκκεντρικό νεοϋορκέζικο γκρουπ που σχημάτισε μια παρέα παιδικών φίλων στη Βαλτιμόρη και υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό τα έντυπα και [κυρίως] τα μουσικά site και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, κατέληξε μετά από έξι χρόνια ηχογραφήσεων και εφτά άλμπουμ να θεωρείται από τα πιο καυτά ονόματα της αμερικάνικης σκηνής. Δικαιολογημένα, παρόλο που δεν είναι ούτε ο πιο εύκολος ήχος, ούτε τόσο προσιτοί για το mainstream κοινό όσο τα υπόλοιπα ονόματα του είδους. Πού εντάσσονται; Στο ίδιο κίνημα που αναβιώνει τη psych folk των 60s και 70s, με περισσότερο θόρυβο, παραμορφωμένους ήχους και με σαφείς αναφορές στη flower pop και τον ήχο των Beach Boys. Το συγκρότημα αποτελείται από τους Avey Tare (a.k.a. David Portner), Panda Bear (a.k.a. Noah Lennox), Deakin (a.k.a. Josh Dibb), και τον Geologist (a.k.a. Brian Weitz), αν και η σύνθεση ποικίλει από άλμπουμ σε άλμπουμ. Παρόλο που είναι δύσκολο να ορίσεις ακριβώς τον ήχο τους, οι Animal Collective είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα συγκροτήματα της τελευταίας πενταετίας, με πορεία ανοδική και ήχο αναγνωρίσιμο, με δικιά τους εταιρία, την πολύ ενδιαφέρουσα Paw Tracks και συνεργασίες με σπουδαίους καλλιτέχνες του είδους –είναι αυτοί που ανέσυραν απ’ τη λήθη την Vushty Bunyan μετά από τριάντα χρόνια για να τραγουδήσει στο περσινό ep τους, το Prospect Hummer, λίγο πριν τη βοηθήσουν να επιστρέψει με άλμπουμ στη δισκογραφία. Ακόμα κι αν τους μισείς, η ζωντανή εμφάνισή τους είναι απ’ τις εμπειρίες που δεν ξεχνάς εύκολα. Στο Synch έρχονται στο απόγειό τους και μάλιστα με πλήρη σύνθεση! Ο Avey Tare απαντάει…
Πως προκύπτει η εμμονή με τις μάσκες και το εκκεντρικό ντύσιμο; Μήπως όλο αυτό παραπέμπει σε μια επιστροφή στις πρωτόγονες ρίζες μας; Κατ’ αρχήν, δεν χρειάζεται να μιλάμε και πολύ όταν είμαστε μεταμφιεσμένοι, και αυτό είναι cool…Για μένα είναι ένας τρόπος performing, αφού στη σκηνή «δεν είμαι εγώ». Αν το καλοσκεφτείς, είναι μια ανοιχτόμυαλη συμπεριφορά, που σε βοηθά να συγκεντρωθείς στον ήχο. Βέβαια, οι φήμες στο internet σχετικά με όλα αυτά, καλά κρατούν…
Τι μεθόδους χρησιμοποιείτε για να γράψετε την μουσική σας; Όταν έχουμε ήδη κάποια μικρά κομμάτια των τραγουδιών, βάζουμε μπόλικη σκέψη για να τα κατατάξουμε σε σειρά ποιοτική. Κατά τα άλλα, βρίσκουμε τον τίτλο, σχεδιάζουμε το artwork και το μείγμα είναι έτοιμο.
Έχεις αναφέρει ως μία από τις επιρροές σου την ινδική και γιαπωνέζικη ποίηση, τους καθημερινούς ανθρώπους και κάποιους σουρεαλιστές συγγραφείς. Πως τα αναμιγνύεις όλα αυτά στη μουσική σας; Τους δίνω απλά αρκετή σημασία όταν τα διαβάζω, που συνήθως φροντίζω να συμβαίνει κάποιες ώρες πριν μπούμε στο studio.
Οι στίχοι ή η μουσική είναι πιο σημαντικό για σένα; Η σχέση τους είναι αμφίδρομη και το να ξεχωρίσεις κάποιο από τα δύο ως πιο σημαντικό θα ήταν αδικία. Ίσως είναι πιο σημαντικό πρώτα να ακούς και μετά να μιλάς. Δεν είναι εύκολο, νομίζω είναι θέμα αντίληψης και νοοτροπίας.
Από την εμπειρία σου στη μπάντα πιστεύεις ότι η συνύπαρξη με άλλους μουσικούς μπορεί να επισκιάσει και να καταπιέσει την ατομική καλλιτεχνική ελευθερία ενός μέλους; Όταν όλα δουλεύουν ρολόι δεν υπάρχει λόγος και χώρος για τέτοιες απορίες. Ο όρος collective σημαίνει ότι ο καθένας νιώθει αυτό που θα ήθελε ιδανικά να βλέπει, ότι υπάρχει ισότητα και άνεση κινήσεων, αλλιώς δεν θα μπορούσε να ήταν στη μπάντα.
Ακούγονται πολλές αντιφατικές απόψεις για την δουλειά σας. Πώς θα χαρακτήριζες την μουσική σας αν την άκουγες ανυποψίαστος για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο; Σίγουρα θα ήμουν αρκετά μπερδεμένος – έως σοκαρισμένος θα έλεγα - για να την περιγράψω εύστοχα. Πάντως σίγουρα θα μου προκαλούσε αίσθηση και θα ένιωθα ότι δεν ήταν ανούσια.
Στα live σας πειραματίζεστε; Το λέω γιατί μια φορά που σας είδα ήσασταν τόσο δυνατοί και γρήγοροι που δυσκολευόμουν να ξεχωρίσω τα τραγούδια. Στις συναυλίες θέλουμε να αποκρούουμε την ενέργεια του κόσμου και του χώρου που βρισκόμαστε, γι’ αυτό παίζουμε τόσο δυνατά. Είμαστε επιθετικοί και έντονοι. Επίσης, δεν θέλουμε με τίποτα να παίζουμε όπως ακουγόμαστε στο album, αλλά να προσφέρουμε μια διαφοροποιημένη εμπειρία που θα τους μείνει για καιρό.
Πώς γνωρίσατε την ισλανδική μπάντα Mum? Πώς πείσατε την Κριστίν να κάνει φωνητικά σε κάποια κομμάτια του Feels? Τυχαίνει να ανήκουμε στην ίδια εταιρία, την Fat Cat, ξεκινήσαμε μαζί περιοδεία στις ΗΠΑ και μετά κάναμε παρέα.
Ποια η γνώμη σου για αυτό τη νέο-φολκ έκρηξη; Μπορεί να είναι τώρα δημοφιλές αλλά δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό, δεν είναι κίνημα. Του χρόνου θα είναι κάτι άλλο. Δεν νιώθω να ανήκω πουθενά, αλλά όσο μεγαλώνουμε ωριμάζουμε και αυτό αντικατοπτρίζεται στη μουσική μας.
Θα κάνετε το καλοκαίρι διακοπές; Μόνο τον Αύγουστο, γιατί μέχρι τα τέλη Ιουλίου θα βρισκόμαστε σε περιοδεία.

