Φωτιές και τυφώνες σαρώνουν το βόρειο ημισφαίριο και στη Μύκονο τραγουδάνε ύμνους στο σοδομισμό: «Ο Άγγελός μου, ο Αλβανός μου» [παραφράζοντας το τραγούδι της Πρωτοψάλτη –που μισώ, κι ας συμπαθώ τα πρόσωπα που το έχουν γράψει] και «Αλβανέ» [παραφράζοντας το «Ουρανέ» της Άντζελας –που συμπαθώ, κι ας μην ξέρω ποιος το έχει γράψει]. Θα πέσει φωτιά να μας κάψει [φέτος αποτελείωσε την Πορτογαλία, έχουν κι εκεί Αλβανούς;]. Και στην Αμερική τα ίδια. Σοδομίζονται, γι’ αυτό τους στέλνει τυφώνες..jpg)
Χανιά. Βράδυ. Η Petra Jean Phillipson στο cd player του αυτοκινήτου τραγούδαγε I wanna taste the milk of human kind next, I wanna have a penis for a day κι άλλα πρόστυχα [που ευτυχώς δεν τα πρόσεχε κανείς άλλος, μόνο εγώ, κι ήθελα ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί -γιατί μόνο λάθος cd διαλέγω τελευταία], όταν πρόσεξα ότι το σκυλί με το μανταλάκι στο αυτί που είχα δει να περιφέρεται στην πόλη τα πρωινά σταματούσε στο κόκκινο και περνούσε απέναντι με πράσινο, διαψεύδοντας όλους αυτούς που ισχυρίζονται ότι τα σκυλιά δεν βλέπουν χρώματα. Για να επιβιώνει στους δρόμους των Χανίων με ΤΕΤΟΙΟΥΣ οδηγούς, σημαίνει ότι δεν είναι μόνο πολύ τυχερό, αλλά και άξιο συγχαρητηρίων. Ίσως το μανταλάκι στο αυτί να είναι κάποιου είδους επιβράβευση που έχει καταφέρει να την σκαπουλάρει...
Πώς καταλαβαίνεις ότι έχεις αρχίσει να γίνεσαι μεσήλικας; Συνειδητοποιείς έντρομος πως:.jpg)
.jpg)
Σε ψάρεμα σκάρου. Σκέτη αποτυχία. Ξεκινήσαμε πολύ νωρίς το πρωί [για να τους προλάβουμε νηστικούς], χρησιμοποιήσαμε τη μυστική φόρμουλα στο δόλωμα [που πιάνει πάντα, αλλά μόνο στους άλλους], περιμέναμε να τσιμπήσει επί ματαίω [μέχρι που έφεξε] και μόλις ο ήλιος άρχισε να σε ζαλίζει, το πήραμε απόφαση ότι δεν μας πάνε οι σκάροι. Ο σκάρος είναι έδεσμα μερακλήδων. Προφανώς η λέξη «μερακλής» δεν εννοεί τους ψαράδες, γιατί κι εμείς που τους φάγαμε μια χαρά μερακλήδες αισθανθήκαμε, περνώντας απ’ την αγορά αναζητώντας απεγνωσμένα καφέ μετά την τραγωδία, πέσαμε πάνω σε ένα καφάσι γεμάτο σκάρους!
