τρου μπιλίβερ

Την πρώτη φορά που τον άκουσα να δημιουργεί αυτή τη μεταφυσική ατμόσφαιρα με τις χορδές μιας δωδεκάχορδης ακουστικής κιθάρας δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ήταν μόνο 22 χρονών και αυτοδίδακτος. Ήταν πριν από μερικούς μήνες, με ένα ep δυσεύρετο, το Sunshrine, που ξανακυκλοφορεί αυτές τις μέρες μαζί με τα δύο κομμάτια του Celeste. Ο James Blackshaw είναι φτιαγμένος απ’ τη πάστα των μεγάλων δημιουργών, μεγαλωμένος σε μια γειτονιά του προαστιακού Λονδίνου, μοναχικός και με γούστα περίεργα για το νεαρό της ηλικίας του [του αρέσουν οι ταινίες του Werner Herzog, τα βιβλία του Richard Brautigan, η free-jazz, η ψυχεδέλεια των 60s, να διαβάζει για μυστικιστικές θρησκείες], με ήχο ασυνήθιστα ανατολίτικο για έναν πιτσιρικά Άγγλο που περιοδεύει με την Josephine Foster και αναφέρει για είδωλά του τους John Fahey, Robbie Basho και Peter Lang.
Ο τρόπος που παίζει είναι ιδιαίτερος, πολύ χαρακτηριστικός, η μουσική τους όμως δεν είναι ούτε 'freaky' ούτε 'weird', απλά ακουστική μουσική απίστευτης ομορφιάς που απλώνεται σε μεγάλης διάρκειας κομμάτια, με γρήγορα ακόρντα και εύθραυστες, θλιμμένες μελωδίες -οι οποίες εύχεσαι να κρατήσουν για πάντα…
Το νέο άλμπουμ του έχει τίτλο O True Believers, κυκλοφορεί κανονικά –επιτέλους- σε CD και είναι τέτοια περίπτωση που μπορώ να το τοποθετήσω δίπλα στο Sapphie του Richard Youngs. Εξαιρετικό.

ροζ νάρκισσος

Ψάχνοντας να βρω ποιος είναι αυτός ο James Bidwood που του αφιερώνουν το καλύτερο τραγούδι οι Matmos στο νέο άλμπουμ τους, το Semen Song for James Bidwood -ένα μελοδραματικό κομμάτι με το πιάνο να κυριαρχεί και τον Antony Hegarty να βγάζει σπαρακτικούς λαρυγγισμούς πάνω απ' τον [ενισχυμένο] ήχο που δημιουργεί το σπέρμα [!] του Drew Daniel στάζοντας σε ένα κομμάτι χαρτί- ανακάλυψα το Pink Narcissus. Μια ομοερωτική περιθωριακή ταινία των 70s [που αν δεν ξέρεις τι βλέπεις είσαι βέβαιος ότι την έχουν γυρίσει οι Pierre + Gilles] αποτυπωμένη σε φιλμ των 8 mm, με έντονα χρώματα και εικόνες-παραισθήσεις, δημιουργημένη από λήψεις του Bidwood στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη. 7 χρόνων στιγμιότυπα -απ' το 1963-1970- που κυκλοφόρησαν μονταρισμένα το 1971 χωρίς την έγκριση του σκηνοθέτη [και φωτογράφου-πρότυπο για τους Pierre + Gilles, οι οποίοι τον αντέγραψαν εντελώς!]. Είναι οι ερωτικές φαντασιώσεις ενός νεαρού gay άντρα [Bobby Kendal] που πλάθει με τη φαντασία του ρόλους, στα διαλείμματα απ' τις επισκέψεις των πελατών του. Εικόνες επιτηδευμένης κακογουστιάς, χρώματα που νομίζεις ότι στάζουν, ανύπαρκτο σενάριο, πέρα από τα όρια του kitch. Οι φήμες ήθελαν τον Andy Warhol να το μοντάρει και να υπογράφει σαν Anonymous μετά την ολοκλήρωσή του [επειδή του είχαν σπάσει τα νεύρα], άλλες φήμες έλεγαν ότι ο ίδιος ο Bidwood αρνήθηκε να το υπογράψει αφού είδε το editing που του έκαναν οι παραγωγοί. Το 1999 κυκλοφόρησε από την Taschen ένα βιβλίο για το έργο του φωτογράφου Bidwood και το θέμα ξεκαθαρίστηκε. Κυκλοφορεί σε DVD περιοχής 1.

can hardly breathe

"I think everything you come in contact with -the music you hear, the music you improvise, the way you're taught- you just learn something, every step along the way. My take on it is you're supposed to learn from what happens to you in your life. Instead of just putting it into words or writing poetry... In my case, it got translated into music. I find i make music that's very personal and probably very reflective of who i am and what i've experienced", γράφει ο Burt Bacharach στο booklet που συνοδεύει την κασετίνα με τα 3 CD που συγκεντρώνουν 75 επιτυχίες του, όλα αυτά τα τραγούδια -ιδιαίτερα των sixties και αρχές seventies- στα οποία επιστρέφω κάθε φορά που με πιάνουν οι μαύρες μου, όπως τώρα που με τσάκισε η αλλεργία. [Δεν μπορώ να πάω στα live γιατί με πιάνει δύσπνοια απ' τον καπνό, δεν μπορώ να βγω έξω απ' το σπίτι γιατί με πλακώνει η γύρη, δεν μπορώ να οδηγήσω γιατί έχω μια μόνιμη υπνηλία απ' τα χάπια, χειρότερα δεν γίνεται]. Ο Burt Bacharach εξακολουθεί να βγάζει δίσκους, το περσινό του at this time ήταν αξιοπρεπές, αλλά δεν έχει καμιά σχέση πια με το δημιουργικό οίστρο της σπουδαίας περιόδου του, τότε που έγραφε τα walk on by, anyone who had a heart, το please stay -προσωπική αδυναμία μου, ίσως γιατί μου θυμίζει το stand by me, ο ίδιος βραζιλιάνικος baiao ρυθμός του μπάσου, η φωνή του Rudy Lewis και οι μελό στίχοι "if i call out your name like a prayer in the night, would you leave alone with my tears?" -μπορεί να ακούγεται περίεργο μέσα στους θορύβους και στα beat της σημερινής πρωτοπορίας, ξεπερασμένο, αλλά εκεί καταφεύγω, στα απλά τραγουδάκια του πιο αγαπημένου μου συνθέτη ever, κάθε φορά που με ζαβλακώνουν τα χάπια και η αναπνοή μου γίνεται σαν του Tricky στο Vent.

