sad but true

Το καλύτερο τραγούδι που έχει πει η Alison Goldfrapp δεν βρίσκεται σε κανένα άλμπουμ της. Ήταν το Sad But True [στο Snivilisation των Orbital], όνομα και πράμα για την περίπτωση. Sad, πολύ sad. Γιατί με το Felt Mountain έδειξε ότι ήταν φτιαγμένη από διαφορετική στόφα, σχεδόν με είχε πείσει ότι ήταν ικανή για πολύ καλύτερα πράγματα. Ούτε το Felt Mountain ήταν αγαπημένο μου, σαν ντεμπούτο ήταν εντυπωσιακό όμως, ακριβώς τη στιγμή και με τον ήχο που έπρεπε να βγει, τη συμπάθησα, ήταν κι ο απόηχος των άλμπουμ των Orbital που βοήθησε να δημιουργηθεί όλος αυτός ο ντόρος γύρω απ’ το όνομά της. Κατάφερε μέσα σε ένα χρόνο να γίνει σιωπηλά και σταθερά σεβαστή από εκείνο το μερίδιο του κοινού –ακριβώς- που εκείνη ήθελε : αυτών των λίγων [πολλών;] δηλαδή, που ασχολούνται με τη μουσική πέρα από μόδες και τρέχουσες τάσεις και κουραφέξαλα των media.
Το δεύτερο άλμπουμ της, το Black Cherry, ήταν μια απογοήτευση. Δεν ήταν μόνο οι trendy electro ήχοι [τους οποίους μισώ, -αυτός ακριβώς ο ήχος που είχε υιοθετήσει είναι εν μέρει ο ορισμός της «κακής μουσικής» για μένα, αλλά περί ορέξεως…], όλοι την είδαν σαν τη "σωτήρα" της ποπ και η επιτυχία της ήταν τεράστια. Τεράστια όμως. Και την μεταμόρφωσε. Κατ’ αρχήν εξωτερικά. Από μια συμπαθητική φατσούλα με όμορφα μάτια [ομορφούλα για αγγλίδα] έγινε μια sexy diva, κατ’ ευθείαν βγαλμένη από σελίδες περιοδικού μόδας ή την πασαρέλα. Και την υιοθέτησε [την άρπαξε, για την ακρίβεια] ένα διαφορετικό κοινό. Δυστυχώς, δεν τη μεταμόρφωσε μόνο εξωτερικά.
Η Golfrapp σήμερα είναι μια disco bitch που δηλώνει σημείο αναφοράς τη Γερτρούδη Στάιν, είναι αγενής στις συνεντεύξεις της, ειρωνική, παρουσιάζεται σαν μια dominatrix σεξοβόμβα και λέει σαχλαμάρες. Το χειρότερο; Έβγαλε έναν τόσο αδιάφορο δίσκο, τόσο βαρετό [σχεδόν κακό, σχεδόν λέω, γιατί είναι καλύτερος απ’ το Black Cherry] και κανείς δεν επισημαίνει αυτό, όλοι αναφέρονται στην sexy electroclash με ολίγη από T-Rex και κολοκύθια τούμπανα. Έχουν αφιερωθεί ολοσέλιδα σε εφημερίδες, περιοδικά, ολόκληρες ιστοσελίδες για το Supernature και δεν έχει βρεθεί ένας άνθρωπος να πει ότι αυτός ο δίσκος δεν είναι καλύτερος απ’ τον τελευταίο της Kylie, ότι η Goldfrapp πουλάει πια κυρίως μούρη, ότι αυτό που κατάντησε να παίζει δεν είναι καλή μουσική, ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΔΙΣΚΟΣ, επιτέλους, φτάνει πια με την Goldfrapp!
Στα τσακίδια. [Γεια στο στόμα σου ρε Πορτογάλε!].

[i karyiola, me sygxise...]