για κάποιον [που εκτιμώ]

"Τι έχουν πάθει όλοι πια με τις CocoRosie; Και σας εξηγούμαι. Φυσικά, δεν έχει "βουήξει" κανένας τόπος με δαύτες, ούτε τις κυνηγάει η Ράνια Τραγόμαλλου να τις πάρει συνέντευξη, ούτε ξημεροβραδιάζονται στου Jay Leno. Απλά τελευταία, μέσα, γραφιάδες και ακροατές που εκτιμώ έχουν πάθει την πλάκα τους με αυτές τις δύο Νεοϋορκέζες αδερφές. Και απορώ. Που λέτε, οι CocoRosie, πέρσι κατάφεραν να κυκλοφορήσουν από την Touch & Go το δίσκο που ηχογράφησαν, λέει, στη μπανιέρα τους. [μια παρένθεση εδώ: αν αυτό -δύο νέα κορίτσα σαν τα κρύα τα νερά γυμνά σε μια μπανιέρα να ηχογραφούν- δεν είναι marketing trick τι είναι; και δεν το λέω με την κακή έννοια, απλά ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν οι ίδιοι που τώρα εκθειάζουν την αθλιότητα των CocoRosie, θα έτρωγαν με την ίδια ευκολία ένα αντίστοιχο διαφημιστικό τρικ ως "charming weird-οσύνη" για τις t.A.t.u. λόγου χάρη…]. Αυτός ο δίσκος, λοιπόν ("La Maison De Mon Reve") μάζεψε ουκ ολίγα δισκοκριτικά αστεράκια. Η απορία μου ειναι πώς… Παραδέχομαι πως οι μελωδίες του "La Maison De Mon Reve" έχουν κάτι όμορφο στην πρωτόλεια μορφή τους. Που όμως έμεινε απολύτως ακατέργαστο και μόνο. Χάλια παραγωγή, χάλια συνθέσεις, χάλια ενορχηστρώσεις. Χάλια φωνητικά. Χωρίς "ψυχή", χωρίς τίποτα. Και φτάνουμε στο 'Noah's Ark', όπου θα κρατήσετε τα παραπάνω χάλια (με καλύτερο μπάτζετ) και θα αφαιρέσετε τις όμορφες μελωδίες και τη μπανιέρα. Θα προσθέσετε δύο "celebrity" guests (Antony, Devendra Banhart) και πολύ περισσότερο νιαούρισμα. Αυτή είναι η "χαρισματική" lo-fi folk των CocoRosie: μια σειρά από κομμάτια με ανύπαρκτους στίχους, ανύπαρκτη μουσική (και δεν το εννοώ από άποψη δομής και στεγανών), ανύπαρκτη. Κάτι μουσικά κουτιά που παίζουν πάνω σε τεχνητά χράτσα χρούτσα, με άθλια drum machines, κακοπρογραμματισμένα και άχαρα. Και όλο αυτό σερβιρισμένο ως ελιτίστικη "άποψη", ενώ στην ουσία πρόκειται για μια καλοσχεδιασμένη φούσκα που την περιμένουμε να σκάσει όπου να 'ναι. Επιτηδευμένα παράφωνες και προκλητικά αερολόγες, οι CocoRosie αντί για τις βάσεις του νέου folk βάζουν τις βάσεις του νέου "δήθεν" και ξεφυσούν αέρα πλαστής coolness στο παλυπαθές avant-garde στερέωμα. Και αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο είναι ότι άλλα ονόματα όλου αυτού του neo-folk "thing", με εξαιρετικές συνθέσεις, θεσπέσια παραγωγή και υπέροχους δίσκους, όπως οι Espers ας πούμε, τα τρώει η μαρμάγκα. Μήπως, λοιπόν, κι αυτοί με τη σειρά τους θα έπρεπε να αφήσουν τη μουσική τους απαίδευτη και λειψή, και πιο απλά να ανακαλύψουν τη… μπανιέρα;".

Σήμερα το πρωί, για καλημέρα, διάβασα αυτό το κείμενο του Ηλία Νικολαΐδη στο mic, μια απολαυστική άποψη για τις cocorosie. Είναι ωραίο κείμενο, αντικειμενικό, δεν μπορεί εύκολα να διαφωνήσει κανείς, γιατί είναι ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ που θα μπορούσε να γράψει κάποιος που τις ακούει για να τις κρίνει. Ή κάποιος που φρίττει μαζί τους. Ο πατέρας μου για παράδειγμα. Ναι, Ηλία, οι Espers είναι ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ. Και δεν τους τρώει η μαρμάγκα, απλά άργησαν λίγο να γίνουν αυτό που θα' πρεπε να είχαν γίνει. Σχεδόν δύο χρόνια. Κατάλαβες όμως πως αυτές οι δυο καμμένες αδελφές [που τραγουδάνε αφελείς στίχους και παίζουν όμορφες ασυναρτησίες] είναι η εκδίκηση του lo-fi και ένα κερδισμένο στοίχημα, καθόλου φολκ, καθόλου δήθεν; Τι σημαίνει "δήθεν" ρε Ηλία; Ένα αστείο που επαναλαμβάνεται γίνεται κρύο, βαρετό, αυτές οι ονειροπαρμένες στο δεύτερο άλμπουμ τους -με το ίδιο αστείο- κατάφεραν να κάνουν την weirdo-σύνη τους μουσική [εξαρτάται πάντα πώς ορίζει κάποιος τον όρο, μπορεί να ονομάσεις όπως θέλεις αυτό που φτιάχνουν, πάντως είναι κάτι ενδιαφέρον. Και για μένα συναρπαστικό], να περάσουν σε ακομα μεγαλύτερο κοινό. Που τις εκτίμησε ακόμα περισσότερο. Αν ήταν μια σαπουνόφουσκα θα είχε ήδη σκάσει, θα είχαν εξαφανιστεί, δεν μπορείς πια να κοροϊδεύεις κανέναν, δεν τις στηρίζει και καμια πολυεθνική, δεν γνωρίζουν επιτυχία σε charts, η φήμη τους μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα, αν ήταν απλά μια καλοσχεδιασμένη φούσκα και δεν τις λάτρευαν τόσοι, λες να ήταν γνωστές σε σένα [και σε μένα];

Περίμενε ρε Ηλία να τις δεις να παίζουν live και τα ξαναλέμε μετά τη συναυλία. Είναι πολύ εύκολο να κρίνεις, να απορρίπτεις, τις cocorosie βρήκες κι εσύ; [Για την επιτυχία των Espers και την επανακυκλοφορία του πρώτου δίσκου τους είναι λιγάκι υπεύθυνες κι οι cocorosie, think about it...]

Οι Cocorosie παίζουν τη Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου στο bios. c u there...

[Αυτό το περί μπανιέρας ήταν μια απλή αναφορά της bianca για να τονίσει πόσο μικρό ήταν το διαμέρισμά τους στη Μονμάρτη, η μία στεκόταν μέσα στην μπανιέρα όταν ηχογραφούσαν λόγω έλλειψης χώρου, ούτε γυμνές ήταν ούτε επικοινωνιακό τρικ, τα δελτία τύπου πάντα τα παραφουσκώνουν...]

born illegitimately
to a whore most likely
he became an orphan
oh what a lovely orphan
he was sent to the reformatory
ten years old was his first time glory
got caught stealing from a nun
now his love story had begun
thirty years he spent wandering
a devil's child with dove wings
he sent to prison
in every country he set foot in
oh how he loved prison
how awfully lovely was prison
all those beautiful boyz
pimps and queens and criminal queers
all those beautiful boyz
tattoos of ships and tattoos of tears
his greatest love was executed
the pure romance was indisputed
angelic hoodlooms and holy ones
angelic hoodlooms and holy ones
all those beautiful boyz...
[και από άποψης στίχων, δεν είναι κι οι χειρότερες, πολλοί σοβαροφανείς -και σοβαροί- έχουν ακόμα πιο σαχλούς και κανείς δεν τους βρίζει...].