xxx

America, America by Saadi Youssef
I too love jeans and jazz and Treasure Island and John Silver's parrot and the balconies of New Orleans.
I love Mark Twain and the Mississippi steamboats and Abraham Lincoln's dogs.
I love the fields of wheat and corn and the smell of Virginia tobacco.
But I am not American.
Is that enough for the Phantom pilot to turn me back to the stone age? . . .
America: let's exchange gifts.
Take your smuggled cigarettes and give us potatoes.
Take James Bond's golden pistol and give us Marilyn Monroe's giggle.
Take the heroin syringe under the tree and give us vaccines.
Take your blueprints for model penitentiaries and give us village homes.
Take the books of your missionaries and give us paper for poems to defame you.
Take what you do not have and give us what we have.
Take the stripes of your flag and give us the stars.
Take the Afghani Mujahideen beard and give us Walt Whitman's beard filled with butterflies.
Take Saddam Hussein and give us Abraham Lincoln or give us no one...
We are not hostages, America and your soldiers are not God's soldiers...
We are the poor ones, ours is the earth of the drowned gods, the gods of bulls the gods of fires the gods of sorrows that intertwine clay and blood in a song...
We are the poor, ours is the god of the poor who emerges out of farmers' ribs hungry and bright, and raises heads up high...
America, we are the dead.
Let your soldiers come.
Whoever kills a man, let him resurrect him.
We are the drowned ones, dear lady. We are the drowned. Let the water come.
[translated from the Arabic by Khaled Mattawa]

ρισπέκτ

20 σχεδόν χρόνια μετά εξακολουθούν να είναι το ίδιο συναρπαστικοί όσο τις μέρες του Sister που τους γνώρισα, 25 συνολικά χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση οι Sonic Youth είναι το μοναδικό συγκρότημα εκείνης της περιόδου που όχι μόνο επιβίωσε -και στάθηκε αξιοπρεπώς καλλιτεχνικά- όλα αυτά τα χρόνια, αλλά έχει τα κότσια να ηγείται του φετινού Loolapalooza. Κάνοντας μάλιστα όλους τους νεώτερους να στέκουν μπροστά τους προσοχή και να υποκλίνονται. Συγκροτήματα εμφανίστηκαν και χάθηκαν, grunge, ανεξάρτητο ροκ, κολοκύθια όροι, οι Sonic Youth υπήρξαν και παραγωγικοί και πάντα ενδιαφέροντες, παρόλα τα σκαμπανεβάσματα και τις αλλαγές στη σύνθεσή τους. Μπορεί να μην ήταν όλοι οι δίσκοι τους στο επίπεδο του Goo ή του Washing Machine, σημασία έχει ότι αποτελούν σταθερή αξία και το 2006 βγάζουν έναν απ' τους καλύτερους δίσκους που άκουσα τον τελευταίο καιρό, χωρίς τον Jim O'Rourk [που φαίνεται ότι δεν τον χρειάζονταν], πιο σκληροί απ' τον προηγούμενο δίσκο τους, με τον Lee Ranalo και τον Steve Shelley δίπλα στον Thurston Moore και την Kim Gordon και τον John Agnello στην παραγωγή. Ακούω το Jams Run Free στη διαπασών και το υπέροχο Rats, που μου θυμίζουν τις σπουδαίες στιγμές τους του Daydream Nation και του Goo, ακούω το Turqoise Boy και το αγαπημένο μου Lights Out και χαίρομαι που εξακολουθούν να υπάρχουν. Κανείς εκείνης της εποχής δεν ακούγεται έτσι πια [το Rather Ripped είναι εξαίσιο], πολλοί "μεγάλοι" και της πρώτης γραμμής έχουν γίνει για κλωτσιές, οι περισσότεροι δεν αντέχονται, o Bono θα πουλούσε την ψυχή του στο διάολο για να έχαιρε τέτοιας εκτίμησης, ούτε μεγαλοστομίες ούτε θεατρινισμοί, ούτε πόζες δίπλα στον πιο ανόητο άνθρωπο της υφηλίου. Δεν είναι επιστροφή, γιατί ποτέ δεν ήταν απόντες, αλλά είναι ένα μεγάλο συγκρότημα σε εξαιρετική φόρμα και ένας απ' τους ελάχιστους ροκ δίσκους που έχω απολαύσει τόσο πολύ φέτος. Bless, bless....

what's happening?

A wolf in sheep's clothes. η επιστροφή της Josephine Foster με εφτά διασκευασμένα γερμανικά τραγούδια του 19ου αιώνα, τραγουδισμένα μάλιστα στην πρωτότυπη γλώσσα τους, με στίχους γραμμένους απ' τον Goethe και μουσική των Brahms, Schubert, Schumman και Hugo Wolf! H Foster συνοδεύει τη φωνή της με ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες και μετατρέπει τα παλιά art τραγούδια σε φολκ μπαλάντες, πομπώδεις και γκόθικ, σκοτεινές, θανατερές, με τη μεγαλοπρέπεια που τους αρμόζει [;]. Πολύ creepy όμως ρε φίλε μου, τι το ήθελα αυτό απόψε! Ακούω το δίσκο βλέποντας τα τρομακτικά σενάρια πυρηνικού ολέθρου στα δελτία ειδήσεων και νομίζω ότι ζω έναν εφιάλτη. Βρέχει, με έχει διαλύσει η αλλεργία, μου χάλασε το DVD player, ανακάλυψα πριν από λίγο ότι έχω ξεχάσει να γράφω με στυλό. Τα γράμματα που γράφω πια ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ, γράφω σαν αγράμματος, τσάμπα το ξύλο που έφαγα για να γίνω καλλιγράφος στο δημοτικό. [Με έφαγε το πληκτρολόγιο].

Oι Xiu Xiu φοβήθηκαν τον πόλεμο και δεν θα παίξουν απόψε, αναβάλλονται για την Πρωτομαγιά, για να δούμε, οι Dead Prez ελπίζω να παίξουν κανονικά.

