γκλόρι, γκλόρι, αλελούια

Ο Richard Youngs είναι ένας Σκωτσέζος που φτιάχνει μουσική εδώ και είκοσι χρόνια. Σπουδαία φυσιογνωμία για τη σύγχρονη μουσική. Αλλά και παντελώς άγνωστος. Ελάχιστοι έχουν την τύχη να τον γνωρίζουν, κι ας έχει εφτά προσωπικά άλμπουμ και ένα σωρό κυκλοφορίες σε συνεργασία με άλλους σημαντικούς μουσικούς [Neil Campbell, Simon Wickham-Smith, τον Makoto Kawabata των Acid Mothers Temple, Alexander Neilson]. Δημιουργικότατος και πειραματιστής, είναι υπεύθυνος για ένα απ’ τα άλμπουμ που με ανάγκασαν να ακούω διαφορετικά τη folk [το Sapphie, του 2000] και ήμουν σίγουρος ότι αυτό ήταν το απόγειό του. Και ήταν, μέχρι πριν από λίγες μέρες.
Το The Naïve Shaman, που είναι η νέα δουλειά του, είναι ένα σπάνιο άλμπουμ. Βαθιά προσωπικό, δημιουργημένο σε ένα υπολογιστή στο σπίτι του, με το ηλεκτρικό μπάσο να κυριαρχεί και μια σπαρακτική φωνή να απλώνεται παραπονιάρικα, θυμίζοντας ύμνους και παραδοσιακά κέλτικα τραγούδια. Δεν είναι folk άλμπουμ με τον τρόπο που ήταν folk το Sapphie. Μπορεί το πνεύμα του Drake να πλανάται πάνω απ’ τα κομμάτια, αλλά δεν είναι σε καμιά περίπτωση ένα ακόμα απ’ αυτά τα freak-folk άλμπουμ που ξεπετάγονται σωρηδόν τελευταία [α, ρε Devendra τι έκανες!], εδώ μιλάμε για κάτι ξεχωριστό. Απ’ το ξεκίνημα του ανατριχιαστικού Life On a Beam, με τη φωνή του πιο σίγουρη από ποτέ, να τραγουδάει We Were Born On a Laser Beam λες και είναι ηπειρώτικο [άραγε τα ξέρει τα ηπειρώτικα;] με μια θρηνητική μελωδία να εξαπλώνεται με τη συνοδεία των παλλόμενων χορδών του ηλεκτρικού μπάσου, στέλνοντας ρίγη στη σπονδυλική στήλη, η διαφορά είναι εμφανής. Ο βόμβος που δημιουργούν οι ταλαντώσεις των χορδών, οι αμφίρροπες ηλεκτρονικές αντηχήσεις και τα ψυχεδελικά ξεσπάσματα στα ντραμς δημιουργούν μια ατμόσφαιρα μεταφυσική. Mετά, έρχεται η φωνή του και σε αποτελειώνει. Σαν προσευχή, σα να παίζει μια ψυχεδελική εκτέλεση του amazing grace.
To Illuminated Land με τα λυπητερά βογκητά της κιθάρας σε βυθίζει ακόμα πιο βαθιά στη μελαγχολία, ενώ η φωνή του λυγίζει ακόμα πιο πολύ, καταλήγοντας σε λυγμό λίγο πριν χαθεί στο φινάλε.
Η πιο σπουδαία στιγμή του δίσκου είναι το μεγαλοπρεπές κρεσέντο του Sonar In My Soul, ένα κομμάτι που το «μπουρμπουλιστό» μπάσο οδηγεί το ρυθμό [μπουκωμένο, αλλά σε προτρέπει να κουνηθείς!], με τις κιθάρες να στριγκλίζουν στο υπόβαθρο και τη φωνή του πάλι σε πρώτο πλάνο, μουρμουριστή και ήρεμη, να σπαράζει. Μεγαλειώδες.
Ο ρυθμός χαμηλώνει στο Once It Was Autumn, με διπλοφωνητικά να εμφανίζονται και να χάνονται, ηλεκτρονικούς ήχους στο βάθος με έναν dub απόηχο και μια λακωνική μελωδία σαν ψαλμωδία που σε στέλνει στο διάστημα.
Ο δίσκος κλείνει με ένα 16λεπτο ψυχεδελικό έπος, το Summer’s Edge II, με τα κρουστά σε δύο επίπεδα να ακούγονται σαν τζιτζίκια, «ρουφηχτούς» ήχους απ’ τις ηλεκτρικές χορδές και τη φωνή του Youngs να εξαπλώνεται χωρίς εξάρσεις ή ξεσπάσματα, χαλαρή και συγκλονιστική.
Ο Richard Youngs εδώ κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του, δίνοντας ένα σπουδαίο δίσκο. Πραγματικά σπουδαίο. Χρειάζεται μήπως να επαναλάβω ότι είναι ένας απ’ τους δυο-τρεις πιο αγαπημένους μου καλλιτέχνες [ever]; Κι ότι για μένα αυτός είναι ήδη ο δίσκος της χρονιάς;