EXCEPTER
Το «Γυμνό Νησί» είναι απ’ αυτές τις ταινίες που σε αφήνουν άφωνο. Φτιαγμένη από εικόνες απίστευτης ομορφιάς, [κάτι κάδρα που το καθένα είναι και μια αριστουργηματική φωτογραφία], γεμάτη λεπτομέρειες που αιχμαλωτίζει η κάμερα και σε αναγκάζει να τις προσέξεις: ένα καβουράκι που τρέχει πάνω στην άμμο, ένα κουκουνάρι που ξεβράζει το κύμα, δυο πεταλούδες που φλερτάρουν την άνοιξη. To Γυμνό Νησί είναι αυτό ακριβώς που λέει κι ο τίτλος του: ένα νησί έρημο, όχι πολύ μακριά απ’ την ακτή [στο αρχιπέλαγος του Satonaikai], που κατοικείται μόνο από μια οικογένεια χωρικών. Άνθρωποι ήσυχοι, σιωπηλοί και αξιοπρεπείς, που αγωνίζονται να καλλιεργήσουν την ξερή γη στις πλαγιές του λόφου, υπομένοντας αδιαμαρτύρητα όλη την ταλαιπωρία, με τέτοια καρτερικότητα που σε εξοργίζει. Κουβαλούν [συνέχεια, χειμώνα-καλοκαίρι] νερό σε δυο κουβάδες κρεμασμένους σε ξύλο στους ώμους, χιλιάδες λίτρα νερό που παίρνουν απ’ την πηγή στην άλλη μεριά της θάλασσας. Έχουν να διανύσουν την απόσταση με τη βάρκα, να φορτώσουν το νερό, να επιστρέψουν στο νησί και μετά να το ανεβάσουν στην απότομη πλαγιά για τις ανάγκες τους και το πότισμα της σοδειάς. Με το χέρι, σε ένα-ένα φυτό! Δύσκολη ζωή, αλλά «η δικιά τους ζωή». 1960. Σε μια Ιαπωνία μεταπολεμική που προσπαθεί να κλείσει πληγές, όλος αυτός ο μόχθος δεν ήταν τίποτα, τουλάχιστον μπροστά στις απειλές που είχαν μέχρι τότε πάνω από τα κεφάλια τους. Η αγροτική ζωή, άλλωστε, εκείνη την εποχή ήταν το ίδιο σκληρή σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Μόλις επέστρεψα από ένα δείπνο με λαγό. Δεν τρώω συνήθως κουνέλι και λαγό, γιατί έχω την εντύπωση ότι τρώω γάτα, αλλά απόψε τον έφαγα και ήταν νοστιμότατος. Και τη γάτα μου την έτρωγα με τόσα νεύρα που της έχω [και τόσες γρατσουνιές!]. Έβαλα ν’ ακούσω το νέο άλμπουμ της Vashti Bunyan [γιατί αυτή την ώρα ξεδιπλώνεται όλη η ομορφιά του] και με έκπληξη διαπιστώνω πως στο εξώφυλλό του φιγουράρει ένας λαγός!
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, η γάτα μου αφηνίασε επειδή δοκίμασα να την ψεκάσω για τους ψύλλους και με γέμισε γρατσουνιές. Δεν την ψέκασα. Κόντεψε να μου βγάλει τα μάτια. Μου φτάνει ένα γκαβό αυτοκίνητο. 
Σήμερα:
-jana hunter+devendra banhart-s/t
Outstanding Lighting Direction (Electronic, Multi-Camera) For VMC Programming
Το I Am Curious του Vilgot Sjöman είναι μία απ’ τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες της δεκαετίας του 60. Απαγορευμένη σε πολλές χώρες, γυρισμένη σε μια εποχή που ο πόλεμος του Βιετνάμ βρισκόταν σε εξέλιξη [κι ο κόσμος έβραζε], την ώρα που η Ελλάδα κι η Ισπανία ζούσαν μέρες δικτατορίας κι ο πολιτισμένος κόσμος την σεξουαλική επανάσταση. Χίπις, ροκ επαναστάτες, ιδεαλιστές και αριστεροί αγωνίζονταν για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν. Ο Vilgot Sjöman κατέγραψε όλα αυτά που συνέβαιναν στον κόσμο, όπως έφταναν στην Σουηδία και επηρέαζαν τη ζωή γύρω του, τη δική του και των συμπολιτών του. Διαλέγει μια νεαρή ηθοποιό και την βάζει να υποδυθεί μια φοιτήτρια κοινωνιολογίας που κάνει έρευνα και τη στέλνει στους δρόμους να μαζέψει απόψεις από αντιπροσώπους της μεσαίας τάξης [ρωτάει τους περαστικούς για πολιτική κι αν υφίστανται κοινωνικές τάξεις στη σουηδική κοινωνία!], ένα ρεπορτάζ πραγματικό, που ενσωματώνεται στην ταινία με χιούμορ και της δίνει σε πολλές στιγμές την αξία του ντοκιμαντέρ. Εμφανίζονται ακόμα κι ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ από την τηλεόραση της εποχής κι ο νεαρός υπουργός [κι αργότερα πρωθυπουργός της Σουηδίας –ο οποίος δολοφονήθηκε ενώ περπατούσε στο δρόμο με τη γυναίκα του μερικές δεκαετίες αργότερα..] Olaf Palme. Η Λένα είναι πολιτικοποιημένη, αριστερή [φυσικά], διαδηλώνει κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, κατά του Φράνκο, έχει όμως και προσωπική ζωή, που είναι αυτή που παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην ταινία -αρκετά προκλητική, για τα δεδομένα της εποχής. Η Λένα έχει μια ερωτική σχέση με τον σκηνοθέτη, ενώ όταν γνωρίζει τον Börje, ένα νεαρό ηθοποιό, γίνεται γρήγορα ο [άπιστος] εραστής της. Αυτή η σχέση με τον Börje, η οποία αναπτύσσεται ταυτόχρονα με τα πραγματικά γεγονότα, είναι πιο σοκαριστική απ’ τις πολιτικές απόψεις του σκηνοθέτη και των περαστικών [τουλάχιστον για κοινωνίες σαν την Αμερικάνικη κι αρκετές ευρωπαϊκές που την απαγόρεψαν] στο τέλος των sixties. Κατ’ αρχήν γιατί οι ερωτικές τους περιπτύξεις ξεπερνούν τα όρια του «επιτρεπτού», εμφανίζονται κι οι δυο ολόγυμνοι, τα γεννητικά όργανα δεν καλύπτονται με σεντόνι, παρουσιάζει τη Λένα να φιλάει το πέος του Börje, κάτι που δεν τολμούσε να παρουσιάσει κανείς άλλος σκηνοθέτης της εποχής, που μην ξεχνάμε προηγήθηκε ακόμα και πορνογραφικών ταινιών σαν το «Βαθύ Λαρύγγι».