έι τζι εφ

"Μου αρέσει η μουσική όταν με ενθαρρύνει και με παρηγορεί", δηλώνει η agf, κατά κόσμον Andye Greie, "με παρηγορούν ακόμα και hip hip δίσκοι από ανθρώπους που μιλάνε για όπλα και 'σκύλες', ο πρώιμος Tupac -δεν συμμερίζομαι το σοβινισμό του και τη βία του, τη μισώ τη βία, αλλά αισθάνομαι τη δύναμή του, το θυμό του, τα σέβομαι. Είναι παρηγορητικά επειδή είναι τόσο ειλικρινή". Η agf γεννήθηκε το 1969 στο Ανατολικό Βερολίνο. Ο τρόπος που μεγάλωσε τη σημάδεψε, ακόμα και σήμερα είναι φανερός στο έργο της, "i grew up in a place called Halle Neustadt, λέει, a utopian socialist show-off cybercity. The flats were all the same, to make everyone equal -you know the idea of communism, give everybody the same and everyone will be happy. And it turned out to be a fucked up ghetto. We didn't have street names, just numbers. After the Wall came down they gave all these ghetto streets beautiful names, bird names, horses. Η λογοκρισία δεν επέτρεπε στους ανατολικογερμανούς να ασχοληθούν με την εναλλακτική μουσική, ελάχιστα πράγματα έφταναν στα αυτιά τους, κάτι σαν το φασισμό του ελληνικού ραδιοφώνου, λίστες, airplay, Δρούτσα, Γερμανού, Heaven και Άννα Βίσση. "Most stuff was censored, so i didn't have many records and i didn't know anything about them. I remember it as a really strong moment in my life, sitting in my parents' living room listening to Yoko Ono doing this moaning and stuff, just sweating because it was so incredible". Μιλάει για το νέο project της, πώς το συνέλαβε με τον εραστή της Vladislav Delay, περνώντας δυο μήνες στα δάση της Φινλανδίας, οι δυο τους, διαβάζοντας, ψαρεύοντας, περπατώντας, χωρίς ηλεκτρικό και τρεχούμενο νερό, δίπλα σε μια λίμνη. Δεν ακούγαμε ούτε καν μουσική, λέει. Στη φωτογραφία φαίνεται έγκυος, κρατάει την κοιλιά της. Μιλάει για την ησυχία, "ήταν τόσο ήσυχα, ο θόρυβος είναι παντού και κάνει τους ανθρώπους υστερικούς. It was the first record i made with my lover, and we didn't want to put personal content into it. That's why we had this idea of reflecting -on nature, on silence, news, borders, suicide bombers, but not love, or relationships". Σε ένα τραγούδι αυτοσχεδιάζει, παρλάρει ένα σαρωτικό μονόλογο με τις σκέψεις μιας θηλυκής κομάντο αυτοκτονίας, μιας βομβίστριας, Explode Baby είναι ο τίτλος του. Δηλώνει ότι δεν την ενδιαφέρουν μόνο οι nerds, παρόλο που η ίδια είναι τέτοια, i want a bigger audience than a nerd audience. I have nothing against nerds, i am a nerd myself, but why limit it? Μου αρέσει η agf, μου αρέσει γιατί μου θυμίζει την bjork. "I don't have the intention to be a native english speaker, i don't want to be indistinguishable from english people. I'm german and always will be, and i appreciate these fine differences of angle that you come from when you enter a new language. It creates my own poetry. I like mistakes and incomplete moments, I enjoy their oddness". Ετοιμάζει νέο, δεύτερο άλμπουμ σαν Τhe Dolls με τον Craig Armstrong, νέο άλμπουμ με τους Laub μετά από 5 χρόνια [ένα cyber-blues άλμπουμ] και αυτές τις μέρες κυκλοφορεί το Nature Never Produces The Same Beat Twice, σαν AGF+Zavoloka, σε συνεργασία με τον Ουκρανό laptopper. 50 κομμάτια "σαν το φύλλωμα ενός δέντρου", techno like trees, το χαρακτηρίζει η ίδια...

[Το περσινό άλμπουμ της σαν Lappetites, το κουαρτέτο που έφτιαξε με τις Kaffe Matthews, Ryoko Kuwajima και τη γαλλίδα Eliane Radigue δεν κατάφερα ποτέ να το ακούσω μέχρι το τέλος, παρόλη την καλή διάθεση και το ενδιαφέρον του concept, μια όπερα για τους πατεράδες τους με τίτλο Before The Libretto].

shining again

Drift: Passive travel with the current, abandonment to external influences. The Drift: ο τίτλος απ’ το νέο άλμπουμ του Scott Walker. Η επιστροφή. Στα 63 του διατηρεί ακόμα ψήγματα απ’ την εντυπωσιακή ομορφιά του, την ίδια φωνή με του συγκλονιστικού Make it easy on yourself, κι ας έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια. Μιλάει στον Rob Young στο Wire για τη νέα δουλειά του, τα 11 χρόνια που μεσολάβησαν απ’ το Tilt, τις συνεργασίες του, σχολιάζει τους στίχους του που με πρώτη ανάγνωση μοιάζουν ακατανόητοι, για την απάθεια που αντιμετωπίζουν όλοι την πολιτική, για τον κόσμο που αλλάζει, για τον Σαντάμ και τους αμερικάνους, για τον Ταρκόφσκι, τον Γκοντάρ και τον Μπέργκμαν, για το μελαγχολικό σκοτάδι που άπλωσε «η μεγαλύτερη έκλειψη της ποπ» με το the sun ain’t gonna shine anymore. Drift σημαίνει και παθητική, μοιρολατρική αναμονή, δεν είναι μόνο κίνηση κι εξέλιξη. «We are getting better and better at getting this picture together, the picture of what this is», λέει, χαρακτηρίζει το νέο άλμπουμ του αστείο, «αρκετά αστείο», η τέχνη δεν είναι ισορροπημένη χωρίς χιούμορ. What do Seoul / Sudan have in common / Both start with an S…
Το Drift είναι ηχογραφημένο εξολοκλήρου αναλογικά, περηφανεύεται γι’ αυτό, το σχεδόν μαύρο εξώφυλλο το έχει φτιάξει ο Vaughan Oliver, ένα δύσκολο άλμπουμ, γεμάτο μίνι λιμπρέτα που χρειάζονται υπομονή και πολλές ακροάσεις για να το αποκρυπτογραφήσεις, το ίδιο οδυνηρό με το Tilt, ένα αριστούργημα. Κυκλοφορεί σε λίγες μέρες απ’ τη 4AD, η φωτογραφία είναι απ’ το ντοκιμαντέρ του Stephen Kijak για τον Scott Walker [με τίτλο 30 Century Man] που θα βγει στις αίθουσες το φθινόπωρο. Προσπαθώ εδώ και μέρες να το ακούσω ολόκληρο με τη μία και δεν τα έχω καταφέρει.
From the / voice / flooded / semen / clotting / to / paste / Can’t / swallow it / then / bury it / And the / jigger / raps pits…

χανγκ δε ντίτζει

Μα επιτρέπεται να μένουν στο περιθώριο τέτοια ταλαντούχα παιδιά και να παίζουν τόσο κακή μουσική στο ραδιόφωνο; [όσο πάει και χειροτερεύει, αν η τηλεόρασή μας είναι κακή, το ραδιόφωνό μας είναι της καταστροφής, απαράδεκτο, hang the djs!]. Ειδικά το ραδιόφωνο της πρωτεύουσας, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ.

Χάλια μουσική, σαχλαμάρες, γυναικείες φωνές που τις έχει παραμορφώσει η καύλα [έτσι μιλάνε άραγε κι εκτός μικροφώνου;], είχα πολύ καιρό ν' ακούσω και με έπιασε απελπισία. Πού μεγάλωσαν αυτοί οι άνθρωποι; Με τι ακούσματα; Ποια είναι τα πρότυπά τους, τι μουσική ακούνε στο σπίτι τους; Τους αρέσουν αυτά που παίζουν; Από πού ενημερώνονται; Αγοράζουν ποτέ δίσκους; Ξέρουν ότι υπάρχει κι άλλη μουσική από αυτή που τους στέλνουν οι εταιρίες;

Στο site των occasional flickers [που είναι πια ο Γιώργος μόνος του] υπάρχουν τρία τραγουδάκια που δεν πρόκειται να παίξουν ποτέ σ' αυτό το ραδιόφωνο, κατέβαστα εδώ, αξίζουν...

Κι αν ξέρει κανείς καμιά εκπομπή που να αξίζει πραγματικά στο αθηναϊκό ραδιόφωνο, ας μου την πει κι εμένα...

old news

Soldier Ashamed by Donkey Sex
“An Afghan soldier was detained by police after being caught having sex with a donkey in southeastern Afghanistan, a police officer said today. The soldier was discovered with the donkey in an abandoned house in a small village… ‘He was caught in the act by a small boy who immediately told police about what he had seen and police arrested him in action,’ the Gardez-based officer said, requesting anonymity. The soldier claimed he committed the act because he did not have enough money to get married… According to tradition in south and southeastern Afghanistan, a suitor must pay around $US 5,000 ($A6,800) to the parents of the girl he wishes to marry.” — Herald Sun (Australia).

γούντκατ

Ο ήχος που θα χαρακτηρίζει το φετινό -μου- Πάσχα είναι το νέο υπέροχο άλμπουμ των Tunng [comments of the inner chorus], όπου περιέχεται το πρόσφατο single τους [κυκλοφόρησε σήμερα], αυτό με τίτλο woodcat -μιλάει για κάποιον τύπο που εύχεται να γίνει λαγός για να συναντήσει τη γκόμενά του, η οποία είχε προλάβει κι είχε μεταμορφωθεί ήδη σε λαγουδίνα, μετά από κάτι κακό που έκανε στο χωριό. Pure folk, το άλμπουμ είναι στο ίδιο κλίμα με το προηγούμενό τους, ακόμα καλύτερο, παίζουν στο Sonar μαζί με τον DJ Shadow, βλέπω το line up και ζηλεύω. Τώρα που είναι ακόμα φτηνοί για να τους κλείσεις, μήπως πρέπει κάποιος να φροντίσει να τους φέρει κι από δω; Στο Synch πχ, είναι ένα απ' τα τρία τέσσερα πιο ενδιαφέροντα συγκροτήματα που διαθέτει η Αγγλία σήμερα.

Woodcat, oh once a girl but not since the incident, lives in the darkness making friends with the animals, eyes burning yellow, i miss your sweet kisses, i miss having coffee in bed watching TV, the ghost of an image it's just fleeting glimpes, you're there then you're gone through your bone marrow, i miss having coffee in bed watcing TV, and we all have a lovely time

i'll look for a man to turn me into a hare, just like they did when you did what you did, and the court came around and the verdict flew out, and the rats ran about and the change trickled down...

λίβ μάγκα αλόουν

Μπορεί να μην το αντέχω καθόλου το κλαρίνο, ειδικά τους τραβηγμένους από τα αυτιά [ανυπόφορους] αυτοσχεδιασμούς του, μπορεί η Τζούλη να είναι κακή τραγουδίστρια [μαύρο χάλι, για την ακρίβεια], μπορεί ο Μάγκας να έχει καταντήσει μια γραφική φιγούρα που περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι επιτρέποντας στον κάθε γελοίο να τον χλευάζει και να αστειεύεται με την χωριάτικη "αφέλειά" του [πριν από κανα μήνα έκανε κλαρινοθεραπεία στη Δρούζα, χθες το μεσημέρι τον είχαν καλεσμένο σε κάποιο τοπικό κανάλι και τον κορόιδευαν!], μπορεί οι στυλίστικες ακρότητές του να είναι για κλάματα, κάτι μεταξύ φαραώ [μετά από εγκεφαλικό] και σταρ του Bollywood, μπορεί να ποζάρει χαμογελαστός κι αμέριμνος δίπλα σε ένα Γαβαλά-Κανάρη-τραβεστί σε κοσμικά πάρτι, μπορεί η εικόνα του πια να μην έχει σχέση με το Μάγκα του "Άναρχου Θεού", χθες το βράδυ, όμως, στην έδρα του έδωσε ρέστα. Ένας αυθεντικός οργανοπαίχτης στο φυσικό του περιβάλλον, κυριολεκτικά για τα πανηγύρια, μίλια μακριά απ' τα καραγκιοζιλίκια της τηλεόρασης. Πριν από δέκα χρόνια δήλωνε "δεν προσκυνώ το χρήμα, προσκυνώ την τέχνη", τώρα φαίνεται ότι το έχει ξεχάσει, τον έχει κάψει η υπερέκθεση, τον κατάπιε το πρωινό και μεσημεριανό τσίρκο, έγειρε απ' το βάρος της ταμπέλας "και πάσης Ελλάδος" που του έχουν περάσει στο λαιμό. Η μόνο σωτηρία του: να μην εμφανιστεί ποτέ ξανά στην τηλεόραση.

Τουλάχιστον στην ελληνική.

[Shit! Μετά από το χθεσινοβραδινό μεγαλείο, σήμερα το πρωί εμφανίστηκε στη Μενεγάκη! Άντε, και στο Μαστοράκη...].

easter balls

ανάσταση σε μια ταράτσα, πυροτεχνήματα από τρία χωριά, μπαμ μπουμ, συναγερμοί αυτοκινήτων, ο mulatu astatke στη διαπασών στο τσούγκρισμα των αυγών και το lights out των sonic youth για το χριστός ανέστη.

was it a crime? [ask your angel]

Το πρόσεξα βγαίνοντας από ένα απ' τα δωμάτια του grecotel city hotel μία ημέρα πριν τελειώσει η έκθεση visions 06, ήταν στο δωμάτιο που είχε επιμεληθεί η Θέμις Μπαζάκα, κάποιος το είχε γράψει με μικρά πορτοκαλί γράμματα...

Η απάντηση υπάρχει εδώ, στο blog του bolek και της lola.

[Μεγάλο Σάββατο ξημερώματα, με βροχή...]

μεγάλη παρασκευή

Είμαι η σκιά στο σκαλοπάτι (κανείς δε νοιάζεται)
Λίγο μετά θ’ αγγίζω τα τριαντάφυλλα, θα κινηθώ ανατολικά
κι όταν χαθώ σαν βάτραχος στα χόρτα ή σαν καρλίσιο ψάρι
τότε η μάνα μου, η μήτρα, το αντικείμενο
Θα πει σε όλους: «Ρε παιδιά, ποιος είδε το πουλάκι μου, τον ίσκιο τον γραμμένο,
που κελαηδεί χωρίς μιλιά και κλαίει δίχως δάκρυ;
Όμως κανείς δεν νοιάζεται.
[το όνειρο της σκιάς, απ' τον "Μυστικό Δείπνο" της ομάδας Sinequanon και το εξαιρετικό -"Η βροχή από κάτω"- νέο άλμπουμ του Θανάση Παπακωνσταντίνου].

μεγάλη πέμπτη

ο satie στη χειμάρα [θανάσης παπακωνσταντίνου, στη βροχή από κάτω]

7th floor

part 1
01. human-sol seppy
02. homesickness-maryam guebrou
03. lament 1 [bird’s lament]-moondog
04. hand me ups-scott walker
05. der köning in thule-josephine foster
06. a rainbow for alex-inch time
07. hot tears-simon joyner
08. zul zul-vokal idiot
09. convington-cex
10. riot radio-the dead 60s
part 2
01. sun up go down-gunpower
02. minnesstund-bjork olsson
03. all around the house-holly golightly
04. soo kwarm rak khorng phom doo-jackatchan
05. crosses [jori hulkkonen mix]-jose gonzalez
06. isn’t this a lovely day?-layo+bushwacka!
07. a little bit more [herbert a little bit less remix]-jamie lidell
08. crazy-gnarls barkley
09. you’ve got a friend in me-the zutons

ένας χρόνος [κάτι τραύματα και κάτι άσχετα]

δεν μου αρέσουν οι επέτειοι, δεν τα αντέχω τα γενέθλια, ποτέ δεν κατάλαβα τι γιορτάζεις ακριβώς, τον "άλλο ένα χρόνο που είσαι ζωντανός" ή τη φθορά που αρχίζεις να βλέπεις στον καθρέφτη; επίσης σιχαίνομαι τις γιορτές. μόνο οι αργίες μου άρεσαν. από παιδί. κι αυτές επειδή δεν πήγαινα στο σχολείο. για έναν ανεξήγητο λόγο το μόνο που θυμάμαι πια απ' το σχολείο είναι οι αργίες, οι διακοπές, τα καλοκαίρια και μερικές μέρες με χιόνι αποκλεισμένος στο σπίτι, ούτε μία στιγμή μέσα στην τάξη, μόνο ελάχιστα στιγμιότυπα με κάποιο δάσκαλο που είχα στην έκτη δημοτικού. κώστα τον έλεγαν, ο μόνος που είχα αισθανθεί ότι μας αγαπούσε, άντε κι η δασκάλα μου της πρώτης δημοτικού, αλλά δεν ξέρω αν πιάνεται γιατί ήταν οικογενειακή φίλη. υποψιάζομαι πως αν τα μάθαινε όλα αυτά κάποιος απ' τους υπόλοιπους που με έχουν διδάξει θα το έπαιρνε βαρέως [θα το έπαιρνε άραγε; μακάρι, θα ήθελα να ξαναδώ εκείνη την απαίσια δασκάλα της τετάρτης δημοτικού που με είχε πλακώσει στις σφαλιάρες μέσα στην εκκλησία επειδή γελούσα -και μου έβαλε 7 στα θρησκευτικά- για να της πω ότι ακόμα τη θυμάμαι και συγχίζομαι. είχα άπειρες φορές ευχηθεί να πεθάνει με τον πιο φρικτό τρόπο -δεν ήξερα ποιος ακριβώς ήταν ο πιο φρικτός, αλλά το διεστραμμένο παιδικό μυαλό μου είχε πλάσει εξωφρενικά σενάρια, ολόκληρες ταινίες, "είκοσι χιλιάδες φρικτοί τρόποι να πεθάνει η άννα". κρίμα που σε μια κρίση πέταξα τα ημερολόγια, τα έγραφα κιόλας. ο χειρότερος δάσκαλος που είχα ποτέ ήταν στην πέμπτη δημοτικού, τέρας, τον βλέπω στο δρόμο και μου'ρχεται να τον πλακώσω στις κλωτσιές, απ' αυτούς τους τύπους τους θρησκόληπτους που μιλούν μόνο για το θεό και το σπίτι τους μοιάζει με στρατώνας, μόνο σκοπιά δεν έβαζε τα παιδιά του να φυλάνε. εκτός από άχρηστος δάσκαλος θα πρέπει να είναι ο χειρότερος πατέρας του κόσμου. ήταν τουλάχιστον καλός επίτροπος στην εκκλησία. και ψάλτης. κάποια φορά έκοψε μια βέργα απ' το δέντρο της αυλής, μας έβαλε στη σειρά, μας στοίχισε και άρχισε να μας δέρνει εκ περιτροπής, όλα τα αγόρια της τάξης, γιατί πετούσαμε πετραδάκια στην πόρτα της Κ. η Κ. ήταν μια καινούργια συμμαθήτρια, κόρη αστυνομικού, που την είχαμε ερωτευθεί ομαδικά γιατί ήταν πολύ σέξι ως ενδεκάχρονη, μας είχε λιώσει στο ξύλο για χάρη της, αλλά χαλάλι, κανείς δεν τα είχε βάλει μαζί της που μας κάρφωσε. πριν από μερικά χρόνια νομισα ότι είδα τη μάνα της στο σουπερμάρκετ, ίδιο σουλούπι με τη Σπεράντζα Βρανά, όταν έφτασα στο ταμείο συνειδητοποίησα έντρομος ότι δεν ήταν η μάνα της, αλλά η Κ. αυτοπροσώπως, έσερνε πίσω της και δυο κουτσούβελα, μου πήρε ώρες να συνέλθω απ' το σοκ].

υποτίθεται ότι εδώ θα έγραφα κάτι για τα γενέθλια του tranzistor, η Σ. δίπλα μου με συμβούλεψε να γράψω κάτι προσωπικό, το έγραψα, κι ας βγήκε εκτός θέματος. μου άλλαξε τη ζωή αυτό το τρανζιστοράκι, του οφείλω πολλά. σε αυτόν τον ένα χρόνο γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους, σπουδαίους ανθρώπους, έκανα νέους φίλους, φίλους που θα ήθελα να είμαι μαζί τους μια ζωή, ήταν η αφορμή να ξανακάνω σχέδια, μου έκανε τις 'μέρες του τίποτα' μέρες σημαντικές.