απόψε στο μουσείο μπενάκη στην πειραιώς [για erasers, κωνσταντίνο βήτα και biosphere] και αύριο και μεθαύριο στο τεχνολογικό πάρκο λαυρίου. οι animal collective παίζουν αύριο το βράδυ, ο africa bambaataa το σάββατο. καλή αντάμωση εκεί.

vote for zebra tracks

οι zebra tracks στο breaking bands του nme! δώστε μια ψήφο, επειδή αξίζουν -και όχι μόνο επειδή είναι έλληνες... ακούστε τους στο myspace και εδώ και βοηθείστε να διαδοθεί το μήνυμα. αν είναι κι άλλοι έλληνες εκτός απ' τους raining pleasure και τους zebra tracks, ας μην μείνει μυστικό, χρειάζονται υποστήριξη.

antony-devendra 0-1

Νo surprises. Ήταν αυτό ακριβώς που αναμενόταν. Κι αυτό το mercy mercy σου διέλυε τα σωθικά.

Ρε συ, σαν την Nτιβάιν είναι, σχολίαζε ο Α. δίπλα μου -όχι σαν την Nτιβάιν, ντιβάιν σκέτο, κυριολεκτικά. Τώρα που το ξανασκέφτομαι θύμιζε πολύ την Nτιβάιν, ίδια φωνή [όταν δεν τραγουδούσε], ίδιο εκτόπισμα, ίδια προγούλια, παρόμοιο χιούμορ, μόνο η βουτυρομπεμπέ φάτσα δεν διέθετε την ίδια λαγνεία, αλλά είπαμε, δεν ήταν η Ντιβάιν, ήταν ο Antony, κάποιες στιγμές ανατριχιαστικός. Με μετρημένα χιουμοριστικά σχόλια μεταξύ των τραγουδιών- κατάλοιπα της πολύχρονης θητείας του στα καμπαρέ- προσεκτικά επιλεγμένα για να ελαφρύνουν την απελπισία των κομματιών του, witty, όσο χρειαζόταν τολμηρά. Σκεφτόμουν ότι όλα τα διθυραμβικά που έχουν γραφτεί γι' αυτόν ήταν δικαιολογημένα, χαλάλι του και η ταλαιπωρία και το κρύο της αρκούδας. Θα την πω όμως την αμαρτία μου: Στο δίλημμα Devendra ή Antony ο Antony μπορεί να έβγαινε νικητής στα σημεία, που σημαίνει ότι αν έπαιζαν την ίδια ώρα στον Antony θα πήγαινα, χθες το βράδυ όμως ο Devendra ήταν α-πί-θα-νος. ΑΠΙΘΑΝΟΣ! Δεν ξέρω αν είναι σωστό να τους συγκρίνεις, ήταν εντελώς διαφορετικά τα live τους, οι χώροι, το συναίσθημα. Όμως, ήταν τόσο καλοδιάθετη η ατμόσφαιρα, τόσο κεφάτος ο Devendra, τόσο ωραίο το κοινό, που στο Underworld περάσαμε καταπληκτικά. Βγήκαμε χαρούμενοι απ' αυτή τη συναυλία, θες γιατί καταφέραμε να τους δούμε και τους δύο, θες επειδή ο Devendra έλαμπε [πραγματικά!] μετά το τέλος που μοίραζε αυτόγραφα και μιλούσε με τον κόσμο, ίσως γιατί βρεθήκαμε όλοι μαζί τόσοι φίλοι στον ίδιο χώρο, πάντως σήμερα αν έπρεπε να τους ξαναδώ, θα διάλεγα τον Devendra. Επιτέλους, λίγο φως, λίγη χαρά, πήγα για να δω μια φολκ μιζέρια [που την έχω σκυλοβαρεθεί] και έπεσα σε ένα ψυχεδελικό πάρτι όπου ο ήχος του Σαν Φρανσίσκο συναντούσε τα calypso, τόσο ξεσηκωτικό που μου έκλεισε η φωνή απ' τις [ζητω] κραυγές.

Όσοι πρόλαβαν και γνώρισαν τον Devendra θα έχουν εκπλαγεί, γιατί ούτε παρανοϊκός είναι, ούτε ο εκκεντρικός σταρ που λέει αυτές τις ασυναρτησίες στις συνεντεύξεις, είναι απλά ένας 24χρονος που θέλει να παίξει, τόσο συμπαθητικός και αξιαγάπητος που δεν πίστευα στα μάτια μου. Μίλησε με τον κόσμο, μοίρασε φιλιά, σχέδια πάνω σε εισιτήρια, μπλούζες, χέρια, φωτογραφήθηκε χαρούμενος, χαμογελαστός, προσιτός και...ημίγυμνος. Ήταν μια σπάνια βραδιά η χθεσινή. Και τυχεροί όσοι τους πρόλαβαν και τους δύο.

who is the greek sue townsend?