Την πρώτη Αυγούστου εμφανίστηκε η Second Run, μια νέα αγγλική εταιρία με κυκλοφορίες ταινιών που δεν υπήρχαν μέχρι τώρα σε dvd. Απ' τις έξι πρώτες ταινίες που κυκλοφόρησαν δεν ξέρω καμία, είναι όλες βραβευμένες, απαγορευμένες ή "αμαρτωλές", μια χαρά δηλαδή. Το πιο σπουδαίο είναι ότι είναι σε λογική τιμή [περίπου 10 λίρες Αγγλίας στα περισσότερα on line μαγαζιά] και έχουν αγγλικούς υπότιτλους [ΟΛΕΣ]. 
How shall the summer arise in joy,[pix. Martin Parr]
To νέο άλμπουμ των Boards Of Canada λέγεται τελικά The Campfire Headphase και μετά από τόση αναμονή [και περιπέτειες-οι οποίες δεν δημοσιοποιούνται] το έχω τελικά μέσα στο CD player. Αλλά δεν ξέρω πώς να αισθανθώ, κάθομαι μπερδεμένος και το αφουγκράζομαι σα χαζός. Το έβαλα να το ακούσω με τόση λαχτάρα που απορώ με τον εαυτό μου, οι Boards Of Canada μου αρέσουν, αλλά δεν είναι και το αγαπημένο μου συγκρότημα! Λοιπόν, τα κομμάτια 1-7 είναι επιεικώς βαρετά, δηλαδή μια απ’ τα ίδια -no bad, though] αλλά απ’ το 8 κομμάτι και μετά το άλμπουμ απογειώνεται. Πιο πολλά απ’ τα μισά κομμάτια αξίζουν, άρα είναι καλό. Κι αν το ξανακούσω, μπορεί να είναι και ΠΟΛΥ καλό. Το τελευταίο κομμάτι [που λέγεται farewell fire] είναι 19λεπτά γνήσιας ορχηστρικής παράνοιας και μου έβγαλε την πίστη. Ξεκινάει με ένα πνευστό που ακούγεται σαν digeridoo [ή σαν μπουρού πλοίου] κι εξελίσσεται σε ψηφιακά ξυσίματα, σφυρίγματα, κάτι απροσδιόριστους θορύβους σα να ακούς εξωγήινους που παίζουν ψυχεδέλεια [κάπως έτσι]. Αν το βάλεις να χτυπάει αντί για συναγερμό το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται ποτέ να σε κλέψουν. Φυσικά όλα αυτά δεν τα γράφω για κακό, για καλό τα γράφω, να δεις που κάποια μέρα θα τον θεωρούν όλοι σαν τον καλύτερο δίσκο των Boards Of Canada… 
To 1966 ο Αλέξης Σολωμός παρήγγειλε στον Γιάννη Ξενάκη να γράψει τη μουσική για την τριλογία «Ορέστεια» του Αισχύλου που πρωτοανέβασε στο Ντιτρόιτ των ΗΠΑ. Το 1978, ο συνθέτης προσθέτει έναν δεκάλεπτο μονόλογο της Κασσάνδρας με κρουστά και φωνή σε αποσπάσματα της αρχικής σύνθεσης και προκύπτει η σουίτα με τίτλο «Ορέστεια-Ακολουθία Αισχύλου», η οποία παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά στο Πολύτοπο των Μυκηνών. Το 1987 ηχογραφεί αυτή την έκδοση της παράστασης στο φεστιβάλ του Στρασβούργου, με το βαρύτονο Σπύρο Σακκά στα φωνητικά-στο ρόλο της Κασσάνδρας- [πειραματιζόμενοι με μια τεχνική της φωνής, μισό τραγούδι-μισή κραυγή!] και τον Sylvio Gualda στα κρουστά, 50 λεπτά επιλεγμένα απ’ την αρχική παράσταση, που κυκλοφόρησε και σε δίσκο. Στις 23 και 25 Σεπτεμβρίου η τριλογία παρουσιάζεται στην ολοκληρωμένη της μορφή, για τρίτη φορά στην Ελλάδα, στο Αίθριο του Μουσείου Μπενάκη της Πειραιώς, με τον Σπύρο Σακκά στο ρόλο της Κασσάνδρας και της Αθηνάς και την Αγλαΐα Παπά στο ρόλο της Κλυταιμνήστρας. Η παραγωγή θα στοιχίσει 300 χιλιάδες ευρώ και ελπίζω να μην χρειάζεται να πληρώσεις το βάρος σου σε χρυσάφι για να τη δεις!