εύχομαι του χρόνου να είναι ακόμα καλύτερα. για όλους. xx

guerilla fruit

Ο Fruto 5 γράφει ηλεκτρονική μουσική και τη διανέμει δωρεάν σε στέκια

Αντάρτικη ελεκτρόνικα
Ο Ανδρέας Εμπειρίκος απαγγέλλει κάτω από έναν καταιγισμό ρυθμών και ο δαιμονικός δολοφόνος Τσαρλς Μάνσον εκτοξεύει απειλές με υπόκρουση τέκνο. Ενώ ο σπαρταριστός διάλογος με έναν Αραβα καταστηματάρχη σε σπασμένα ελληνικά και αγγλικά εξελίσσεται σε ένα ηλεκτρονικό παραλήρημα με ανατολίτικες επιρροές.
Τα cd βρίσκονταν αραδιασμένα δίπλα στο ταμείο ενός δισκάδικου με τον τίτλο «Α bit more dolphin». Ο Fruto 5 προσφέρει ένα πότλατς, ένα πολύτιμο δώρο, σε καιρούς που τα πάντα καθορίζονται από την οικονομία της αγοράς.
Ενας εικοσιπεντάχρονος φοιτητής που δεν αποκαλύπτει το όνομά του γράφει μουσική στο διαμέρισμά του σε έναν υπολογιστή παλιάς τεχνολογίας και υπογράφει τα άλμπουμ του ως Fruto 5. Στο απόγειο της κυριαρχίας της εικόνας δεν ενδιαφέρεται να γίνει γνωστός και προτιμά να μοιράζει δωρεάν τη μουσική του.
Ο ίδιος ως μουσικός εστιάζει στην ανιδιοτελή επικοινωνία. «Σε πρώτο επίπεδο δεν θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό», υποστηρίζει ο ίδιος. «Απλά η μουσική είναι το μέσο που εξυπηρετεί αυτή την περίοδο καλύτερα τις επικοινωνιακές ανάγκες μου. Η μουσική είναι παράλληλα αγωγός επικοινωνίας αλλά και μήνυμα». Μήνυμα όμως που μεταδίδει ένας άγνωστος. «Αυτή η ιδιότητα της μουσικής περιορίζεται όταν τον καλλιτέχνη τον απασχολεί λιγότερο η επικοινωνία και περισσότερο η δημοσιότητα, το πόσα χρήματα θα βγάλει και γενικά όλο αυτό που προβάλλεται με το star-system που ουσιαστικά κατασκευάζει αναλώσιμες εικόνες. Ολα αυτά είναι λίγο μάταια, για αυτό και δεν θέλω να φαίνεται το όνομά μου πάνω στα cd που μοιράζω, γιατί απλά δεν έχω καμία όρεξη να φανώ εγώ αλλά απλά να ακουστεί η μουσική».
Η φιλοσοφία του σε ό,τι αφορά την ελεύθερη διακίνηση της μουσικής του είναι συγκροτημένη. «Απλά μπορεί κάποιος να παίρνει δωρεάν cd με την ίδια ευκολία που παίρνει ένα φλάιερ ή μια δωρεάν εφημερίδα στον χώρο που συχνάζει». Μια προσφορά χωρίς κανενός είδους ανταλλαγή. «Η θέση της μουσικής είναι να κυκλοφορεί ανάμεσα στους ανθρώπους», συνεχίζει ο Fruto 5. «Γι' αυτό τον λόγο πρέπει να είναι εύκολα προσβάσιμη και όχι είδος πολυτελείας. Για παράδειγμα τα cd του εμπορίου θα έπρεπε να είναι πιο φτηνά. Και η νομοθεσία σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα δεν θα έπρεπε να είναι τόσο περιοριστική (όσο το copyright all rights reserved).
Η επικοινωνιακή δύναμη της μουσικής περιορίζεται όταν ουσιαστικά επιτρέπεται να έχει κάποιος ένα cd μόνο αν έχει αγοράσει "αυθεντικό" αντίτυπό του. Δεν λέω ότι ο μουσικός δεν θα έπρεπε να βγάζει χρήματα από αυτό που κάνει. Οχι όμως και να είναι αυτό το μέτρο. Η ουσία είναι ότι προσωπικά δεν βλέπω τον λόγο να διαχειρίζομαι τη μουσική μου με τους όρους του εμπορίου. Δεν θα με ενοχλούσε εννοείται να βγάζω χρήματα από αυτό, αρκεί αυτό να μην ήταν εμπόδιο στη ελεύθερη διακίνηση του υλικού». Ετσι δεν έχει κανέναν έλεγχο στη διανομή της μουσικής. «Δεν με ενοχλεί να αντιγράψει κάποιος ένα από το cd μου, αλλά αυτό είναι και κάτι που ελπίζω και το επιδιώκω. Εν ολίγοις είναι μάλλον οξύμωρο το να διαπραγματεύεσαι τους όρους διακίνησης ενός πνευματικού έργου με κριτήριο τις χρηματικές απολαβές».
Μέσα σε πέντε χρόνια παρουσίας ο Fruto 5 έχει κυκλοφορήσει τρία «σπιτικά» άλμπουμ. Τα άλλα δύο είναι τα «5 years playing the cubes» και «Absent Minded». «Ολα κυκλοφόρησαν σε περιορισμένα αντίτυπα (700-800 το καθένα) σε χάρτινες θήκες. Τα εξώφυλλα των cd σχεδιάζει ένας φίλος, ο Γιάννος Κοφτερός, σπουδαστής στην Καλών Τεχνών». Οσο για το μέλλον, «υπάρχει ένα τέταρτο άλμπουμ αλλά δεν ξέρω πώς και πότε θα κυκλοφορήσει».
*Τα cd μπορεί να τα βρει κάποιος όποτε διανέμονται σε χώρους όπως BIOS, Cafeina, Discobole, Vinyl Microstore. Ακόμα στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.fruto5.blogspot.com όπου ο μουσικός ανεβάζει κομμάτια που προορίζονται για ελεύθερο download. Επίσης, στο blog της ομάδας Arxedia Media (www.arxediamedia.blogspot.com)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