“I love talking about nothing. It is the only thing I know anything about.” Oscar Wilde.
«Αποφασίσαμε να μην αποφασίσουμε ακόμα. Θα αποφασίσουμε αύριο». Άντριαν Μολ.
Έμαθα χθες ότι δεν πρόκειται να κυκλοφορήσει [ποτέ;] στα ελληνικά το The Weapons of Mass Destruction, το τελευταίο [και καλύτερο μετά Τα Βάσανα της Εφηβείας] βιβλίο με τις περιπέτειες του Άντριαν Μολ. Όσοι δεν μπορούν να το διαβάσουν στα αγγλικά θα πρέπει να αρκεστούν στα «Χρόνια του Καπουτσίνο» που κυκλοφόρησαν πριν από δυο χρόνια από τις εκδόσεις Κανάκη. Κρίμα, γιατί ο γιος του Μολ πάει να πολεμήσει στο Ιράκ και το σαρκαστικό χιούμορ της Σου Τάουνσεντ στο Weapons of Mass Destruction χτυπάει κόκκινο. Οι ατάκες του Μολ είναι κάτι σαν αντικαταθλιπτικό, ανοίγεις ένα από τα βιβλία όταν έχεις τις μαύρες σου –τυχαία, σε κάποια σελίδα- και σου φτιάχνουν το κέφι. Μια καλή μου φίλη που αντιμετώπιζε για καιρό σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα άνοιγε κουτουρού την καινή διαθήκη σε μια σελίδα για να βρει λύση, [όταν ψάχνεις για λύση μπορείς να τη βρεις παντού, ακόμα κι ανοίγοντας τον τηλεφωνικό κατάλογο]. Της πρότεινα να δοκιμάσει να ανοίγει τον Άντριαν Μολ. Και έπιασε. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις «λύσεις» στα βιβλία του, αυτή η αφελής αντιμετώπιση ακόμα και των πιο σοβαρών ζητημάτων, όμως, κάνει τη διαφορά. Τις περισσότερες φορές τέτοιου είδους «λύσεις» είναι άχρηστες, χρειάζεται απλά να σου φτιάξει η διάθεση, και το ημερολόγιο του Μολ είναι ασύγκριτα προτιμότερο απ’ όλες τις συμβουλές και τους φιλοσοφικούς στοχασμούς [του κόσμου!] -που σε σοβαρά προσωπικά προβλήματα λειτουργούν σαν την Τάνια Μακρή σε εκπομπή του Μικρούτσικου. Στην καλύτερη περίπτωση σε μπερδεύουν ακόμα περισσότερο, στη χειρότερη σε κάνουν να θέλεις να ξεράσεις και μετά να κόψεις τις φλέβες σου. Η προβληματική ζωή του Άντριαν Μολ λειτουργεί ομοιοπαθητικά, κάτι σαν τη μελαγχολική μουσική που ορισμένους ανθρώπους τους ανεβάζει, ενώ το πολύ τραλαλά τους κάνει να θέλουν να πηδήξουν απ’ το μπαλκόνι [η πολύ τραλαλά μουσική σε μεγάλες δόσεις είναι λόγος για να πηδήξεις απ’ το μπαλκόνι έτσι κι αλλιώς], διαβάζεις μια σελίδα και αισθάνεσαι ότι το δικό σου τίποτα είναι [τουλάχιστον] καλύτερο απ’ του ανόητου Άντριαν. Το δικό σου παράλληλο σύμπαν είναι [«ουτοπικά» ψευδώς -αν σημαίνει κάτι αυτό!] πιο ενδιαφέρον, γιατί ποτέ δεν θα έγραφες στο ημερολόγιό σου για παράδειγμα: «Έκανα ένα πολύ ικανοποιητικό ντους σήμερα το πρωί. Η πίεση του νερού έχει βελτιωθεί αισθητά» ή δεν θα αναρωτιόσουν «γιατί οι ζητιάνοι θέλουν πάντα λεφτά για ένα φλιτζάνι τσάι; Κανείς τους δεν πίνει καφέ;».
Το τρίτο βιβλίο της σειράς Οι Ειλικρινείς Εξομολογήσεις Του Άντριαν Λαμπερτ Μολ της Σούζαν Λίλιαν Τάουνσεντ και της Μάργκαρετ Λίλιαν Ρόμπερτς είναι εξαντλημένο, τα υπόλοιπα 4 κυκλοφορούν…