
Την πρώτη φορά που τον άκουσα να δημιουργεί αυτή τη μεταφυσική ατμόσφαιρα με τις χορδές μιας δωδεκάχορδης ακουστικής κιθάρας δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ήταν μόνο 22 χρονών και αυτοδίδακτος. Ήταν πριν από μερικούς μήνες, με ένα ep δυσεύρετο, το Sunshrine, που ξανακυκλοφορεί αυτές τις μέρες μαζί με τα δύο κομμάτια του Celeste. Ο James Blackshaw είναι φτιαγμένος απ’ τη πάστα των μεγάλων δημιουργών, μεγαλωμένος σε μια γειτονιά του προαστιακού Λονδίνου, μοναχικός και με γούστα περίεργα για το νεαρό της ηλικίας του [του αρέσουν οι ταινίες του Werner Herzog, τα βιβλία του Richard Brautigan, η free-jazz, η ψυχεδέλεια των 60s, να διαβάζει για μυστικιστικές θρησκείες], με ήχο ασυνήθιστα ανατολίτικο για έναν πιτσιρικά Άγγλο που περιοδεύει με την Josephine Foster και αναφέρει για είδωλά του τους John Fahey, Robbie Basho και Peter Lang.
Ο τρόπος που παίζει είναι ιδιαίτερος, πολύ χαρακτηριστικός, η μουσική τους όμως δεν είναι ούτε 'freaky' ούτε 'weird', απλά ακουστική μουσική απίστευτης ομορφιάς που απλώνεται σε μεγάλης διάρκειας κομμάτια, με γρήγορα ακόρντα και εύθραυστες, θλιμμένες μελωδίες -οι οποίες εύχεσαι να κρατήσουν για πάντα…
Το νέο άλμπουμ του έχει τίτλο O True Believers, κυκλοφορεί κανονικά –επιτέλους- σε CD και είναι τέτοια περίπτωση που μπορώ να το τοποθετήσω δίπλα στο Sapphie του Richard Youngs. Εξαιρετικό.