[απ' τη σημερινή Ελευθεροτυπία]

transformations

T R A N S F O R M A T I O N S - L I V E
A MULTIMEDIA SHOW
ΙΟΥΛΙΟΣ 2004. Η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι βρίσκει το σύγχρονο στίγμα της μέσα από τις ηλεκτρονικές φόρμες του Κ. Βήτα, ο οποίος διασκευάζει μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές του ιδιοφυούς Eλληνα συνθέτη. Το έργο Transformations (Σείριος) προκαλεί και διχάζει.
ΙΟΥΛΙΟΣ 2006. Για πρώτη φορά live το Transformations θα έρθει αντιμέτωπο με το κοινό μέσα από ένα multimedia θέαμα στο Μουσείο Μπενάκη, ανοίγοντας με τον καλύτερο τρόπο την αυλαία του Φεστιβάλ Synch για το 2006.
T R A N S F O R M A T I O N S - L I V E
Η περιπλάνηση του Κ. Βήτα στον πολύχρωμο πλανήτη του σπουδαίου Μάνου Χατζιδάκι κάνει μια στάση, την Πέμπτη 6 Ιουλίου, στο Μουσείο Μπενάκη, για να φέρει αντιμέτωπους δύο ιδιόμορφους κόσμους: Τον λυρικό κόσμο του αξεπέραστου Ελληνα συνθέτη με εκείνον του σημαντικότερου εκφραστή του ηλεκτρονικού ήχου στην Ελλάδα. Ενα ευμετάβλητο σύμπαν ήχων και εικόνων. Μια οπτικοακουστική συναυλία με… «διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ’ άστρα».
Είναι η πρώτη φορά που ο Κ. Βήτα θα παρουσιάσει ζωντανά στο κοινό ολόκληρο το έργο Transformations, ηχητικά επεξεργασμένο με τη συνοδεία προβολών video art που σχεδίασε και σκηνοθέτησε ο Γιώργος Θεωνάς. Η προετοιμασία των video art έργων ξεκίνησε τον περασμένο Δεκέμβριο στο Λονδίνο. Τα βίντεο στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι ρεαλιστικά ενώ κάποια από αυτά είναι animation. Ολα μαζί συνθέτουν το τοπία της υπαρξιακής αναζήτησης του σύγχρονου ανθρώπου. «Oι Mετασχηματισμοί θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι μια ανάγνωση του έργου του Μάνου Χατζιδάκι. Το φαντάστηκα σαν μια περιπλάνηση σε ένα αστικό τοπίο της Ευρώπης του σήμερα», σημειώνει ο Κ. Βήτα.
Η εργασία παραγωγής του Transformations διήρκεσε τέσσερα χρόνια. «Δεν με ενδιέφερε τόσο να κάνω επανεκτελέσεις όσο να ξύσω επιφάνειες, να δημιουργήσω μουσικούς τοίχους και μανιέρες, να απομονώσω το πρώτο υλικό και να το τοποθετήσω σε άγνωστο περιβάλλον». Μια ανέκδοτη ηχογράφηση της πρώτης, αγγλόφωνης, εκδοχής της «Μπαλάντας των Αισθήσεων και Παραισθήσεων», η φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη που μπαίνει από ανοιχτό παράθυρο και οι ερμηνείες της Δήμητρας Γαλάνη, του Γιώργου Ρωμανού, της Ελλης Πασπαλά και της Βικτωρίας Ταγκούλη συνθέτουν τα δεκαπέντε μουσικά και ποιητικά γεγονότα του Μάνου Χατζιδάκι που αποτυπώνονται μεταμορφωμένα στο φανταστικό, αλλά και βίαια πραγματικό κόσμο της electronica society του Κ. Βήτα. «Οι φωνές στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι ήταν μουσικά όργανα. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω εκείνα τα τόσο σημαντικά στοιχεία της σύνθεσης. Προσπάθησα να τα φωτίσω, το καθένα ξεχωριστά με τον τρόπο που μου όριζε ο ίδιος ο συνθέτης. Δεν είναι δικό μου έργο, είναι ένα workshop ανάμεσα στον Χατζιδάκι και μένα».

[STILL ΑΠΟ ΤΟ VIDEO “LOVE HER”]

synch 2006 pt. 1

το synch στο μουσειο μπενακη
Για 3 ημέρες σε 3 διαφορετικούς χώρους, το Synch επιστρέφει δριμύτερο και ανανεωμένο αυτόν τον Ιούλιο στην 3η έκδοσή του και με διευρυμένες εκδηλώσεις. Σύγχρονοι ηλεκτρονικοί ήχοι από διάσημα και ανερχόμενα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, οπτικοακουστικές εγκαταστάσεις, avant-garde και πειραματικές ταινίες από όλο τον κόσμο, εργαστήρια και διαλέξεις, σε ένα φεστιβάλ απόλυτα συντονισμένο με τις πρωτοποριακές εξελίξεις στο χώρο της μουσικής, της κινούμενης εικόνας και των νέων μέσων.
Φέτος, για πρώτη φορά το Synch θα διεξαχθεί σε τρεις χώρους: Στο Μουσείο Μπενάκη (Κτήριο Οδού Πειραιώς) και το Ινστιτούτο Γκαίτε στις 6 Ιουλίου και στο Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου στις 7 και 8 Ιουλίου.
Την πρώτη ημέρα του Φεστιβάλ, στο Αίθριο του Μουσείου Μπενάκη, θα εμφανιστούν ο σημαντικότερος εκφραστής του ηλεκτρονικού ήχου στην Ελλάδα, Κ.Βήτα, η μοναδική στο είδος της «Ορχήστρα των Λαχανικών» της Βιέννης και ο καινοτόμος του Αρκτικού Κύκλου Biosphere με ατμοσφαιρικούς ήχους ενός απόμακρου κόσμου.
Ο Κ.Βήτα θα παρουσιάσει το multimedia θέαμα Transformations, που αποτυπώνει την περιπλάνηση του στον πολύχρωμο κόσμο του μεγάλου Ελληνα συνθέτη Μάνου Χατζιδάκι. Μια οπτικοακουστική συναυλία που θα συζητηθεί. Θα προηγηθεί η εμφάνιση της Vegetable Orchestra της Βιέννης, η οποία διασκευάζει Kraftwerk με καρότα, πράσα και ραπανάκια αντί για μουσικά όργανα και σερβίρει μια ζεστή σούπα στο κοινό στο τέλος κάθε συναυλίας. Το πρόγραμμα της πρώτης ημέρας στο Αίθριο περιλαμβάνει και τον Geir Jenssen, το Νορβηγό πρωτοπόρο μουσικό του ambient ήχου που κρύβεται πίσω το όνομα Biosphere, στην πρώτη του εμφάνιση στην Αθήνα.
Σύντομα θα ανακοινωθούν και οι υπόλοιπες εκδηλώσεις της 1ης ημέρας στο Μουσείο Μπενάκη και το Ινστιτούτο Γκαίτε, καθώς και το πρόγραμμα των επόμενων δύο ημέρων του Synch στο Λαύριο.

athens video art festival

[Από απόψε, Παρασκευή 7/4 και μέχρι την Κυριακή].

[do] believe the hype

Ήταν απρόσμενη η αποψινή κοσμοσυρροή. Για μένα τουλάχιστον. Ήξερα ότι έχουν αρκετό κοινό που τους ακολουθεί [έστω κι από περιέργεια], αλλά δεν περίμενα να γίνει το αδιαχώρητο στο bios. Είναι φανερό πια πως οι mary + the boy έχουν το πιο φανατικό κοινό στην Αθήνα, αυτό δεν εξαργυρώνεται ούτε με πωλήσεις, ούτε με συμβόλαιο σε πολυεθνική, ούτε με airplay. Δεν θυμάμαι άλλο ελληνικό συγκρότημα τα τελευταία χρόνια που να έχει τέτοιο "ρεύμα" και να γεμίζει ασφυκτικά χώρους, χωρίς να έχει βγάλει καν δίσκο. Το αξίζουν το 'hype'. Και με το παραπάνω. Αναρωτιέμαι, αν ΔΕΝ ήταν Έλληνες και έκαναν τέτοια εμφάνιση, τι θα έλεγαν όλοι αυτοί που τους βρίσκουν κακούς. Απλά αναρωτιέμαι...

Μπορεί να μην σου αρέσει ο ήχος τους, το καταλαβαίνω, αλλά είναι άδικο να θεωρείς αυτό το live 'κακό'! Αν υπάρχει ΜΙΑ έστω Ελληνίδα performer καλύτερη απ' τη Mary, έχω μεγάλη περιέργεια να τη μάθω. Το ότι έχουν διχάσει τον κόσμο και γίνονται αιτία συζήτησης ανάμεσα στις παρέες είναι επίσης μεγάλη επιτυχία τους. Ούτε ένας δεν τους χαρακτηρίζει αδιάφορους...

Την πιο μεγάλη έκπληξη στο διήμερο φεστιβάλ την έκανε ο Biomass, πάντως, ο νέος δίσκος του [θα] είναι εξαιρετικός. Κάτι έχει αρχίσει και γίνεται σε αυτή την πόλη, κάτι καλό, και δεν είναι μόνο ιδέα μου.

contemporary traditions

Biomass
O Biomass είναι ένα «ηχο-φαρμακολογικό» project που μιξάρει skelektrikal dub, minimal ambient, πολιτική και αλχημεία με απλούς τρόπους. DJ, παραγωγός και performer, έχει παρουσιάσει δουλειά σε φεστιβάλ, clubs, ακατοίκητα σπίτια και κέντρα ψυχαγωγίας. Οπλισμένος με drum machines, mini disc για field recordings και απλά effects, o Biomass πειραματίζεται με τη μινιμαλιστική μουσική με σκοπό να μετασχηματίσει τους τρόπους με τους οποίους ακούμε. Για το συγκεκριμένο φεστιβάλ θα παρουσιάσει μέρος από το τελευταίο του project (MARKET), που θα κυκλοφορήσει προσεχώς από την Quetempo, καθώς επίσης και δουλειά με στοιχεία από το παρελθόν χωρίς σύνορα - ένα αναλογικό mix παράνομων blues (30s Mississippi penitentiary recordings), hi frequency psychoacoustics, clicks n' cuts, sub bass culture με δόσεις από πεντοζάλι και Κρητική λύρα.
Babas au Rhum
Οι Babas au Rhum (δύο synthesizers, ένα laptop και ο MC Dash) παρουσιάζουν ηλεκτρονική μουσική από το αναμενόμενο ντεμπούτο album τους που θα κυκλοφορήσει από την Kukin. Ηχος που χαρακτηρίζεται από πλούσιες sampling διαστρώσεις, hip-hop beats, downbeat electronica cuts και τραχιά vocals, οι Babas au Rhum αποτελούν μια καινούρια συνεργασία που σε προηγούμενές τους εμφανίσεις απέδειξε ότι ξέρει να κάνει τον κόσμο να χορεύει. Για το Contemporary Traditions, εκτός από το standard ρεπερτόριό τους, οι Babas au Rhum θα παρουσιάσουν το project Imam baildi, με remix παλιών ελληνικών κομματιών (Βέμπο, Χιώτης, Βαμβακάρης, κ.α.)
Ιδιό-ρυθμον
Η δυνατότητα των τυμπάνων να παράγουν αρμονικούς ήχους δια μέσου της ρυθμικής ενεργοποίησης τους, επιτρέπει στα μέλη και στο ακροατήριο των Ιδιό-ρυθμον να βιώσουν το μουσικο-ακουστικό φαινόμενο σε μια πρωτογενή μορφή, πριν αυτό υπαχθεί σε κάποιο ιδίωμα ή δόγμα, διατηρώντας έτσι την μυητική και αποκαλυπτική του δύναμη. Σε συνδυασμό με το Μονόχορδο –ΚΑΝΩΝ- (που από τα χρόνια του Πυθαγόρα αποτέλεσε το κατ’ εξοχήν όργανο «απεικόνισης» της Μουσικής Νομοτέλειας) και με την τεχνολογία σε καταλυτικό ρόλο, οι Ιδιό-ρυθμόν εισχωρούν στα ενδότερα του ήχου, ανακαλύπτοντας μία καθ’ όλα θαυμαστή τάξη. Οι Ιδιό-ρυθμον αποτελούνται από τον Σωτήρη -Δανό- Γεωργάκη (κατασκευή-σύνθεση οργάνων), Παναγιώτη Βουρδουμπά (τύμπανα , σωλήνας), Ηλία Τσαγκάρη (αναπαραγωγή ήχου). Έχουν κυκλοφορήσει ένα album (“Αθάνωρ”, 2003, Hitch-Hyke), ενώ αυτό το διάστημα ετοιμάζουν την δεύτερη ολοκληρωμένη δισκογραφική τους δουλειά μέρος της οποίας θα παρουσιάσουν ζωντανά.

@ bios, απόψε. free

.

[η παρουσίαση του άλμπουμ του dimi phase απόψε, στο Soul Stereo, Ευριπίδου 54, Ψυρρή, με free entrance]

dreams in tall buildings

[live with me, ακούγοντας ξανθίππη καραθανάση...].

μπλέρι

mmmmmmmmmmmmmmm
mmmmmmmmmmmmmmm
mmmmmmmmmmmmmmm
mmmmmmmmmmmmmmm
mmmmmmmmmmmmmmm
mmmmmmmmmmmmmmm
mmmmmmmmmmmmmmm
mmmmmmmmmmmmmmm
mmmmmmmmmmmmmmm
mmmmmmmmmmmmmmm
mmmmmmmmmmmmmmm
mmmmmmmmmmmmmmm

κερασιές

[η absinthia στην ιαπωνία, photo by vasiliki p.]----- θενξ...

fourth

Part 1
01. antony and the johnsons-mysteries of love + absent without leave-just like them
02. mecha orga- -
03. lichens-kirilian auras
04. betty's bath-under a tree
05. man-maiomie
06. matmos-snails and lasers for patricia highsmith
07. adem-love and other planets
08. jan jelinek-universal band silhouette
09. simon joyner-judas blues
Part 2
01. inch time-voyage to brobdingnag
02. belbury poly-caermaen
03. espers-moon occults the sun
04. civil project-life is elsewhere
05. billie holiday-speak low [bent mix]
06. (the sounds of) kaleidoscope-because i am haunted
07. the knife-marble house