ζαριές

με έδεσες και με έλυσες. τώρα κοιμάσαι. είναι παράξενη αυτή η ευκολία με την οποία με διαγράφεις και βυθίζεσαι σαν να είσαι από μολύβι μέσα σ' έναν ασάλευτο ύπνο. ίσως έτσι να διαλέξω να σε θυμάμαι και ίσως να βλέπω από το στόμα σου να τρέχει νερό, γλυκό νερό που με ξεδιψάει. σου ορκίζομαι στο φως αυτού του φεγγαριού ότι η αγάπη μου για σένα δε θα έχει τέλος.
[μαρία μήτσορα, καλός καιρός/μετακίνηση]