Του ήλιου σβήστηκε το φως εχάθη το φεγγάρι
Τα close up απ’ τα εκφραστικά μάτια της Rita Tushingham είναι αυτό που σου μένει στο τέλος της ταινίας, μιας απ’ τις πιο χαρακτηριστικές του αγγλικού free cinema της δεκαετίας του 60, η κινηματογραφική μεταφορά απ’ τον Tony Richardson του πετυχημένου θεατρικού της Shelagh Delaney [1961]. Η ιστορία της νεαρής Jo που εγκαταλείπει η μάνα της για να παντρευτεί έναν πολύ νεώτερό της άντρα, είναι απ’ τα κορυφαία έργα του βρετανικού New Wave, κινηματογραφημένο σε φυσικούς χώρους στο Salford και στο Blackpool, με φόντο το λιμάνι και τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις. H Jo κάνει μια σύντομη σχέση με ένα μαύρο ναύτη, ο οποίος την παρατάει, αφού την αφήνει πρώτα έγκυο. Η γνωριμία της με τον Geoff είναι αυτή που της αλλάζει τη ζωή. Ο Geoff είναι ένας gay φοιτητής που της προσφέρει τη στοργή που έχει ανάγκη, μετακομίζει στην αποθήκη που ζει μόνη της και προσφέρεται να γίνει ακόμα κι ο πατέρας του αγέννητου παιδιού της. H ζωή είναι δύσκολη για την Jo που νοιώθει να μεγαλώνει απότομα και να αποχαιρετάει την αθωότητα, έχει βρει κάποιον όμως να τη στηρίζει, ένα φίλο, μια σχέση χωρίς σεξ αλλά αληθινή, την οποία καταστρέφει η επιστροφή της μητέρας της. Τη μελωδία απ’ το folk τραγουδάκι «the big sheep sails the alley-alley-o» που τραγουδάνε τα παιδιά της γειτονιάς, παίζοντας ανάμεσα στα σκουπίδια, χρησιμοποιεί ο John Addison για να ντύσει τη μελαγχολική σκηνή του λιμανιού, τη στιγμή που η Jo αποχαιρετάει το ναύτη φίλο της [απ' τις πιο δυνατές της ταινίας]. Θαυμάσιοι ηθοποιοί και κινηματογράφηση απ’ τον Walter Lassaly…
-eric malmberg-den gåtfulla människan 
Πώς ξορκίζεις την μελαγχολία; Με απελπισία. Λειτουργεί ομοιοπαθητικά και σου φτιάχνει το κέφι. Ή σε κάνει ακόμα πιο λιώμα. Από σένα εξαρτάται. Και την παρέα. Κυρίως την παρέα.
O Eric Malmberg εμφανίστηκε μέσα απ’ τις στάχτες των Sagor & Swing, του σουηδικού ντουέτου που πέρσι είχε κυκλοφορήσει το Orgelplaneten, ένα neo-prog άλμπουμ με γερές επιρροές απ’ τον βετεράνο συμπατριώτη τους Bo Hansson [και το ιστορικό άλμπουμ του Lord Of The Rings], αλλά με μέτρια αποτελέσματα. Προσωπικά, δεν είχα βρει κανένα ενδιαφέρον στη μουσική που έπαιζαν, τους βαριόμουν. Κι ευτυχώς που κάηκαν νωρίς. Ο Eric ήταν αυτός που έπαιζε moog όργανο και keyboards, ο άλλος ήταν ο Ulf Möller, σε κάθε είδους κρουστά.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
