Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2005

the art of glass

bleeding noise
O Justice Yeldham [and the Dynamic Ribbon Device -αυτό είναι ολόκληρο το όνομά του στα live show του] είναι ένας μοναδικός καλλιτέχνης. Ακραίος, εκκεντρικός, παλαβός, όπως κι αν τον χαρακτηρίσει κανείς σημασία έχει ότι αυτό που δημιουργεί στις παραστάσεις του δεν το κάνει άλλος, τουλάχιστον μέχρι να δώσουν στα κατορθώματά του μεγαλύτερη δημοσιότητα και να αρχίσουν κι άλλοι παλαβοί να τον μιμούνται. Απόψε είδα ένα βίντεο από παράστασή του, αυτή ακριβώς την παράσταση που περιγράφει παρακάτω ο Michael Smith, και θεωρώ ότι είναι απ’ τα πιο ακραία και πρωτότυπα θεάματα που έχω δει. Όχι γιατί είναι κάτι σοκαριστικό ή κάτι πρωτοφανές, πολλοί καλλιτέχνες έχουν πειραματιστεί με πιο αιματηρές performances και η κακοποίηση του σώματος έχει εκφραστεί με πολύ πιο τρομακτικούς τρόπους, ο Justice Yeldham όμως φτιάχνει μουσική [πιο σωστά: δημιουργεί θορύβους] κακοποιώντας το πρόσωπό του, το κεφάλι του, το στόμα του, παίζοντας με ένα κομμάτι γυαλί. Ένα κομμάτι γυαλί που σημειωτέον είναι άγαρμπα σπασμένο και μπορεί να σε σφάξει. Το δαγκώνει, το σπάει [χτυπώντας το στο κεφάλι του, δαγκώνοντάς το!], πετσοκόβεται, αιμορραγεί, κι όλα αυτά μπροστά στα μάτια ενός κοινού που τον παρακολουθεί έκθαμβο να δημιουργεί κυριολεκτικά μέσα απ’ τα αίματα και τον πόνο ήχους που παραπέμπουν σε ασυνάρτητη hardcore μπάντα [στην καλύτερη περίπτωση] ή noisemongers που παίζουν με συχνότητες και ακούγονται σαν επιδρομείς εξωγήινοι -ή ήχοι απ’ την κόλαση- [στην χειρότερη]. Όταν λέω ΤΡΟΜΕΡΟ το εννοώ. Κυριολεκτικά. Αυτός ο Αυστραλός απ' το Σίδνεϋ κατάφερε να με καταπλήξει. Enjoy….
"It was louder than anything that had preceded it, and it had an organic quality that demanded my attention - so I took a look. The Australian stood in the middle of a semi-circle of onlookers, the DJ and a hospital gurney behind him. He wore a belt of effects peddles about his waste which were wired to a contact microphone affixed to a three foot long triangular piece of plate glass that was balanced on one shoulder and pressed wickedly against his face with both hands. It was like some perverse facial ham press. He blew into the glass like a trumpet player trapped in a two dimensional universe, sliding the glass back and forth across his face to change the pitch, vibrating and adjusting pressure to alter the tambour. The sound was a combination of the vibrations created by his manipulations and the feedback from the amplification, and he truly played it like an instrument. In totality, it was kind of like a cross between a dental vacuum and a jet engine - two of my favorite sounds. The first cuts I noticed were on his shoulder where hewas supporting most of the weight of the glass. His tee shirt had been sliced in two or three places, and a little bit of blood was starting to show. It was evident that this was going to be more than anyone had expected, and to drive that point home, he stuck the narrow end of the triangle as far into his mouth as he could fit it - and bit down. Breathing through barred, clenched teeth, a whole new sound appeared and then the glass gave way, shattering in his mouth. Quickly spitting out what he could, the larger, unbroken section of glass was again up against his face - smaller now, higher in pitch and somehow more urgent. His mouth was bleeding, and the distorted image of his face took on a new aspect of horror as the blood formed an organic liquid gasket between man and instrument. The intensity of the noise had not let up one bit, and with a few quick twists of the knobs on his belt any sense of waning was replaced by a new level of sound and violence. He bit the glass again, removing another big chunk, and then returned to the "first position," now with a piece of glass less than half it's original size. Again, the sound advanced to a new intensity, and at this point his entire face was red with blood that was mixing with his saliva and mucus to drip in tendrils from his hands, chin, and of course the glass. By this point, he was completely unable to stand still. The focus and control of is initial stance was replaced by a twisting, stomping, arching tangle of odd dance moves clearly inspired by the drive to continue the performance to it's conclusion. The final moments of the performance are hard to describe - suffice it to say that there was no piece of glass remaining that was larger that two inches in size. I was definitely left with an awareness that I had seen something that was totally for real - and I know that I've been a better person for it in the three days since."

18 σχόλια:

theodore είπε...

Apo aurio mporeite na tou petate kai kermata. Tha ixografisei leei ena album me samples apo ton ixo ton kermaton stin gklaba tou. Kathoristiko rolo ston ixo paizei to poso dunami bazeis kathos kai h poiotita tou kermatos pou petas. Mallon pasxei apo osteokampsia.

geia sou taso, ti kaneis?

theo

m.hulot είπε...

pou eisai? se exasa. mpes sto site tou kai katevase ta video na deis ti kanei, http://dualplover.sevcom.com/Video.html

Art Attack είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
m.hulot είπε...

γεια στο χέρι σου ρε art, μου χρειαζόταν.
[μην ξεχνάς όμως πως δεν βρέθηκες σε ένα σοβαρό blog, εδώ είναι -στ' αλήθεια- ο τόπος ενός αδαή που τον συγκινεί το εφήμερο τίποτα].
συγχαρητήρια για το βραβείο.

m.hulot είπε...

by the way, δεν ξέρω αν σου προκαλούν πένθιμη πλήξη, προσωπικά οι noise artists με γοητεύουν. όχι απαραίτητα οι extreme performers, αλλά οι μουσικοί που κάνουν το αρρωστημένο εγώ τους τέχνη, κυρίως αυτοί, συνήθως έχουν πιο πολλά να μου πουν από ένα "σοβαρό" καλλιτέχνη. περισσότερο απ' τις χαρακιές και τις "αναξιόπιστες εμπειρίες" της abramovic προτιμώ τους πειραματισμούς του luigi russolo, τον ξενάκη και τον stockhausen, τον boyd ryce, τον masami akita, όλα τα πρότυπα του justice yeldham [μπορείς να μου εξηγήσεις σε τι διαφέρει ο ναρκισσισμός του από οποιουδήποτε άλλου καλλιτέχνη; και πώς στο καλό τη "γράφεις τη ζωή";].

Art Attack είπε...

Αν δεν κανω λαθος ο Ξενακης και ο Στοκχαουσεν δεν κοβανε φλεβες για να βγαλουν ηχους. :)
Δεν διαφωνω καθολου μ'αυτα που λες (εκτος της Αμπραμοβιτς) απλα ισως δεν εδωσα εγω να καταλαβεις τι εννοω.
Εννοω πως οσο πιο αληθινος ειναι καποιος
τοσο πιο πολυ αποφευγει "εξυπνακιστικους" τροπους για να επανεφευρει κατι και να προσελκυσει η να εκπληξει ενα καποιο κοινο!

theodore είπε...

mprabo re file, argises alla to brikes.... Hats off to unicorn captain !!

Art Attack είπε...

Τωρα αυτος μ'εβρισε?
Μου το παιζει με υφακι και καλα?
Ειναι καλο παιδι αλλα δινει ενα τονο
κυνικης ανωτεροτητας στο λογο του για
να μετριασει το λιγο της υπαρξης του?
Τι? Τι?
Πεστε μου να απαντησω πλς!!
:))))))))

koritsi_oksi είπε...

Το οτι το έκανε η Abramovic και οι Βιεννέζοι όταν το κάνανε δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν καλλιτέχνες που έχουν ακόμα και σήμερα την ανάγκη να εκφραστούν με αυτο τον τρόπο-είναι σα να λες ότι την "μαζοχιστική" performance την "κάψανε" αυτοί που την εισήγαγαν-αυτό είναι όμως κάτι που δεν ισχύει στην τέχνη-απλώς θεσπίστικε από αυτούς άλλος ένας εικαστικός κώδικας που τώρα χρησιμοποιείται -σαφώς- και από άλλους καλλιτέχνες.
Αν πάλι δεν είναι "αλήθεια" και "κάτι συλλογικό" ο πόνος του καλλιτέχνη τότε τι είναι ? Και βέβαια υπάρχει wannabe τέχνη που λειτουργεί μόνο με "εξυπνάδες", αλλά ό,τι δεν είναι ζωγρφική δεν ανήκει απαραίτητα σε αυτή την κατηγορία...Και στο κάτω κάτω πως είανι δυνατόν να περιφρονείς την τέχνη σου και παρόλα αυτά να υποβάλλεσαι σε τέτοιο πόνο για να την αναδείξεις?

Art Attack είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
koritsi_oksi είπε...

Μπορείς πάντα να ελπίζεις στον κυκλικό χρόνο το Νίτσε-εγώ πάντως νομίζω ότι η ζωή- και η τέχνη κατ΄επέκταση-ακολουθούν γραμμική πορεία- ή ίσως σπειροειδή- κι έτσι πιστεύω και ποντάρω στις πρωτοπορείες-είναι μηδενισμός να θεωρούμε ότι όλα γίνονται για τα media καπου εκεί μέσα στην "λάσπη" βρίσκεται και η επανάσταση.

Art Attack είπε...

...του ξυραφιου!lol

koritsi_oksi είπε...

οχι του Σορογκα-lol επίσης

Art Attack είπε...

εμ ειδες που δεν καταλαβες τιποτα!
Αν νομιζεις οτι εγω μιλαω για τυπους σαν τον Σορογκα
μαλλον μακρια ειναι η νυχτα for you!
lol

Τεσπα ..παρε ενα κλου
Albert Oehlen
Jonathan Meese
Martin Kippenberger
jenny saville
και πολλοι αλλοι.....

πηγαινε εδω να παρεις μια καλυτερη ιδεα και για αλλους,γιατι μαλλον εχεις μενει πισω!
http://www.saatchi-gallery.co.uk/

koritsi_oksi είπε...

Μα νοσταλγείς τον Καραβάτσιο και με παραπέμπεις σε Kippenberger (τον οποίο εκτιμούσα και θαύμαζα ανέκαθεν πάραυτα) ?

Μήπως δεν είσαι εσύ αρκετά σαφής?

Και "για να μη μείνω πίσω" προτείνεις Saatchi αλλά κατά τα άλλα "τα πάντα στην τέχνη κερδίζονται με ένα τίποτα"?

Δεν είναι ούτε στον Saatchi ούτε στο Δάκη το μπροστά (και σίγουρα ούτε ο Σορογκας)

Αλλού είναι

Garden in Black είπε...

@#%@%$^&%!΅/&(£"!"@#%@%$^&%!΅/&(^&%!΅/&(£"!"@#%$%&$&/%()%&$%%£$=()?=(()%[@=?[))//(%%&£%$"&()/(%$%"££"$%$%£%$$#$%#^*(*))*+()+_*%^&^$$%@^&&)(_()_)*)_*()^#$@*(&*(&)_(+((*^(*)(^&^##!~%^^)*_(_)(&^*$%^*(__)^(*+_(+&)τα πΡαγΜατα ειναιιι απλΑ μην Τα ΚανΟΥμε δυσκΟΟοολα$£&%$(%/($?[?(=)%/&£"£$±/*%&^$%^#&_(&*(&%^%@@#~!!$$&*&^()&)(

Art Attack είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
koritsi_oksi είπε...

Ενώ εσύ -που 'σαι μεγάλος- δεν θες να 'χεις-όπως φαίνεται- τον τελευταίο λόγο. ΄Ασε μας ρε δάσκαλε