being bad [but sincere]

Απόψε αισθάνομαι την ανάγκη να εξομολογηθώ κάτι δημόσια. Από χθες το βράδυ με βασανίζει. Ελπίζω να μην απογοητεύω κανέναν, να μην προκαλέσω κανένα ισχυρό σοκ σε όποιον με διαβάζει, να εξακολουθήσουν να με συμπαθούν όσοι τους το έκρυβα όλα αυτά τα χρόνια: Δεν τον αντέχω τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Ποτέ δεν τον άντεχα. Δεν τις μπορώ τις αηδιαστικές γκριμάτσες του, δεν έχω αντέξει καμία ταινία του ολόκληρη [ειδικά τις τελευταίες του που υποδυόταν μονίμως τον-γόη-που-θύμιζε-περισσότερο-υστερική-αδελφή-που-το-είχε-σκάσει-απ’-το-κλουβί-με-τις-τρελές], πάντα στα όρια της υπερβολής, αλλά με κακόγουστο τρόπο. Μερικές φορές, κι εκτός ορίων. Δεν υπάρχει άλλος κωμικός της παλιάς σχολής που να θέλω επειγόντως ν’ αλλάξω κανάλι αν πέσω πάνω του, sorry, αλλά δε νομίζω ότι υπήρξε άλλος τόσο υπερεκτιμημένος. Και un-cool.
Η μάλλον υπάρχει. Η πιο αντιπαθητική ηθοποιός του Χόλιγουντ: Η Ρενέ Ζελβίγκερ. Ο Κωνσταντάρας κι η Ζελβίγκερ νομίζω ότι θα μπορούσαν να είναι κριτήριο για να τεστάρεις τα γούστα των νέων γνωριμιών σου [οι παλιές συγχωρούνται]…