sound mirrors

Το κομμάτι που ανοίγει το νέο άλμπουμ των Coldcut έχει τίτλο everything is under control και είναι ένα δυναμικό υβρίδιο hip hop beats και μανιώδους ροκ με τον Jon Spencer να στραγγαλίζει την κιθάρα και να φτύνει το ρεφρέν, ενώ ο Mike Ladd τον σιγοντάρει, θυμίζοντας επικίνδυνα Beastie Boys. Massive. Οι Jonathan Moore και Matt Black επιστρέφουν δριμύτεροι, με τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους, με ένα μπουκέτο φίλων και κολλητών να τους βοηθάει να παρουσιάσουν τον πρώτο εντυπωσιακό δίσκο του 2006 [το Sound Mirrors θα κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο]. Στο True Skool ο Roots Manuva ραπάρει πάνω σε ένα dancehall raga anthem με τα φωνητικά του να ακούγονται πιο ρυθμικά από ποτέ, ενώ στο sound mirrors τους χαρίζει την πιο σκοτεινή, σχεδόν απειλητική στιγμή του δίσκου.
Είναι πολύ καλός δίσκος το Sound Mirror, με μεγάλη ποικιλία και διαφορετικά στυλ που το κάνουν ν’ ακούγεται σαν compilation. Ένα άλμπουμ προσιτό και με προδιαγραφές να χαλάσει κόσμο στα airplay. Ο John Matthias τραγουδάει στο man in the garage, ένα ροκ κομμάτι που θυμίζει red hot chilli peppers, ξεθάβουν τον παππού του Chicago house, τον Robert Owens, που ξυπνάει μνήμες άλλων εποχών με το υπέροχο housey walk a mile, o Saul Williams απαγγέλλει στίχους στο υπνωτικό mr Nichols, οι ρυθμοί του boogieman θυμίζουν mia, στο υπέροχο this island earth η Mpho Skeef απλώνει τα sexy φωνητικά της πάνω σε ένα electro house που το πιάνο απογειώνει. Εξαιρετικές ποπ στιγμές και μια σίγουρη επιτυχία. Οld school techno [!] στο just for the kick [ο χορός συνεχίζεται], ενώ στο aid dealer o Soweto Kinch συμμετέχει σε ένα dub κομψοτέχνημα φάνκι ψυχεδέλειας. Το καλύτερο τραγούδι του δίσκου είναι το uptempo whistle and a prayer με το σφύριγμα, που ακούγεται λες και ξεπήδησε από ταινία western, να συνοδεύει μια μελαγχολική μελωδία, το πιο απρόσμενο τραγούδι στο Sound Mirrors. To κομμάτι που κλείνει το δίσκο κάνει αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του: colours the soul. Αγνώριστοι κι εδώ, καμιά σχέση με τους Coldcut που αναμένονταν, ένα σχεδόν doo woop τραγούδι που είναι και το ιδανικό φινάλε. Μια θριαμβευτική επιστροφή, μην αναζητάτε το αριστούργημα, αυτός ο δίσκος είναι απλά η κορυφαία στιγμή ενός συγκροτήματος που είχα πετάξει στα αζήτητα.
Με ξάφνιασε…