a cup of love, please...

«Για τι μπορείς να κλάψεις»; ρωτάνε τα schooligan-άκια τον Ψαραντώνη στην απολαυστική συνέντευξή του/τους. «Για οτιδήποτε με λυπεί και με συγκινεί…», απαντάει αυτός. «Kάποτε ένας γέροντας –άφοβος άνθρωπος που ’χε πάει στον πόλεμο-λίγο πριν πεθάνει μου ’χε πει μια μαντινάδα:
«Με τους μικρούς ήμουν μικρός, με τσ’άντρες αντρειωμένος
με τους παραπονιάρηδες πιο παραπονεμένος».
Τη φύλαγε τη μαντινάδα να μας την πει στα τελευταία του. Κι έκλαψε και συγκίνησε και μένα. «Μην κλαις», του λέω, «θείε». «Άντρας που δεν κλάψει» μου λέει, «δεν μπαίνει στη φωτιά».

Αν δεν ήσουν μουσικός, τι θα ήθελες να ήσουν;

Θα 'θελα να να 'χα αίγες και πρόβατα και να καθόμουν στα όρη πάνω.

Παίζεις ποτέ μουσική στα ζώα;

Ναι αμέ! Στα πρόβατα, στα πουλιά, σ' όλα τα ζώα. Kαι άμα παίζεις όμορφα, σιγά, αρέσεις και δεν φεύγουνε. Έχω βρει ένα δέντρο στο Ιδαίο Άντρο που 'χει μια μεγάλη κουφάλα. Το βράδυ εκεί μαζεύονται πουλιά. Πολλά πουλιά! Μόλις μπω στην κουφάλα αυτά τρομάζουν και φεύγουν. Αρχινάω να παίζω τη λύρα και τα πουλιά έρχονται πάλι. Κάθονται στα κλαδιά, ακούνε, γυρίζουν πότε-πότε τα κεφαλάκια τους, αλλά δε σε βλέπουν. Και σε μια στιγμή αρχινούνε να κελαηδάνε κι αυτά. Και μπορεί να γαυγίσει ο σκύλος, να φωνάξουν τα πρόβατα, οι αίγες, να κάνουμε όλοι μαζί μουσική...

Στο θεό πιστεύεις;

Πιστεύω, αλλά εγώ στο είπα: εγώ θεό λέω τη φύση. Αυτή έχει τη δύναμη, αυτή δίνει παλμό στα πράγματα.Όλα έχουν τον παλμό τους. Η καρδιά, ο αέρας, το κύμα, το χορτάρι...Ακόμα και η πέτρα έχει τον παλμό της: την ακινησία, τη σιωπή. Και καμιά φορά βγαίνει ζωή πάνω στην πέτρα. Δεν βλέπεις στους γκρεμούς, στο βράχο πάνω που βγαίνουν δέντρα μικρά-μικρά; Κι ο έρωτας που βγαίνει; Στους γκρεμούς δεν βγαίνει;