
Το ζευγάρι έχει δυο μικρά παιδιά που βοηθούν στις δουλειές, ο μεγάλος πάει και σχολείο [τον μεταφέρει η μητέρα του κάθε πρωί], τα μόνα πλασματάκια που δίνουν ζωή στο έρημο τοπίο.
Παρ’ όλο που ταινία είναι σιωπηλή, [δεν υπάρχει καθόλου διάλογος, μόνο οι φυσικοί ήχοι απ’ τις δραστηριότητες της οικογένειας και οι θόρυβοι απ’ το περιβάλλον], δεν σταματάει ούτε στιγμή να σε εθίζει σε μια υπνωτική ατμόσφαιρα που δημιουργεί η ρουτίνα. Οι ίδιες δραστηριότητες σε διαφορετικές εποχές, διαδοχικά, κυκλικά, χωρίς τέλος. Ο Kaneto Shindo ήταν πολύ σπουδαίος σκηνοθέτης. Κινηματογραφεί τη θάλασσα, τον ουρανό, το βουνό, την καλύβα, την εναλλαγή των εποχών, τις σκιές του νερού στα πρόσωπα, με κάτι εκπληκτικά κάδρα καρτποσταλικά και δημιουργεί ενδιαφέρον χωρίς καθόλου δράση. Μόνο στο σπαρακτικό τέλος που χάνεται το ένα παιδάκι η ταινία παίρνει διαφορετική τροπή. Αρρωσταίνει και πεθαίνει. Έτσι ξαφνικά. Η οικογένεια αντιδράει στον χαμό με μια ψυχραιμία που σε εκπλήσσει. Ο πόνος είναι βουβός, κι η σκηνή που η μάνα κοιτάζει μόνη τη νύχτα τα πυροτεχνήματα στην απέναντι πλευρά είναι συγκλονιστική. Το ίδιο κι η σκηνή της κηδείας. Με τους γονείς να κουβαλάνε το φέρετρο και μόνο τους συμμαθητές του χαμένου μικρού στην πομπή. Σε διαλύει.
Όπως και το ξέσπασμα της μάνας πάνω στα φυτά [που ποτίζουν με «αίμα»] λίγο πριν το τέλος.
Η μουσική του Hayiash Hikaru είναι το ίδιο μελαγχολική και σε στοιχειώνει και μετά το τέλος της ταινίας. Θαυμάσια. Ένα μινιμαλιστικό θέμα που επαναλαμβάνεται συνεχώς και ντύνει υπέροχα τις εικόνες, με το φλάουτο να κυριαρχεί, όπως και στις δραματικές σκηνές που η ένταση κορυφώνεται. Πάλι με τη βοήθεια της μουσικής. Στην ουσία δεν ακούγονται παρά τρεις μελωδίες…
Μια σπουδαία ταινία. Απ’ τις καλύτερες που έχω δει. Σε μια εξαιρετική έκδοση της σειράς Masters Of The Cinema της Eureka! που μόλις κυκλοφόρησε. Απόκτημα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου