Το δεύτερο άλμπουμ της, το Black Cherry, ήταν μια απογοήτευση. Δεν ήταν μόνο οι trendy electro ήχοι [τους οποίους μισώ, -αυτός ακριβώς ο ήχος που είχε υιοθετήσει είναι εν μέρει ο ορισμός της «κακής μουσικής» για μένα, αλλά περί ορέξεως…], όλοι την είδαν σαν τη "σωτήρα" της ποπ και η επιτυχία της ήταν τεράστια. Τεράστια όμως. Και την μεταμόρφωσε. Κατ’ αρχήν εξωτερικά. Από μια συμπαθητική φατσούλα με όμορφα μάτια [ομορφούλα για αγγλίδα] έγινε μια sexy diva, κατ’ ευθείαν βγαλμένη από σελίδες περιοδικού μόδας ή την πασαρέλα. Και την υιοθέτησε [την άρπαξε, για την ακρίβεια] ένα διαφορετικό κοινό. Δυστυχώς, δεν τη μεταμόρφωσε μόνο εξωτερικά.
Η Golfrapp σήμερα είναι μια disco bitch που δηλώνει σημείο αναφοράς τη Γερτρούδη Στάιν, είναι αγενής στις συνεντεύξεις της, ειρωνική, παρουσιάζεται σαν μια dominatrix σεξοβόμβα και λέει σαχλαμάρες. Το χειρότερο; Έβγαλε έναν τόσο αδιάφορο δίσκο, τόσο βαρετό [σχεδόν κακό, σχεδόν λέω, γιατί είναι καλύτερος απ’ το Black Cherry] και κανείς δεν επισημαίνει αυτό, όλοι αναφέρονται στην sexy electroclash με ολίγη από T-Rex και κολοκύθια τούμπανα. Έχουν αφιερωθεί ολοσέλιδα σε εφημερίδες, περιοδικά, ολόκληρες ιστοσελίδες για το Supernature και δεν έχει βρεθεί ένας άνθρωπος να πει ότι αυτός ο δίσκος δεν είναι καλύτερος απ’ τον τελευταίο της Kylie, ότι η Goldfrapp πουλάει πια κυρίως μούρη, ότι αυτό που κατάντησε να παίζει δεν είναι καλή μουσική, ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΔΙΣΚΟΣ, επιτέλους, φτάνει πια με την Goldfrapp!
Στα τσακίδια. [Γεια στο στόμα σου ρε Πορτογάλε!].
[i karyiola, me sygxise...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου