Ο Spleen [κατά κόσμον Pascal] είναι κολλητός των Cocorosie. Είναι αυτός που προσθέτει το ραπ σε ένα κομμάτι στο noah’s ark και beatbox ήχους -με το στόμα του- σχεδόν σε όλα τα κομμάτια. Επίσης είναι αυτός που δημιουργεί την ατμόσφαιρα «χαρά του παιδιού» στα live τους, ένα συμπαθητικός νεαρός γάλλος που έχει φτιάξει ένα απ’ τα πιο αξιόλογα hip hop άλμπουμ της χρονιάς.Το hip hop του Spleen δεν είναι συμβατικό, οι ενορχηστρώσεις είναι περίεργες, σχεδόν free και αφηρημένες [στην αρχή σου φαίνεται ότι παίζει ότι να’ ναι και όταν τελειώσει ο δίσκος δεν θυμάσαι σχεδόν τίποτα!]. Όσο περισσότερο τον ακούς όμως, τόσο πιο πολύ τον εκτιμάς. Είναι περισσότερο funky και bluesy παρά ένας ακόμα ράπερ που προσπαθεί να μιμηθεί τον mc solaar, σε κάποιες στιγμές είναι φολκ [τι πρωτότυπο!], ενώ σε ένα τραγούδι [στο beautiful smell] οι cocorosie βγάζουν την υποχρέωση, ένα απελπισμένο κομμάτι για εγκατάλειψη και βία [με ακατάληπτους στίχους: without the human violence… i can’t afford the comfort], απ’ τα πιο όμορφα που έχουν πει. Θα μπορούσε να υπήρχε και στο άλμπουμ τους.
Στο mrs jane ακούγεται σαν outkast, το hip hop musiq είναι απ’ τα πιο δυναμικά electro hop κομμάτια που ακούστηκαν τελευταία, δυναμίτης. Στα 22 κομμάτια του άλμπουμ εναλλάσσονται είδη, ήχοι και φωνές. [Μέχρι Cody Chesnutt μου θύμισε].
Δεν αντέχω το πολύ hip hop πια, το βαριέμαι, ο Spleen όμως μου αρέσει, μου αρέσει που δεν ονομάζει τον εαυτό του mc αλλά mister, που παίζει με ηλεκτρονικούς ήχους και κάνει βουτιές στη μελαγχολία [να τη πάλι η μελαγχολία, οι κακές παρέες θα φταίνε, ή μήπως αυτός
είναι ο λόγος που κόλλησαν όλοι μαζί;]. Μου αρέσει το όνομά του, spleen, μελαγχολία με την αρχαϊκή έννοια, [όχι μοχθηρία, ούτε σπλήνα]. Μου αρέσει κι ο προβλέψιμος και συνηθισμένος τίτλος του άλμπουμ του: she was a girl.[isn’t she now?]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου